«السِّرَاجِ‏ وَ سِراجاً مُنِيراً» نام زیبای صاحبان و حاملان نور است که یادآوری معالم ربانی آنها در شرایط سخت زندگی، قلب تاریک ما را روشن و مزین و منوّر به نور علم آل محمد ع می‌نماید.
لذا «سراج الله» برای ما یعنی معالم ربانی.
علومی که شخص با عمل به آن، دارای حالت وقار و نور و آرامش در کارها و حرکاتش می‌شود.
+ «زهره و زهراء»

«يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْناكَ … سِراجاً مُنِيراً»
«يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً وَ داعِياً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنِيراً»

+ «حفف – إِحْفَاءُ الشَّعْرِ»: «سَرَجَتِ المرأَةُ شَعْرَها: آن زن موى سر خود را بافت.»
+ «وهج»

انگاری با وجود معالم ربانی و آیات یک زیبایی و نور و شرایط خوبی پیش میاد که همه رو به دور خودش جمع میکنه و نزدیک می‌کنه، مثل موهای بافته‌شده «سَرَجَتِ المرأَةُ شَعْرَها» همین مفهوم نزدیک کردن میشه نور ولایت!
لذا سراج میشه یکی از هزار واژه مترادف نور الولایة!
مثل چراغ روشنی که همه بدورش جمع میشن «أَسْرَجَ‏ السِّراجَ: چراغ را روشن كرد.»
+ «جبی»
مثل زین اسبی که حالا سوارکار میتونه روش بشینه و اسب سواری کنه!
«أَسْرَجَ‏ الفرسَ: بر پشت اسب زين نهاد.»
انگاری سراج یعنی چیزی که شرایط جفت و جور شدن و زوج شدن و قرین شدن و ازدواج رو فراهم میکنه!
«گردهمایی» – «پاتوق» – «کارچاق کن» – «آژانس»
جالبه که عرب به دروغ هم میگه
«الأُسْرُوجَة– [سرج‏]: دروغ‏»
انگاری همه دوست دارن دور دروغ جمع بشن! یعنی معنای مذموم واژۀ سرج.
کوک‌زدن هم، دو قطعه جدا رو به هم نزدیک و وصل میکنه:
«التَّسْرِيج‏– [سرج‏]: درشت‌دوزى، كوك زدن»
«سَرَّجَ‏ الثوبَ: جامه را قبل از دوختن كوك زد.»
+ «ضیف»
«الطَّريقة: سُرْجُوجَة»: راه نیز همه مسافران را به خود فرا میخواند و در خود جای میدهد! راه تو را میخواند!

پس بجای مفهومی که کتاب التحقیق آورده «الوقار و الزهرة»، بهتر بود مفهوم ریشه‌ای این واژه یعنی چیزی که دو گزینه از هم دور شده رو به هم نزدیک میکنه [دور – نزدیک] یعنی همان نور ولایت رو می‌آورد تا زیبایی کار معلوم بشه که هر واژه‌ای یکی از هزار واژۀ مترادف نور ولایت است که این مفهوم زیبای نزدیک رو در خودش داره «ولی»، و باید برای یافتن این مفهوم، دقت نمود و آن را استنباط کرد.
در واقع همین «الوقار و الزهرة» خودش عامل دور هم جمع کردن گزینه‌های متفرق است.