#دلنوشته:
از نظر معنا، «چاه انداختن» یعنی قرار گرفتن در شرایط ظلمت، تاریکی، تنهایی و دشواری برای آزمودن ایمان و صبر پیامبر، که در هر یک از نمونه‌ها و مثالهای قرآنی قابل مشاهده است.
این «چاه انداختن‌ها» و فشارها، آزمایش‌هایی است که اهل حسد و دشمنان حق بر معلم نورانی تحمیل می‌کنند تا او را از مسیر خود بازدارند، اما در نهایت این چاه‌ها تبدیل به پل‌های عبور نور به سوی حق می‌شوند.
چاه تهمت – تکرار تاویل الاحادیث!
«تهمت چاهی است که بارها و بارها در تأویل و آزمون معلمان نورانی تکرار شده است.»
«تهمت، چاه تاریکی است در تأویل‌های تکراری احادیث.»
تهمت زدن به معلم نورانی، در حقیقت همان به «چاه انداختن» است که بر حضرت یوسف (ع) رفت. وقتی برادران حسود، یوسف را به چاه انداختند، قصد داشتند او را از میدان نور و هدایت حذف کنند، اما این چاه، صحنه‌ای برای آزمون و اثبات نورانیت او بود.
مشابه همین اتفاق، در طول تاریخ، معلمین نورانی و پیامبران الهی با تهمت و نسبت‌های ناروا مواجه شده‌اند؛
این تهمت‌ها در واقع «چاه انداختن» و ترور شخصیت، هویت و آبروی معلم نورانی در ذهن مخاطبین است.
تهمت‌ها و اتهامات ناروا، تلاشی است برای محاصره نور و مانع‌تراشی در راه رسیدن حقیقت به مردم. همان‌گونه که یوسف در چاه، در دل تاریکی و ظلمت بود، معلم نورانی نیز در چاه ظلمت اتهام‌ها و بدگویی‌ها گرفتار می‌شود تا از مسیر هدایت و تعلیم بازماند.
اما همان‌طور که نور یوسف در دل چاه خاموش نشد و بالاخره به روشنی و ظهور رسید،
این تهمت‌ها نیز هرگز نتوانسته‌اند نور حقیقت را از بین ببرند
و بالعکس، آزمونی برای استقامت و اثبات حقانیت معلم نورانی بوده‌اند.
پس تهمت زدن، نوعی چاه انداختن است؛ چاهی نامرئی اما سخت و سنگین که اهل حسد و کینه برای معلمان نورانی حفر می‌کنند، تا آنان را از مسیر نور و هدایت بازدارند. ولی تاریخ نشان داده است که این چاه‌ها نه تنها مانع حرکت نور نمی‌شوند، بلکه نور را پاک‌تر و روشن‌تر می‌سازند.
…
تهمت همانند چاهی است که انسان را در تاریکی و انزوا فرو می‌برد.
وقتی به معلم نورانی تهمت زده می‌شود، همچون آن است که او را به چاهی پر از ظلمت و تاریکی می‌اندازند؛ جایی که نور حقیقت و شخصیت او پوشیده و محصور می‌شود. چاه نماد فضای بسته، تاریک و بی‌دفاع است که فرد در این چاه تنهاست و در معرض خطر قرار می‌گیرد.
تهمت، مانند این چاه، هویت و آبروی معلم نورانی را در ذهن مردم مخفی و زیر سوال می‌برد و باعث می‌شود که نور علم و هدایت او کم‌رنگ یا ناپدید شود.
آتش حسادت حسودان در این اقدام تاریک تهمت، تنها معلم نورانی را هدف نمی‌گیرد، بلکه جامعه را نیز درگیر می‌کند؛ زیرا مردم تحت تأثیر این تهمت‌ها قرار گرفته و دیدگاه منفی نسبت به معلم پیدا می‌کنند.
«متاستاز!»: «گسترش آتش حسد و تهمت، همه را در بر می‌گیرد!»
«آتش حسد و تهمت که پخش میشه، دامن همه رو می‌گیره!»
اما همانطور که در داستان حضرت یوسف (ع) می‌بینیم، چاه هرچقدر هم تاریک و عمیق باشد، نمی‌تواند نور حق را برای همیشه پنهان کند. معلم نورانی با استقامت و پایبندی به حقیقت، می‌تواند از این چاه تهمت بیرون آید و نور خود را دوباره تابان کند.
به این ترتیب، تهمت، چاه تاریکی است که اهل حسد و کینه برای معلمان نورانی حفر می‌کنند تا آنان را در انزوا و سرکوب نگه دارند؛ اما این چاه، آزمونی است که حقانیت و استقامت نور را به اثبات می‌رساند.
…
در داستان به چاه انداختن یوسف علیه‌السلام و نیز در تجربه معلمین نورانی، اهل حسد با تهمت‌ها و دشمنی‌هایشان قصد داشتند نور هدایت را خاموش کنند و معلم را از میان بردارند.
اما این تلاش‌ها نه تنها به ضرر معلمین نبود، بلکه به نفع آنها تمام شد.
خداوند در آیه 11 سوره نور می‌فرماید:
«إِنَّ الَّذينَ جاؤُ بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ لا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَكُمْ بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اكْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَ الَّذي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذابٌ عَظيمٌ»
«بی‌گمان کسانی که تهمت زدند، گروهی از خود شما هستند. این کارشان را برای شما بد نپندارید، بلکه برای شما نیکویی است؛ هر یک از آن‌ها به اندازه گناهی که کرده، جزا خواهد یافت و کسی که رهبری این بدعت را به عهده گرفت، عذابی بزرگ در انتظارش است.»
این آیه نشان می‌دهد که اهل حسد با تهمت و ظلم، بر خود خشم و عذاب الهی را می‌افزایند، اما برای حق و حقیقت، این تهمت‌ها فرصتی می‌شود تا روشن‌تر و تابناک‌تر جلوه کند.
در واقع، امتحان‌هایی که به دست اهل حسد برای معلم نورانی رقم می‌خورد، مانند همان چاه تاریک یوسف است که اگرچه ظاهراً محل سقوط و شکست به نظر می‌آید، اما زمینه رشد، رسیدن به حقانیت و تحقق مأموریت الهی را فراهم می‌کند.
به این ترتیب، این اقدام‌های حسودان و تهمت‌زنندگان نه تنها نمی‌تواند نور هدایت را خاموش کند، بلکه راه را برای اثبات حقانیت معلم و روشن شدن حقیقت هموار می‌سازد؛ و این بهترین نتیجه‌ای است که می‌توان برای معلمین نورانی انتظار داشت.
…
در تاریکی چاه حسادت و تهمت، اهل بدخواهی بر معلم نورانی تازیانه زدند تا نوری را که در دل‌ها افروخته بود، خاموش کنند. اما آن‌چه در ظاهر نقشه‌ای برای نابودی بود، در واقع دریچه‌ای شد برای تابش بیشتر آن نور مقدس.
این آیه نور حقیقت را آشکار می‌سازد که چه زیبا می‌گوید: آن‌هایی که در پی خاموش کردن شعله‌های هدایت‌اند، خود در دام تاریکی افتاده‌اند؛ و این تاریکی، در نهایت بر سرشان خراب خواهد شد.
امتحان‌های سختی که معلمان نورانی از طریق همین ظلم‌ها و تهمت‌ها پشت سر می‌گذارند، چون چاه تاریکی است که به آنها امکان رشد و تصفیه می‌دهد؛ تصفیه‌ای که چهره حقیقت را درخشان‌تر می‌سازد و نور الهی را پر فروغ‌تر می‌کند.
پس این واقعیت تلخ و شیرین را دریابیم: هر ظلم و هر تهمتی که به معلم نورانی زده شود، نه تنها نمی‌تواند او را خاموش کند، بلکه چون چراغی است که با وزش بادهای تهمت، بیش از پیش شعله‌ور می‌شود و مسیر هدایت را روشن می‌سازد.
…
تکرار آزمون‌ها و چراغی که خاموش نمی‌شود
در سیر تاریخی پیامبران و معلمان نورانی، همیشه اهل حسد و کینه‌ورزی بودند که با نقشه‌های ظالمانه می‌خواستند نور هدایت را خاموش کنند. همچون برادران یوسف علیه‌السلام که او را به چاه انداختند و یا کسانی که به پیامبران دیگر تهمت زدند و آنان را به چالش کشیدند.
اما این واقعیت تلخ را قرآن کریم به زیبایی بیان می‌کند:
«إِنَّ الَّذينَ جاؤُ بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ لا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَكُمْ بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اكْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَ الَّذي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذابٌ عَظيمٌ» (سوره نور، آیه ۱۱)
آنان که به معلم نورانی تهمت زدند، همانند برادران حسود یوسف، در واقع خودشان را در تاریکی افکندند؛ اما خداوند، وعده داد که این نیرنگ‌ها را به خیر تبدیل می‌کند. هر یک به اندازه گناه خود جزا خواهد یافت و سرکرده این کارها (سامری؛ تاویلا) عذابی بزرگ خواهد داشت.
پس آنچه برای اهل حسد، نقشه‌ای به قصد خاموشی نور بود، به برکت حکمت الهی تبدیل به فرصتی شد برای روشن‌تر شدن مسیر هدایت. چاه تاریکی، آزمونی بود برای یوسف تا نورش را بیازماید و به جهانیان نشان دهد که حتی در تاریک‌ترین لحظات نیز نور الهی می‌تواند شکوفا شود و زندگی تازه‌ای بیافریند.
تهمت‌ها و دشنام‌ها، در حقیقت ترور شخصیتی معلم نورانی است؛ تلاشی است برای به چالش کشیدن جان و اندیشه او. اما این چالش‌ها، به جای نابودی، زمینه‌ساز رشد و تقویت نور حقیقت هستند.
همه تحت تأثیر این آزمون‌ها قرار میگیرند.
این چرخه تکرار، هر بار با نقشی متفاوت ولی با نتیجه‌ای مشابه ادامه دارد: اهل حسد می‌خواهند نور را خاموش کنند، ولی خداوند نورش را کامل می‌گرداند حتی اگر دشمنان خوش نداشته باشند.