یقین ؛ نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور است که قلب اهل نور با یادآوری این علوم در دل شرایط تقدیرات خود، به نور آرامش میرسد.
منظور از یقین، علم است.
+ «بدنبال نور علم! بدنبال معلّم نورانی!»
اللغة:
اليقين العلم الذي يوجد برد الثقة به في الصدر
و يقال وجد فلان برد اليقين و ثلج اليقين في صدره
و لذلك لا يوصف سبحانه بأنه متيقن
يقين: علمي است كه انسان خنكى اطمينان را در سينه مي‌یابد،
و گفته ميشود فلانى برد و خنكى يقين را يافت،
يقين سينه‏‌اش را خنك نمود.
و به جهت همين خداى سبحان توصيف به متيقّن نميشود.
«شک و یقین» + «ریب، مری، عبادت حرف، ایمان ملبس به ظلم»
[شک، حالت آمادگی و گارد گرفتن قلب برای خروج از نور به ظلمت است]:
کتاب فقه اللغة:
فصل في تفصيل التهيؤ لأفعال و أحوال مختلفة:
شَاكَ‏ ثَدْيُ الجارية: إذا تهيأ للخروج.
[شک – یقین]:
«كُلُّ قَلْبٍ فِيهِ شَكٌّ أَوْ شِرْكٌ فَهُوَ سَاقِطٌ»
+ «نفق – انفاق – ولخرجی»: مفهوم زیبای اینپوت – اوتپوت.
اهل شک فرصتهای طلایی آیاتی و رسلی رو از دست میدن و به هدر میدن!
+ «بیع»
مثال چسب زخم برای واژۀ «نصح: نصحتُ‏ الثوبَ‏»
اهل یقین از ماء غدق می‌نوشند و روز بروز یقینشون میره بالا!
مثال قشنگ (ظرف سالم – ظرف سوراخ):
ظرف سالمی رو در نظر بگیر که خالی است. آب داخلش می ریزیم، کم کم پر میشه بالاخره  لبریز میشه و میگیم ظرف از آب پر و کامل شد و انگاری علم، کم کم داخل ظرف قلب اومد و اومد تا اینکه قلب رو پر کرد. حالا که پر شده یقین ایجاد شده.
«اليقين: العلم الحاصل عن نظر و استدلال»
اما اگه در ظرف، سوراخی (شک) وجود داشته باشه، هر چی آب و علم به ظرف قلب اهل ریب و شک و حسود بریزی که نسبت به معالم ربانی پر بشن و به یقین برسن، باز می‌بینی دنبال تعمّق و خودرأیی هستند تا یه جوری به صحت علوم ربانی ایراد بگیرند.
لذا رسیدن به یقین قبل از اینکه نیازمند اخذ علم باشه، به ظرف سالم نیازمنده تا علوم رو هر چند کم کم با عقل ناچیز خودش جمع کنه، اونا رو از دست نده و با شک و سوراخ ظرف، اونا رو به هدر نده.
در واقع اهل شک این همه علم رو می شنوند اما نسبت به صاحب نور خود به یقین نمی رسند و همۀ علوم آل محمد ع را به هدر می دهند «کذب لبن الناقة»، که متاسفانه بیماری بدخیمی است این شک و دو دلی نسبت به صاحبان نور.
معارین حسود، صاحب نور را مانعی بزرگ بر سر راه خود برای رسیدن به خواسته‌های خویش می‌بینند و لذا در صدد بر می آیند که او را از سر راه خود بردارند!
داستان تکراری کربلای یحیی علیه السلام!
+ «اشتباه مرگبار اهل حسادت و داستان تکراری تهمتهای زنجیره‌ای آنها»
قلب شکاک، قلب ولخرجی است که کلی وقت و سرمایه آل محمد ع رو هزینه خودش میکنه و همه رو به هدر میده، شنیدی میگن در خانه اگر کس است یک حرف بس است؟ این اینجوریه که اگه قلبی سالم باشه، همون نگاه اول نورانی به این قلب کافیه که این قلب رو به کمال علم و به یقینی برسونه که یک شبه ره هزار ساله بپیماید.
شک به معالم ربانی، مصیبت بزرگی است.
ما باید از دام شک رهایی یابیم و به یقین برسیم.
یقین برای ما آن علمی است که ظرف قلب ما را پر نماید و شک را از قلب بزداید.
به این مرحله از علم رسیدن را یقین می‌گویند.
پس یقین برای اهل نور، با یک نگاه آل محمد ع حاصل می شود، اما برای اهل شک حسود با هزاران سال شنیدن معالم ربانی بدست نخواهد آمد و این بخاطر بیماری شک است (ظرف سوراخ!)
سوراخ ته ظرف، همون بیماری شکه، اگر دریایی آب هم به این ظرف سوراخ بریزیم، باز هم نسبت به علوم ربانی و تقدیرات ایراد میگیره! و همۀ این علومی رو که شنیده، به هدر میده، پس آنهایی که می‌آمدند خدمت امام ع و تقاضای علم می‌کردند، اهل بیت ع می‌فرمودند که اول «فاطلب المعرفة» یعنی اول برو سوراخ ته ظرف رو ببند، شک به نورت نداشته باش، نورتو باور داشته باش، اقتد بنبیک فی الیقین یا معاذ، تا با مختصری از علم آل محمد ع فورا به یقین برسی!
«مَنْ عَرَفَنَا فَأَمَامَهُ الْيَقِينُ»
یعنی کسی که به معالم ربانی صاحب نور خود شک نکرد و حسدشو استعمال نکرد، یقین توی مشتشه «فَأَمَامَهُ الْيَقِينُ»، رابطه واژه «عرف» و «یقن» و دو مبحث مهم یعنی «معرفت الله» و «شک و یقین» اینجا خوب مشخص میشه، دو تا حدیث زیبا اینجا جای تکرار داره:
یکی قصه حسن بن عبدالله و موسی بن جعفر ع
و دیگری عنوان بصری و امام صادق ع :
حسن بن عبدالله هم از اونایی بود که قبل از ترمیم سوراخ شک قلبش به فکر جمع کردن علم بود! موسی بن جعفر ع به او یاد دادند که اول به نورت معرفت پیدا کن و شک نسبت به اونو از دلت ببر بیرون، بعدا هر چی میخوای یاد بگیری، یاد بگیر!
«عَنِ الْوَاقِفِيِّ قَالَ‏ كَانَ لِي ابْنُ عَمٍّ يُقَالُ لَهُ الْحَسَنُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ وَ كَانَ زَاهِداً وَ كَانَ مِنْ أَعْبَدِ أَهْلِ زَمَانِهِ وَ كَانَ السُّلْطَانُ يَتَّقِيهِ لِجِدِّهِ فِي الدِّينِ وَ اجْتِهَادِهِ فَدَخَلَ يَوْماً الْمَسْجِدَ وَ فِيهِ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى ع قَالَ فَأَوْمَأَ إِلَيْهِ فَأَتَاهُ فَقَالَ لَهُ يَا أَبَا عَلِيٍّ مَا أَحَبَّ إِلَيَّ مَا أَنْتَ فِيهِ وَ أَسَرَّنِي إِلَّا أَنَّهُ لَيْسَ لَكَ مَعْرِفَةٌ فَاطْلُبِ الْمَعْرِفَةَ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ مَا الْمَعْرِفَةُ فَقَالَ لَهُ اذْهَبْ تَفَقَّهْ وَ اطْلُبِ الْحَدِيثَ قَالَ عَمَّنْ قَالَ عَنْ فُقَهَاءِ الْمَدِينَةِ ثُمَّ اعْرِضْ عَلَيَّ الْحَدِيثَ قَالَ فَذَهَبَ وَ كَتَبَ ثُمَّ جَاءَ فَقَرَأَهُ عَلَيْهِ فَأَسْقَطَهُ كُلَّهُ ثُمَّ قَالَ لَهُ اذْهَبْ فَاعْرِفْ وَ كَانَ الرَّجُلُ مَعْنِيّاً بِدِينِهِ قَالَ فَلَمْ يَزَلْ‏ يَتَرَصَّدُ أَبَا الْحَسَنِ حَتَّى خَرَجَ إِلَى ضَيْعَةٍ لَهُ فَلَقِيَهُ فِي الطَّرِيقِ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي أَحْتَجُّ عَلَيْكَ بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَدُلَّنِي عَلَى مَا تَجِبُ مَعْرِفَتُهُ فَأَخْبَرَهُ بِأَمْرِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع وَ حَقِّهِ وَ أَمْرِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع ثُمَّ سَكَتَ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَمَنِ الْيَوْمَ الْإِمَامُ قَالَ إِنْ أَخْبَرْتُكَ تَقْبَلُ قَالَ نَعَمْ قَالَ أَنَا هُوَ قَالَ فَشَيْ‏ءٌ أَسْتَدِلُّ بِهِ قَالَ اذْهَبْ إِلَى تِلْكَ الشَّجَرَةِ وَ أَشَارَ إِلَى بَعْضِ شَجَرِ أُمِّ غَيْلَانَ فَقُلْ لَهَا يَقُولُ لَكِ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ أَقْبِلِي قَالَ فَأَتَيْتُهَا فَرَأَيْتُهَا وَ اللَّهِ تَخُدُّ عَلَى الْأَرْضِ خَدّاً حَتَّى وَقَفَتْ بَيْنَ يَدَيْهِ ثُمَّ أَشَارَ بِالرُّجُوعِ فَرَجَعَتْ قَالَ فَأَقَرَّ بِهِ وَ لَزِمَ الصَّمْتَ وَ الْعِبَادَةَ وَ كَانَ لَا يَرَاهُ أَحَدٌ يَتَكَلَّمُ بَعْدَ ذَلِك‏.»
حدیث زیبای عنوان بصری نیز جایش اینجاست:
« لَيْسَ الْعِلْمُ بِالتَّعَلُّمِ إِنَّمَا هُوَ نُورٌ يَقَعُ فِي قَلْبِ مَنْ يُرِيدُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْ يَهْدِيَهُ »