[سورة القيامة (75): الآيات 1 الى 15]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ (1)
نه! سوگند به روز رستاخيز،
وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2)
و [باز] نه! سوگند به وجدان سرزنشگر!
أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ (3)
آيا انسان مىپندارد كه هرگز ريزه استخوانهايش را گرد نخواهيم آورد؟!
بَلى قادِرِينَ عَلى أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ (4)
آرى [بلكه] تواناييم كه [خطوط] سر انگشتانش را [يكايك] درست [و بازسازى] كنيم.
بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ (5)
ولى نه، انسان مىخواهد كه در پيشگاه او فسادكارى كند.
يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ (6)
مىپرسد: «روز رستاخيز چه وقت است؟»
فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ (7)
پس آنگاه كه ديده خيره گردد،
وَ خَسَفَ الْقَمَرُ (8)
و ماه در خسوف افتد،
وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ (9)
و آفتاب و ماه به هم گرد آيند،
يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (10)
آن روز انسان مىگويد: «[راه] گريز كجاست؟»
كَلاَّ لا وَزَرَ (11)
حاشا؟ پناهگاهى نيست!
إِلى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (12)
آن روز، قرارگاه [نهايى] به سوى پروردگار توست!
يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ (13)
آن روز است كه انسان را از آنچه از ديرباز يا پس از آن انجام داده آگاهى دهند.
بَلِ الْإِنْسانُ عَلى نَفْسِهِ بَصِيرَةٌ (14)
بلكه انسان خود بر نفس خويشتن بيناست،
وَ لَوْ أَلْقى مَعاذِيرَهُ (15)
هر چند دست به عذرتراشى زند.
[سورة القيامة (75): الآيات 16 الى 25]
لا تُحَرِّكْ بِهِ لِسانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16)
زبانت را [در هنگام وحى] زود بحركت درنياور تا در خواندن [قرآن] شتابزدگى بخرج دهى.
إِنَّ عَلَيْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ (17)
در حقيقت گردآوردن و خواندن آن بر [عهده] ماست.
فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (18)
پس چون آن را برخوانديم [همانگونه] خواندن آن را دنبال كن.
ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنا بَيانَهُ (19)
سپس توضيح آن [نيز] بر عهده ماست!
كَلاَّ بَلْ تُحِبُّونَ الْعاجِلَةَ (20)
ولى نه! [شما دنياى] زودگذر را دوست داريد،
وَ تَذَرُونَ الْآخِرَةَ (21)
و آخرت را وامىگذاريد.
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ (22)
در آن روز چهرههايى شاداباند،
إِلى رَبِّها ناظِرَةٌ (23)
و به سوى پروردگار خود مىنگرند.
وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ (24)
و در آن روز چهرههايى دژم باشند.
تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ (25)
[چرا كه] دانند موردِ عذابى كمرشكن قرار خواهند گرفت.
[سورة القيامة (75): الآيات 26 الى 40]
كَلاَّ إِذا بَلَغَتِ التَّراقِيَ (26)
نه چنين است [كه او پندارد، زيرا]آنگاه كه جان ميان گلوگاهش رسد،
وَ قِيلَ مَنْ راقٍ (27)
و گفته شود: «چارهساز كيست؟»
وَ ظَنَّ أَنَّهُ الْفِراقُ (28)
و داند كه همان [زمان] فراق است،
وَ الْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29)
و [محتضر را] ساق به ساق ديگر درپيچد،
إِلى رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَساقُ (30)
آن روز است كه بسوى پروردگارت سوق دادن باشد.
فَلا صَدَقَ وَ لا صَلَّى (31)
پس [گويند] تصديق نكرد و نماز برپا نداشت،
وَ لكِنْ كَذَبَ وَ تَوَلَّى (32)
بلكه تكذيب كرد و روى گردانيد،
ثُمَّ ذَهَبَ إِلى أَهْلِهِ يَتَمَطَّى (33)
سپس خرامان به سوى اهل خويش رفت!
أَوْلى لَكَ فَأَوْلى (34)
واى بر تو! پس واى [بر تو !]
ثُمَّ أَوْلى لَكَ فَأَوْلى (35)
بازهم واى برتو! واى برتو!
أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدىً (36)
آيا انسان پندارد كه بيهوده رها مىشود؟!
أَ لَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنى (37)
مگر او [قبلاً] نطفهاى نبود كه [در رحم] ريخته مىشود؟!
ثُمَّ كانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى (38)
سپس عَلَقه [=آويزك] شد و [خدايش] شكل داد و درست كرد؟!
فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثى (39)
و از آن دو جنس نر و ماده را قرار داد!
أَ لَيْسَ ذلِكَ بِقادِرٍ عَلى أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتى (40)
آيا چنين [خدايى] نتواند كه مردگان را زنده گرداند؟!