«طَغَى‏ الْماءُ: آب موج زد و بالا رفت.»
«طَغَى‏ البحر: هاجت أمواجُه»
+ فیلم‌های مستند سونامی « tsunami».
سونامی میشه طغیان دریا!
ببین چجوری دریا دیوانه‌وار همه چیزو پوشش میده!
+ «جنن»
طغیان و جنون دریا!
همه چیزو می‌بلعه!
همین بلا رو استعمال حسد بر سر حسودانی میاره که چشم دیدن آیاتی و رسلی را ندارند، ان شاء الله تعالی.
+ «جنون قدرت»
جنون قدرت و جنون حسادت میشه همان طغیان حسد.
«أَطْغَیهُ المالُ: مال و دارائى، وي را طاغي و خودكامه كرد.»
طغی + بغی + زنی + غصب + 1000 واژه مترادف حسادت و متضاد ولایت.
+ «احتکار»
طغيان: اعتراض به تقديرات، اعتراض به رای صاحبان نور، ادعای ربوبیت
+ «الرضا بالقضا و التسلیم لامر الله»
طاغوت: خودكامه (استیناف) نقطه شروع، میخواد اولی باشه، نه دومی برای اولی!
«أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزانِ»
السِّلْمُ وَلَايَةُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّةِ ع‏
قلبی که هیچ اعتراضی به رای نورانی ندارد!
« وَ يُسَلِّمُوا تَسْلِيماً »
اما قلبی که به رای نورانی اعتراض دارد یعنی نسبت به معالم ربانی «فِي الْمِيزانِ» طغیان «أَلَّا تَطْغَوْا» نموده است قلب حسود است.
[جاوَزَ القَدْرَ ، مجاوَزَة الحدِّ في العِصيان]
لا تطغوا  : لا تتعدوا حدود الله        
[اعتراض – تعدي – طغيان – تجاوز – شكايت]
الطغيان = الذنوب
طغيان و تجاوز: (بطر، البغى، تعدى، العصيان، أبى، أطغاه)
يَطْغَوْا وَ يَبْطَرُوا
طغي ≠ عدل ، اقسط ، انصف
قيل: « طغي و بغي و تجبّر و تكبّر ، و لم يعدل ساعة »
الطغيان ≠ العدل ، العدالة ، القسط ، الاقساط ، الانصاف
الطاغي ≠ العادل ، المقسط ، المنصف
«إِنَّمَا أَتَخَوَّفُ عَلَى أُمَّتِي مِنْ بَعْدِي … أَنْ … يَظْهَرَ فِيهِمُ الْمَالُ حَتَّى يَطْغَوْا وَ يَبْطَرُوا وَ … الْمَخْرَجَ مِنْ ذَلِكَ … شُكْرُ النِّعْمَةِ وَ أَدَاءُ حَقِّهِ»
أَمْ هُمْ قَوْمٌ طاغُونَ
کسانی که هوای نفسشان طغیان نموده و غالب بر عقلشان گشته است «قَوْمٌ طاغُونَ» و ادعای ربوبیت نموده اند!
یک عاملی «یکی از جنود جهل» انسان را به طغیان وادار می‌کند که همان ادعای ربوبیت است، منشا طغیان در اصل، حسد نفس است.
فَأَمَّا مَنْ طَغى‏ وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوى‏
طغیان هوای نفس «مَنْ طَغى‏» برای رسیدن به انتخاب هوای نفس [دنیا] «آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا» است.
[احتکار- طغیان]:
حَكْر:
الحَكْر: الظلم في النقص‏ و سوء المعاشرة.
حَكَرَ الشَّي‏ءَ : جَمَعَهُ، و حَبَسَهُ، و أَمسَكَهُ ؛ ظلَمَهُ
محتکر با احتکارش، در حق آل محمد ع ظلم می‌کند و در رابطه خود با آنها اختلال بوجود می‌آورد!
معاشرت صحیح با آل محمد ع ملاک سعادت است پس چرا غیر آل محمد ع را برای معاشرت انتخاب می‌کنی و اینگونه در حق خودت و آن بزرگواران ظلم و ستم روا میداری؟ مگر نمی‌دانی «الْجَالِبُ مَرْزُوقٌ وَ الْمُحْتَكِرُ مَلْعُونٌ» با رابطه با معالم ربانی «الْجَالِبُ» رزق آل محمد ع برایت خواهد رسید «مَرْزُوقٌ» و اگر در معاشرت با معالم ربانی صاحبان نور بدی نمایی «احتکار»، از رحمت ذات اقدس الهی رانده خواهی شد «الْمُحْتَكِرُ مَلْعُونٌ».
در واژه حکر و احتکار مفهوم حبس و «به خود اختصاص دادن» و «استئثار» وجود دارد و این عیب حسد است که محتکر همه چیز را برای خود می‌خواهد و خود را برتر و لایق‌تر از دیگران برای این امر می‌داند «انا خیر منه»، و مدعی ربوبیت، محتکر است.
محتکر کالا را حبس می‌کند تا در روز موعود آن را رو کند و گران بفروشد.
محتکر با حبس کالا از بازار، میخواهد آن را برای خودش منوپل کند و همه را به خودش نیازمند کند!
دقیقا مدعیان ربوبیت را می‌بینیم که با بدست گرفتن امر نور الولایة و منع صاحبان امر منا اهل البیت ع از این وظیفه و اختیار خدادادی به آنها، همه را به خود می‌خوانند و کاری می‌کنند که همه محتاج آنها باشند و این نیاز آنها به او، او را مافوق بقیه گرداند و این فرد، یعنی لیدر سوء، ذریۀ ابلیس است که اینجوری عملکردی مشابه ابلیس دارد «صدّ سبیل».
محتکرین، معارینی هستند که درب خانه صاحبان نور را پلمپ میکنند تا مردم برای کسب علم به سراغ غیر آل محمد ع، یعنی لیدرهای سوء بروند و اینگونه راه عبودیت خدا را مسدود نمودند.
غافل از اینکه درب خانۀ خدای مهربان، مسدود‌شدنی نیست!
و علم آل محمد ع با تمثالی نورانی در ملکوت قلبها، مجسم جلوی دیدگان دوست‌داران واقعی‌اش بدون وقفه، آیه و حدیث و مطلب می‌گوید که نمی‌توان این همه عنایات نورانی را جمع نمود.
الحمد لله الذی هدانا لهذا!
حالا معنی محتکر و احتکار کردن کاملا مشخص میشه که اهل حسادتی که این کار رو کردن، چه هدفی رو دنبال می‌کردن و حسادت خودشونو با احتکار نشون دادن.
[الحَكَرُ: القليلُ المجتمِعُ من الماءِ، و القليلُ من الطَّعامِ و الَّلبَنِ؛ فَعَلٌ بمعنى مَفْعُولٍ؛ كأَنَّه‏ احْتُكِرَ لقلّتِهِ.]
غافل از اینکه در واژه احتکار معنی قلیل و کم و کوچکی نهفته است «الحَكَرُ: القليلُ» و اشاره به این دارد که علم آل محمد ع و معالم ربانی عظیم‌تر از این حرفهاست که بتوان احتکارش نمود!
چیز کم رو میشه احتکار کرد «كأَنَّه‏ احْتُكِرَ لقلّتِهِ».
اما یه سوال: میتونی خدا رو احتکار کنی و تو زیرزمین مغازت زندانی‌اش کنی تا همه بی‌خدا بمونن و بیان در مغازه تو و از تو بخوان براشون خدایی کنی؟!
چقدر محتکر احمقه که خیال میکنه میتونه دست خدا رو ببنده!
یا نور خدا رو با فوت کردن خاموش کنه! هیهات!!!
[حَكِرَ بالأَمْرِ: در آن كار خودكامه شد.]:
مدعی ربوبیت نیز اندیشه شوم خود را (لجبازانه= الحَكِر- لجوج) پنهان می‌کند و منتظر می‌ماند «لَيَتَحَكَّرُون = ينظُرون و يَتَربَّصُون» تا روزی که فرصتی بیابد، برای صاحب نور توطئه‌چینی نماید!
«عتلّ بعد ذلک زنیم!»
حتما خدا، رسوایش میکند!
احتکار: کسی که دنیا را بر آخرت ترجیح می‌دهد!
[احتکار – طغیان]:
فَإِنْ قُلْتَ لَا بُدَّ لَنَا مِنَ الِاحْتِكَارِ لَمْ تَكُنْ مَعْذُوراً
… فَأَمَّا مَنْ طَغى‏ وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوى‏
عاقل به قدر رفع حاجت و نیاز دنیایی‌اش کار میکنه و بقیه عمر و وقتش رو صرف مطالعه و کسب معالم ربانی میکنه و با جمع کردن مال و منال دنیا (احتکار) که بدردش نمیخوره مصداق آیه «فَأَمَّا مَنْ طَغى‏ وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوى‏» نخواهد شد، ان شاء الله تعالی!
علی ع در این حدیث به آن جوان می‌فرمایند:
پسرم کاری با من نداری دنبال من راه افتادی داری میای؟ چیزی نیاز نداری؟ میخوای چیزی بهت بدم تا از تو رفع حاجت کنه؟ «يَا غُلَامُ أَ لَكَ إِلَيَّ حَاجَةٌ؟!»
ملتمسانه میگوییم: علی جان ما هم به شما نیازمندیم، ای آقا و سرور ما! به ما هم عنایتی بفرما!
و ما را قانع به حداقل‌های لازم دنیایی بنما و آنچه رزق و روزی اخروی است که به صلاح ماست هر چه بیشتر عنایت بفرما! دست گدایی ما را از در خانه علوم بی‌انتهای خود، کوتاه و خالی بر نخواهید گرداند، ان شاء الله تعالی!
یا امیر المومنین! ای امام رئوف! خدای مهربان اگه بخواد به ما نفعی برسونه میدونیم اونو از طریق کلام مبارک شما برای ما قرار خواهد داد «عَلِّمْنِي كَلَاماً يَنْفَعُنِي اللَّهُ بِهِ».
این حدیث مطالب زیبایی دارد.
تا برسیم به این قسمت از کلام و توصیه علی ع:
ای جوان: احتکار نکن!
و این به چه معنی است؟!
چه حدیثی است این حدیث:
امام علی علیه السلام:
عَنِ الْحَسَنِ بْنِ أَبِي الْحَسَنِ الْبَصْرِيِّ قَالَ:
لَمَّا قَدِمَ عَلَيْنَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ع الْبَصْرَةَ مَرَّ بِي وَ أَنَا أَتَوَضَّأُ فَقَالَ
يَا غُلَامُ أَحْسِنْ وُضُوءَكَ يُحْسِنِ اللَّهُ إِلَيْكَ
ثُمَّ جَازَنِي فَأَقْبَلْتُ أَقْفُو أَثَرَهُ فَحَانَتْ مِنْهُ الْتِفَاتَةٌ فَنَظَرَ إِلَيَّ فَقَالَ
يَا غُلَامُ أَ لَكَ إِلَيَّ حَاجَةٌ؟
قُلْتُ نَعَمْ
عَلِّمْنِي كَلَاماً يَنْفَعُنِي اللَّهُ بِهِ
فَقَالَ يَا غُلَامُ
مَنْ صَدَقَ اللَّهَ نَجَا وَ مَنْ أَشْفَقَ عَلَى دِينِهِ سَلِمَ مِنَ الرَّدَى
وَ مَنْ زَهِدَ فِي الدُّنْيَا قَرَّتْ عَيْنُهُ بِمَا يَرَى مِنْ ثَوَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
أَ لَا أَزِيدُكَ يَا غُلَامُ ؟
قُلْتُ بَلَى يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ
قَالَ مَنْ كُنَّ فِيهِ ثَلَاثُ خِصَالٍ سَلِمَتْ لَهُ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةُ
مَنْ أَمَرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ ائْتَمَرَ بِهِ
وَ نَهَى عَنِ الْمُنْكَرِ وَ انْتَهَى عَنْهُ
وَ حَافَظَ عَلَى حُدُودِ اللَّهِ
يَا غُلَامُ أَ يَسُرُّكَ أَنْ تَلْقَى اللَّهَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ هُوَ عَنْكَ رَاضٍ
قُلْتُ نَعَمْ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ
قَالَ كُنْ فِي الدُّنْيَا زَاهِداً وَ فِي الْآخِرَةِ رَاغِباً
وَ عَلَيْكَ بِالصِّدْقِ فِي جَمِيعِ أُمُورِكَ
فَإِنَّ اللَّهَ تَعَبَّدَكَ وَ جَمِيعَ خَلْقِهِ بِالصِّدْقِ‏  
ثُمَّ مَشَى حَتَّى دَخَلَ سُوقَ الْبَصْرَةِ فَنَظَرَ إِلَى النَّاسِ يَبِيعُونَ وَ يَشْتَرُونَ فَبَكَى بُكَاءً شَدِيداً
ثُمَّ قَالَ
يَا عَبِيدَ الدُّنْيَا وَ عُمَّالَ أَهْلِهَا إِذَا كُنْتُمْ بِالنَّهَارِ تَحْلِفُونَ وَ بِاللَّيْلِ فِي فِرَاشِكُمْ تَنَامُونَ وَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ عَنِ الْآخِرَةِ تَغْفُلُونَ فَمَتَى تُجَهِّزُونَ الزَّادَ وَ تُفَكِّرُونَ فِي الْمَعَادِ ؟
فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ
إِنَّهُ لَا بُدَّ لَنَا مِنَ الْمَعَاشِ فَكَيْفَ نَصْنَعُ ؟
فَقَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع
إِنَّ طَلَبَ الْمَعَاشِ مِنْ حِلِّهِ لَا يَشْغَلُ عَنْ عَمَلِ الْآخِرَةِ
فَإِنْ قُلْتَ لَا بُدَّ لَنَا مِنَ الِاحْتِكَارِ لَمْ تَكُنْ مَعْذُوراً
فَوَلَّى الرَّجُلُ بَاكِياً فَقَالَ لَهُ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع أَقْبِلْ عَلَيَّ أَزِدْكَ بَيَاناً فَعَادَ الرَّجُلُ إِلَيْهِ فَقَالَ لَهُ اعْلَمْ يَا عَبْدَ اللَّهِ أَنَّ كُلَّ عَامِلٍ فِي الدُّنْيَا لِلْآخِرَةِ لَا بُدَّ أَنْ يُوَفَّى أَجْرَ عَمَلِهِ فِي الْآخِرَةِ وَ كُلُّ عَامِلِ دُنْيَا لِلدُّنْيَا عُمَالَتُهُ فِي الْآخِرَةِ نَارُ جَهَنَّمَ ثُمَّ تَلَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع قَوْلَهُ تَعَالَى
فَأَمَّا مَنْ طَغى‏ وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوى‏.
حسن بن ابى الحسن بصرى گويد:
چون امير المؤمنين (عليه السّلام) به شهر ما بصره وارد شد گذارش بر من افتاد و من وضو مى‌ساختم، فرمود: اى جوان نيكو وضو بساز تا خدا به تو نيكوئى كند.
سپس از نزد من گذشت، بدنبال او روان شدم،
حضرت بجانب من رو كرد و بمن نگريست و فرمود:
اى جوان حاجتى دارى‌؟
عرض كردم: آرى،
به من سخنى بياموز كه خداوند مرا بدان سود بخشد.
فرمود: اى جوان هر كس با خدا به صداقت و راستى رفتار كند نجات يابد،
و هر كس بر دين خود بهراسد از هلاكت سالم بماند،
و هر كس در دنيا به زهد گرايد ديده‌اش به آنچه از پاداشهاى خدا- عزّ و جلّ‌- مى‌بيند روشن گردد.
اى جوان آيا بيشتر برايت نگويم‌؟
عرض كردم: چرا اى امير مؤمنان.
فرمود:
سه خصلت است كه در هر كس باشد دنيا و آخرت برايش صاف و سالم بماند:
آن كس كه به كار نيك فرمان دهد و خودش نيز بدان گردن نهد،
و از كار زشت باز دارد و خودش نيز از آن دست كشد،
و بر حدود و دستورات خداوند محافظت و مواظبت نمايد.
اى جوان آيا دلشاد مى‌شوى از اينكه روز قيامت در حالى به ديدار خدا شتابى كه از تو خرسند باشد؟عرض كردم: آرى اى امير مؤمنان.
فرمود:
نسبت به دنيا زاهد و بى‌ميل باش، و نسبت به آخرت راغب و مايل،
و در تمام كارهاى خود از راستى جدا مشو كه خداوند تو و تمام بندگانش را از راه راستى به عبادت فرا خوانده است.
سپس آن حضرت به راه افتاد تا به بازار بصره وارد شد،
نگاهى به مردم انداخت و ديد كه گرم داد و ستداند،
و پس به سختى گريست و آنگاه فرمود:
اى بندگان دنيا و كارگزاران دنيا داران، حال كه شما در روز پيوسته سوگند مى‌خوريد، و در شب به بسترهاى خود مى‌آرميد، و طبعا در خلال اين حالات از آخرت غافليد، پس كسى به جمع آورى زاد و توشه برخاسته، و در امر معاد انديشه مى‌كنيد؟!
مردى گفت: اى امير مؤمنان ما ناگزيريم از بدست آوردن روزى، پس چه كنيم‌؟
امير مؤمنان (عليه السّلام) فرمود:
همانا تحصيل معاش از راه حلال آدمى را از كار آخرت باز نمى‌دارد،
و اگر گوئى: ما ناچاريم احتكار كنيم، عذرت پذيرفته نيست.
آن مرد گريه كنان به راه افتاد.
امير المؤمنين (عليه السّلام) به او فرمود:
رو به من آى تا شرح بيشترى گويم.
آن مرد بازگشت، حضرت فرمود:
بندۀ خدا! بدان كه هر كس در دنيا براى آخرت كار كند ناگزير پاداش عملش به تمام و كمال به او داده شود، و هر كس به امور دينى به جهت دستيابى به دنيا عمل كند اجر و پاداش وى در آخرت آتش دوزخ خواهد بود.
سپس امير المؤمنين (عليه السّلام) اين آيات را تلاوت نمود:
«امّا آن كس كه سركشى كند و زندگانى دنيا را ترجيح دهد پس همانا دوزخ جايگاه اوست».