دکتر محمد شعبانی راد

نور قرآن 63 – سورة المنافقون

[سورة المنافقون (63): الآيات 1 الى 5]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

إِذا جاءَكَ الْمُنافِقُونَ قالُوا نَشْهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّكَ لَرَسُولُهُ وَ اللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّ الْمُنافِقِينَ لَكاذِبُونَ (1)
چون منافقان نزد تو آيند گويند: «گواهى مى‏‌دهيم كه تو واقعاً پيامبر خدايى.» و خدا [هم‏] مى‌‏داند كه تو واقعاً پيامبر او هستى، و خدا گواهى مى‏‌دهد كه مردم دوچهره سخت دروغگويند.

اتَّخَذُوا أَيْمانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ ساءَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (2)
سوگندهاى خود را [چون‏] سپرى بر خود گرفته و [مردم را] از راه خدا بازداشته‏‌اند. راستى كه آنان چه بد مى‏‌كنند.

ذلِكَ بِأَنَّهُمْ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا فَطُبِعَ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لا يَفْقَهُونَ (3)
اين بدان سبب است كه آنان ايمان آورده، سپس به انكار پرداخته‌‏اند و در نتيجه بر دلهايشان مهر زده شده و [ديگر] نمى‌‏فهمند.

وَ إِذا رَأَيْتَهُمْ تُعْجِبُكَ أَجْسامُهُمْ وَ إِنْ يَقُولُوا تَسْمَعْ لِقَوْلِهِمْ كَأَنَّهُمْ خُشُبٌ مُسَنَّدَةٌ يَحْسَبُونَ كُلَّ صَيْحَةٍ عَلَيْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ فَاحْذَرْهُمْ قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى يُؤْفَكُونَ (4)
و چون آنان را ببينى، هيكلهايشان تو را به تعجّب وامى‏‌دارد، و چون سخن گويند به گفتارشان گوش فرا مى‌‏دهى گويى آنان شمعك‏هايى پشت بر ديوارند [كه پوك شده و درخور اعتماد نيستند]: هر فريادى را به زيان خويش مى‌‏پندارند. خودشان دشمنند؛ از آنان بپرهيز؛ خدا بكشدشان؛ تا كجا [از حقيقت‏] انحراف يافته‏‌اند.

وَ إِذا قِيلَ لَهُمْ تَعالَوْا يَسْتَغْفِرْ لَكُمْ رَسُولُ اللَّهِ لَوَّوْا رُؤُسَهُمْ وَ رَأَيْتَهُمْ يَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَكْبِرُونَ (5)
و چون بديشان گفته شود: «بياييد تا پيامبر خدا براى شما آمرزش بخواهد»، سرهاى خود را بر مى‌‏گردانند، و آنان را مى‌‏بينى كه تكبّركنان روى برمى‌‏تابند.

[سورة المنافقون (63): الآيات 6 الى 11]

سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ أَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ لَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفاسِقِينَ (6)
براى آنان يكسان است: چه بر ايشان آمرزش بخواهى يا بر ايشان آمرزش نخواهى، خدا هرگز بر ايشان نخواهد بخشود. خدا فاسقان را راهنمايى نمى‌‏كند.

هُمُ الَّذِينَ يَقُولُونَ لا تُنْفِقُوا عَلى‏ مَنْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ حَتَّى يَنْفَضُّوا وَ لِلَّهِ خَزائِنُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنَّ الْمُنافِقِينَ لا يَفْقَهُونَ (7)
آنان كسانى‌‏اند كه مى‌‏گويند: «به كسانى كه نزد پيامبر خدايند انفاق مكنيد تا پراكنده شوند، و حال آنكه گنجينه‌‏هاى آسمانها و زمين از آنِ خداست ولى منافقان درنمى‌‏يابند.

يَقُولُونَ لَئِنْ رَجَعْنا إِلَى الْمَدِينَةِ لَيُخْرِجَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا الْأَذَلَّ وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ لكِنَّ الْمُنافِقِينَ لا يَعْلَمُونَ (8)
مى‏‌گويند: «اگر به مدينه برگرديم، قطعاً آنكه عزّتمندتر است آن زبون‏تر را از آنجا بيرون خواهد كرد.»
و[لى‏] عزّت از آنِ خدا و از آنِ پيامبر او و از آنِ مؤمنان است؛ ليكن اين دورويان نمى‌‏دانند.

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُلْهِكُمْ أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ (9)
اى كسانى كه ايمان آورده‌‏ايد، [زنهار] اموال شما و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل نگرداند، و هر كس چنين كند، آنان خود زيانكارانند.

وَ أَنْفِقُوا مِنْ ما رَزَقْناكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِي أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ فَيَقُولَ رَبِّ لَوْ لا أَخَّرْتَنِي إِلى‏ أَجَلٍ قَرِيبٌ فَأَصَّدَّقَ وَ أَكُنْ مِنَ الصَّالِحِينَ (10)
و از آنچه روزىِ شما گردانيده‌‏ايم، انفاق كنيد، پيش از آنكه يكى از شما را مرگ فرا رسد و بگويد: «پروردگارا، چرا تا مدّتى بيشتر [اجل‏] مرا به تأخير نينداختى تا صدقه دهم و از نيكوكاران باشم؟»

وَ لَنْ يُؤَخِّرَ اللَّهُ نَفْساً إِذا جاءَ أَجَلُها وَ اللَّهُ خَبِيرٌ بِما تَعْمَلُونَ (11)
و[لى‏] هر كس اجلش فرا رسد، هرگز خدا [آن را] به تأخير نمى‌‏افكند، و خدا به آنچه مى‌‏كنيد آگاه است.

اشتراک گذاری مطالب در شبکه های اجتماعی