دلنوشته
دلِ من…
حدیثی که امشب بر دل می‌نشیند، مسیر «واردات تا صادراتِ نور» را خط‌به‌خط نشان می‌دهد؛
راهی که اوتادِ زمین پیموده‌اند:
بی‌تحریف، همان‌گونه که نور وارد شد، همان‌گونه صادر کردند.

قَدْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلَّهِ…
اینجا آغاز است:
بنده‌ای که خود را برای خدا نصب می‌کند؛
نه در پایین‌ترین کارها، که در اَرفعِ امور:
در «إِصْدارِ كُلِّ وارِدٍ عَلَيْهِ».
هر چه بر او وارد می‌شود—امر، نهی، الهام، آیه، بلا، نعمت—همان را خالص و سالم، صادر می‌کند.
تحریف نمی‌کند، کم‌وزیاد نمی‌کند.
این یعنی امانت‌داریِ نور.

فَهُوَ مِنْ مَعَادِنِ دِينِهِ وَ أَوْتَادِ أَرْضِهِ
چنین دلی، معدنِ دین است و میخِ زمین؛ ثبات می‌بخشد، پناه می‌دهد.
این‌ها همان صاحبانِ «مورد»‌های روشن‌اند؛ سرچشمه‌های بی‌زوال.

عِبادَ اللَّهِ… إِنَّ مِنْ أَحَبِّ عِبادِ اللَّهِ…
ای بندگان خدا! محبوب‌ترین بنده آن است که خدا او را در پیکار با نَفْس یاری داده؛
نه با خشونت، با یاریِ الهی—نوری که از درون بلند می‌شود.

فَاسْتَشْعَرَ الْحُزْنَ وَ تَجَلْبَبَ الْخَوْفَ
لباس زیرینِ او اندوهِ مسئولیت است، جامۀ رویینش خشیت.
اندوهِ نورانی یعنی مراقبت؛
ترسی لطیف که او را از لغزش به خود می‌آورد—
ترسی که راه را می‌گشاید، نه می‌بندد.

فَزَهَرَ مِصْبَاحُ الْهُدَى فِي قَلْبِهِ
آنگاه چراغ هدایت در قلبش می‌شکفد؛
«وَرْد»ِ دل، روشن می‌شود—شکوفه‌ای که بوی ولایت می‌دهد.

وَ أَعَدَّ الْقِرَى لِيَوْمِهِ النَّازِلِ بِهِ
او مهمانیِ روزِ نزولِ تقدیر را از پیش مهیا کرده است:
آماده برای هر واردی—تا آن را نورانی صادر کند.

فَقَرَّبَ عَلَى نَفْسِهِ الْبَعِيدَ وَ هَوَّنَ الشَّدِيدَ
سختی‌ها نزدیک و آسان می‌شوند؛
وقتی مقصد، نور است، راه کوتاه می‌نماید.

نَظَرَ فَأَبْصَرَ، وَ ذَكَرَ فَاسْتَكْثَرَ
نگاه کرد و با چشمِ دل دید؛
یاد کرد و عملِ نیک را بسیار ساخت.
ذکر، اینجا خروجی دارد—صادرات رحمت، نه تکرار الفاظ.

وَ ارْتَوَى مِنْ عَذْبٍ فُرَاتٍ
از آبِ گوارای حق سیراب شد؛
سُهِّلَتْ لَهُ مَوَارِدُهُ فَشَرِبَ نَهَلًا
راه‌های رسیدن به سرچشمه بر او آسان شد و نوشید—
نه جرعه‌ای، که سیرابِ سیراب.
این همان «وارد» حقیقی است که به «دخول» می‌رسد.

وَ سَلَكَ سَبِيلًا جَدَداً
راهی هموار و راست گشود؛
قَدْ خَلَعَ سَرَابِيلَ الشَّهَوَاتِ
پیراهن‌های شهوت را از تن بیرون کرد؛
وَ تَخَلَّى مِنَ الْهُمُومِ إِلَّا هَمّاً وَاحِداً
و همه غم‌ها را وانهاد جز یک غم: «چگونه نور را بی‌کم‌وکاست صادر کنم؟»

فَخَرَجَ مِنْ صِفَةِ الْعَمَى وَ مُشَارَكَةِ أَهْلِ الْهَوَى
از کوردلی بیرون آمد و شریک هوس‌پرستان نشد؛
وَ صَارَ مِنْ مَفَاتِيحِ أَبْوَابِ الْهُدَى وَ مَغَالِيقِ أَبْوَابِ الرَّدَى
خود، کلیدِ درهای هدایت شد و قفلِ درهای هلاکت.
این‌جا «صادر» است: خروجی‌اش روشن‌گری‌ست.

قَدْ أَبْصَرَ طَرِيقَهُ وَ سَلَكَ سَبِيلَهُ، وَ عَرَفَ مَنَارَهُ وَ قَطَعَ غِمَارَهُ
راه را دید و همان را رفت؛
نشانه‌ها را شناخت و از موج‌های شهوت گذشت.

وَ اسْتَمْسَكَ مِنَ الْعُرَى بِأَوْثَقِهَا وَ مِنَ الْحِبَالِ بِأَمْتَنِهَا
به یگانه دستاویزِ استوار و یگانه طنابِ محکم چنگ زد—
فَهُوَ مِنَ الْيَقِينِ عَلَى مِثْلِ ضَوْءِ الشَّمْسِ
و به یقینی رسید هم‌چون نور خورشید—نه سایه، نه گمان.

قَدْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلَّهِ… مِنْ إِصْدَارِ كُلِّ وَارِدٍ عَلَيْهِ
باز برمی‌گردیم به اصلِ اَرفع: هر چه بر او وارد شد، همان را صادر کرد—بی‌تحریف.
وَ تَصْيِيرِ كُلِّ فَرْعٍ إِلَى أَصْلِهِ
و هر شاخه را به ریشه رساند—هر نشانه را به اصلِ ولایت برگرداند.

مِصْبَاحُ ظُلُمَاتٍ، كَشَّافُ عَشَوَاتٍ
چراغِ تاریکی‌ها شد و پرده‌بردارِ تیرگی‌ها؛
مِفْتَاحُ مُبْهَمَاتٍ، دَفَّاعُ مُعْضِلَاتٍ، دَلِيلُ فَلَوَاتٍ
کلیدِ بن‌بست‌ها، دافعِ دشواری‌ها، راهنمای بیابان‌های سرگردانی.

يَقُولُ فَيُفْهِمُ، وَ يَسْكُتُ فَيَسْلَمُ
وقتی می‌گوید، می‌فهماند؛
وقتی سکوت می‌کند، سالم می‌گذرد—
کلام و سکوتش هر دو صادرِ نور است.

قَدْ أَخْلَصَ لِلَّهِ فَاسْتَخْلَصَهُ
برای خدا خالص شد و خدا او را برای خود برگزید—
فَهُوَ مِنْ مَعَادِنِ دِينِهِ وَ أَوْتَادِ أَرْضِهِ
باز همان تعبیر: معدنِ دین، میخِ زمین.

قَدْ أَلْزَمَ نَفْسَهُ الْعَدْلَ
خود را به عدالت واداشت—
فَكَانَ أَوَّلَ عَدْلِهِ نَفْيُ الْهَوَى عَنْ نَفْسِهِ
و اوّلین عدالتش، نفیِ هوس از دل بود.
عدالت از درون آغاز می‌شود، از تصفیه واردات.

يَصِفُ الْحَقَّ وَ يَعْمَلُ بِهِ
حق را می‌شناساند و به آن عمل می‌کند—تعلیم و تعامل، هر دو نورانی.

لَا يَدَعُ لِلْخَيْرِ غَايَةً إِلَّا أَمَّهَا، وَ لَا مَظِنَّةً إِلَّا قَصَدَهَا
هیچ مقصدِ خیری را وانمی‌گذارد،
و هر جایی که گمانِ خیر رود، قصد می‌کند—
چون دلش به نور وصل است، فرصت‌ها را می‌بوید.

قَدْ أَمْكَنَ الْكِتَابَ مِنْ زِمَامِهِ فَهُوَ قَائِدُهُ وَ إِمَامُهُ
زمامِ خود را به قرآن سپرده—قرآن، قائد و امام اوست.
يَحُلُّ حَيْثُ حَلَّ ثَقَلُهُ وَ يَنْزِلُ حَيْثُ كَانَ مَنْزِلُهُ
هرجا قرآن فرود آید، او همان‌جا فرود می‌آید؛
اقامتش، اقامتِ کتاب است—نه میلِ نفس.

…

و اما آینهٔ مقابل:

وَ آخَرُ قَدْ تَسَمَّى عَالِمًا وَلَيْسَ بِهِ
دیگری هست که نامِ «عالم» بر خود نهاده، اما از علم بی‌بهره است؛
فَاقْتَبَسَ جَهَائِلَ مِنْ جُهَّالٍ وَ أَضَالِيلَ مِنْ ضُلَّالٍ
نادانی‌ها را از نادانان گرفت و گمراهی‌ها را از گمراهان آموخت—و به هم بافت؛
وارداتش آلودگی‌ست، پس صادراتش هم فریب.

وَ نَصَبَ لِلنَّاسِ أَشْرَاكًا…
دام‌هایی از ریسمانِ غرور و گفتارِ دروغین گسترد؛
قَدْ حَمَلَ الْكِتَابَ عَلَى آرَائِهِ، وَ عَطَفَ الْحَقَّ عَلَى أَهْوَائِهِ
کتاب را بر رأیِ خود حمل کرد و حق را به هوس کج نمود—این همان تحریفِ واردات است.

يُؤْمِنُ النَّاسَ مِنَ الْعَظَائِمِ وَ يُهَوِّنُ كَبِيرَ الْجَرَائِمِ
بزرگ‌ها را کوچک نشان می‌دهد و دل‌ها را از عظمتِ گناه ایمن می‌سازد—تعطیلِ بویِ خطر، کور کردنِ حسِ قبض‌وبسط.

يَقُولُ: أَقِفُ عِنْدَ الشُّبُهَاتِ—وَ فِيهَا وَقَعَ
می‌گوید: از شبهات می‌پرهیزم؛ و خودش در همان‌ها غوطه‌ور است.
وَ يَقُولُ: أَعْتَزِلُ الْبِدَعَ—وَبَيْنَهَا اضْطَجَعَ
می‌گوید: از بدعت دورم؛ و در میانِ آنها آرمیده است.
فَالصُّورَةُ صُورَةُ إِنْسَانٍ وَالْقَلْبُ قَلْبُ حَيَوَانٍ
ظاهرش انسان، دلش درنده—گرگی در لباس میش.
لَا يَعْرِفُ بَابَ الْهُدَى فَيَتَّبِعَهُ، وَلَا بَابَ الْعَمَى فَيَصُدَّ عَنْهُ
نه درِ هدایت را می‌شناسد تا پی بگیرد، نه درِ کوری را تا ببندد؛
وَ ذَلِكَ مَيِّتُ الْأَحْيَاءِ
مُرده‌ای میان زندگان—دلِ بی‌قبض‌وبسط، بی‌حضور و غیابِ نور.

…

دلِ عزیز…
این حدیث، نقشه‌ی «واردات تا صادراتِ نور» است.
اگر می‌خواهی صادرکنندۀ رحمت باشی، نخست باید واردِ حق شوی؛ بی‌تحریف، بی‌‌کم‌وکاست.
از «بسم‌الله» شروع کن، کنارِ مورد بایست، طنابِ واحد را بگیر، و هر واردی را همان‌طور که آمده، به نور برگردان و صادر کن.
این‌گونه، لباسِ وردیِ قیامت، از همین امروز بر تنِ دل‌ات بافته می‌شود؛
و تو، کم‌کم، از اهلِ «معادن دین» و «اوتاد الارض» می‌شوی—
جایی که خدا، به دستِ تو، نور را به جهان می‌رسانَد. 🌺✨