تا زمانی که روح ایمان (دلبستگی به علوم ربانی و نورانی) در قلب باشد،
حتی اگر تکلمات شیطان درون قلب هم بخواهد جسارتی به شجرۀ نورانی داشته باشد،
روح ایمان نمی‌گذارد این معصیت بوقوع بپیوندد و رابطه قطع نمی‌شود.
اما اگر رابطۀ قلبی با نور قطع شود،
شخص براحتی تسلیم تکلمات شیطان درون خود شده و به طرف باطل کشیده می‌شود.
+ «جسد»:
[جسد – روح ایمان]:
سلب روح ایمان مساوی با جسد سه روحه حیوانات شدن است!

وظیفه روح ایمان و نقش روح ایمان همین است که تا هست، نمی‌گذارد از معالم ربانی دل بکنی،
اما اگر می‌بینی عده‌ای از نورشان جدا می‌شوند، مقدمه این کار آنها، اول در حالات قلبی رخ می‌دهد یعنی شخص قلبا از صاحبان نور دل می‌کند تا در مرحله بعدی عملا این حالت بروز می کند و دل‌کنده شدن شخص از نور، باید با دلبستگی به یکی از مصادیق حب دنیا همراه باشد، بعبارت دیگر چون شخص در محبت خود نسبت به نورش که زبانی بوده، نه قلبی، و ریگ در کفش داشته، باید با امتحان و آزمایش و فتنه، تصمیم نهایی خود را بگیرد، لذا آیات دست او را رو می‌کنند، که تمایل قلبی به اندازه سر سوزن به غیر آل محمد ع، بالاخره یک روزی کار دست شخص می‌دهد و این تمایل، بزرگ و بزرگتر شده و روزی می‌رسد که در قلب او باید بین این تمنا و نور تقدیر شده، یکی را انتخاب نماید و اینجاست که آنان که نور عاریه دارند، و تا آن لحظه هنوز دستشان رو نشده بود، دستشان رو می‌شود. حالا برای هر کس، چگونه آیتی عرضه می‌شود که دستش را رو می‌کند، این دیگه کار حکیمانه آل محمد ع می‌خواهد و بس.
در قضیه بلعم باعورا هم همین بود که هر کس به نور خود به یقین نرسد «حدیث معاذ: اقتد بنبیک فی الیقین» بالاخره یک روزی سقوط می‌کند و میزان کسب علم او از آل محمد ع به سبب نورش تا همان لحظه‌ای است که قلبا از عالم ربانی دل می‌کند و «ذلک مبلغهم من العلم» در اینجا صدق پیدا می‌کند و از آنجا که این علوم، خاصیت خاص خودش را دارد، لذا سامری در هر زمان از این معالم در حرفهایش می‌گنجاند تا بالاخره دیگران را بدور خود جمع نماید و از آنها بهره‌مند شود.
در تمام این مباحث نکته مهم همان توصیه رسول خدا ص به معاذ است:
«اقْتَدِ بِنَبِيِّكَ يَا مُعَاذُ فِي الْيَقِينِ»،
گیر کار تمام کسانی که سقوط میکنند، همینه که به نور خود یقین پیدا نکردند و باورش ننمودند، که فقط با یاد معالم ربانی، گره از کارها گشوده می‌شود «ذکر».
این همون چیز مهمی است که امام صادق ع فرمودند فهم آن بسیار لازم و واجب است:
«هَذَا أَجْدَرُ أَنْ تَفْهَمَهُ»
و این همان روح ایمان است «هُوَ ذَاكَ: رُوحِ الْإِيمَانِ»
و این روح ایمان و باور بدون ذره‌ای شک نسبت به صاحبان نور است که نمی‌گذارد شخص هرگز از معالم ربانی و آل محمد ع دل بکند و معصیت کند
«أَ مَا رَأَيْتَ الْإِنْسَانَ يَهُمُّ بِالشَّيْ‏ءِ فَيَعْرِضُ بِنَفْسِهِ الشَّيْ‏ءَ يَزْجُرُهُ عَنْ ذَلِكَ وَ يَنْهَاهُ»
اما اگر باور به نور خدشه‌دار شود، کانه روح ایمان، ملبّس به ظلم شده و نهایتا سلب می‌شود و شخص قلبا دیگر تمایلی به معالم ربانی نخواهد داشت و خواهد رفت.