دل‌نوشته:
اهل شک حسود، اهل معصیت هستند و دلشون میخواد ضمن اینکه دارن گناه می‌کنن ، خدا هم کارشونو راه بندازه! اما خدا میگه من اهل یقین و اهل شکر رو کارشونو راه میندازم یعنی کسانی که چشم از آل محمد ع بر نمی‌دارند و از غیر سفره علمی آل محمد ع، چشم و دل سیر هستند!
+ «عین شکری»
یهود معتقد است که خدا پس از خلقت ما، دیگه رابطه ربوبیت با ما رو نداره و دست خدا بسته است «ید الله مغلولة» و دیگه نمی تونه کار ما رو راه بندازه، اینه که خودمون خودسرانه اقدام میکنیم، و چون خدا کارمونو راه نمیندازه و از اینجا به بعد رو به خودمون واگذار کرده، لذا ما هم با گناه و هر جوری که فکر می کنیم درسته، کارمونو پیش می بریم و خودمون کارمونو راه میندازیم!
یهود، دومی نورش نیست، خودش ادعای اولی داره!
یهود با این اعتقاد باطل که ما هر چی صبر کردیم دیدیم که خدا که کار ما رو راه نمیندازه لذا خودمون یه فکری به حال خودمون برداریم ، همه رو به شبهه میندازن! در صورتیکه خدا میگه: مگه میشه من بنده رو خلق کنم، بعد در اینکه کارشو راه بندازم ناتوان باشم؟ حتما میتونم کارشو هم راه بندازم اما این یه شرط داره و اونم اینه که دست از گناه بکشی (پشت به تمنا، «صوم») و به نور ولایت عمل کنی «صلی»، حالا ببین من چجوری کارتو راه میندازم؟!
تو خودتو زرنگ حساب میکنی و هم خدا رو میخوای و هم خرما رو!
هم دست از گناه بر نمی داری و هم میخوای خدا کارتو راه بندازه! این نمیشه!
قصه، قصه «شری – داد و ستد» است!
یعنی وقتی گناه می کنی باید کالای با ارزش نور ولایت رو بِدی تا گناه بی‌ارزش رو مرتکب بشی و اینجوری شرط خداوند در کار راه‌اندازی خودتو، یعنی نور ولایت رو باختی، پس چجوری انتظار داری هم گناه کنی و هم خدا کارتو راه بندازه؟!
این اعتقاد کثیف اهل یهود و اهل شک و حسد و معارین است که هم دل از گناه نمی کنند و هم خدا را در اینکه کارشان را راه نمی اندازد متهم می کنند و به خود اجازه و جرات می دهند تا باب گناه و معصیت را بگشایند.
اهل یقین ، اهل دادن نور ولایت و ستاندن گناه نیست،
اهل یقین دل از آل محمد ع نمی کند «عین شکری»،
اهل یقین اینقدر یقین داره که حتی اگه بر فرض محال، اعوذ بالله، خدا  کارشو هم راه نندازه، اینقدر جلوی در خانه امام رضا ع صبر میکنه تا خوابش ببره و همونجا سرشو میذاره میخوابه و جلوی در غیر آل محمد ع دستشو دراز نمی کنه، چون میدونه بالاخره یه روز غلامان امام رضا ع میان و بیدارش میکنن و میگن پاشو آقا کارتو راه انداخت! آفرین! عجب عبد شکوری هستی که ذره ای به غیر آل محمد ع چشم طمع نداشتی. گر چه اهل یقین تجربه کرده اند که کار به اینجاها نمی کشد و به محض اینکه در کنکور آیات و تقدیرات، یاد معالم ربانی می کنی با یک اشاره نورانی علمی چنان کارتو راه میندازه که از خوشحالی میخوای بال در بیاری و پرواز کنی اونم کهیئة الطیر!
با فهم واژه زیبای «اقامه صلاة» دیگه دست هر گنهکاری برای خودش و دیگران رو میشه که این انتظار بچگانه و احمقانه ای است که اهل شک و حسد دارند که چرا ما به نور حکمت ولایت علمی صاحبان نور در دل شرایط – هر چه زور می زنیم و به یاد او می افتیم – نمی رسیم؟!
اصلا نیازی به زور زدن نیست! تو دل از گناه بکن و ظرفی که قراره نور حکمت و آب زمزم توش ریخته بشه رو تمیز نگه دار! اینکه داخلش آب زمزم ریخته بشه یا نشه یا کی ریخته بشه، اینا همه با عالَم بالاست و همه با حالات قلبی خودت مثل حالت یقین و حالت شکر و حالت رضا و حالت صبر نسبت به نور ولایت دارد که چقدر استقامت در عمل به نور ولایت داری و چقدر صبر می کنی تا بالاخره نتیجه گناه نکردن و چشم از آل محمد ع بر نداشتن رو بگیری.
قبلا که در علم ضعیف بودیم خیال می کردیم میشه هم با یه دست امام رضا ع رو داشت و هم با دست دیگر یواشی گناه کرد، این بود که بعضی وقتها از دست در می رفت و اشتباه میکردیم.
اما بعد از فهم واژه زیبای «شری» و اینکه برادران یوسف ع و بقیه افراد این داستان زیبا هر جا یوسف ع رو فروختند بجاش چیز دیگری گیرشون اومد، اشاره به اینکه برای رسیدن به گناه باید دل از یوسف ع کند ! و وقتی اهل یقین عاقلتر میشه و می بینه این معامله چقدر به ضررشه ، خوب معلومه دیگه دل از گناه می کنه و چشم انتظاره تا یوسف ع کارشو راه بندازه!
+ «انتظار فرج»
پس فرق انتظار فرج برای اهل یقینی که دل از گناه کنده و منتظره آل محمد ع کارشو راه بندازن، و اهل شکی که همچنان به ارتکاب گناه، دارن ادامه میدن و دلشون میخواد آل محمد ع کارشونو راه بندازن، این فرقش از زمین تا آسمونه!
حالا رفع شدن گیر کار او ، بستگی به اخلاص قلبی اون داره که چقدر در این کارش صادقه یا نه!
فلما استیاسوا منه خلصوا نجیا، به محض اینکه به اون درصدی که آل محمد ع از او راضی میشن که او دل از گناه کنده و از گناه برای تسکین حالش مایوسه و واقعا عبد شکور خالص این بارگاه شده ، حالا درِ گوشش نجوا می کنند و کارشو راه میندازن «باز شدن باب مستجار»!
پس عالَم، خیلی حساب و کتاب دقیقی داره و هرج و مرج نیست که هر جوری دلت بخواد گناه کنی! تازه انتظار هم داشته باشی با ایمان زبانی ، اهل بیت ع کارتو راه هم بیندازند! نه جانم! از خدا نمیشه زرنگتر بود! واقعا باید فاخلع نعلیک کنی و مایوس از غیر آل محمد ع شوی – هر که میخواهد باشد باشد ، امید به او برای نجات نداشته باشی بلکه امیدت فقط به اعمال صالح خودت که با یاد معالم ربانی انجام داده‌ای باشد که مثل فرزندان صالح نورانی در همه عوالم دستت را خواهند گرفت و کارت را راه خواهند انداخت، ان شاء الله تعالی.
اهل شک حسود، در این راه مدتی می آیند «رهگذر» و ضمنا یواشی مشغول معصیت نیز هستند و فکر می کنند خدا کارشونو اینجوری راه میندازه یعنی قلبشون به نور علم و حکمت روشن میکنه ، اما غافل از اینکه این خیالی واهی است ! لذا چون به طمع رسیدن به نور حکمت بمنظور استفاده از این توان علمی برای رسیدن به معاصی بالاتر هستند ، خدای زرنگ، دستشونو بخوبی میخونه و اینو بهشون عنایت نمیکنه ، لذا دماغ سوخته بر می گردند «داستان تکراری بلعم باعورا – سلخ»، و دل از گناه نمیکنند تا براشون بداء حاصل بشه ، لذا یه روزی که آیات با قصه کربلا دستشونو رو می کنند ، همه فرار می کنند و علوم ربانی رو تنها میذارن، الا عده بسیار قلیلی که اهل استقامت در راه عمل به نور ولایت هستند. پس قصه ارتداد اهل شک و حسد و معارین و قوم یهود و قص علیهذا، همه و همه، همینه که نمی دونند یا نمی خواهند بدونند که ما جعل الله لرجل فی جوفه من قلبین یعنی با یه دست نمیشه دو تا هندوانه رو برداشت! نمیشه هم اهل نور ولایت بود و هم اهل گناه! این زرنگ‌بازی رو خدا دوست نداره! بیا و خالص شو و برای همیشه دل از گناه بکن و هرچی هم دیر به نور علم حکمت برسی، باز هم چشم از در خانه آل محمد ع بر ندار، قطعا و یقینا کارتو راه خواهند انداخت و اینها همان اقامه صلات اهل یقین است تا رسیدن به خودکفایی.
+ «خودکفایی»: [قوم – خودکفایی]: «القائِم‏ بِذَاتِه اوْ بِنَفْسِه: خودكفا»: قائم بصلاته:
یعنی با یاد معالم ربانی به خودکفایی رسیدن و اینکه کارهات راه میافته! – سجد»
و استواری و ثباتی که مثال و مصداق اتمّ آن، وجود نازنین صاحبان نور هستند که آن به آن قلبشان منور به نور علم و حکمت آل محمد ع می شود که اهل یقین با اقتباس نور آرامش علمی از آثار علمی این انوار نورانی پی به عظمت و شخصیت بی‌نظیر آنها، یعنی آل محمد ع، می‌برند و اشاره به آن حدیث زیبا که از راوی سوال شد چرا همه به علی ع گرایش دارند؟
«گرایش – صغو»
« لِمَ كانَ صَغوُ النّاسِ إلى عَلِيٍّ؟»:
قالَ سَعيدُ بنُ عَمرِو بنِ سَعيدِ بنِ العاصِ لِعَبدِ اللّهِ بنِ عَيّاشِ بنِ أبي رَبيعَةَ: يا عَمِّ! لِمَ كانَ صَغوُ النّاسِ إلى عَلِيٍّ؟ قالَ: يَابنَ أخي! إنَّ عَلِيّا كانَ لَهُ ما شِئتَ مِن ضِرسٍ‏ قاطِعٍ‏ فِي العِلمِ، وكانَ لَهُ البَسطَةُ فِي العَشيرَةِ، وَالقِدَمُ فِي الإِسلامِ، وَالصِّهرُ لِرَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله، وَالفِقهُ فِي السُّنَّةِ، وَالنَّجدَةُ فِي الحَربِ، وَالجودُ بِالماعونِ.
سعيد بن عمرو بن سعيد بن عاص به عبد اللّه بن عيّاش بن ابى ربيعه گفت:
اى عمو! چرا مردم به على گرايش دارند؟
گفت: اى برادرزاده! على، هر آنچه كه بخواهى، در دانش، از برهان قاطع برخوردار بود و شرافت خانوادگى داشت. در اسلام، پيش‏قدم بود. داماد پيامبر خدا و در سنّت او دين‏شناس بود. در جنگ، دلير و در مال، بخشنده بود.»
گرایش قلبی اهل نور به صاحبان نور، کورکورانه نیست!
بطوریکه اگر دید و یا شنید، کسی به نورش پشت کرده، او، دست و دلش بلرزه و بگه حالا چکار کنم؟ این رفیق قدیمی رو بچسبم یا نورمو؟ شوهرمو بچسبم یا نورمو، پسرمو بچسبم و ول نکنم یا نورمو؟! پدرمو؟ مادرمو؟ و …
«يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ (۳۴)
روزى كه آدمى از برادرش،
وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ (۳۵)
و از مادرش و پدرش.
وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ (۳۶)
و از همسرش و پسرانش مى‏‌گريزد،
لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ (۳۷)
در آن روز، هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مى‌‏دارد.»
همه مدلهاش وجود داره و غالبا تفرقه بین بستگان پیش می آید!
+ «نام خانوادگی مشترک»
و خداوند نیز چون همچین روزی رو پیش بینی میکرد آیه مودت رو قبل از اینکه این موضوعات پیش بیاد ، پیش کشید و فرمود:
قل لا اسئلکم علیه من اجر الا المودة فی القربی
یعنی اینکه مفت و رایگان، معالم ربانی رو سر راهتون قرار دادم «لقط»، و هیچی در عوضش از شما نمی‌خوام، فقط خواهشا هرگز به او پشت نکنید و اهل مودت به اون باشید و اگر سر دوراهی قرار گرفتید، بین او و پدر یا مادر و یا فرزند یا مال یا … انتخابتان، نور اول باشد نه هیچکدام از مصادیق ذکر شده! قصه کربلا همینه که بارها و بارها تکرار شده:
تقابل دو بینش! یه برادر اینطرف و یه برادر اونطرف، در قصه کربلا مقابل هم قرار گرفتند!
کسانی که دوست دارند بالاخره یه روزی آل محمد ع کارشونو راه بندازن و از وابستگی، به خودکفایی و استواری در دین و علم و نور برسند (با یاد معالم ربانی)، باید بدانند راهش فقط فلما استیاسوا منه است یعنی واقعا دل به هیچ چیزی و تمنایی نبندی و خیال نکنی یه روزی این روشهای غلط زندگی دستتو می گیره ! فقط یاد معالم ربانی و تولید عمل صالح و بس!
«و بس» نیز در مقالۀ «الکفایة – خودکفایی» آمد که در فارسی میگیم: «بس است = کافی است» یعنی فقط معالم ربانی و بس! یعنی باز هم فقط خود معالم ربانی، همان کفایت فاضله آل محمد ع برای اهل یقین است.
از وصف واژه زیبای «اقامه صلاة»، قلب سیر نمی‌شود!
اینقدر این واژه قشنگ است و تکلیف همه رو معلوم میکنه که باید تمام واژه های قرآن و آیات مربوطه که از عبارت «اقامه صلات» در اون بکار رفته رو خوب بررسی کنیم ببینیم چه خبره!
ان شاء الله تعالی.
«دِيناً قَيِّماً»: نام زیبای معالم ربانی و آیات محکم موید اندیشه آنهاست که اهل یقین با استعمال  اندیشه و این معالم ربانی در دل شرایط سخت تقدیرات خود، کارشون راه می افته و تولید عمل صالح می کنند! زلیخا اونجا که گفت : «الآن حصحص الحق» تازه کارش راه افتاد [«قامَ الْحَقُّ : حق آشكار و ثابت شد.»]، و برادران یوسف ع آنجا که در وصفشان گفته شد: «فلما استیاسوا منه خلصوا نجیا» از اینجای قصه به بعد بود که کارشون راه افتاد.
نیروی محرکه و کارساز، یاد معالم ربانی است.
«القَوَّام‏: خوش قامت، نيرومندى كه زمام امور را بتواند بدست بگيرد، فرمانروا»
پس در قلب اهل یقین آن زیباروی خوش قد و قامتی که زمام امور قلب آنها را در دست گرفته است و قلوب اهل یقین به آن وابسته است، این همان مافوق و فرمانروای بی‌چون و چرای قلوب اهل یقین یعنی نور علم آل محمد ع است.
در واقع مفهوم انجام کاری بزرگ و با اهمیت و با ارزش و با قیمت « ذو قِيمة : ارزشمند » یعنی تولید عمل صالح با استعمال اندیشه و یاد معالم ربانی نیز در واژه قوم مستتر است « امْرٌ قَيِّمٌ‏ : كارى با اهميت – كتابٌ‏ قَيِّمٌ‏ : كتاب پُر بها و ارزشمند»، کما اینکه ولایت شوهر بر زن امری مهم است: قَيَمُ‏ الْمَرْأَةِ – شوهر زن ، و همینطور برای فرزندان یتیم و صغیر قیم انتخاب می کنند.»