[سورة المعارج (70): الآيات 1 الى 10]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ (1)
پرسندهاى از عذاب واقعشوندهاى پرسيد،
لِلْكافِرينَ لَيْسَ لَهُ دافِعٌ (2)
كه اختصاص به كافران دارد [و] آن را بازدارندهاى نيست.
مِنَ اللَّهِ ذِي الْمَعارِجِ (3)
[و] از جانب خداوندِ صاحب درجات [و مراتب] است.
تَعْرُجُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كانَ مِقْدارُهُ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ (4)
فرشتگان و روح، در روزى كه مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى «او» بالا مىروند.
فَاصْبِرْ صَبْراً جَمِيلاً (5)
پس صبر كن، صبرى نيكو.
إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيداً (6)
زيرا آنان [عذاب] را دور مىبينند،
وَ نَراهُ قَرِيباً (7)
و [ما] نزديكش مىبينيم.
يَوْمَ تَكُونُ السَّماءُ كَالْمُهْلِ (8)
روزى كه آسمانها چون فلز گداخته شود،
وَ تَكُونُ الْجِبالُ كَالْعِهْنِ (9)
و كوهها چون پشمزده گردد،
وَ لا يَسْئَلُ حَمِيمٌ حَمِيماً (10)
و هيچ دوست صميمى از دوست صميمى [حال] نپرسد،
[سورة المعارج (70): الآيات 11 الى 35]
يُبَصَّرُونَهُمْ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ (11)
آنان را به ايشان نشان مىدهند. گناهكار آرزو مىكند كه كاش براى رهايى از عذاب آن روز، مى توانست پسران خود را عوض دهد،
وَ صاحِبَتِهِ وَ أَخِيهِ (12)
و [نيز] همسرش و برادرش را،
وَ فَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ (13)
و قبيلهاش را كه به او پناه مىدهد،
وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً ثُمَّ يُنْجِيهِ (14)
و هر كه را كه در روى زمين است همه را [عوض مىداد] و آنگاه خود را رها مىكرد.
كَلاَّ إِنَّها لَظى (15)
نه چنين است. [آتش] زبانه مىكشد،
نَزَّاعَةً لِلشَّوى (16)
پوستِ سر و اندام را بركننده است.
تَدْعُوا مَنْ أَدْبَرَ وَ تَوَلَّى (17)
هر كه را پشت كرده و روى برتافته،
وَ جَمَعَ فَأَوْعى (18)
و گرد آورده و انباشته [و حسابش را نگاه داشته] فرا مىخواند.
إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً (19)
به راستى كه انسان سخت آزمند [و بىتاب] خلق شده است.
إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً (20)
چون صدمهاى به او رسد عجز و لابه كند.
وَ إِذا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً (21)
و چون خيرى به او رسد بخل ورزد.
إِلاَّ الْمُصَلِّينَ (22)
غير از نمازگزاران:
الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ دائِمُونَ (23)
همان كسانى كه بر نمازشان پايدارى مىكنند.
وَ الَّذِينَ فِي أَمْوالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ (24)
و همانان كه در اموالشان حقّى معلوم است،
لِلسَّائِلِ وَ الْمَحْرُومِ (25)
براى سائل و محروم.
وَ الَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ (26)
و كسانى كه روز جزا را باور دارند.
وَ الَّذِينَ هُمْ مِنْ عَذابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ (27)
و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند.
إِنَّ عَذابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ (28)
چرا كه از عذاب پروردگارشان ايمن نمىتوانند بود.
وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حافِظُونَ (29)
و كسانى كه دامن خود را حفظ مىكنند،
إِلاَّ عَلى أَزْواجِهِمْ أَوْ ما مَلَكَتْ أَيْمانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ (30)
مگر بر همسران خود يا كنيزانشان كه [در اين صورت] مورد نكوهش نيستند.
فَمَنِ ابْتَغى وَراءَ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ العادُونَ (31)
و هر كس پا از اين [حدّ] فراتر نهد، آنان همان از حدّ درگذرندگانند.
وَ الَّذِينَ هُمْ لِأَماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ (32)
و كسانى كه امانتها و پيمان خود را مراعات مىكنند.
وَ الَّذِينَ هُمْ بِشَهاداتِهِمْ قائِمُونَ (33)
و آنان كه بر شهادتهاى خود ايستادهاند.
وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ يُحافِظُونَ (34)
و كسانى كه بر نمازشان مداومت مىورزند.
أُولئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُكْرَمُونَ (35)
آنها هستند كه در باغهايى [از بهشت]، گرامى خواهند بود.
[سورة المعارج (70): الآيات 36 الى 44]
فَما لِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ (36)
چه شده است كه آنان كه كفر ورزيدهاند، به سوى تو شتابان،
عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ عِزِينَ (37)
گروه گروه، از راست و از چپ [هجوم مىآورند]؟
أَ يَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ (38)
آيا هر يك از آنان طمع مىبندد كه در بهشت پر نعمت درآورده شود؟
كَلاَّ إِنَّا خَلَقْناهُمْ مِمَّا يَعْلَمُونَ (39)
نه چنين است. ما آنان را از آنچه [خود] مىدانند آفريديم.
فَلا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشارِقِ وَ الْمَغارِبِ إِنَّا لَقادِرُونَ (40)
[هرگز،] به پروردگار خاوران و باختران سوگند ياد مىكنم كه ما تواناييم،
عَلى أَنْ نُبَدِّلَ خَيْراً مِنْهُمْ وَ ما نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ (41)
كه به جاى آنان بهتر از ايشان را بياوريم؛ و بر ما پيشى نتوانند جُست.
فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَ يَلْعَبُوا حَتَّى يُلاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ (42)
پس بگذارشان ياوه گويند و بازى كنند تا روزى را كه وعده داده شدهاند ملاقات نمايند.
يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْداثِ سِراعاً كَأَنَّهُمْ إِلى نُصُبٍ يُوفِضُونَ (43)
روزى كه از گورها[ى خود] شتابان برآيند، گويى كه آنان به سوى پرچمهاى افراشته مى‌دوند.
خاشِعَةً أَبْصارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كانُوا يُوعَدُونَ (44)
ديدگانشان فرو افتاده، [غبارِ] مذلّت آنان را فرو گرفته است. اين است همان روزى كه به ايشان وعده داده مىشد.