«با خدا چکار داری؟! از خدا چی میخوای؟!»

دل‌نوشته!
ای کسی که مدام دنبال یه چیزی هستی تا اونو بپرستی!
دنبال چی هستی؟
از اله خودت چه خواسته و انتظاری داری؟
جز نور علم و هدایت، چیز دیگه‌ای هم هست که ازش بخواهی؟
خالق برای مخلوقش، نور علم و هدایت رو خلق میکنه
و بنده باید این نور مخلوق رو با قلبش ببینه و بفهمه
کانه مثلا خالقشو دیده و ازش بهره‌مند شده.
خالق رو که نمیشه دید و هر چی دیده بشه، خالق و خدا نیست و مخلوقه.
اما همین خالق برای هدایت مخلوقش، چیزی رو خلق میکنه.
پس با مخلوق، مخلوق رو هدایت میکنه!
اون مخلوقی که ابزار هدایت سایر خلائق هست، نور مقدس محمد و آل محمد ع است. 

اهل نور مدام نور قلبشونو می‌پایند تا رو به خاموشی نگراید!
حواسشون به قبض و بسط نور قلبشونه!
اهل نور از خدای خودشون، از اله خودشون، علم میخوان، نور میخوان، هدایت میخوان!
خدا هم این نور علم هدایت رو براشون خلق میکنه!
و اهل نور با قلبشون این مخلوق نورانی هدایت کننده از جنس علم رو میبینه و این اوامر نورانی رو درک میکنه و بهش عمل میکنه و غیر از این هم چیزی از خدای خودش نمیخواد و انتظار دیگری هم از اله خود جز همین خلق نور هدایت نداره!
همین میشه ولایت خدا بر بنده!
«الله ولیّ الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النّور»
پس اهل نور از خدا میخواد که بر او ولایتشو اعمال کنه!
اهل نور میگه: خدایا منو سرپرستی کن! منو هدایت کن!
خدا هم سرپرستی و هدایت رو براش خلق میکنه که این کارو براش انجام بده!
پس مخلوق، مخلوق رو سرپرستی میکنه!
نور الولایة، همان فرایند سرپرستی است که خدای مهربان برای مخلوقاتش قرار داده!
پس وقتی ما با قلبمون، نور و ظلمتمونو بفهمیم، دیگه از خدا هیچ چیز دیگه‌ای نمیخواهیم!
«المنتهی النّور»
وقتی نورتو میفهمی، به اون خواستۀ خودت از خدا، رسیدی و دیگه خواستۀ دیگری نداری!
این میشه اتمام نعمت و اتمام حجت با نور برای همۀ مخلوقات!
بنده از خالق، نور علم میخواد و نور علم رو خدای مهربان، برای او خلق میکنه!
حالا این بنده باید سراغ اون مخلوق نورانی علم رو بگیره و پیداش کنه و وقتی که پیداش کرد، مدام مراقب باشه این نور توی قلبش به خاموشی نگراید انگاری باید مدام پرستار و نگهبان این نور قلبش باشه و به این میگن پرستش خدا!
و واژۀ زیبای «عین شکری» همین است.
اهل نور از این علمی که براش خلق شده تشکر میکنه و قدرشو میدونه و حواسش بهش هست!
این میشه پرستش!
پس دیگه لازم نیست در به در دنبال خدا بگردی! تا بپرستیش!
نورتو بفهم و پرستاریش کن! این میشه پرستش خدا!
حسودی که دنبال خدا میگشت، وقتی متوجه میشه که خدا با خلق نورش میخواد اونو اصلاح و تربیت کنه، پشیمون میشه و دیگه دنبال خدا و اله نمیگرده و خودش میشه خدا و اله خودش!
«اتخذ الهه هواه»
و خودش برای خودش تصمیم‌گیری میکنه و دیگه دنبال خدا نمیگرده و به رای و نظر او هم کاری نداره و به تقدیراتش راضی نیست و فکر و ذکرش فقط میشه تمناهاش و تمام!
پس باید بدونیم که خدا از ما چی میخواد و ما از خدا چی میخواهیم!
در واقع حسود از خدا، تمناهاشو میخواد و خدا هم از حسود رضایت از تقدیراتشو میخواد!
حالا باید ببینیم که کی باید به حرف کی گوشه کنه!
حسود، الهی رو میپرسته که تمناهاشو تایید کنه و تقدیر کنه!
لذا قلب حسود، برای پیدا کردن اله خودش، به اشتباه می‌افته و اینجاست که گوساله رو بجای خدا بعنوان اله و برای عبادت، اشتباه میگیره!
لذا رو میکنه به اله خودش یعنی گوساله و پشت میکنه به خدا!
اگه کسی دنبال اصلاح و تربیت خودش از عیب مهلکی بنام حسد قلبی‌اش نباشه، و دنبال تمناهاش باشه، حتما گوساله رو با خدا اشتباه میگیره!
قلبی که مدام پرستار نورشه، مراقب نورشه، اهل محاسبۀ نفس و مجاهدۀ قلبیه، نورشو میپرسته لذا نور اصلاح و تربیتش میشه اله او، روز به روز نور قلبی این شخص رشد و نمو میکنه و حسدش درناژ میشه، اما قلب حسودی که مدام تمناهای خودشو میپرسته، الهش هوای نفس خودشه، هرگز از اصلاح و تربیت عیب حسد خودش بهره‌مند نخواهد شد.

خدا اون کاری که ما انتظار داریم برامون انجام بده رو قبل از خلقت ما برامون انجام داده، یعنی نور هدایت رو قبل از خلقت ما خلق کرده!
لازم نیست به خدای خودمون یادآوری کنیم و متذکر بشیم که خدایا یک چیز مهمی رو در مورد ما فراموش کردی یا کم گذاشتی و اون هدایت و سرپرستی ماست!
خداوند این نور هدایت رو اول از همه چیز خلق کرده!
ما باید چشم دل باز کنیم و این لطف بیکران الهی رو در ملک و ملکوت ببینیم و پیدا کنیم و بشناسیم!
+ «روز عرفه!»
روز عرفه روزی است که قبض و بسط نورتو میشناسی و میفهمی که باید از چی پرستاری کنی و مواظب و مراقب چی باشی که توی قلبت از دستش ندی!
پس روز عرفه روز نیایش و پرستش نور خداست!
پس با فهم نور ولایت، هیچ چیز دیگری نیاز نداریم که از خدای خود بخواهیم،
انگاری ما با درک نورالولایة، دیگه با خدای خودمون کار دیگری نداریم!
سروکار ما با همین مخلوق نورانی علم است!
این نور علم رو باید بپرستیم و پرستاریش نماییم!
که به ما علم و نور و حکمت و … هزار واژه مترادف نور الولایة عطا می‌نماید.
پرستار، چشم از بیمارش برنمیداره! مراقب و مواظب و نگهبان بیمارش است!
اینجوری بگیم:
پرستار، بیمارش را می‌پرستد!
اهل نور، نورش را می‌پرستد!
+ «معرفة الامام بالنّورانیة!»
«پرستش» واژۀ زیبای فارسی است که ترجمۀ واژۀ «اله – تالّه» عربی است.
«لا اله الا الله»
یعنی هیچ گزینه‌ای برای پرستش نباید انتخاب کنیم،
الّا نور علمی که خدای مهربان خالق آن است «الله نور».
نوری که مدام پاک کنندۀ حسد دنیای قلب ماست!
و این امر مهم در قالب آیاتی است که برای ما عرضه میشه و ما این تقدیرات رو تلخ و نار می‌بینیم و باید نگرشمونو عوض کنیم و باور کنیم که این تقدیرات نور و شیرین هستند.
پس باید پرستار نار و نور آیاتی و رسلی باشیم!
اینجوری در حال پرستش خدای مهربان خواهیم بود.