[سورة التكوير (81): الآيات 1 الى 14]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ (1)
آنگاه كه خورشيد به هم درپيچد،
وَ إِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ (2)
و آنگه كه ستارگان همى تيره شوند،
وَ إِذَا الْجِبالُ سُيِّرَتْ (3)
و آنگاه كه كوهها به رفتار آيند.
وَ إِذَا الْعِشارُ عُطِّلَتْ (4)
وقتى شتران ماده وانهاده شوند،
وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ (5)
و آنگه كه وحوش را همى گرد آرند،
وَ إِذَا الْبِحارُ سُجِّرَتْ (6)
درياها آنگه كه جوشان گردند،
وَ إِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ (7)
و آنگاه كه جانها به هم درپيوندند،
وَ إِذَا الْمَوْؤُدَةُ سُئِلَتْ (8)
پرسند چو زان دخترك زنده بهگور:
بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ (9)
به كدامين گناه كشته شده است؟
وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ (10)
و آنگاه كه نامهها زهم بگشايند،
وَ إِذَا السَّماءُ كُشِطَتْ (11)
و آنگاه كه آسمان زجا كنده شود،
وَ إِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ (12)
و آنگه كه جحيم را برافروزانند،
وَ إِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ (13)
و آنگه كه بهشت را فرا پيش آرند،
عَلِمَتْ نَفْسٌ ما أَحْضَرَتْ (14)
هر نَفْس بداند چه فراهم ديده.
[سورة التكوير (81): الآيات 15 الى 29]
فَلا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ (15)
نه، نه! سوگند به اختران گردان،
الْجَوارِ الْكُنَّسِ (16)
[كز ديده] نهان شوند و از نو آيند،
وَ اللَّيْلِ إِذا عَسْعَسَ (17)
سوگند به شب چو پشت گرداند،
وَ الصُّبْحِ إِذا تَنَفَّسَ (18)
سوگند به صبح چون دميدن گيرد،
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ (19)
كه [قرآن] سخن فرشته بزرگوارى است.
ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ (20)
نيرومند [كه] پيش خداوند عرش، بلندپايگاه است.
مُطاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ (21)
در آنجا [هم] مُطاع [و هم] امين است.
وَ ما صاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ (22)
و رفيق شما مجنون نيست؛
وَ لَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ (23)
و قطعاً آن [فرشته وحى] را در اُفق رخشان ديده.
وَ ما هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ (24)
و او در امر غيب بخيل نيست.
وَ ما هُوَ بِقَوْلِ شَيْطانٍ رَجِيمٍ (25)
و [قرآن] نيست سخن ديوِ رجيم.
فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ (26)
پس به كجا مىرويد؟
إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ (27)
اين [سخن] بجز پندى براى عالميان نيست؛
لِمَنْ شاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ (28)
براى هر يك از شما كه خواهد به راه راست رَوَد.
وَ ما تَشاؤُنَ إِلاَّ أَنْ يَشاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمِينَ (29)
و تا خدا، پروردگار جهانيان، نخواهد، [شما نيز] نخواهيد خواست.