لَهُ تِسْعٌ وَ تِسْعُونَ نَعْجَةً وَ لِيَ نَعْجَةٌ واحِدَةٌ

امام رضا علیه السلام:
… فَقَامَ إِلَیْهِ عَلِیُّ‌بْنُ‌مُحَمَّدِ‌بْنِ‌الْجَهْم فَقَالَ لَهُ
یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّه (صلی الله علیه و آله)
أَ تَقُولُ بِعِصْمَهًِْ الْأَنْبِیَاءِ (علیهم السلام)
قَالَ بَلَی
قَالَ فَمَا تَعْمَلُ فِی قَوْلِ اللَّهِ عزّوجلّ فِی دَاوُدَ
وَ ظَنَّ داوُدُ أَنَّما فَتَنَّاهُ …

علیّ‌بن‌محمّدبن‌جهم برخاست و عرض کرد:
«ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله)!
آیا می‌گویی پیامبران معصومند»؟
فرمود: «آری»!
عرض کرد: «پس با این سخن، خداوند متعال درباره‌ی داود (علیه السلام) چه می‌کنی؛
وَ ظَنَّ داود أَنَّمَا فَتَنَّاهُ»؟ …

فَقَالَ (عَلِیُّ‌بْنُ‌مُحَمَّدِ‌بْنِ‌الْجَهْم)
یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)
فَمَا کَانَتْ خَطِیئَتُهُ
فَقَالَ وَیْحَکَ إِنَّ دَاوُدَ إِنَّمَا ظَنَّ أَنْ مَا خَلَقَ اللَّهُ عزّوجلّ خَلْقاً هُوَ أَعْلَمُ مِنْهُ
فَبَعَثَ اللَّهُ عزّوجلّ إِلَیْهِ الْمَلَکَیْنِ فَتَسَوَّرَا الْمِحْرَابَ فَقَالَا
خَصْمانِ بَغی بَعْضُنا عَلی بَعْضٍ فَاحْکُمْ بَیْنَنا بِالْحَقِّ وَ لا تُشْطِطْ وَ اهْدِنا إِلی سَواءِ الصِّراطِ إِنَّ هذا أَخِی لَهُ تِسْعٌ وَ تِسْعُونَ نَعْجَهًًْ وَ لِیَ نَعْجَهًٌْ واحِدَهًٌْ فَقالَ أَکْفِلْنِیها وَ عَزَّنِی فِی الْخِطابِ
فَعَجَّلَ دَاوُدُ (علیه السلام)عَلَی الْمُدَّعَی عَلَیْهِ
فَقَالَ لَقَدْ ظَلَمَکَ بِسُؤالِ نَعْجَتِکَ إِلی نِعاجِهِ
فَلَمْ یَسْأَلِ الْمُدَّعِیَ الْبَیِّنَهًَْ عَلَی ذَلِکَ وَ لَمْ یُقْبِلْ عَلَی الْمُدَّعَی عَلَیْهِ فَیَقُولَ مَا تَقُولُ
فَکَانَ هَذَا خَطِیئَهًَْ حُکْمِهِ لَا مَا ذَهَبْتُمْ إِلَیْهِ
أَ لَا تَسْمَعُ قَوْلَ اللَّهِ عزّوجلّ یَقُولُ
یا داوُدُ إِنَّا جَعَلْناکَ خَلِیفَةً فِی الْأَرْضِ فَاحْکُمْ بَیْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ …

عرض کرد:
«ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله)!
پس گناه او چه بود»؟
فرمود: «وای بر تو!
داود (علیه السلام) تنها گمان کرده بود که خداوند کسی را داناتر از او نیافریده،
ازاین‌رو خداوند عزّوجلّ دو فرشته را به‌سوی او فرستاد و آن دو از دیوار محراب بالا رفتند و عرض کردند:
خَصْمَانِ بَغَی بَعْضُنَا عَلَی بَعْضٍ فَاحْکُم بَیْنَنَا بِالحَقِّ وَ لَا تُشْطِطْ وَ اهْدِنَا إِلَی سَوَاءِ الصِّرَاطِ، إِنَّ هَذَا أَخِی لَهُ تِسْعٌ وَ تِسْعُونَ نَعْجَةً وَلِیَ نَعْجَةٌ وَاحِدَةٌ فَقَالَ أَکْفِلْنِیهَا وَ عَزَّنِی فِی الْخِطَابِ،
داود (علیه السلام) شتاب‌زده بر متّهم حکم کرد و به دادخواه گفت:
«لَقَدْ ظَلَمَکَ بِسُؤالِ نَعْجَتِکَ إِلی نِعاجِهِ؛
این‌گونه داود (علیه السلام) هیچ دلیلی از دادخواه بر ادّعایش نخواست و به متّهم رو نکرد تا از او بپرسد: تو چه می‌گویی؟
پس خطای داود (علیه السلام) این بود که قانون قضاوت را رعایت نکرد،
نه آنچه شما به او نسبت داده‌اید،
مگر نشنیده‌ای که خداوند عزّ‌وجلّ می‌فرماید:
یَا داود إِنَّا جَعَلْنَاکَ خَلِیفَةً فِی الْأَرْضِ فَاحْکُم بَیْنَ النَّاسِ بِالحَقِّ وَ لا تَتَّبِعِ الهَوی فَیُضِلَّکَ عَنْ سَبیلِ اللهِ إِنَّ الَّذینَ یَضِلُّونَ عَنْ سَبیلِ اللهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدیدٌ بِما نَسُوا یَوْمَ الْحِسابِ.