تبعید یوسف ع! اقْتُلُوا يُوسُفَ أَوِ اطْرَحُوهُ أَرْضاً!

#دلنوشته تبعید نور!
حسدورزان، خورشید را به تبعید می‌فرستند تا شعاعی از نور آن به هیچ کس نرسد!
افراد حسود خورشید را دور می‌کنند تا دیگران از روشنایی آن بی‌بهره بمانند.
+ «صدّ سبیل»
حسودان، خورشید را از آسمان می‌رانند، مبادا که پرتو مهربانی‌اش دلی را گرم کند!
حسودان، خورشید را به ظلمت می‌رانند، تا نه چشمی روشن گردد، نه دلی فروزان؛
نه دیده‌ای بهره برد، نه جان تشنه‌ای سیراب شود از آن.
آنان که دل به تیرگی سپرده‌اند، خورشید را به غربت می‌فرستند؛
تا نه فروغی بر دل‌ها تابد، نه گرمایی در جان‌ها افتد.
حسودان، خورشید را به حبس کشند و فروغش را به خاموشی سپارند؛
نه دیده‌ای از روشنایی نصیب برد، نه دلی از گرمای محبت شراب نوشد.
حسد، چراغ آسمان را خاموش کند، و فروغ جان‌ها را فرسوده سازد؛
نه دیده‌ای به نور نازد، نه دلی به سرور بازد.
حسودان، خورشید را به غروب برند و شعله‌ی امید را به غم سپارند؛
که نه نوری بر دل تابد، نه سروری در جان آید.
آنان که در ظلمت خفته‌اند، خورشید را به غروب افکنند؛
تا نه پرتوی جان برافروزد، نه نسیمی دل بیازارد.
آگاه باشید! به خدا سوگند، حسدورزان خورشید را از افق براندند،
و چراغ هدایت را به خاموشی سپردند؛
تا مردمان را در تاریکی رها سازند، و دل‌ها را از فروغ ایمان بی‌بهره گردانند.
پس نوری نتابد که دل را بیدار کند، و گرمایی نجوشد که جان را حیات بخشد.
هان! چه بد تجارتی است که به بهای کین و کدورت، روشنی آفاق را بفروشند،
و به بهای ظلمت، عزت جان‌ها را بر باد دهند!
سوگند به روشنی نور و فروغ سحر!
که حسودان، آفتاب حقیقت را در حجاب کشیدند، و شعاع هدایت را به غربت افکندند؛
تا دیده‌ها در ظلمت بماند، و جان‌ها در حیرت سرگردان شود.
وای بر قومی که نعمت نور را انکار کردند و در سایه‌ی کینه، سراپرده‌ی ضلالت افراشتند!
معارین حسود، آگاهانه این سرنوشت شوم را برای خویش رقم زدند؛ نه آنکه خدا بر آنان ستم کرده باشد، بلکه آنان بر خویشتن ستم روا داشتند.
«وَ ما كانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُون‏»
پس وای بر قومی که نعمت نور را فرو گذاشتند،
و با دستان خویش پرده‌ی ظلمت بر دیدگان خویش کشیدند؛
و چه سخت است حالِ کسی که خورشید را انکار کند و در تاریکی خویش دست و پا زند!
خدای مهربان، به رأفت خویش، نقش معلم را برایشان نیکو ایفا کرد؛
درهای دانش و بینش را بر آنان گشود، ابزار شنیدن و دیدن و اندیشیدن بدیشان ارزانی داشت؛
اما آنان نعمت نورانی علم و حکمت را ناسپاسی کردند و آیین هدایت را به استهزاء گرفتند.
چنانکه فرمود:
«وَ لَقَدْ مَكَّنَّاهُمْ فِيما إِنْ مَكَّنَّاكُمْ فِيهِ
وَ جَعَلْنا لَهُمْ سَمْعاً وَ أَبْصاراً وَ أَفْئِدَةً 
فَما أَغْنى عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ وَ لا أَبْصارُهُمْ وَ لا أَفْئِدَتُهُمْ مِنْ شَيْ‏ءٍ 
إِذْ كانُوا يَجْحَدُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ حاقَ بِهِمْ ما كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ»
و به راستى در چيزهايى به آنان امكانات داده بوديم كه به شما در آنها [چنان‏] امكاناتى نداده‏‌ايم،
و براى آنان گوش و ديده‌‏ها و دلهايى [نيرومندتر از شما] قرار داده بوديم،
و[لى‏] چون به نشانه‌‏هاى خدا انكار ورزيدند [نه‏] گوششان و نه ديدگانشان و نه دلهايشان، به هيچ وجه به دردشان نخورد، و آنچه ريشخندش مى‏‌كردند به سرشان آمد.»
پس گوش‌هایشان حقیقت را نشنید، دیدگانشان نور را ندید، و دل‌هایشان بیداری نیافت؛
و آنچه را استهزاء می‌کردند، عاقبت گریبانشان را گرفت و آنان را به ورطه‌ی هلاکت افکند.
بار خدایا!
آنان که نعمت تو را کفران کردند و نشانه‌های روشن را به سخره گرفتند،
دل‌هایشان را در قساوت خویش واگذار، و دیده‌هایشان را از نور محروم دار،
و آنان را چونان گمراهانی که «در زمین سرگردانند و راهی نمی‌یابند» قرار ده؛
«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنِينَ
يُخادِعُونَ اللَّهَ وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ ما يَخْدَعُونَ إِلاَّ أَنْفُسَهُمْ وَ ما يَشْعُرُونَ
فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ بِما كانُوا يَكْذِبُونَ»
«و برخى از مردم مى‏‌گويند:
«ما به خدا و روز بازپسين ايمان آورده‌‏ايم»، ولى گروندگان [راستين‏] نيستند.
با خدا و مؤمنان نيرنگ مى‏‌بازند؛ ولى جز بر خويشتن نيرنگ نمى‏‌زنند، و نمى‏‌فهمند.
در دلهايشان مرضى است؛ و خدا بر مرضشان افزود؛ و به [سزاى‏] آنچه به دروغ مى‏‌گفتند، عذابى دردناك [در پيش‏] خواهند داشت.»
بارخدایا!
آنان را به بیماری کین و کوری بیفزا، و نگذار که به آفتاب هدایت بازگردند، مگر آنکه دل‌هایشان را به توبه پاکیزه سازی، یا در ظلمت ضلالت هلاک گردانی.
و اینک! بنگر تفاوت سرنوشت آن که اهل نور است با آن که در ظلمت حسادت خویش اسیر گشته:
آیا کسی که مرده‌دل بود و تو او را زنده گرداندی، و برایش نوری پدید آوردی تا در پرتو آن، میان مردم راه برد، همچون کسی است که در ظلمات فرو رفته و رهایی از آن نمی‌یابد؟
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۱۲۲ الى ۱۲۳]
أَ وَ مَنْ كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُماتِ لَيْسَ بِخارِجٍ مِنْها كَذلِكَ زُيِّنَ لِلْكافِرِينَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (۱۲۲)
آيا كسى كه مرده‏[دل‏] بود و زنده‌‏اش گردانيديم و براى او نورى پديد آورديم تا در پرتو آن، در ميان مردم راه برود، چون كسى است كه گويى گرفتار در تاريكيهاست و از آن بيرون‌‏آمدنى نيست؟ اين گونه براى كافران آنچه انجام مى‌‏دادند زينت داده شده است.
وَ كَذلِكَ جَعَلْنا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ أَكابِرَ مُجْرِمِيها لِيَمْكُرُوا فِيها وَ ما يَمْكُرُونَ إِلاَّ بِأَنْفُسِهِمْ وَ ما يَشْعُرُونَ (۱۲۳)
و بدين گونه، در هر شهرى گناهكاران بزرگش را مى‏‌گماريم تا در آن به نيرنگ پردازند، و[لى‏] آنان جز به خودشان نيرنگ نمى‌‏زنند و درك نمى‌‏كنند.
آری، چنین است سنت الهی!
و چنان است که در هر دیار، گردنکشان و مجرمان بزرگش را «أَكابِرَ مُجْرِمِيها» برانگیخت تا در آن نیرنگ کنند، و مکرشان را به خودشان بازگرداند؛ بی‌آنکه خود درک کنند و یا راه نجات یابند.
ای مردم!
اینان همان دانه‌درشتان فسادند، همان ریشه‌های گمراهی و سرکردگان نیرنگ؛
همچون سامری که در میان قوم موسی، گوساله‌ی فتنه را برافراشت و دل‌های مردمان را از حبل‌الله برید، و بر رشته‌های هوا و خیال آویخت؛
همچون بلعم باعورا که علم داشت اما به دنیا فروخت؛
همچون قارون‌ها که مال و مکنت را ابزار فریب ساختند، و آیات الهی را پشت سر انداختند.
اینانند که حسد را به آتش فتنه افروختند، و کینه را در جامه‌ی تدبیر پیچیدند،
تا مردم را از خورشید حقیقت برگردانند و به باتلاق گمراهی فرو برند؛
و اینانند که فتنه‌گری پیشه کردند و دست در دست شیطان، کار خود را نیکو جلوه دادند.
آگاه باشید!
به خدا سوگند، اگر پرده از چهره‌ی این مدعیان برداشته شود،
سیمای شیطان در پس نقابشان عیان گردد،
و اگر جامه‌ی تزویر از تنشان بیفتد، چهره‌ی خائنین به عهد الهی هویدا شود.
پس بر حذر باشید از پیروی آنان؛
و به خدا پناه برید از فتنه‌های شبانگاهی که ایمان را چونان شعله‌ی خاموش فرو می‌کاهد؛
و دست بر دامن نور بزنید که «نور خدا خاموشی ندارد» و «حزب خدا رستگار است.»
آگاه باشید!
اینان که دل‌هایشان در نور الهی روشن است، همچون خورشید در افق جان‌ها می‌درخشند.
چهره‌هایشان از شکوفایی ایمان، چون ماه شب چهارده می‌تابد، و هر کجا قدم می‌گذارند، زمین و زمان در آغوش نورشان بیدار می‌شود.
دل‌هایشان نه تنها از علم، بلکه از عشق به حقیقت سرشار است؛ چنان که قلبشان مانند صدفی است که در آن گوهرهای نیکو و درخشنده‌ای چون نور معرفت و محبت به خدا نهفته است.
اهل نور همچون ستارگان هدایت، در دل شب‌های تاریک راه می‌نمایند،
آنان که در روشنای دل‌هایشان همیشه به سوی حقیقت حرکت می‌کنند و در هر گام، چراغ ایمانشان را فراتر از خود می‌افکنند.
چشمانشان همچون دو چراغ در دل شب است که از هر گونه شک و شبهه‌ای پاک شده‌اند،
در راه الهی گام می‌زنند و هر کجا که می‌روند، مردم از پرتو نور آنان بهره‌مند می‌شوند.
در مقابل اینان، اهل حسد همچون کسانی هستند که در شب‌های تاریک زندگی سرگردان‌اند و از دنیای تاریکی که خود ساخته‌اند، بیرون نمی‌آیند؛
آنان که به جای پذیرفتن نور حقیقت، در گمراهی خود غرق می‌شوند و در پیچ‌وخم‌های شیاطین و تزویر گرفتارند.
گویی همانند سایه‌های بی‌جان، همیشه در پی جلوه‌های فریبنده می‌دوند، اما هیچگاه به حقیقتی که در درون خود است، دست نمی‌یابند.
ای اهل نور! شما چونان درختان سرسبز در دل بیابان خشک و بی‌باران هستید،
که به رغم همه‌ی طوفان‌ها، همچنان استوار و پایدار باقی می‌مانید،
و هر که به شما نزدیک شود، از ثمره‌های پاک و شیرین‌تان بهره می‌برد و از درخت شما سایه‌ای دلنشین و خنک می‌یابد.
پس ادامه دهید این راه روشن را، و بدانید که نور شما هیچگاه خاموش نخواهد شد.
زیرا خداوند خود وعده داده است که «نور خدا خاموشی ندارد»، و کسانی که در این نور گام بردارند، در سایه رحمت و هدایت او قرار دارند.
آگاه باشید!
اهل حسد، همچون برادران یوسف (ع) بودند که به خاطر حسد ورزیدن به نور الهی آشکار شدۀ یوسف ع (نور معلّم)، در تاریکی‌ها غرق شدند.
آنان که نور یوسف را در چاه تاریکی افکندند، خود در دل تاریکی‌های جهل و کینه گرفتار آمدند.
اینان در حالی که یوسف (ع) را که برایشان برکت و هدایت بود، در چاه حسد خویش انداختند،
به طور ناخودآگاه چاه دل‌های خود را نیز پر از تردید و ظلمت ساختند.
و چه خسارتی بزرگتر از این که در پی تبعید نور، خود را از جاده‌ی حقیقت به بیراهه کشاندند!
چنانکه قرآن حکایت می‌کند:
«وَ جَاءُوا عَلَى قَمِيصِهِ بِدَمٍ كَذِبٍ
قَالَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ أَنْفُسُكُمْ أَمْراً فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَ اللَّهُ مُسْتَعَانٌ عَلَى مَا تَصِفُونَ»
آنان برادرشان یوسف را با دروغ و کذب در چاهی انداختند،
اما در نهایت، خود را گرفتار نتایج اعمال زشتشان دیدند؛
زیرا این نور الهی که تبعید کردند، همچون آفتاب است که هرگز به تاریکی نخواهد ماند.
ای اهل حسد! بدانید که وقتی شما نور یوسف (ع) را از زندگی‌تان دور می‌کنید، نه تنها بر نور برادر خود ظلم می‌کنید، بلکه بر خود نیز ظلم می‌افزایید.
همان‌طور که برادران یوسف، پس از سال‌ها حسرت و اندوه، در برابر نور الهی آن حضرت تسلیم شدند، شما نیز با تبعید نور الهی از دل‌هایتان، در مسیر هلاکت و گمراهی گام می‌زنید.
یوسف (ع)، در دل هر تاریکی که قرار گیرد، باز هم درخشش خواهد داشت،
و اهل نور، در این مسیر روشن شده توسط معلم خویش هستند.
و همچنان راه حقیقت را پیش خواهند برد، حتی اگر در چاه ظلمت و جهل افتاده باشند، چرا که نور الهی هرگز از آن‌ها جدا نخواهد شد.