معنای تمامی واژه‌ها به نور معلم بر میگردد!
«قرب» یعنی نزدیک شدن به علوم نورانی معلم و اخذ این علم و عمل به آن!
اینجوری قربانی، قبول خواهد شد!
پشت به نور و رو به تمنا، ذبح قربانی، هدر دادن خون گوسفندی بیش نیست!
«إِنَّ الْقُرْبَ لِمَنْ تَوَلَّى عَلِيّاً وَ ائْتَمَّ بِهِ»
+ «تَقَرَّبُوا إِلَى عَالِمٍ»
تمام واژه‌های دینی نسبت به نور معلم، برای ما، معنی و مفهوم پیدا می‌کنند.
از جمله‌ی این واژه ها «قرب» است و تا وقتیکه شخص به نور معلم، در ملک و در ملکوت، معرفت پیدا نکرده باشد، عبارت قربة الی الله برایش نامفهوم بوده و لذا بی‌تاثیر در امر اصلاح و تربیت عیوب نفسانی‌اش خواهد بود. قربة الی الله میشه «إِنَّ الْقُرْبَ لِمَنْ تَوَلَّى عَلِيّاً وَ ائْتَمَّ بِهِ»، «تَقَرَّبُوا إِلَى عَالِمٍ».
و آنجا که رسول خدا ص برای تبلیغ رسالتش اجری طلب نمی‌نماید جز مودت فی القربی، منظور نظر مبارکشان اقرار به فضل نسبت به عامل قرب و واسطۀ علمی است که برای ما تنها نقطه نزدیک نورانی و مدخل ورود به آب زمزم و سرچشمه ظهور نور علوم و فنون آل محمد ع می‌باشد و تقرب به خدا با توجه به اینکه معرفت به خدا خلاصه می شود به اینکه، انّه موجود فقط، و تفکر در وجود خدا عقول ناقص ما را متحیر می کند و ما فقط باید با قرب قلبی خود به کلام نورانی خدا که مخلوق خداست، یعنی وجود مقدس آل محمد ع که، اوّل ما خلق الله نور محمد و آل محمد ع، و در این سلسله مراتب نورانی، وجود معلم نورانی که نقش اقتباس و ترجمه نور علمی را دارد و ماخذ امن برای ماست و نسخه مختصر و مفید ما از کل کتاب طبابت که همه آن برای ما لازم نبوده بلکه موضع حاجت از کل آن همان بیانی است که به زبان خودمان از کلام معلم، ساری و جاری می شود و ما با قرب به این مطالب و مودت ورابطه محبت و عشق به این وجود غیر قابل وصف، شاید بتوانیم اگر توفیق داشته باشیم بهره‌مندی خود را با خوش‌اخلاق شدن و مهربانی و فاصله گرفتن از عیوب نفسانی خویش، نشان دهیم و خلاصه همه دین، در اخذ علم از معلم خلاصه می‌شود و او برای قلب ما، نقطه آغاز عبادت خداوند و تبعیت از آل محمد ع می‌باشد و تا کسی به این نقطه شروع نرسیده باشد، طی مسیر او، چون نقطه آغازی ندارد بی‌معنی و بی‌مفهوم است، تمام فعالیت‌های عبادی و دینی او مثل شخص متحیر و گیج، نامشخص است و حول یک محور نخواهد بود و در طواف، باید بدانیم که ما حول یک محور یعنی نقطه کعبه می چرخیم و آنکه داخل این خانه می‌شود علی علیه السلام است و ما فقط دور او می‌چرخیم و اجازه ورود به خود کعبه فقط به آل محمد ع داده می شود و قرب ما همین که دور این نقطه و علوم و مطالب علمی و عملی آن دوران کنیم و پا از این مطاف بیرون نگذاریم و آنانکه نسبت به فضل این مکان و مقام حسد ورزیدند و به نور خود خیانت کردند گمان نکنند که این معصیت آنها دسست خدا را در عقوبت آنها می بندد، بلکه آنها با این کار، هم به خود خیانت کردند و هم اینکه عاقبت کار خود را ننگین نمودند و هم اجر رسالت را زیر پا گذاشتند و با چه رویی فردای قیامت پاسخ رسول خدا ص را خواهند داد که با نور خود چه جفایی که ننمودند؟!
همیشه این سوال به ذهن میرسید که قرب به چه چیزی؟! و تا گره کور فهم دین خدا باز نشود مفاهیم زیبای دین الهی درک‌شدنی نخواهد بود. اول معرفت به نور علم معلم و درک این وجود علمی در ملک و در ملکوت و با این واسطۀ عملی، آشنایی با علوم آل محمد ع، پس نقطه شروع ما اوست! و نقطه قرب اوست «إِنَّ الْقُرْبَ لِمَنْ تَوَلَّى عَلِيّاً وَ ائْتَمَّ بِهِ»! و حداکثر فهم و بهره‌مندی ما از علوم آل محمد ع همان سقفی است که او برایمان بیان نموده و ما بیش از عقل و توان علمی او قادر به شنیدن کلام علمی آل محمد ع نیستیم و خودمان مستقلا چشم بینا و گوش شنوا برای دستیابی به علوم آل محمد ع نداریم و نگاه ما به دست معلم است و تا نگاه علمی او در ملک و ملکوت اتفاق نیفتد، چیزی از دین خدا نخواهیم فهمید «إِنَّ الْقُرْبَ لِمَنْ تَوَلَّى عَلِيّاً وَ ائْتَمَّ بِهِ».
«نقطه نورانی آغاز» معلم است که قرب به کلام علمی او، قرب به همه خوبیهاست:
«وَ تَقَرَّبُوا إِلَى عَالِمٍ يَدْعُوكُمْ مِنَ الْكِبْرِ إِلَى التَّوَاضُعِ»
[سجده – قرب]:
«اسجدوا لآدم»
با نماد سجده، باید منظورمان اقرار به فضل علمی معلم باشد تا قرب به شجره نورانی با روشن شدن قلب برایمان روز به روز پررنگ‌تر و بامعنی‌تر باشد.
اقرار به فضل نور معلم، آخر عبادت برای ماست: «مُنْتَهَى الْعِبَادَةِ»
«وَ السُّجُودُ مُنْتَهَى الْعِبَادَةِ مِنِ ابْنِ آدَمَ لِلَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ»
سجده میشه اخذ علم از معلم!