«عِبادٌ مُكْرَمُونَ» یعنی صاحبان نور!
«يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ»،
یعنی کسانی که به نور دسترسی دارند!
سلام بر صاحبان نور!
چه کسانی مشمول دلسوزی این صاحبان نور می شوند؟!
کسی که پشت به تمنا و حسادتش بکنه و رو به نور تقدیراتش باشه،
خدا هم از او راضی است «إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضى»
و رضایت خدا، امر خداست به صاحبان نور «وَ هُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ»
که برای این شخص پشیمان، دلسوزی نموده
و او را از علوم نورانی آل محمد ع بهره‌مند بنمایند.
«مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ؟!»
«يَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلاً»
به این میگن شفاعت: «شفع»!
به این میگن دلسوزی: «شفق»!
«بَلْ عِبادٌ مُكْرَمُونَ لا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ
وَ لا يَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضى‏ وَ هُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ»
عبارت «يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ» 4 بار در قرآن تکرار شده است!

[سورة الأنبياء (۲۱): الآيات ۲۱ الى ۳۰]
أَمِ اتَّخَذُوا آلِهَةً مِنَ الْأَرْضِ هُمْ يُنْشِرُونَ (۲۱)
آيا براى خود خدايانى از زمين اختيار كرده‏‌اند كه آنها [مردگان را] زنده مى‌‏كنند؟
لَوْ كانَ فِيهِما آلِهَةٌ إِلاَّ اللَّهُ لَفَسَدَتا فَسُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ (۲۲)
اگر در آنها [=زمين و آسمان‏] جز خدا، خدايانى [ديگر] وجود داشت، قطعاً [زمين و آسمان‏] تباه مى‌‏شد. پس منزّه است خدا، پروردگار عرش، از آنچه وصف مى‏‌كنند.
لا يُسْئَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَ هُمْ يُسْئَلُونَ (۲۳)
در آنچه [خدا] انجام مى‌‏دهد چون و چرا راه ندارد، و[لى‏] آنان [=انسانها] سؤال خواهند شد.
أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً قُلْ هاتُوا بُرْهانَكُمْ هذا ذِكْرُ مَنْ مَعِيَ وَ ذِكْرُ مَنْ قَبْلِي بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ الْحَقَّ فَهُمْ مُعْرِضُونَ (۲۴)
آيا به جاى او خدايانى براى خود گرفته‌‏اند؟ بگو: «برهانتان را بياوريد.» اين است يادنامه هر كه با من است و يادنامه هر كه پيش از من بوده. [نه!] بلكه بيشترشان حق را نمى‏‌شناسند و در نتيجه از آن رويگردانند.
وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ نُوحِي إِلَيْهِ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدُونِ (۲۵)
و پيش از تو هيچ پيامبرى نفرستاديم مگر اينكه به او وحى كرديم كه: «خدايى جز من نيست، پس مرا بپرستيد.»
وَ قالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمنُ وَلَداً
سُبْحانَهُ
بَلْ عِبادٌ مُكْرَمُونَ (۲۶)
و گفتند: «[خداى‏] رحمان فرزندى اختيار كرده.»
منزّه است او.
بلكه [فرشتگان‏] بندگانى ارجمندند،
لا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَ هُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ (۲۷)
كه در سخن بر او پيشى نمى‏‌گيرند، و خود به دستور او كار مى‌‏كنند.
يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ
وَ لا يَشْفَعُونَ إِلاَّ لِمَنِ ارْتَضى‏
وَ هُمْ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ (۲۸)
آنچه فراروى آنان و آنچه پشت سرشان است مى‏‌داند،
و جز براى كسى كه [خدا] رضايت دهد، شفاعت نمى‌‏كنند و خود از بيم او هراسانند.
وَ مَنْ يَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّي إِلهٌ مِنْ دُونِهِ فَذلِكَ نَجْزِيهِ جَهَنَّمَ كَذلِكَ نَجْزِي الظَّالِمِينَ (۲۹)
و هر كس از آنان بگويد: «من [نيز] جز او خدايى هستم»، او را به دوزخ كيفر مى‌‏دهيم. [آرى‏] سزاى ستمكاران را اين گونه مى‌‏دهيم.
أَ وَ لَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ كانَتا رَتْقاً فَفَتَقْناهُما وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَيْ‏ءٍ حَيٍّ أَ فَلا يُؤْمِنُونَ (۳۰)
آيا كسانى كه كفر ورزيدند ندانستند كه آسمانها و زمين هر دو به هم پيوسته بودند، و ما آن دو را از هم جدا ساختيم، و هر چيز زنده‌‏اى را از آب پديد آورديم؟ آيا [باز هم‏] ايمان نمى‌‏آورند؟