ابو بصير مى‏‌گويد:
به امام صادق عليه السّلام گفتم:
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِالنُّذُرِ فَقالُوا أَ بَشَراً مِنَّا واحِداً نَتَّبِعُهُ إِنَّا إِذاً لَفِي ضَلالٍ وَ سُعُرٍ
أَ أُلْقِيَ الذِّكْرُ عَلَيْهِ مِنْ بَيْنِنا بَلْ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٌ،
يعنى چه؟
حضرت عليه السّلام فرمود:
اين همان داستان تكذيبى است كه از صالح كردند، و خداوند عزّ و جل هيچ‌گاه مردمى را هلاك نكرد مگر اينكه پيش از آن پيامبرانى براى آنها فرستاد و آن پيامبران بر آن قوم حجّت آوردند، و خداوند صالح را براى قوم ثمود فرستاد و صالح آنها را به سوى خدا فراخواند و آنها پاسخش ندادند و بر او عصيان كردند و گفتند: هرگز به تو ايمان نياوريم مگر آنكه براى ما از اين كوه شترى ده‌ماهه برآورى.

آنها اين كوه را پرستش مى‏‌كردند و در سر هر سال براى آن قربانى مى‌‏دادند و نزديك آن گرد مى‌‏آمدند. آنها به صالح گفتند: اگر آن گونه كه خود مى‏‌پندارى رسول و پيامبرى از خداى خود بخواه تا از اين سنگ سخت براى ما شترى ده‌ماهه برآورد،
و خداوند آن گونه كه خواسته بودند اين شتر را براى آنها برآورد.

سپس خداوند به صالح وحى فرستاد كه به آنها بگو:
همانا خدا براى اين ماده شتر [از اين آب‏] يك روز را حق الشرب قرار داده و براى شما نيز يك روز را.
هر گاه كه شتر در نوبت خود به روز مقرّر، آب مى‌‏آشاميد شير او را مى‌‏دوشيدند و خرد و كلانى در ميان آنها نمى‌‏ماند مگر اينكه در روز خود از اين شير مى‌‏آشاميدند، و چون شب مى‏‌شد و روز مى‏‌كردند چاشت بر سر آب خود مى‌‏رفتند و در نوبت خودشان از آن مى‌‏نوشيدند، و آن روز آن ماده شتر آب نمى‏‌نوشيد و تا آن گاه كه خدا اراده كرده بود بر همين وضع بماندند.

سپس آنها بر خداوند شوريدند و كنار يك ديگر گرد آمدند و گفتند:
اين ماده شتر را پِی كنيد و از آن آسودگى يابيد.
ما بدين راضى نيستيم كه حقّ آب، يك روز از ما باشد و يك روز از آن. سپس گفتند: چه كسى عهده‌‏دار كشتن آن مى‏‌شود تا ما هر چه او مى‌‏خواهد بدو دهيم. مردى سرخ مو و گلى مو و كبود چشم و زنازاده كه پدرى براى او شناخته نبود و «قدار» نام داشت و نگون‌بختى بود از نگون‌بختان و براى ايشان شوم‏ و ناميمون بود، نزد آنها آمد و براى او مزدى مقرّر كردند، و چون آن مادّه شتر به سوى آب رفت تا در نوبت خود از آن آب بنوشد. آن را رها كرد تا آبش را نوشيد و خواست بازگردد كه او بر سر راه آن در كمين شد و با شمشير ضربتى بدو زد ولى كارگر نيفتاد و ضربت ديگرى بدو نواخت كه اين شتر را بكشت. شتر به پهلو به روى زمين افتاد و كُرّه‌ی آن گريخت تا بالاى آن كوه رسيد و سه بار به سوى آسمان شيون كرد، و قوم صالح بر سر آن شتر ريختند
و كسى از ايشان نماند مگر آنكه در زدن ضربتى به او شركت جست.
آنها گوشت شتر را ميان خود تقسيم كردند
و خرد و كلانى در ميان آنها نماند مگر اينكه از آن گوشت خورد.

صالح چون اين بديد به سوى ايشان آمد و گفت: اى جماعت! چه چيز شما را به اين كار واداشت؟
آيا خدايتان را عصيان كرديد؟ پس از سوى خداوند تبارك و تعالى بدو وحى رسيد كه:
اى صالح! همانا قوم تو طغيان كردند و ناقه‌‏اى را كشتند كه من چونان حجّتى، براى آنان فرستاده بودم و آن نه تنها بر ايشان زيانى نداشت كه بيشترين سود را داشت،
پس به ايشان بگو: من سه روز بر ايشان عذاب فرستم، اگر توبه كردند و بازگشتند من توبه آنها را بپذيرم و عذاب از آنها بگردانم، و اگر توبه نكنند و باز نگردند در روز سوم عذاب خود بر آنها فرو فرستم.

صالح نزد ايشان آمد و گفت: اى جماعت! من فرستاده خدا هستم به سوى شما، او به شما مى‏‌گويد: اگر توبه كرديد و بازگشتيد، و مغفرت طلبيديد من شما را ببخشم و توبه‏‌تان بپذيرم.
چون اين سخن بديشان گفت، آنها بيشتر سركشى و پليدى در پيش گرفتند و گفتند:
اى صالح! اگر راست مى‌‏گويى هر چه را مى‌‏گويى و وعده مى‌‏دهى به سر ما آر.

صالح به آنها گفت: اى جماعت! شما فردا را صبح خواهيد كرد در حالى كه چهره‏اى زرد خواهيد داشت و در روز بعد، چهره‏اى سرخ و در روز دگر، چهره‏اى سياه.
چون روز نخست رسيد صبح كردند در حالى كه چهره‏اى زرد داشتند و نزد يك ديگر مى‏‌رفتند و مى‏‌گفتند: آنچه صالح گفت به سر شما آمد. سركشان ايشان گفتند: سخن صالح را نخواهيم شنيد و نخواهيم پذيرفت اگر چه بسى سترگ باشد. چون روز دوم رسيد صبح‏ كردند در حالى كه چهره‌‏هاشان سرخ بود. باز نزد يك ديگر مى‏‌رفتند و مى‌‏گفتند: آنچه صالح گفت به سرتان آمد، و سركشان ايشان گفتند: اگر همه ما را هم بكشد سخن صالح را گوش نخواهيم كرد و خدايان خود را كنار نخواهيم نهاد؛ خدايانى كه پدران ما آنها را مى‏‌پرستيده‌‏اند و هرگز توبه نكردند و باز نگشتند. چون روز سوم فرا رسيد صبح كردند در حالى كه چهره‏‌هاشان سياه شده بود و باز نزد يك ديگر رفتند و گفتند: اى قوم! آنچه صالح گفت به سر شما آمد، و سركشان ايشان گفتند: به سر ما آمد آنچه صالح گفت.

پس چون شب به نيمه رسيد جبرئيل عليه السّلام بر آنها فرود آمد و بر آنها بانگى زد كه از آن گوششان دريده گشت و دلشان شكافت و جگرشان پاره پاره شد. آنها در اين سه روز حنوط كرده كفن پوشيده بودند و مى‏‌دانستند كه عذاب بر آنها فرستاده خواهد شد.
همه آنها از خرد و كلان در چشم بهم زدنى بمردند و براى آنها جاندارى از گوسفند و شتر و نه چيز ديگر نماند مگر آنكه خدا همه را از ميان برد و همگى در خانه‌‏ها و بسترهاشان به اجسادى بدل شدند و سپس خداوند به همراه آن بانگ آسمانى آتشى از آسمان فرو فرستاد تا آنها همه را بسوخت. و اين داستان ايشان است.