توسری‌خورِ شیطان نباش! وَ لا تَتَّبِعُوا الشَّيْطانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ!

ابن‌عبّاس رحمة الله علیه: 
عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ
کَانَ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ عَابِدٌ اسْمُهُ بَرْصِیصَا
عَبَدَ اللَّهَ زَمَاناً مِنَ الدَّهْرِ حَتَّی کَانَ یُؤْتَی بِالْمَجَانِینِ یُدَاوِیهِمْ وَ یَعُودُهُمْ فَیَبْرَءُونَ عَلَی یَدِهِ
وَ أَنَّهُ أُتِیَ بِامْرَأَهًْ فِی شَرَفٍ قَدْ جَنَتْ وَ کَانَ لَهَا إِخْوَهًْ فَأَتَوْهُ بِهَا وَ کَانَتْ عِنْدَهُ
فَلَمْ یَزَلِ الشَّیْطَانُ یُزَیِّنُ لَهُ حَتَّی وَقَعَ عَلَیْهَا فَحَمَلَتْ.
فَلَمَّا اسْتَبَانَ حَمْلُهَا قَتَلَهَا وَ دَفَنَهَا.
فَلَمَّا فَعَلَ ذَلِکَ ذَهَبَ الشَّیْطَانُ حَتَّی لَقِیَ أَحَدَ إِخْوَتِهَا فَأَخْبَرَهُ بِالَّذِی فَعَلَ الرَّاهِبُ وَ أَنَّهُ دَفَنَهَا فِی مَکَانِ کَذَا ثُمَّ أَتَی بِبَقِیَّهًْ إِخْوَتِهَا رَجُلًا رَجُلًا فَذَکَرَ لَهُ.
فَجَعَلَ الرَّجُلُ یَلْقَی أَخَاهُ فَیَقُولُ وَ اللَّهِ لَقَدْ أَتَانِی آتٍ ذَکَرَ لِی شَیْئاً یَکْبُرُ عَلَیَّ ذِکْرُهُ فَذَکَرَهُ بَعْضُهُمْ لِبَعْضِ حَتَّی بَلَغَ مَلِکَهُمْ.
فَسَارَ الْمَلِکُ وَ النَّاسُ فَاسْتَزْلَوُهُ فَأَقَرَّ لَهُمْ بِالَّذِی فَعَلَ فَأَمَرَ بِهِ فَصُلِبَ.
فَلَمَّا رُفِعَ عَلَی خَشَبَهًْ تَمَثَّلَ لَهُ الشَّیْطَانُ
فَقَالَ أَنَا الَّذِی أَلْقَیْتُکَ فِی هَذَا
فَهَلْ أَنْتَ مُطِیعِی فِیمَا أَقُولُ لَکَ أُخَلِّصْکَ مِمَّا أَنْتَ فِیهِ
قَالَ نَعَمْ
قَالَ
اسْجُدْ لِی سَجْدَهًْ وَاحِدَهًْ
فَقَالَ کَیْفَ أَسْجُدُ لَکَ وَ أَنَا عَلَی هَذِهِ الْحَالَهًْ
قَالَ
أَکْتَفِی مِنْکَ بِالْإِیمَاءِ
فَأَوْمَی لَهُ بِالسُّجُودِ فَکَفَرَ بِاللَّهِ وَ قَتَلَ الْمَرْأَهًَْ.
فَأَشَارَ اللَّهُ تَعَالَی إِلَی قِصَّتِهِ فِی قَوْلِهِ
کَمَثَلِ الشَّیْطانِ إِذْ قالَ لِلْإِنْسانِ اکْفُرْ فَلَمَّا کَفَرَ قالَ إِنِّی بَرِیءٌ مِنْکَ إِنِّی أَخافُ اللهَ رَبَّ الْعالَمِین.
کَمَثَلِ الشَّیْطانِ إِذْ قالَ لِلْإِنْسانِ اکْفُرْ
در میان بنی‌اسرائیل مرد عابدی بود به نام برصیصا که سال‌ها به عبادت پروردگار مشغول بود تا آنجا که دیوانه‌ها و مریض‌ها را به نزد او می‌آوردند که او آن‌ها را مداوا می‌کرد و به دست او بهبود می‌یافتند.
روزی زن دیوانه‌ای را به نزد او آوردند که دارای چند برادر بود و از عابد شفای او را خواستار شدند،
با رفتن برادران، شیطان به نزد عابد آمد و آنقدر او را وسوسه کرد که عابد با زن دیوانه در آمیخت و او از عابد حامله شد، وقتی حمل او آشکار شد، شیطان به نزد عابد آمد و به او گفت:
«اگر برادرانش متوجّه شوند، تو را خواهند کشت، پس این زن را بکش و دفن کن و اگر برادرانش آمدند، بگو از نزد من فرار کرده است».
عابد در اثر القائات شیطان آن دختر را کشت و پنهانی دفن کرد،
از طرف دیگر شیطان به نزد برادران دختر رفت و آن‌ها را از عمل راهب باخبر ساخت و محل دفن او را به آن‌ها نشان داد و آن‌ها شکایت راهب را به نزد پادشاه آن سرزمین بردند و آن امر بر پادشاه و همه‌ی مردم بسیار دشوار آمد و پادشاه حکم به اعدام آن راهب نمود،
همه به نزد راهب رفتند و با پیداشدن جنازه‌ی دختر، راهب مجبور به اقرار شد،
وقتی آن راهب را بر چوبه‌ی دار بالا بردند، شیطان به نزد او آمد و گفت:
«من همان کسی هستم که تو را به این اعمال وادار کردم،
اکنون اگر از من اطاعت کنی، من تو را از این مهلکه نجات خواهم داد».
راهب گفت:
«اکنون چه باید بکنم»،
شیطان گفت:
«مرا سجده کن».
راهب گفت:
«چگونه تو را سجده کنم، درحالی‌که مرا به دار آویخته‌اند»؟
شیطان گفت:
«با ایماء و اشاره مرا سجده کن».
راهب با اشاره او را سجده کرد و به خداوند کافر شد. (اشتباه مرگبار)
فرمود:
من از تو بیزارم و خداوند این مثال را برای قوم بنی‌نضیر زد آنگاه که شیفته‌ی منافقان شده بودند
پس از آن‌ها دوری جستند و مسلمان شدند.