امام علی علیه السلام:
إنَّ أَبْغَضَ الْخَلَائِقِ إِلَى اللَّهِ رَجُلَانِ
رَجُلٌ وَكَلَهُ اللَّهُ إِلَى نَفْسِهِ فَهُوَ جَائِرٌ عَنْ قَصْدِ السَّبِيلِ
مَشْغُوفٌ بِكَلَامِ بِدْعَةٍ وَ دُعَاءِ ضَلَالَةٍ
فَهُوَ فِتْنَةٌ لِمَنِ افْتَتَنَ بِهِ
ضَالٌّ عَنْ هَدْيِ مَنْ كَانَ قَبْلَهُ
مُضِلٌّ لِمَنِ اقْتَدَى بِهِ فِي حَيَاتِهِ وَ بَعْدَ وَفَاتِهِ
حَمَّالُ خَطَايَا غَيْرِهِ رَهْنٌ بِخَطِيئَتِهِ
وَ رَجُلٌ قَمَشَ جَهْلًا مُوضِعٌ فِي جُهَّالِ الْأُمَّةِ
غَارٌّ فِي أَغْبَاشِ الْفِتْنَةِ
عَمٍ بِمَا فِي عَقْدِ الْهُدْنَةِ
قَدْ سَمَّاهُ أَشْبَاهُ النَّاسِ عَالِماً وَ لَيْسَ بِهِ
بَكَّرَ فَاسْتَكْثَرَ مِنْ جَمْعِ مَا قَلَّ مِنْهُ خَيْرٌ مِمَّا كَثُرَ حَتَّى إِذَا ارْتَوَى مِنْ مَاءٍ آجِنٍ وَ اكْتَنَزَ مِنْ غَيْرِ طَائِلٍ
جَلَسَ بَيْنَ النَّاسِ قَاضِياً ضَامِناً لِتَخْلِيصِ مَا الْتَبَسَ عَلَى غَيْرِهِ
فَإِنْ نَزَلَتْ بِهِ إِحْدَى الْمُبْهَمَاتِ هَيَّأَ لَهَا حَشْواً رَثًّا مِنْ رَأْيِهِ ثُمَّ قَطَعَ بِهِ
فَهُوَ مِنْ لَبْسِ الشُّبُهَاتِ فِي مِثْلِ نَسْجِ الْعَنْكَبُوتِ لَا يَدْرِي أَصَابَ أَمْ أَخْطَأَ
فَإِنْ أَصَابَ خَافَ أَنْ يَكُونَ قَدْ أَخْطَأَ وَ إِنْ أَخْطَأَ رَجَا أَنْ يَكُونَ قَدْ أَصَابَ
جَاهِلٌ خَبَّاطُ جَهَالَاتٍ عَاشٍ رَكَّابُ عَشَوَاتٍ لَمْ يَعَضَّ عَلَى الْعِلْمِ بِضِرْسٍ قَاطِعٍ
يُذْرِي الرِّوَايَاتِ إِذْرَاءَ الرِّيحِ الْهَشِيمَ لَا مَلِى‏ءٌ وَ اللَّهِ بِإِصْدَارِ مَا وَرَدَ عَلَيْهِ
وَ لَا هو أَهْلٌ لِمَا فُوِّضَ إِلَيْهِ
لَا يَحْسَبُ الْعِلْمَ فِي شَيْ‏ءٍ مِمَّا أَنْكَرَهُ
وَ لَا يَرَى أَنَّ مِنْ وَرَاءِ مَا بَلَغَ مَذْهَباً لِغَيْرِهِ
وَ إِنْ أَظْلَمَ عَلَيْهِ أَمْرٌ اكْتَتَمَ بِهِ لِمَا يَعْلَمُ مِنْ جَهْلِ نَفْسِهِ
تَصْرُخُ مِنْ جَوْرِ قَضَائِهِ الدِّمَاءُ وَ تَعِجُّ مِنْهُ الْمَوَارِيثُ
إِلَى اللَّهِ أَشْكُو مِنْ مَعْشَرٍ يَعِيشُونَ جُهَّالًا وَ يَمُوتُونَ ضُلَّالًا
لَيْسَ فِيهِمْ سِلْعَةٌ أَبْوَرُ مِنَ الْكِتَابِ إِذَا تُلِيَ حَقَّ تِلَاوَتِهِ
وَ لَا سِلْعَةٌ أَنْفَقُ بَيْعاً وَ لَا أَغْلَى ثَمَناً مِنَ الْكِتَابِ إِذَا حُرِّفَ عَنْ مَوَاضِعِهِ
وَ لَا عِنْدَهُمْ أَنْكَرُ مِنَ الْمَعْرُوفِ وَ لَا أَعْرَفُ مِنَ الْمُنْكَرِ.
دشمن ترين خلائق نزد خدا (كسانيكه هرگز رحمت حقّ شامل حال ايشان نمى ‏شود) دو مردند:
(اوّل)
مردى كه خداوند او را (بسبب عصيان و نافرمانى) بخود وا گذاشته،
پس (چنين مردى چون هر چه مى ‏خواهد انجام مى ‏دهد) از راه راست منحرف گرديده و به سخن بدعت آور و دعوت مردم به ضلالت و گمراهى دل داده است
(دوست دارد باينكه سخنى بگويد كه سبب احداث چيزى در دين شود كه از دين نبوده و مردم را به گمراهى و بدعملى وا دارد)
پس اين مرد سبب فتنه و فساد است براى كسي كه بواسطه او در فتنه واقع شده،
و گمراه است از راه كسي كه پيش از او براه راست رفته (بر طبق كتاب و سنّت رفتار كرده)
و گمراه كننده است كسانى را كه در زنده بودن و بعد از مردنش از او پيروى ميكنند
(و بسبب اضلال و گمراه كردنش) بار گناهان غير خود را حمل كرده و در گرو گناه خويش هم مى‌‏باشد.
و (دوّم)
مرديكه نادانيها را در خود جمع كرده (و بوسيله آنها) مردم نادان را گمراه مي كند،
در تاريكى‌‏هاى فتنه و فساد بى‏‌خبر است (از اينكه راه نجاتى براى او نيست)
در موقع اصلاح كردن (ميان مردم) كور است (راه اصلاح ميان ايشان را نمى‌‏داند به چه نحوى است)
عوامّ او را دانا مى‌‏نامند و حال آنكه نادان است،
صبح كرد هر روز و در پى زياد كردن چيزى بود كه كم آن بهتر از بسيار است تا اينكه بآن رسيد و سيراب گرديد از آب متعفّن گنديده و پر شد از مطالب بيهوده
(جمع كرد چيزهائى را كه گفتار و كردارش را بر خلاف حقّ نموده و مانند آب گنديده زيان آور بود، زيرا آب متعفّن علاوه بر اينكه رفع تشنگى نمى ‏كند سبب بيماريهاى گوناگون مى‏ گردد)
ميان مردم براى حكم‌دادن نشسته و بآنچه كه بر غير او اشتباه است خود را دانا ميداند (براى اصلاح مرافعه و هر مشكلى مهيّا است)
اگر باو يكى از مسائل مشكله عرضه شود در پاسخ آن سخنان بى‌‏معنى و بيهوده از رأى خود تهيّه نموده (بر طبق سخنانش حكم مى‌‏دهد) و بدرستى آنچه در جواب گفته يقين دارد، او در خلط نمودن شبهات (بيكديگر براى فريب عوامّ) مانند تنيدن تار عنكبوت است (براى صيد مگس، چنانكه عنكبوت بلعاب دهن خود تارى بافته كه پايه محكمى ندارد و بوزيدن نسيمى از هم جدا ميشود،
سخنان بى‌‏معنى اين مرد هم چون مبناى صحيحى ندارد به يك اشكال كردن جزئى از بين مى‌‏رود،
و در آنچه را كه گفته مردّد مى‏ ماند و) نمى ‏داند آيا درست حكم كرده يا بخطاء رفته،
اگر درست حكم نموده مى‌‏ترسد كه مبادا خطاء كرده باشد
و اگر غلط گفته اميد دارد (كه مردم بگويند) درست حكم كرده،
نادان است و در نادانيها هم بسيار اشتباه ميكند،
چشم او كم سو است (كه در تاريكى ‏هاى جهل و نادانى وا مانده نمى‏‌داند از كدام راه برود)
و بسيار سوار بر شترهايى مي‌شود كه پيش راه خود را نمى‌‏بينند
(در مسائل مشكله حيران و سرگردان است نمى‏‌داند چه جواب دهد)
بواسطه نادانى جواب دندان شكنى نمى‌‏تواند بدهد
(آنچه مى‏ گويد از روى وهم و خيال است و در هيچيك از مسائل علم و يقين ندارد)
روايات را (از روى بى ‏اطّلاعى و نفهميدن صحّت و بطلان آنها) به باد مى‌‏دهد
مانند بادى كه گياه خشك و بى‏‌فايده را پراكنده ميكند
(مقصود از آن روايات را نمى‌فهمد چيست و جاى استعمال آنرا نمى ‏داند كجا است،
روايات را بدون سبب هر جا نقل ميكند)
سوگند بخدا با مايه و توانا نيست (از علم و دانش بهره‏اى ندارد) به پاسخ دادن پرسشى كه از او ميشود، و آنچه باو تفويض شده (از امور دين و دنياى مردم) لياقت ندارد،
و چيزى را كه او انكار كرده گمان نمى‌‏برد ديگرى علم بر آن دارد
(بسبب جهل مركّب كه نمى‏‌داند و مدّعى است كه ميداند،
گمان ميكند آنچه براى او معلوم نيست براى ديگران نيز مجهول است و راه حلّى ندارد)
و باور نمى‌‏كند كه بر خلاف آنچه كه گفته ديگرى را دانشى است
(چون خود را اعلم از همه ميداند گمان ميكند كسي را بر خلاف گفته او سخنى نيست).
و اگر امرى بر او تاريك باشد (در جواب مسئله‏‌اى باز ماند) چون دانست كه آنرا نمى‌‏داند (از اهلش) مى‌‏پوشاند و نمى ‏گذارد آشكار گردد (تا نگويند كه او دانا نيست).
و بسبب حكمهايى كه بظلم و ستم صادر كرده خونهاى بنا حقّ ريخته شده به زبان حال فرياد مي كنند، و ميراثها از دست جور او به آواز بلند مى‌‏نالند (كه به ناحقّ به صاحبانش نرسيده)
بخدا شكايت ميكنم (و درد خود را اظهار مى ‏نمايم) از گروهى كه با جهل و نادانى زندگانى مي‌كنند و بر ضلالت و گمراهى مى‌‏ميرند،
متاع و كالايى كاسدتر و بى‏ قدرتر از كتاب خدا در ميان ايشان نيست موقعى كه بدرستى خوانده تغيير و تبديلى در آن ندهند،
و متاعى رواجتر و گرانبهاتر از آن نيست هر گاه تحريف و تغيير در آن داده شود (و بر طبق اغراض باطله تأويل نمايند)
و نزد ايشان چيزى زشت‏‌تر از معروف و نيكوتر از منكر نيست
(زيرا اغراض آنان وابستگى به چيزى دارد كه در دين منع گرديده است).