این قلب، چه هشدار خوب و بموقعی میده، اگه قدرشو بدونی: اکرمی مثواه!
فورا استغفار کن و دیگه ادامه نده و از همونجا برگرد!
این قلب سلیمی که خاصیت سنسور بودن خودشو بخوبی حفظ کرده و بهت کمک میکنه که زود از مهلکۀ استعمال حسد، خودتو برهانی، خیلی با ارزشه!
اصلا همین قلب سلیم، شاهکار خلقته!
خدای حکیم در ملک و ملکوت برای ما گزینه‌ای گذاشته که دست ما رو بموقع میگیره!
در مُلک، صاحبان و حاملان علوم نورانی را،
و در ملکوت قلب، مَلَک موکّل!
و هر دو شبیه به هم هستند!
و هر دوتائیشون کارشون اینه: به من و تو میگن: «بِپّا!»
آخه ما مدام دلمون میخواد حسدمونو استعمال کنیم!
اگه چشم قلب بینا بود، بمحض استعمال حسد، بوی تاریکی رو می‌دید و می‌فهمید و زود مسیرشو تغییر میداد، اما چنان عادت به گناه، چشمان قلب رو بسته، که نه میبینه و نه میشنوه و نه بو میکنه و نه حس میکنه! لهم قلوب لا یفقهون بها جاش همینجاست!
پس داشتن حسد و استعمال آن امری است اجتناب‌ناپذیر و اصلا خلقت ما اینگونه است!
مهم اینه قلبی سالم باشه، تا بمحض اینکه فکری آشغال به ذهنت خطور کنه، اونیکه تقدیرات به دست اوست، سطل آشغالی بر سرت خالی میکنه تا با قلبت بفهمی این افکار در انفس، نماد آفاقی‌اش میشه همین سطل آشغال! و چون قلب، سلیمه و میبینه، اینجا خودشو میبینه که سطل آشغال رو روی خودش خالی کرده، لذا اصلا در مُلک بدنبال انتقام نیست، بلکه از خودش در ملکوت انتقام می‌گیرد! یعنی خودش را مقصر دانسته و اصلا به کسی که در ملک مامور ریختن آشغال بر سر او شده، توجهی نمی‌نماید و برایش نمازی بعنوان تشکر، هدیه می‌کند که اسباب بیداری قلب او را در ملک فراهم نمود تا او بخود آید!
انگاری به او گفت: بپّا! این افکار، آشغالی بیش نیست! ارزشی ندارد! تو در مقامی هستی که حتی اینقدر افکار جزئی و تمایلات، به بی‌ارزشها (غیر آل محمد ع) برای تو بده!

ببین اگه قلبت سلیم نباشه و وصل به نور نباشه، اون لحظه‌ای که آشغال روی لباست میریزن، عکس‌العملی شبیه به همۀ اونایی داری که قلباشون تاریکه! یعنی اصلا از مُلک راهتو کج نمیکنی بِری به ملکوت، ببینی داستان در اصل چیه! تاویل چیه!
اهل نور یقین، گم‌شده خودشونو در ملکوت قلبشون جستجو می‌کنن! اصلا به ملک کاری ندارن!
میدونن مبدا و منشا گیرشون کجاست!
میدونن بازم حسدشون دسته گل به آب داده!
میدونن یه بیچاره‌ای در ملک، باز شده سپر بلا، که خودشو پیش تو بَدِه کنه، تا به تو یه چیزی بفهمونه!
آیت میگه میدونم همه از من بدشون میاد! چشم دیدن منو ندارن! چه کنم؟
این ماموریت منِ آیته که بهتون در ملک خبر بدم که در ملکوتتون دارین با خودتون چکار می‌کنین!
در واقع نه تنها نباید از من بدتون بیاد، بلکه باید از من تشکر هم بکنین که شدم سپر بلای شما!
ولی کو قلبی که این اندیشه را بپذیرد و مبدا و منشا تاریکی و ناآرامی خود را در ملک، حاصل عیب خود در ملکوت بداند و نسبت به اونیکه در ملک این خبر رو براش آورده، هیچ اعتراضی نداشته باشد و دستش را ببوسد و هدیه‌ای هم برایش در نظر بگیرد!
کدامیک از ما اینگونه زندگی میکنیم؟!
کدامیک از ما در ملکوت زندگی می کنیم!
کدامیک از ما ملک را رها نموده و عاشق ملکوتیم!
کدامیک از ما چشممان به ملکوت باز شده و بیناست و می‌بیند که حسد او با او چه میکند؟!
چه کسی واقعا به فکر درمان و اصلاح خود می‌باشد!
برای اصلاح و تربیت، وقت خودتو در ملک به هدر نده!
برو و گمشدۀ خودتو در ملکوت قلبت پیدا کن، که: الحکمة ضالّة المومن!
برو تو فکر! به نمودار، چشماتو چپ نکن!
به خودت خشم بگیر!
نمودار بیچاره، شده آلت دست تقدیراتی که باید به تو چیزی رو بفهمونن!
تا وقتیکه قلب اهل نور یقین با زبان آنلاین اهل بهشت، گویا و شنوا و بینا نشود،
نمی‌تواند بفهمد که گیرِ کارش در کجاست!
حسد مدام داره در دنیای قلب، تاریکی ببار میاره!
اما چشم ما بجای اینکه اونو مقصر ببینه، عامل مُلکی رو مقصر می‌بینه!
میگه میدونم از موقعی که چشمم به این شخص می‌افته حالم بد میشه! بهم میریزم! اصلا این خانم یا آقا، قَسیّ القلبه! منو تحویل نمیگیره! با من خصومت داره! باددماغه!
خیال میکنه همه باید نوکرش باشن ! و …
این حسود که داره با خودش این حرفها رو میزنه و اینجوری داره فکر میکنه، اگه یه لحظه به خودش بیاد، اگه یه لحظه گوش به ندای ملک موکلش بده، اگه یه لحظه قلبش کلام نورانی اونو بفهمه، یهو میبینه که ای وای، باز هم رودست خورد! باز هم بجای گرفتن یقه ظالم (یعنی خودِ حسودش)، میخواد گردن مظلوم (یعنی تقدیرات) رو با شمشیر قطع کنه!
خودش جرم رو مرتکب شده، اما گناه رو میندازه گردن دیگری!
این قاضی سوء، میخواد گردنِ شخص بی‌گناهی رو – برای شفای غیظ دل خودش، که خیال میکنه خوب تونسته مقصر رو گیر بندازه – بزنه!
کافیه یه لحظه فکر کنه چکار داره میکنه!
فورا شمشیر از دستش می‌افته و خودشو به پای آیت میندازه و میگه حالا تو شمشیر رو بردار گردن منو بزن! این من بودم که با استعمال حسدم، ظلم کردم!
به خودم و به همه ظلم کردم.
تو اومدی اینو به من بگی! مظلومانه هم اومدی!
از لیله قدر مظلوم تر هم داریم؟!
من ظالمانه در به پهلویت کوفتم و نگذاشتم که تحمل به حد نصاب برسد.
آیات همان گرهها و دست‌اندازهای ظاهری مُلکی ما در دنیاست که به ما بموقع تذکر میده که سرعتتو کم کن! داری تند میری! داری تند با آیات برخورد میکنی!