دلنوشته
«اندازه‌های نور، نگهبانانِ پشت پرده»

خدا از آغاز تا پایانِ پنهانِ ما خبر دارد؛
«اللَّهُ يَعْلَمُ ما تَحْمِلُ كُلُّ أُنْثى… وَ كُلُّ شَيْءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدارٍ» (رعد/۸)
هر بذری که در رحم‌ها نهفته می‌شود، هر کاستی و افزونی، در ترازوی اوست.
غیب یعنی همین «نظمِ پنهان»؛ اندازه‌هایی که پیش از دیدن، نوشته می‌شوند؛
قبض و بسط هم بی‌حساب نیست—هر دو با «مقدار» می‌آیند تا ظرف دل را تربیت کنند.

او «عالِمُ الغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ، الْكَبِيرُ الْمُتَعالِ» است (۹)؛
پس نه نجواهای شب از او پنهان می‌ماند و نه فریادِ روز:
«سَواءٌ… مَنْ أَسَرَّ القَوْلَ وَ مَنْ جَهَرَ بِهِ» (۱۰).
پشتِ پرده، همان‌قدر روشن است که روی پرده.
آنچه در دل می‌چرخد، همان است که سرنوشت ما را شکل می‌دهد.

و ببین لطفی را که آرام، اما پیگیرانه در جریان است:
«لَهُ مُعَقِّباتٌ… يَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ» (۱۱)
فرشتگانی که پی‌درپی، از پیشِ رو و پشتِ سر، پاسداری می‌کنند؛
همان معلمانِ مهربانِ ملکوت که در «علمِ آنلاین» کمکمان می‌کنند تا از لبه‌های خطر برگردیم،
تا اشاره‌های نور را پیش از حادثه بشنویم.

اما قاعده این است:
«إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ» (۱۱)
نور، دعوت می‌کند؛ تغییر، با ماست.
معرفتِ امام به نورانیه، دعوت است؛
حفظِ نور در ورکلایف، تغییرِ ماست.
اگر درون را جابه‌جا کردیم—نیت، عادت، لحن، حق‌ دل‌ها—
تقدیر نیز جابه‌جا می‌شود؛ «مقدار» تازه‌ای برایمان رقم می‌خورد.

و اگر کسی لجاجت ورزید و پرده‌های دل را ضخیم کرد،
«وَ إِذا أَرادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلَا مَرَدَّ لَهُ»—
وقتی هشدارهای نرم شنیده نشود، تادیبِ سخت می‌رسد؛
نه از قهر، که از حکمت: تا دل به اندازه‌اش برگردد.

پس بیاییم از همین امروز، اندازه‌های کوچکِ تغییر را جدی بگیریم:
ذکری که می‌افزاید، نگاهی که می‌کاهد، خرجی که پاک می‌کند، سکوتی که می‌سازد،
و نمازی که «قائم» می‌کند—نه فقط ادا، که اقامه.
فرشتگانِ معقّب، در حاشیه‌ی هر تصمیم، منتظرِ انتخابِ ما هستند.
هدایت، فقط تا مرز انتخاب!

… و تبدیلِ دل‌نوشت به دل‌زیست.
پس بیایید این دلنوشته‌های مبتنی بر آیات و احادیث را
در ورک‌لایف‌های روزمره‌مان زندگی کنیم و بدان‌ها عمل نماییم؛
که حقیقتِ تغییر، از درون آغاز می‌شود و «مقدار» بیرون را عوض می‌کند.

پس قاعده این است:

«إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ»
نور دعوت می‌کند؛ تغییر، با ماست.
معرفت امام به نورانیه در را باز می‌کند،
اما حفظ نور در ورکلایف قدم‌های ماست.

اگر درون را جابه‌جا کردیم—نیت را پاک کردیم، لحن را نرم کردیم، دل‌ها را رعایت کردیم—
تقدیر نیز جابه‌جا می‌شود؛
«مقدار» تازه‌ای برایمان رقم می‌خورد.

و اگر کسی لجاجت ورزید و پرده‌های دل را ضخیم کرد،
و ندای نرمِ غیب را نشنید،
آنگاه قانون الهی جاری می‌شود:
«وَ إِذا أَرادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلا مَرَدَّ لَهُ»
نه از قهر، که از حکمت؛
تا ظرف دل، به اندازهٔ صحیح بازگردد.

و این‌جا همان جایی است که مثال روشن می‌شود:

مثال تربیت نورانی؛ مثل مربی شنا و شاگردش

مربی شنا به جای شاگرد شنا نمی‌کند.
او کنار استخر می‌ایستد،
حرکات دست و پا را نشان می‌دهد،
نفس‌گیری درست را توضیح می‌دهد،
با اشاره و نگاه، راه می‌دهد
و مراقب است که غرق نشود.

اما… خود شاگرد باید در آب بجنگد و یاد بگیرد.
او باید:
نفس را تنظیم کند
ضربه‌ها را هماهنگ کند
از ترس عبور کند
در آب خودش تلاش کند

اگر غلط شنا کرد، آب او را «تنبیه» نمی‌کند،
بلکه طبیعت آب پاسخ می‌دهد تا یاد بگیرد:
خفگیِ لحظه‌ای یعنی نفس غلط؛
غرق‌شدن نزدیک یعنی دست و پا نابسامان؛
آرام‌ ماندن روی آب یعنی هماهنگی با قانون آب.

معلم نورانی نیز چنین است.
او به قلب نشان می‌دهد چگونه با نور نفس بکشد،
چگونه در تلاطم دنیا دست و پا بزند،
چگونه در جریان تقدیر شناور باشد،
اما خودِ ما باید در آبِ حوادث تمرین کنیم.

معلم، نمی‌تواند به جای ما شنا کند؛
و آب، دشمن ما نیست—
آب، میدانِ تعلیم است.

پس اگر در آب تقلّا کنیم،
اگر مهارت نفس نورانی را تمرین کنیم،
دست‌مان می‌آید که:

🔸 نور، مربی‌ست
🔸 دنیا، استخر تعلیم است
🔸 حادثه، موجِ درس است
🔸 و «نفسِ ربانی» همان مهارت شنا است

کسی که آموزش را جدی بگیرد، شناور می‌شود؛
کسی که لجاجت کند و دستور نور را نشنود،
آب را مقصر می‌داند و غرقِ خود می‌شود.

اینجاست که معنای آیه روشن می‌شود:
تغییر از آنِ خدا نیست؛ آغازش از توست.
نور راه را نشان می‌دهد—
تو باید شنا کنی.