دکتر محمد شعبانی راد

خطرناک‌ترین بازی! بازی با آتش!

Dangerous and bold action!
High voltage hazard!
playing with fire!

بازی با آتش!

فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ!

چه جسورند بر آتش!

[سورة البقرة (۲): آية ۱۷۵]
أُولئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‏ وَ الْعَذابَ بِالْمَغْفِرَةِ
فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ (۱۷۵)
آنان همان كسانى هستند كه گمراهى را به [بهاى‏] هدايت، و عذاب را به [ازاى‏] آمرزش خريدند،
پس به راستى چه اندازه بايد بر آتش جسور باشند!

در فرهنگ لغات عربی واژه «صبر» را در این آیه، «جرأت» معنی کرده‌اند:
«إنّ ذلك لغة بمعنى الجرأة، و احتجّ بقول أعرابيّ قال لخصمه: ما أَصْبَرَكَ‏ على اللّه، و هذا تصوّر مجاز بصورة حقيقة، لأنّ ذلك معناه: ما أصبرك على عذاب اللّه في تقديرك إذا اجترأت على ارتكاب ذلك»
«صبر در اینجا واژه‌‏اى است در معنى جرأت و جسارت، و این مفهوم از اینجا گرفته شده که عربى بدوى به خصمش گفت: ما أصبرك على اللّه: (يعنى وقتى كه تو جرأت به ارتكاب آن كار دارى، چقدر صبرت بر عذاب خدا زياد است

نور، جرأت گناه کردن رو ازت میگیره! یا ذائد!
اینو واژۀ ذود یادمون میده!
«إِنَّ اللَّهَ يَذُودُ الْمُؤْمِنَ عَمَّا يَشْتَهِيهِ»

إِلَهِي …  اغْفِرْ لِهَذِهِ النَّفْسِ الْهَلُوعَةِ وَ لِهَذَا الْقَلْبِ الْجَزُوعِ
الَّذِي لَا يَصْبِرُ عَلَى حَرِّ الشَّمْسِ فَكَيْفَ بِحَرِّ نَارِكَ يَا عَظِيمُ يَا رَحِيمُ.
براستی اهل حسادت چقدر در برابر آتش دوزخ، جسور هستند!
واقعا اهل حسادت، چجوری جرات می‌کنند و به خودشون اجازه می‌دهند که گستاخانه، مرتکب اشتباه مرگبار بشوند؟!
چه کسی به آنها جرات می‌دهد که اینگونه بر آتش جسور باشند؟!
«وَ أَضَلَّهُمُ السَّامِرِيُّ»
«و سامرى آنها را گمراه ساخت.»
در واقع، سامری به آنها «جرأت گناه کردن» داد!
+ «دلل – فدلّاهما بغرور –
شیطان هم برای اهل حسادت چشمک میزنه!»
«مَنِ اِجْتَرَأَ عَلَى اَللَّهِ فِي اَلْمَعْصِيَةِ وَ اِرْتِكَابِ اَلْكَبَائِرِ فَهُوَ كَافِرٌ »
«وَ لا يَخافُ عُقْباها»
«و از پيامدِ كار خويش، بيمى به خود راه نداد
«فِعْلَ مَنْ لَا يُؤْمِنُ بِالْمَعَادِ وَ لَا يَخْشَى الْعِقَاب»
«وَ كَذَبَ مَنْ قَالَ إِنَّهُ مَعَنَا وَ هُوَ مُتَعَلِّقٌ بِفَرْعِ غَيْرِنَا»
«دروغ گفته كسى كه مدعى است با ما محبت می‌ورزد
با اينكه چنگ زده به كارهاى دشمنان ما.»

امام عسکری علیه السلام:
فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَی النَّارِ
مَا أَجْرَأَهُمْ عَلَی عَمَلٍ یُوجِبُ عَلَیْهِمْ عَذَابَ النَّارِ.
چه چیزی آن‌ها را درباره‌ی عملی که موجب آتش جهنّم می‌شود جرأت داده است؟!

امام صادق علیه السلام:
فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَی النَّارِ
فَقَالَ
مَا أَصْبَرَهُمْ عَلَی فِعْلِ مَا یَعْلَمُونَ أَنَّهُ یُصَیِّرُهُمْ إِلَی النَّارِ.
چه چیزی آن‌ها را جرأت داده تا کاری انجام دهند که می‌دانند آن کار، ایشان را به دوزخ خواهدکشاند؟

علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه):
قَوْلُهُ
اصْلَوْهَا فَاصْبِرُوا أَوْ لا تَصْبِرُوا
أَیْ اجْتَرَءُوا أَوْ لَا تَجْتَرِءُوا
لِأَنَّ أَحَداً لَا یَصْبِرُ عَلَی النَّارِ

وَ الدَّلِیلُ عَلَی ذَلِکَ فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَی النَّارِ یَعْنِی مَا أَجْرَأَهُمْ.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) در این سخن خداوند:
در آن وارد شوید و بسوزید؛ می‌خواهید صبر کنید یا نکنید (طور/ ۱۶)
یعنی چه جرأت داشته‌باشید چه جرأت نداشته‌باشید، [منظور صبر بر آتش نیست]. زیرا هیچ‌کس نمی‌تواند بر آتش جهنّم صبر کند و آیه‌ی فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَی النَّارِ یعنی «چه جسورند بر آتش»! دلیل آن است. (در اینجا معنای صبر، جسارت و دلیری است).

[سورة الطور (۵۲): الآيات ۱ الى ۱۶]
فَوَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ (۱۱)
پس واى بر تكذيب‏‌كنندگان در آن روز.
الَّذِينَ هُمْ فِي خَوْضٍ يَلْعَبُونَ (۱۲)
آنان كه به ياوه سرگرمند.
يَوْمَ يُدَعُّونَ إِلى‏ نارِ جَهَنَّمَ دَعًّا (۱۳)
روزى كه به سوى آتش جهنّم كشيده مى‌‏شوند [چه‏] كشيدنى.
هذِهِ النَّارُ الَّتِي كُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ (۱۴)
[و به آنان گويند:] «اين همان آتشى است كه دروغش مى‌‏پنداشتيد.
أَ فَسِحْرٌ هذا أَمْ أَنْتُمْ لا تُبْصِرُونَ (۱۵)
آيا اين افسون است؟ يا شما [درست‏] نمى‌‏بينيد؟
اصْلَوْها فَاصْبِرُوا أَوْ لا تَصْبِرُوا سَواءٌ عَلَيْكُمْ إِنَّما تُجْزَوْنَ ما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (۱۶)
به آن درآييد؛ خواه بشكيبيد يا نشكيبيد، به حال شما يكسان است.
تنها به آنچه مى‌‏كرديد مجازات مى‏‌يابيد.
»

امام صادق علیه السلام:
مَا أَجْرَأَهُمْ عَلَی النَّارِ.
آنان در برابر آتش جهنّم، چه گستاخند!
مَا أَعْمَلَهُمْ بِأَعْمَالِ أَهْلِ النَّارِ.
چه چیزی آن‌ها را به انجام اعمالی همانند اعمال اهل جهنّم وادار کرده است
و اعمالشان همانند اعمال اهل دوزخ است؟

أَمْ عَلَيَّ يَجْتَرُونَ؟!
اهل حسادت، نسبت به خدا، جرات و گستاخی می‌کنند؟!

امام باقر علیه السلام:
أَنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْزَلَ كِتَاباً مِنْ كُتُبِهِ عَلَى نَبِيٍّ مِنْ أَنْبِيَائِهِ وَ فِيهِ:
أَنَّهُ سَيَكُونُ خَلْقٌ مِنْ خَلْقِي يَلْحَسُونَ اَلدُّنْيَا بِالدِّينِ
يَلْبَسُونَ مُسُوكَ اَلضَّأْنِ عَلَى قُلُوبٍ كَقُلُوبِ اَلذِّئَابِ
أَشَدَّ مَرَارَةً مِنَ اَلصَّبِرِ
وَ أَلْسِنَتُهُمْ أَحْلَى مِنَ اَلْعَسَلِ
وَ أَعْمَالُهُمُ اَلْبَاطِنَةُ أَنْتَنُ مِنَ اَلْجِيَفِ
أَ فَبِي يَغْتَرُّونَ
أَمْ إِيَّايَ يُخَادِعُونَ
أَمْ عَلَيَّ يَجْتَرُونَ،
فَبِعِزَّتِي حَلَفْتُ لَأُتِيحَنَّ لَهُمْ فِتْنَةً تَطَأُ فِي خِطَامِهَا حَتَّى تَبْلُغَ أَطْرَافَ اَلْأَرْضِ
تَتْرُكُ اَلْحَلِيمَ مِنْهُمْ حَيْرَانَ
.
خداوند بر يكى از پيامبرانش كتابى نازل كرد كه در آن نوشته شده بود:
زود باشد خلقى از مخلوقم بيايند كه بواسطه دين بدنيا مى‌چسبند،
بر قلبهايشان كه مانند قلبهاى گرگان و تلخ‌تر از صبر زرد(نوعى گياه تند و تلخ)مى‌باشد،
پوست ميش مى‌پوشاند
،
(اشاره بر اين است كه ظاهرشان آرام و نيكو بوده ولى درونشان آكنده از پليدى و درندگى است)
زبانهايشان شيرين‌تر از عسل است، ولى باطنشان گندتر از مردار است،
آيا به من مغرور مى‌شوند يا به من نيرنگ مى‌زنند و يا به من جرات و گستاخى مى‌كنند؟
سوگند به خودم مقدر مى‌كنم برايشان فتنه‌اى را كه دماغشان به خاك ماليده شود
تا اينكه سراسر زمين را فرا گيرد كه شخص حليم (نيز) در اين ميان حيران و سرگردان بماند.

«کتمانِ نور»، بازی خیلی خطرناک!

[سورة البقرة (۲): آية ۱۷۴]
إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ ما أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ الْكِتابِ وَ يَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَناً قَلِيلاً
أُولئِكَ ما يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلاَّ النَّارَ
وَ لا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ لا يُزَكِّيهِمْ
وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ (۱۷۴)
كسانى كه آنچه را خداوند از كتاب نازل كرده، پنهان مى‏‌دارند
و بدان بهاى ناچيزى به دست مى‌‏آورند،
آنان جز آتش در شكمهاى خويش فرو نبرند.
و خدا روز قيامت با ايشان سخن نخواهد گفت،
و پاكشان نخواهد كرد،
و عذابى دردناك خواهند داشت.

[سورة البقرة (۲): آية ۱۷۵]
أُولئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‏ وَ الْعَذابَ بِالْمَغْفِرَةِ
فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ (۱۷۵)
آنان همان كسانى هستند كه گمراهى را به [بهاى‏] هدايت، و عذاب را به [ازاى‏] آمرزش خريدند،
پس به راستى چه اندازه بايد بر آتش شكيبا باشند!

این تابلو رو حتما در ملکوت قلبتون نصب کنید!
+ مقاله «اتمام حجت با نور! اولتیماتوم!»

حواستون به نیش مار و عقرب بخل و حسادتون باشه!
در محدوده‌ای که حدودشو با قبض و بسط قلبتون میفهمین، حرکت کنین
تا از سم مهلک حسادت در امان باشین!

بازی با مار و عقرب، بازی خطرناکی است!

امام صادق علیه السلام:
إِنَّ نَارَكُمْ هَذِهِ جُزْءٌ مِنْ سَبْعِينَ جُزْءاً مِنْ نَارِ جَهَنَّمَ،
وَ قَدْ أُطْفِئَتْ سَبْعِينَ مَرَّةً بِالْمَاءِ ثُمَّ اِلْتَهَبَتْ،
وَ لَوْ لاَ ذَلِكَ مَا اِسْتَطَاعَ آدَمِيٌّ أَنْ يُطْفِئَهَا،
وَ إِنَّهَا لَيُؤْتَى بِهَا  حَتَّى تُوضَعَ عَلَى اَلنَّارِ،
فَتَصْرَخُ صَرْخَةً لاَ يَبْقَى مَلَكٌ مُقَرَّبٌ وَ لاَ نَبِيٌّ مُرْسَلٌ إِلاَّ جَثَا عَلَى رُكْبَتَيْهِ فَزَعاً مِنْ صَرْخَتِهَا.
به راستى اين آتشى كه در اختيار شما است، نمونه‌اى از هفتاد نمونه آتش دوزخ مى‌باشد، كه هفتاد مرتبه به وسيله آب خاموش و باز هم شعله ور گشته است و اگر چنان نمى‌شد هيچ انسانى توان نداشت كه در حالت شعله ور بودن خاموشش نمايد.
به راستى كه اين آتش (دنيا) روز قيامت آورده شود و بر آتش دوزخ نهاده گردد پس چنان فريادى زند كه هيچ فرشته مقرّب و پيامبرى نباشد مگر آنكه آشفته گشته و بر زانوهاى خود با حالت نيم خيز بنشيند.

النَّارَ الَّتِي وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ
آتشى كه سوختش مردمان و سنگها هستند!

[سورة البقرة (۲): آية ۲۴]
فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَ لَنْ تَفْعَلُوا فَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِي وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ أُعِدَّتْ لِلْكافِرِينَ (۲۴)
پس اگر نكرديد -و هرگز نمى‏‌توانيد كرد- از آن آتشى كه سوختش مردمان و سنگها هستند، و براى كافران آماده شده، بپرهيزيد.

[سورة التحريم (۶۶): الآيات ۶ الى ۱۲]
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ عَلَيْها مَلائِكَةٌ غِلاظٌ شِدادٌ لا يَعْصُونَ اللَّهَ ما أَمَرَهُمْ وَ يَفْعَلُونَ ما يُؤْمَرُونَ (۶)
اى كسانى كه ايمان آورده‌‏ايد، خودتان و كسانتان را از آتشى كه سوخت آن، مردم و سنگهاست حفظ كنيد: بر آن [آتش‏] فرشتگانى خشن [و] سختگير [گمارده شده‏] اند. از آنچه خدا به آنان دستور داده سرپيچى نمى‏‌كنند و آنچه را كه مأمورند انجام مى‌‏دهند.

اتَّقُوا اللَّهَ!

ای کسانی که بر آتش جسورید، از خدا بترسید!

اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ

[سورة آل‌‏عمران (۳): الآيات ۱۰۲ الى ۱۰۳]
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا
اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ
وَ لا تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ (۱۰۲)
اى كسانى كه ايمان آورده‏‌ايد،
از خدا آن گونه كه حقّ پرواكردن از اوست، پروا كنيد؛
و زينهار، جز مسلمان نميريد.
وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَ لا تَفَرَّقُوا
وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ
إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً
وَ كُنْتُمْ عَلى‏ شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْها
كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آياتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ (۱۰۳)
و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد، و پراكنده نشويد؛
و نعمت خدا را بر خود ياد كنيد:
آنگاه كه دشمنان [يكديگر] بوديد، پس ميان دلهاى شما الفت انداخت، تا به لطف او برادران هم شديد؛
و بر كنار پرتگاه آتش بوديد كه شما را از آن رهانيد.
اين گونه، خداوند نشانه‌‏هاى خود را براى شما روشن مى‏‌كند، باشد كه شما راه يابيد.

+ مقاله «وقی – سپر نورانی!»

چجوری از خدا بترسیم؟!

قلبی که تاریکیِ درونشو حس میکنه (قبض قلب)، اینجوری پی به اشتباه خودش میبره، کانه اخم خدای خودشو میبینه و میترسه! این ترس، ترس از دست دادن نور هدایت است (هویّت نورانی) که صاحب قلب را نگران میکند. لذا پشیمان شده و طلب غفران و بخشش نموده و خواهان برگشت مجدد نور به قلبش می‌شود. به این میگن: «تقوی»
بدون فهم نور و ظلمت قلب، ترسِ از خدا، عملا امکان پذیر نخواهد بود. 
ای کسانی که بر آتش جسورید،
برای اینکه از خدا بترسید، باید زبان قبض و بسط نور قلب خود را بیاموزید.
گناه کردن، گستاخی و دهن‌کجی به خداست!
تمنّا را بر تقدیر ترجیح دادن، گستاخی به خداست! به این میگن «گناه»!
از خدای خود بخواهیم که جرات گناه کردن رو از ما بگیره!
«اَللَّهُمَّ … فَلاَ يُهِمَّنِي اَلْيَوْمَ شَيْءٌ مِنْ … اَلْجُرْأَةُ عَلَى مَعَاصِيكَ»

امام صادق علیه السلام:
«اَللَّهُمَّ إِنِّي وَ هَذَا اَلْيَوْمَ اَلْمُقْبِلَ خَلْقَانِ مِنْ خَلْقِكَ
فَلاَ يُهِمَّنِي اَلْيَوْمَ شَيْءٌ مِنْ رُكُوبِ مَحَارِمِكَ وَ لاَ اَلْجُرْأَةُ عَلَى مَعَاصِيكَ 

وَ اُرْزُقْنِي فِيهِ عَمَلاً مَقْبُولاً وَ سَعْياً مَشْكُوراً وَ تِجٰارَةً لَنْ تَبُورَ»
«پروردگارا اين شب و روز دو آفريدۀ تو از آفريدگانت هستند (در آفاق و در انفس
مرا مبتلا مساز كه در اين شب و روز در ارتكاب گناهى گستاخى ورزم
و يا در ارتكاب حرامى از محرّماتت جرأت كنم،
و مرا در اين دو (شب و روز) عملى پسنديده و كوششى ستوده نصيب فرما،
و نيز از تجارتى بى‌زيان برخوردار ساز.»
+ «آفرینش نور و ظلمت و یاقوت سرخ!»

«جرأ» یکی از هزار واژه مترادف «حسد» است.
«جَرَّأَهُ: او را وادار به كارى كرد و او اقدام نمود.»
«جسارت ،گستاخی، وادار به كارى كردن.»
«جرات– نفس جریء»

امام باقر علیه السلام:
«مَنِ اِجْتَرَأَ عَلَى اَللَّهِ فِي اَلْمَعْصِيَةِ وَ اِرْتِكَابِ اَلْكَبَائِرِ فَهُوَ كَافِرٌ 
وَ مَنْ نَصَبَ دِيناً غَيْرَ دِينِ اَللَّهِ فَهُوَ مُشْرِكٌ.»

امام صادق علیه السلام:
«إِنَّ اَللَّهَ يَذُودُ اَلْمُؤْمِنَ عَمَّا يَشْتَهِيهِ
كَمَا يَذُودُ أَحَدُكُمُ اَلْغَرِيبَ عَنْ إِبِلِهِ لَيْسَ مِنْهَا.»
«همانا خداوند آنچه را كه دوست نداشته باشد از بندۀ مؤمن دفع مى‌گرداند،
همان طورى كه مرد شتر را از اهلش كه مال او نباشد منع و دور مى‌نمايد.»
«ذود» یکی از هزار واژه مترادف «نور» است.
«ذائِد: حمايت كننده، دفاع كننده، ياريگر، پشتیبانی»

«اَلْوَرَعُ حَتَّى لاَ تَجْتَرِيَنَّ عَلَى خِيَانَةٍ أَبَداً»
«پارسايى، چنان كه هرگز به خيانتى جرأت پيدا نكنى
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
يَا عَلِيُّ أُوصِيكَ فِي نَفْسِكَ بِخِصَالٍ فَاحْفَظْهَا
أَمَّا اَلْأُولَى فَالصِّدْقُ وَ لاَ تَخْرُجَنَّ مِنْ فِيكَ كَذِبَةٌ أَبَداً
وَ اَلثَّانِيَةُ اَلْوَرَعُ حَتَّى لاَ تَجْتَرِيَنَّ عَلَى خِيَانَةٍ أَبَداً
وَ اَلثَّالِثَةُ اَلْخَوْفُ مِنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتَّى كَأَنَّكَ تَرَاهُ
وَ اَلرَّابِعَةُ كَثْرَةُ اَلْبُكَاءِ مِنْ خَشْيَةِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يُبْنَى لَكَ بِكُلِّ دَمْعَةٍ بَيْتٌ فِي اَلْجَنَّةِ 
وَ اَلْخَامِسَةُ بَذْلُ مَالِكَ وَ دَمِكَ دُونَ دِينِكَ
يا علىّ‌، تو را در نهانخانۀ جان و عمق روانت به چند خصلت وصيّت ميكنم،
پس آن را حفظ‍‌ كن.
1-صداقت، كه يك كلمۀ دروغ از دهانت بيرون نيايد.
2-پارسايى، چنان كه هرگز به خيانتى جرأت پيدا نكنى.
3-ترس از خداوند،تا جايى كه گويى پيوسته او را مى‌بينى.
4-گريۀ بسيار از خشيت خداى عزّ و جلّ‌،
كه در برابر هر قطرۀ اشكت خانه‌اى در بهشت برايت بنياد مى‌كند.
5-بذل مال و جان در راه دين خدا.

شیاطین جنّ و انس، گستاخانه میگویند:
تو گناه کن! به گردن من!

امام صادق عليه السّلام:
إِنَّ قَوْماً أَذْنَبُوا ذُنُوباً كَثِيرَةً فَأَشْفَقُوا مِنْهَا وَ خَافُوا خَوْفاً شَدِيداً
وَ جَاءَ آخَرُونَ فَقَالُوا ذُنُوبُكُمْ عَلَيْنَا
فَأَنْزَلَ اَللَّهُ عَلَيْهِمُ اَلْعَذَابَ

ثُمَّ قَالَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى خَافُونِي وَ اِجْتَرَأْتُمْ.
همانا قومى بر گناهان بسيارى دست يازيدند ولى بر سرانجام كار بسيار نگران و ترسان بودند.
گروهى ديگر آنان را گفتند:[پروا مداريد] گناهانتان به گردن ما.
پس خداى گرامى و بزرگ بر گروه دوم عذاب فرو فرستاد و سپس فرمود:
آنان از من ترسيدند و شما گستاخى و بى‌پروايى نموديد.

یارانِ آتش!

أَصْحابُ النَّارِ – أَصْحابِ السَّعِيرِ 

شیطان فقط دار و دسته خود را مى‌‏خوانَد تا آنها از ياران آتش باشند!

[سورة فاطر (۳۵): الآيات ۶ الى ۱۰]
إِنَّ الشَّيْطانَ لَكُمْ عَدُوٌّ فَاتَّخِذُوهُ عَدُوًّا
إِنَّما يَدْعُوا حِزْبَهُ لِيَكُونُوا مِنْ أَصْحابِ السَّعِيرِ (۶)
در حقيقت، شيطان دشمن شماست، شما [نيز] او را دشمن گيريد.
[او] فقط دار و دسته خود را مى‌‏خوانَد تا آنها از ياران آتش باشند.

وَ أَنَّ الْمُسْرِفِينَ هُمْ أَصْحابُ النَّارِ
و افراطگران همدمان آتشند.

[سورة غافر (۴۰): الآيات ۴۱ الى ۴۶]
وَ يا قَوْمِ ما لِي أَدْعُوكُمْ إِلَى النَّجاةِ وَ تَدْعُونَنِي إِلَى النَّارِ (۴۱)
و اى قوم من، چه شده است كه من شما را به نجات فرامى‏‌خوانم و [شما] مرا به آتش فرامى‏‌خوانيد؟
تَدْعُونَنِي لِأَكْفُرَ بِاللَّهِ وَ أُشْرِكَ بِهِ ما لَيْسَ لِي بِهِ عِلْمٌ
وَ أَنَا أَدْعُوكُمْ إِلَى الْعَزِيزِ الْغَفَّارِ (۴۲)
مرا فرامى‌‏خوانيد تا به خدا كافر شوم و چيزى را كه بدان علمى ندارم با او شريك گردانم؛
و من شما را به سوى آن ارجمند آمرزنده دعوت مى‏‌كنم.
لا جَرَمَ أَنَّما تَدْعُونَنِي إِلَيْهِ لَيْسَ لَهُ دَعْوَةٌ فِي الدُّنْيا وَ لا فِي الْآخِرَةِ وَ أَنَّ مَرَدَّنا إِلَى اللَّهِ
وَ أَنَّ الْمُسْرِفِينَ هُمْ أَصْحابُ النَّارِ (۴۳)
آنچه مرا به سوى آن دعوت مى‌‏كنيد، به ناچار نه در دنيا و نه در آخرت [درخورِ] خواندن نيست،
و در حقيقت، برگشت ما به سوى خداست، و افراطگران همدمان آتشند.
فَسَتَذْكُرُونَ ما أَقُولُ لَكُمْ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ (۴۴)
پس به زودى آنچه را به شما مى‏‌گويم به ياد خواهيد آورد.
و كارم را به خدا مى‌‏سپارم؛ خداست كه به [حال‏] بندگان [خود] بيناست.»
فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا وَ حاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ (۴۵)
پس خدا او را از عواقب سوء آنچه نيرنگ مى‌‏كردند حمايت فرمود،
و فرعونيان را عذاب سخت فروگرفت.
النَّارُ يُعْرَضُونَ عَلَيْها غُدُوًّا وَ عَشِيًّا
وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذابِ (۴۶)
[اينك هر] صبح و شام بر آتش عرضه مى‏‌شوند،
و روزى كه رستاخيز برپا شود [فرياد مى‌‏رسد كه:]
«فرعونيان را در سخت‌‏ترين [انواع‏] عذاب درآوريد.»

اشتراک گذاری مطالب در شبکه های اجتماعی