امام سجاد علیه السلام:
وَ قَالَ رَجُلٌ لِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع
يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ ص
إِنَّا إِذَا وَقَفْنَا بِعَرَفَاتٍ وَ مِنًى
وَ ذَكَرْنَا اللَّهَ وَ مَجَّدْنَاهُ وَ صَلَّيْنَا عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ
ذَكَرْنَا آبَاءَنَا أَيْضاً بِمَآثِرِهِمْ وَ مَنَاقِبِهِمْ وَ شَرِيفِ أَعْمَالِهِمْ
نُرِيدُ بِذَلِكَ قَضَاءَ حُقُوقِهِمْ
فَقَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع
أَ وَ لَا أُنَبِّئُكُمْ بِمَا هُوَ أَبْلَغُ فِي قَضَاءِ الْحُقُوقِ مِنْ ذَلِكَ
قَالُوا بَلَى يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ
قَالَ أَفْضَلُ مِنْ ذَلِكَ وَ أَوْلَى أَنْ تُجَدِّدُوا عَلَى أَنْفُسِكُمْ ذِكْرَ تَوْحِيدِ اللَّهِ وَ الشَّهَادَةَ
وَ ذِكْرَ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللَّهِ وَ الشَّهَادَةَ لَهُ بِأَنَّهُ سَيِّدُ النَّبِيِّينَ
وَ ذِكْرَ عَلِيٍّ وَلِيِّ اللَّهِ وَ الشَّهَادَةَ بِأَنَّهُ سَيِّدُ الْوَصِيِّينَ
وَ ذِكْرَ الْأَئِمَّةِ الطَّاهِرِينَ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ الطَّيِّبِينَ بِأَنَّهُمْ عِبَادُ اللَّهِ المخلصين [الْمُخْلَصُونَ‏]
وَ بِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا كَانَ عَشِيَّةُ عَرَفَةَ وَ ضَحْوَةُ يَوْمِ مِنًى
بَاهَى كِرَامَ مَلَائِكَتِهِ بِالْوَاقِفِينَ بِعَرَفَاتٍ وَ مِنًى
وَ قَالَ لَهُمْ
هَؤُلَاءِ عِبَادِي وَ إِمَائِي حَضَرُونِي هَاهُنَا مِنَ الْبِلَادِ السَّحِيقَةِ الْبَعِيدَةِ شُعْثاً غُبْراً
قَدْ فَارَقُوا شَهَوَاتِهِمْ وَ بِلَادَهُمْ وَ أَوْطَانَهُمْ وَ أَخْدَانَهُمُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِي
أَلَا فَانْظُرُوا إِلَى قُلُوبِهِمْ وَ مَا فِيهَا
فَقَدْ قَوَّيْتُ أَبْصَارَكُمْ يَا مَلَائِكَتِي عَلَى الِاطِّلَاعِ عَلَيْهَا
قَالَ فَتَطَّلِعُ الْمَلَائِكَةُ عَلَى قُلُوبِهِمْ فَيَقُولُونَ
يَا رَبَّنَا اطَّلَعْنَا عَلَيْهَا
وَ بَعْضُهُمْ سُودٌ مُدْلَهِمَّةٌ يَرْتَفِعُ عَنْهَا كَدُخَانِ جَهَنَّمَ.

از امام حسن عسکری روایت شده است که
شخصی خدمت امام سجاد ع عرض کرد:
یا ابن رسول الله!
ما وقتی در عرفات و منی وقوف می‌کنیم خدا را یاد می‌کنیم و می‌ستاییم
و بر محمد آل او صلوات می فرستیم، و پدرانمان را به بزرگمنشی‌ها و کارهای خوبشان یاد می‌کنیم،
و قصدمان این است که حق آنها را ادا کرده باشیم.
حضرت فرمود:
آیا می‌خواهید برای ادای حق، شما را از چیزی بهتر از این خبردار کنم؟
[جمع حاضر] گفتند: بله، یا ابن رسول الله!
همانا خداوند متعال هنگام شب عرفه و صبح روز منی نزد فرشتگان بلندمرتبه‌اش به کسانی که وقوف در عرفات و منی داشته‌اند مباهات می‌کند و می‌فرماید:
اینان بندگان من‌اند که از سرزمین‌های دور، خسته و غبارآلود، اینجا آمده‌اند؛
از دلخواه‌ها و سرزمین‌ها و وطن و برادران خویش، به طلب رضای من جدا شده‌اند؛
+ «تمنّا فدای تقدیر یا تقدیر فدای تمنّا!»
پس به دلهای آنان و آنچه در آن است بنگرید
که من چشمان شما را بر اطلاع از ضمیر آنان توانا ساختم.
پس فرشتگان به دلهای آنان می‌نگرند و می‌گویند پروردگارا، بر آنها اطلاع یافتیم،
برخی سیاه و بشدت ظلمانی است که از آنها دودی همچون دود جهنم بیرون می‌زند
[و برخی سفید و نورانی است که نورش آسمانها را درمی نوردد]

فَيَقُولُ اللَّهُ
أُولَئِكَ الْأَشْقِيَاءُ الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً
تِلْكَ قُلُوبٌ خَاوِيَةٌ مِنَ الْخَيْرَاتِ
خَالِيَةٌ مِنَ الطَّاعَاتِ
مُصِرَّةٌ عَلَى الْمُوذِيَاتِ الْمُحَرَّمَاتِ
تَعْتَقِدُ تَعْظِيمَ مَنْ أَهَنَّاهُ وَ تَصْغِيرَ مَنْ فَخَّمْنَاهُ وَ بَجَّلْنَاهُ

+ [«بلقیس، بانوی عاقله!
«قالَتْ إِنَّ الْمُلُوكَ إِذا دَخَلُوا قَرْيَةً أَفْسَدُوها وَ جَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِها أَذِلَّةً وَ كَذلِكَ يَفْعَلُونَ»]

لَئِنْ وَافَوْنِي كَذَلِكَ لَأُشَدِّدَنَّ عَذَابَهُمْ وَ لَأُطِيلَنَّ حِسَابَهَمْ
تِلْكَ قُلُوبٌ اعْتَقَدَتْ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولَ اللَّهِ ص كَذَبَ عَلَى اللَّهِ
أَوْ غَلِطَ عَنِ اللَّهِ فِي تَقْلِيدِهِ أَخَاهُ وَ وَصِيَّهُ إِقَامَةَ أَوَدِ عِبَادِ اللَّهِ وَ الْقِيَامَ بِسِيَاسَاتِهِمْ
حَتَّى يَرَوُا الْأَمْنَ فِي إِقَامَةِ الدِّينِ فِي إِنْقَاذِ الْهَالِكِينَ وَ نَعِيمِ الْجَاهِلِينَ وَ تَنْبِيهِ الْغَافِلِينَ
الَّذِينَ بِئْسَ الْمَطَايَا إِلَى جَهَنَّمَ مَطَايَاهُمْ

خداوند می‌فرماید:
اما آنان [که دلهایشان ظلمانی است] شقاوتمندانی‌اند که «کوشش‌شان در زندگی دنیا گم شده است، در حالی که چنین حساب می‌کنند که خودشان‌ کار خوبی انجام می‌دهند»
آنان دلهایی تهی از خوبی‌ها، خالی از طاعات، مُصِر بر انحرافات و محرمات است،
باورشان بزرگداشت کسی است که من خوارش کرده‌ام
و کوچک شمردن کسی است که من او را بزرگ و گرامی داشته‌ام،
اگر به همین صورت نزد من بیایند عذابی شدید در انتظارشان خواهد بود
و حسابی سخت و طولانی.
دل آنها با چنین اعتقادی عجین شده که حضرت محمد ص- نعوذ بالله- رسولی است که بر خدا دروغ بست یا در کار خدا اشتباه کرد که برادر و وصی‌اش را منصوب کرد برای راست کردن کجیِ بندگان خدا و برپایی امور آنان، – به نحوی که آنان را به جایی برساند که امنیت را در برپایی دین ببینند،
[یعنی] در نجات کسانی که در معرض هلاکتند،
و آگاه کردن بی‌خبران و هشدار دادن به غافلانی که بد مرکبی است مرکب آنان،
که ره به سوی جهنم می‌بَرَد…

ثُمَّ يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ
يَا مَلَائِكَتِي انْظُرُوا
فَيَنْظُرُونَ فَيَقُولُونَ رَبَّنَا وَ قَدِ اطَّلَعْنَا عَلَى قُلُوبِ هَؤُلَاءِ الْآخَرِينَ
وَ هِيَ بِيضٌ مُضِيئَةٌ يَرْتَفِعُ عَنْهَا الْأَنْوَارُ إِلَى السَّمَاوَاتِ وَ الْحُجُبِ
وَ تَخْرِقُهَا إِلَى أَنْ تَسْتَقِرَّ عِنْدَ سَاقِ عَرْشِكَ يَا رَحْمَانُ
يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ
أُولَئِكَ السُّعَدَاءُ الَّذِينَ تَقَبَّلَ اللَّهُ أَعْمَالَهُمْ وَ شَكَرَ سَعْيَهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا
فَإِنَّهُمْ قَدْ أَحْسَنُوا فِيهَا صُنْعاً
تِلْكَ قُلُوبٌ حَاوِيَةٌ لِلْخَيْرَاتِ
مُشْتَمِلَةٌ عَلَى الطَّاعَاتِ
مُدْمِنَةٌ عَلَى الْمُنْجِيَاتِ الْمُشْرِفَاتِ
تَعْتَقِدُ تَعْظِيمَ مَنْ عَظَّمْنَاهُ وَ إِهَانَةَ مَنْ أَرْذَلْنَاهُ
لَئِنْ وَافَوْنِي كَذَلِكَ لَأُثَقِّلَنَّ مِنْ جِهَةِ الْحَسَنَاتِ مَوَازِينَهُمْ
وَ لَأُخَفِّفَنَّ مِنْ جِهَةِ السَّيِّئَاتِ مَوَازِينَهُمْ
وَ لَأُعَظِّمَنَّ أَنْوَارَهُمْ
وَ لَأَجْعَلَنَّ فِي دَارِ كَرَامَتِي وَ مُسْتَقَرِّ رَحْمَتِي مَحَلَّهُمْ وَ قَرَارَهُمْ
تِلْكَ قُلُوبٌ اعْتَقَدَتْ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ ص هُوَ الصَّادِقُ فِي كُلِّ أَقْوَالِهِ
الْمُحِقُّ فِي كُلِّ أَفْعَالِهِ
الشَّرِيفُ فِي كُلِّ خِلَالِهِ
الْمُبَرِّزُ بِالْفَضْلِ فِي جَمِيعِ خِصَالِهِ
وَ أَنَّهُ قَدْ أَصَابَ فِي نَصْبِهِ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيّاً إِمَاماً وَ عَلَماً عَلَى دِينِ اللَّهِ وَاضِحاً
وَ اتَّخَذُوا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ إِمَامَ هُدًى
وَ وَاقِياً مِنَ الرَّدَى
الْحَقُّ مَا دَعَا إِلَيْهِ
وَ الصَّوَابُ وَ الْحِكْمَةُ مَا دَلَّ عَلَيْهِ
وَ السَّعِيدُ مَنْ وَصَلَ حَبْلَهُ بِحَبْلِهِ
وَ الشَّقِيُّ الْهَالِكُ مَنْ خَرَجَ مِنْ جُمْلَةِ الْمُؤْمِنِينَ بِهِ وَ الْمُطِيعِينَ لَهُ
نِعْمَ الْمَطَايَا إِلَى الْجِنَانِ مَطَايَاهُمْ
سَوْفَ نُنْزِلُهُمْ مِنْهَا أَشْرَفَ غُرَفِ الْجِنَانِ
وَ نُسْقِيهِمْ مِنَ‏ الرَّحِيقِ الْمَخْتُومِ مِنْ أَيْدِي الْوَصَائِفِ وَ الْوِلْدَانِ
وَ سَوْفَ نَجْعَلُهُمْ فِي دَارِ السَّلَامِ مِنْ رُفَقَاءِ مُحَمَّدٍ نَبِيِّهِمْ زَيْنِ أَهْلِ الْإِسْلَامِ
وَ سَوْفَ يَضُمُّهُمُ اللَّهُ ثَمَّ إِلَى جُمْلَةِ شِيعَةِ عَلِيٍّ الْقَرْمِ الْهَامِ
فَنَجْعَلُهُمْ بِذَلِكَ مِنْ مُلُوكِ جَنَّاتِ النَّعِيمِ خَالِدِينَ فِي الْعَيْشِ السَّلِيمِ وَ النَّعِيمِ الْمُقِيمِ
هَنِيئاً لَهُمْ جَزَاءً بِمَا اعْتَقَدُوهُ
وَ قَالُوهُ بِفَضْلِ اللَّهِ الْكَرِيمِ الرَّحِيمِ نَالُوا مَا نَالُوهُ.