عیسی، موسی، یوسف، عزیر… پسر خدا نیستند!
رسولان الهی هستند!
معلمین منتخب از طرف خدای مهربان برای آموزش مهربانی به ما هستند.
«خدا نیازی به فرزند ندارد؛
این ما هستیم که نیازمند این معلمان نورانی خدای مهربان هستیم!»
قرآن بارها و بارها این دروغ بزرگ اهل حسادت را رد کرده است که:
«عَزِيرٌ ابْنُ اللَّهِ»
«الْمَسِيحُ ابْنُ اللَّهِ»
«اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا»
اهل حسادت‌اند که این تهمت را به خدا می‌زنند.
چرا؟ چون می‌خواهند از زیر بار مسئولیت اخذ نور، مهربانی، و تبعیت از ولیّ خدا فرار کنند.
…
نه عیسی (ع) پسر خداست، نه موسی (ع)، نه یوسف (ع)، نه عزیر (ع)
خداوند غنی بالذّات است.
او سرچشمۀ مهربانی‌ست، نه محتاجِ یادگیریِ مهربانی.
او خالق نوره، نه گیرندۀ نوری از غیر خودش.
در قرآن، داستان‌های اخذ ولد بیان شده‌اند:
به زلیخا در بارۀ یوسف (ع) گفته شد: «أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَدًا»
آسیه، همسر فرعون، نیز درباره موسی (ع) چنین گفت.
چرا؟!
زیرا این‌ها فرصتهای یادگیری و تمرین‌هایی برای ما بندگان هستند.
خدا نمی‌خواهد این پیامبران، «پسر او» باشند؛
بلکه می‌خواهد پسر تو باشند!
خدا می‌خواهد که:
تو، ای زلیخا، یوسف را بپذیری، نه به عنوان برده، بلکه به عنوان پسر نورانی خودت!
تو، ای آسیه، موسی را به دل راه بده و با محبت به او، محبت ورزیدن را از خدا بیاموزی!
…
حسود چرا تهمت می‌زند؟
اهل حسد، نمی‌خواهند این ولیّ خدا را بپذیرند.
نمی‌خواهند نور را اخذ کنند، نمی‌خواهند ولایت را باور کنند،
نمی‌خواهند از نفس حسود خود عبور کنند.
پس چه می‌کنند؟
تهمت می‌زنند!
می‌گویند:
«اینها پسر خدا هستند!»
یعنی: اینها با ما فرق دارند؛ ما نمی‌تونیم مثل اونها باشیم!
این جمله یعنی رفع مسئولیت کامل!
مثل این است که بگویی:
👈«من نمی‌توانم مهربان شوم، چون نه پیامبرم، نه معصوم، نه فرزند خدا!»👉
این جمله، از تکلمات قوی شیطان برای گمراه کردن بعضی‌هاست:
👈«ما که معصوم نیستیم!!!»👉
پاسخ این است:
بله، ما معصوم نیستیم، اما بعد از دیدن تابلوی کنار جاده، پیام به راننده رسید و راننده حالا حامل پیام شد و پیام‌بر شد و علم و نورِ عصمت به او داده شد و با او اتمام حجت شد و حالا که تابلو رو دیدی و امر الله اذان رو شنیدی، دیگه هم پیام‌بر شدی، هم معصوم شدی، هم یوسف فرزند تو شد و حالا که عالم شدی، دیگه هیچ بهانه‌ای برای ترمز نگرفتن و کم کردن سرعت طبق دستور تابلو نداری و حالا هیچ بهانه ای برای مهربانی نکردن نداری و حالا باید همۀ وجوهات زندگی ات رو به قبلۀ نورانی مصرف شود!!! مگر اینکه بخواهی عالم سوء شوی!!!
…
و خدا چه می‌گوید؟
قرآن از زبان پیامبرش می‌گوید:
“قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحىٰ إِلَيَّ”
«بگو: من هم بشری مثل شما هستم، فقط بر من وحی می‌شود.» (کهف: 110)
یعنی:
من نور خدا را از خودش گرفته‌ام تا به شما بدهم.
من پسر خدا نیستم؛ من عبد او هستم،
ولی اگر تو بخواهی، می‌توانی مرا به عنوان پسر نورانی‌ات بپذیری و
از من مهربانی یاد بگیری!
…
اخذ ولد = تمرین مهربانی در مدرسۀ نور
ای زلیخا!
ای آسیه!
خدا یوسف و موسی را به فرزندخواندگی شما درمی‌آورد تا شما:
تمرین کنید چطور با یک ولیّ مهربان باشید؛
تمرین کنید چطور مهربانی را یاد بگیرید؛
و با این یادگیری، در مسیر الهی شدن قرار بگیرید.
نه اینکه به خدا تهمت بزنید!
نه اینکه این نور را انکار کنید!
…
خدا نیازی به داشتن پسر ندارد؛
ما نیازمندیم که «پسرانِ خدا، یعنی معلمینی که مهربانی را بنا میکنند» را به فرزندخواندگی قبول کنیم. «ابن الله»
ما نیازمندیم که نور ولایت را اخذ کنیم تا از حسادت به مهربانی برسیم.
اهل حسادت نمی‌خواهد مهربانی کند.
برای همین، از اخذ ولد، فرار می‌کند!
از معلم نورانی خود فاصله میگیرد!
و به جای پذیرفتن مسئولیت، به خدا تهمت می‌زند…
به جای دوستی، عداوت می‌کند…