ذَبَحْتُ فَأْرَةَ المِسْكِ: إِذا فَتَقْتَهَا و أَخرجْتَ‌ ما فيها من المِسْك.
الذَّبِيْحُ: به معناى (المَذْبُوح) است.
ذبيحه يا حيوانى كه براى قربانى كردن شايسته باشد.
المَذْبُوح: ما يصلح أَن يُذْبح للنُّسُك.
المَذْبُوح: صاحب الدم، الذي يَصْلُح أَن يذبح للنُّسُك.
المَذْبوحُ: إسماعيلُ عليه السلام.
چه کسی میتونه ادعا کنه که چیز با ارزشی داره که میخواد در راه خدا ذبحش کنه؟!
خدای مهربان که علم نورانی خودشو ذبح و قربانی میکنه تا مخاطبین با خوردن گوشت این قربانی و ذبیحه، نیروی لازم برای پشت کردن به تمنا و رو نمودن به نور تقدیرات رو بدست بیاورند، در واقع معنی اش اینه که این علم و این کتاب و این معلم، با ارزش ترین چیزی است که خدای مهربان برای ارائه کردن به بندگان خودش داشته و اونو برای بندگانش آشکار کرده، ذبح کرده، و در اختیار اونها قرار داده تا با دسترسی به این کالای با ارزش، محصولات با ارزشی بنام اعمال صالح تولید کنند.
پس کسی که قربانی میکنه، ادعای بزرگی میکنه، انگاری میگه من یک چیز با ارزش تولید کردم و حالا دارم دیگران رو از این کالای با ارزش خودم بهره مند میکنم. اگر کسی تاویلا در ملکوت قلبش مهربانی نکرده باشه و تولید عمل صالح نکرده باشه، اطعام ظاهری او یعنی قربانی کردن، یک عمل عبادی است مثل نمازخوانی که به او میگویند وای بر تو! «ویل للمصلین». چون نماز رو معنا نکرده! چون نماز رو در زندگی روزمره خودش عملا پیاده نکرده! پس قربانی کردن باید معنا داشته باشه و معنای بزرگی هم داره و اونم اینه که من که به نور ولایت عامل بوده ام، محصولی مورد قبول خدای مهربان تولید کردم و حالا اونو در اختیار دیگران قرار میدم «ارث»، تا قلوب دیگران هم با این عامل قرب، به نور خودشون نزدیک بشن و از نعمت با ارزش خدای مهربان یعنی نور مهربانی بهره مند بشن و بتونن اونها هم خالق اینچنین آثاری باشند ان شاء الله تعالی.
لذا المذبوح یعنی گزینه ای با ارزش بنام اسماعیل علیه السلام که ابراهیم ع مورد خطاب خدای مهربان قرار میگیره و انگاری خدای مهربان به رسولش ابراهیم ع میگه ای رسول من، به تو چیز با ارزشی بنام علوم آل محمد ع داده ام و از تو میخواهم این علوم با ارزش رو در اختیار مخاطبینت قرار بدهی و این مستلزم گذشت از دلخواه و پشت کردن به تمناهاست لذا قربانی ابراهیم ع پذیرفته شد یعنی ابراهیم ع فهمید که ماموریت کربلا داره و باید این علوم رو به دیگران نشون بده و ظاهر کنه و اینکار همان ماموریت سخت کربلاست که باید با دل کندن از تمناهای خودش اینو ثابت کنه.
«وَ اذْبَحْ‏ حَنْجَرَةَ الْهَوَى وَ الطَّمَعِ عِنْدَ الذَّبِيحَةِ»
پس ماموریت قربانی کردن و ذبح نمودن شامل حال کسی میشه که چیز با ارزشی داره و اون چیز با ارزش، اسماعیل ع است چون در صلب اسماعیل ع نور محمد و آل محمد ع وجود داره، یعنی علوم نورانی اهل بیت ع در قلب اسماعیل ع وجود داره پس اسجدوا لآدم ع! اسجدوا لاسماعیل ع! یعنی از این مذبوح اخذ نور علم کنید! از این ذبیحة اخذ نور علم کنید. هر گوشت قربانی، جوهر نورانی ندارد! کسی که عامل به علوم آل محمد ع بوده، و تولید عمل صالح نموده، صاحب نور و آبرو نزد اهل بیت ع است و قربانی و ذبیحه این تولید کننده عمل صالح شفای قلب بیمار اهل حسادت است «شِفاءٌ لِما فِي الصُّدُورِ» اگر قدرش را بدانند «ثوی».
«يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِي الصُّدُورِ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنينَ»
+ «أَنَا ابْنُ‏ الذَّبِيحَيْنِ»
+ «إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ‏ تَذْبَحُوا بَقَرَةً»:
اصلا ذبح نور، امر الله است!
ماموریت کربلا، امر خداست!
اگر با امر خدا، در قلبی، ذبح نور قبول گردد، صاحب این قلب، مرده زنده میکند مثل داستان تکراری ذبح گاو بنی اسرائیل!
سورۀ بقره یعنی سورۀ نور!
این ذبح بقره و ذبح گوسفند و ذبح نور علم است که قلبها را میشکافد و مرده را زنده میکند!
«مِسکٌ ذبیح»:
درِ این شیشه عطر دیگه باز شده و بوی خوش اون همۀ عالم رو گرفته!
گوشت قربانی، باید مرده‌ها زنده کند!
«القربان: الذبائح»
«وَ فَدَيْناهُ‏ بِذِبْحٍ‏ عَظِيمٍ»: یعنی من این علوم با ارزش رو فدای شما مخاطبین خود کردم تا قدرشو بدونید و بهش عمل کنید و اهل نجات شوید.
انگاری خدای مهربان میگه من این نور عظیم و بزرگ خودمو ذبح کردم و آشکار کردم و اطلاع رسانی نمودم و پیام خودمو آشکارا به اطلاع همه رساندم که این نور با ارزش، راه دسترسی به بهشت جاویدان را به مخاطبین نشان میدهد و هر کسی از اختیار خودش حسن استفاده را بنماید؛ اهل سعادت خواهد بود و بدا به حال حسودی که سوء استفاده از اختیارش نمیاد و تمنا را بر تقدیر ترجیح دهد و پشت به نور نموده و رو به تمنا، خودش را مخلد در نار جهنم نماید.
در واقع حسود، برای اندیشۀ غیر آل محمد ع ارزش قائله و برای همینه که برای اونها قربانی میکنه: «وَ ما ذُبِحَ‏ عَلَى النُّصُبِ» برای چیزی که خودش نصب و انتخاب کرده، قربانی هم میکنه لذا خوردن گوشت این قربانی اهل حسادت، نه تنها شفا نیست که قلب رو مسموم به سم مهلک اندیشۀ لیدرهای سوء هم می نماید، پناه میبریم به خدای مهربان از شرّ کلام سوء اهل حسادت و لیدرهای حسود!