دکتر محمد شعبانی راد

دلی که از تمناهاش دست‌بردار نیست! پستانکِ تمنّا! فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ؟!

Clinging to wishes!

«نهی» یکی از هزار واژه مترادف «نور» است.
«النّهی: النّور الولایة»
«المنتهی النّور»
«امر به معروف و نهی از منکر»
«نهی از منکر: نهی از تمنّاها»
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«نِهَايَةُ الشي‏ءِ: أقصاه و آخره (غاية و بلوغ)»
«أنهيت الأمر الى الحاكم: أعلمته به»
«النُّهْيَةُ: العقل»
انگاری با قبض و بسط نور قلب، ولیّ خدا میخواد اهل یقین رو سرِعقل بیاره!
این مفهوم از واژه نهی استنباط می‌شود.
«لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ»: یعنی: اگه سرِ عقل نیاد.
«إِنْ يَنْتَهُوا»: یعنی: اگه سرِ عقل بیاد.
«أُولِي النُّهى‏»: عقلاء

اهل حسادت، گستاخانه این عبارت «لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ» رو به پیامبران خودشون میگفتن
و به اونا تذکر شدید اللحن میدادن!
«يا إِبْراهيمُ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ‏»
«لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ‏ يا نُوحُ …»
«لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ‏ يا لُوطُ …»

+ «صرع – حسود، زمین‌خوردۀ تمنّاها!»

برای همیشه با آرزوهایت خداحافظی کن!
امید که سفرت پر از نور و شادی باشد. 🌟✨

Say goodbye with your wishes forever!
May your journey be filled with light and joy!

امام علی علیه السلام:
القَلبُ المُحِبُّ للّه‏ِِ يُحِبُّ كَثيرا النَّصَبَ للّه‏ِِ،
وَ القَلبُ اللاّهي عَنِ اللّه‏ِ يُحِبُّ الرّاحَةَ؛
قلب دوستدار خدا، خستگى براى خدا را بسيار دوست دارد
و قلب بى‌‏خبر از ياد خدا، آسايش را دوست دارد.

دست از تمنا بردار!
حسود از تمناهایش دست بردار نیست!
حسود از تمناها دست نمیکشه!
حسود، آویزون تمناهاشه!
«Clinging to wishes»
+ «علق – به چی علاقه داری؟!»
«فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ؟!»
حسود، ولکنِ تمنّاهاش نیست!
دلی که از تمناهاش دست بردار نیست!

از تمناها دوری کنید!
«فَاجْتَنِبُوهُ»
پشت به تمناها کنید تا رویکرد نورانی داشته باشید!
راه رستگاری این است «لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»!

اشتباه مرگبار اینه که این پستانکو از دهانت در نیاری بندازی دور!
+ «اشتباه گرفتی!»
+ «سمّ تمنّا!»

حبّ دنیا، یعنی پستانکِ تمنّا!

كَيْفَ كَانَ حُبُّكُمْ لِلدُّنْيَا؟
كَحُبِّ اَلصَّبِيِّ لِأُمِّهِ!

حب دنیا یعنی هر وقت پستانک تمنا رو ازت بگیرن سر و صدات در بیاد،
و هر وقت پستانک تمنا رو بهت بدن خوشحال بشی!

امام صادق علیه السلام
مَرَّ عِيسَى اِبْنُ مَرْيَمَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ عَلَى قَرْيَةٍ قَدْ مَاتَ أَهْلُهَا وَ طَيْرُهَا وَ دَوَابُّهَا
فَقَالَ أَمَا إِنَّهُمْ لَمْ يَمُوتُوا إِلاَّ بِسَخْطَةٍ
وَ لَوْ مَاتُوا مُتَفَرِّقِينَ لَتَدَافَنُوا
فَقَالَ اَلْحَوَارِيُّونَ يَا رُوحَ اَللَّهِ وَ كَلِمَتَهُ
اُدْعُ اَللَّهَ أَنْ يُحْيِيَهُمْ لَنَا فَيُخْبِرُونَا مَا كَانَتْ أَعْمَالُهُمْ فَنَجْتَنِبَهَا
فَدَعَا عِيسَى عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ رَبَّهُ
فَنُودِيَ مِنَ اَلْجَوِّ أَنْ نَادِهِمْ
فَقَامَ عِيسَى عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ بِاللَّيْلِ عَلَى شَرَفٍ مِنَ اَلْأَرْضِ
فَقَالَ يَا أَهْلَ هَذِهِ اَلْقَرْيَةِ
فَأَجَابَهُ مِنْهُمْ مُجِيبٌ لَبَّيْكَ يَا رُوحَ اَللَّهِ وَ كَلِمَتَهُ
فَقَالَ
وَيْحَكُمْ مَا كَانَتْ أَعْمَالُكُمْ
قَالَ
عِبَادَةُ اَلطَّاغُوتِ وَ حُبُّ اَلدُّنْيَا
مَعَ خَوْفٍ قَلِيلٍ وَ أَمَلٍ بَعِيدٍ وَ غَفْلَةٍ فِي لَهْوٍ وَ لَعِبٍ
فَقَالَ
كَيْفَ كَانَ حُبُّكُمْ لِلدُّنْيَا
قَالَ
كَحُبِّ اَلصَّبِيِّ لِأُمِّهِ
إِذَا أَقْبَلَتْ عَلَيْنَا فَرِحْنَا وَ سُرِرْنَا وَ إِذَا أَدْبَرَتْ عَنَّا بَكَيْنَا وَ حَزِنَّا
قَالَ
كَيْفَ كَانَتْ عِبَادَتُكُمْ لِلطَّاغُوتِ
قَالَ
اَلطَّاعَةُ لِأَهْلِ اَلْمَعَاصِي
قَالَ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ أَمْرِكُمْ
قَالَ بِتْنَا لَيْلَةً فِي عَافِيَةٍ وَ أَصْبَحْنَا فِي اَلْهَاوِيَةِ 
فَقَالَ وَ مَا اَلْهَاوِيَةُ 
فَقَالَ سِجِّينٌ 
قَالَ وَ مَا سِجِّينٌ 
قَالَ جِبَالٌ مِنْ جَمْرٍ تُوقَدُ عَلَيْنَا إِلَى قَالَ فَمَا قُلْتُمْ وَ مَا قِيلَ لَكُمْ
قَالَ قُلْنَا رُدَّنَا إِلَى اَلدُّنْيَا فَنَزْهَدَ فِيهَا
قِيلَ لَنَا كَذَبْتُمْ
قَالَ وَيْحَكَ كَيْفَ لَمْ يُكَلِّمْنِي غَيْرُكَ مِنْ بَيْنِهِمْ
قَالَ يَا رُوحَ اَللَّهِ إِنَّهُمْ مُلْجَمُونَ بِلِجَامٍ مِنْ نَارٍ بِأَيْدِي مَلاَئِكَةٍ غِلاَظٍ شِدَادٍ
وَ إِنِّي كُنْتُ فِيهِمْ وَ لَمْ أَكُنْ مِنْهُمْ
فَلَمَّا نَزَلَ اَلْعَذَابُ عَمَّنِي مَعَهُمْ
فَأَنَا مُعَلَّقٌ بِشَعْرَةٍ عَلَى شَفِيرِ جَهَنَّمَ
لاَ أَدْرِي أُكَبْكَبُ فِيهَا أَمْ أَنْجُو مِنْهَا
فَالْتَفَتَ عِيسَى عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ إِلَى اَلْحَوَارِيِّينَ فَقَالَ
يَا أَوْلِيَاءَ اَللَّهِ
أَكْلُ اَلْخُبْزِ اَلْيَابِسِ بِالْمِلْحِ اَلْجَرِيشِ وَ اَلنَّوْمُ عَلَى اَلْمَزَابِلِ خَيْرٌ كَثِيرٌ مَعَ عَافِيَةِ اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةِ
.

عيسى بن مريم بقريۀ گذشت كه اهل آن و پرنده‌ها و جاندارانش يك جا مرده بوند،
فرمود: همان اينها بخشم و عذاب (خدا) هلاك شده‌اند،
و اگر بمرگ خود بتدريج مرده بودند هر آينه يك ديگر را بخاك سپرده بودند،
حواريون عرضكردند:
يا روح اللّٰه از خدا بخواه اينان را براى ما زنده كند تا بما بگويند كردارشان چه بوده (كه باين عذاب گرفتار شده‌اند) تا ما از آن دورى كنيم،
عيسى عليه السّلام از پروردگار خود خواست،
پس از جانب فضا بدو ندا شد: كه آنان را صدا بزن،
پس عيسى عليه السّلام شب هنگام بر تپۀ از زمين برآمد، و فرمود:
اى مردم اين ده،
يك تن از ميان آنها پاسخ داد، بلى اى روح خدا و كلمه‌اش،
فرمود:
واى بر شما كردار شما چه بود؟
در پاسخ عرضكرد:
پرستش طاغوت، و دوستى دنيا
بهمراه ترس اندك (از خدا) و آرزوى دور و دراز، و غفلت در سرگرمى و بازى،
عيسى عليه السّلام فرمود:
دوستى شما بدنيا چگونه بود؟
عرضكرد:
مانند دوستى كودك بمادرش،
هر گاه بما رو مى‌آورد شاد و خرسند ميشديم،
و چون از ما رو مى‌گرداند گريان و غمناك ميشديم.
فرمود:
پرستش شما از طاغوت چگونه بود؟
عرضكرد،
گنهكاران را فرمانبرى داشتيم،
فرمود:
سر انجام كار شما به كجا كشيد؟
عرضكرد: شبى را بخوشى بسر برديم و بامدادان در هاويه افتاديم،
فرمود: هاويه چيست‌؟
عرضكرد: سجين است،
فرمود: سجين چيست‌؟
عرضكرد: كوههائى از آتش گداخته است كه تا در روز قيامت بر ما فروزان است،
فرمود: پس چه گفتيد و بشما چه گفتند:؟
عرضكرد: گفتيم ما را بدنيا برگردانيد تا در آن زهد ورزيم،
بما گفته شد: دروغ ميگوئيد،
فرمود: واى بر تو چه شد كه جز تو ديگرى از اين جماعت با من سخن نگفت‌؟
عرضكرد: يا روح اللّٰه همۀ آنها به دهنه و لگام آتشين مهار شده‌اند،
و به دست فرشتگان سخت و تند گرفتارند،
و من در ميان آنها بسر ميبردم ولى از آنها نبودم،
تا آن هنگام كه عذاب خدا آمد مرا هم با ايشان در برگرفت،
+ «مجالسة اهل المعاصی»
پس من به تار موئى بر لبۀ دوزخ آويزانم
و نميدانم كه آيا در آن برو در افتم و يا از آن رهائى يابم،
پس عيسى عليه السّلام بسوى حواريين رو كرده فرمود:
اى دوستان خدا،
خوردن نانى خشك با نمكى زبر و خوابيدن بر مزبله‌ها خير بسياريست
در صورتى كه دنيا و آخرت در عافيت باشد
.

اصْطَكَّتْ فَرَائِصُ الْمَلَائِكَةِ
لرزه بر تن ملائكه افتاد!
وقتی میخوای به اوامر نورانی ولایت (قبض و بسط) تن بدهی،
لرزه به جونت می‌افته!
پستانک تمنا، به جونمون وصله!!!
وقتی میخوان این پستانک رو ازمون بگیرن،
دادمون در میاد «
بَكَيْنَا وَ حَزِنَّا»!
به این میگن: حبّ دنیا!
« … كَيْفَ كَانَ حُبُّكُمْ لِلدُّنْيَا؟
قَالَ كَحُبِّ اَلصَّبِيِّ لِأُمِّهِ!
إِذَا أَقْبَلَتْ عَلَيْنَا فَرِحْنَا وَ سُرِرْنَا وَ إِذَا أَدْبَرَتْ عَنَّا بَكَيْنَا وَ حَزِنَّا!»

امام صادق علیه السلام:
… وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَوْدَعَهُ الْعَهْدَ وَ الْمِيثَاقَ
وَ أَلْقَمَهُ إِيَّاهُ دُونَ غَيْرِهِ مِنَ الْمَلَائِكَةِ
لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمَّا أَخَذَ الْمِيثَاقَ لَهُ بِالرُّبُوبِيَّةِ وَ لِمُحَمَّدٍ ص بِالنُّبُوَّةِ وَ لِعَلِيٍّ ع بِالْوَصِيَّةِ
اصْطَكَّتْ فَرَائِصُ الْمَلَائِكَةِ
وَ أَوَّلُ مَنْ أَسْرَعَ إِلَى الْإِقْرَارِ بِذَلِكَ ذَلِكَ الْمَلَكُ
وَ لَمْ يَكُنْ فِيهِمْ أَشَدُّ حُبّاً لِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدِ مِنْهُ
فَلِذَلِكَ اخْتَارَهُ‏ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ بَيْنِهِمْ وَ أَلْقَمَهُ الْمِيثَاقَ
فَهُوَ يَجِي‏ءُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ لَهُ لِسَانٌ نَاطِقٌ وَ عَيْنٌ نَاظِرَةٌ
لِيَشْهَدَ لِكُلِّ مَنْ وَافَاهُ إِلَى ذَلِكَ الْمَكَانِ وَ حَفِظَ الْمِيثَاقَ‏.
خداوند عهد و پيمان را باو امانت سپرد و در او قرار داد نه ساير ملائكه
چون موقعى كه پيمان ربوبيت را براى خود
و نبوّت را براى محمّد صلّى اللّٰه عليه و آله و سلّم
و وصايت را براى على ع گرفت
لرزه بر تن ملائكه افتاد
اولين فرشته‌اى كه اقرار باين پيمان آورد همين فرشته بود
و كسى از او بيشتر محمّد و آلش را دوست نميداشت
به همين جهت خدا او را انتخاب كرد از بين ملائكه و در او قرار داد ميثاق را
روز قيامت مى‌آيد با زبان گويا و چشم بينا
تا گواهى بدهد براى هر كس كه نزد او آمده و حفظ‍‌ پيمان كرده.

فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ؟!

[سورة المائدة (۵): الآيات ۹۰ الى ۹۱]
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا
إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ الْمَيْسِرُ وَ الْأَنْصابُ وَ الْأَزْلامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطانِ
فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ (۹۰)
اى كسانى كه ايمان آورده‌‏ايد،
شراب و قمار و بتها و تيرهاى قرعه پليدند [و] از عمل شيطانند.
پس، از آنها دورى گزينيد، باشد كه رستگار شويد.
إِنَّما يُرِيدُ الشَّيْطانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ فِي الْخَمْرِ وَ الْمَيْسِرِ
وَ يَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ عَنِ الصَّلاةِ
فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ (۹۱)
همانا شيطان مى‏‌خواهد با شراب و قمار، ميانِ شما دشمنى و كينه ايجاد كند، و شما را از ياد خدا و از نماز باز دارد. پس آيا شما دست برمى‌‏داريد؟

حسود، اگه دست از تمناهاش برداره، خدای مهربان می‌آمرزدش!

[سورة البقرة (۲): آية ۱۹۲]
فَإِنِ انْتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (۱۹۲)
و اگر بازايستادند، البته خدا آمرزنده مهربان است.

[سورة البقرة (۲): آية ۱۹۳]
وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَ يَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلا عُدْوانَ إِلاَّ عَلَى الظَّالِمِينَ (۱۹۳)
با آنان بجنگيد تا ديگر فتنه‌‏اى نباشد، و دين، مخصوص خدا شود. پس اگر دست برداشتند، تجاوز جز بر ستمكاران روا نيست.

اهل حسادت میگن، اهل نور باید دست از نور بردارند!

[سورة الشعراء (۲۶): الآيات ۱۰۵ الى ۱۲۲]
كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ (۱۰۵)
قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند.
إِذْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَ لا تَتَّقُونَ (۱۰۶)
چون برادرشان نوح به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (۱۰۷)
من براى شما فرستاده‌‏اى درخور اعتمادم؛
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (۱۰۸)
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد،
وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلى‏ رَبِّ الْعالَمِينَ (۱۰۹)
و بر اين [رسالت‏] اجرى از شما طلب نمى‏‌كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست.
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (۱۱۰)
پس، از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد.»
قالُوا أَ نُؤْمِنُ لَكَ وَ اتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ (۱۱۱)
گفتند: «آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كرده‏‌اند؟»
قالَ وَ ما عِلْمِي بِما كانُوا يَعْمَلُونَ (۱۱۲)
[نوح‏] گفت: «به [جزئيات‏] آنچه مى‌‏كرده‌‏اند چه آگاهى دارم؟
إِنْ حِسابُهُمْ إِلاَّ عَلى‏ رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ (۱۱۳)
حسابشان -اگر درمى‌‏يابيد- جز با پروردگارم نيست.
وَ ما أَنَا بِطارِدِ الْمُؤْمِنِينَ (۱۱۴)
و من طردكننده مؤمنان نيستم.
إِنْ أَنَا إِلاَّ نَذِيرٌ مُبِينٌ (۱۱۵)
من جز هشداردهنده‌‏اى آشكار [بيش‏] نيستم.»
قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ (۱۱۶)
گفتند: «اى نوح، اگر دست برندارى قطعاً از [جمله‏] سنگسارشدگان خواهى بود.»
قالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ (۱۱۷)
گفت: «پروردگارا، قوم من مرا تكذيب كردند؛
فَافْتَحْ بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِي وَ مَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (۱۱۸)
ميان من و آنان فيصله ده، و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش.»
فَأَنْجَيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (۱۱۹)
پس او و هر كه را در آن كشتىِ آكنده با او بود، رهانيديم؛
ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِينَ (۱۲۰)
آنگاه باقى‌‏ماندگان را غرق كرديم.
إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (۱۲۱)
قطعاً در اين [ماجرا درس‏] عبرتى بود، و[لى‏] بيشترشان ايمان‏‌آورنده نبودند.
وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (۱۲۲)
و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست‏‌ناپذير مهربان است.

با نور موعظه، دست از تمنا بردار!

[سورة البقرة (۲): آية ۲۷۵]
الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبا لا يَقُومُونَ إِلاَّ كَما يَقُومُ الَّذِي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطانُ مِنَ الْمَسِّ
ذلِكَ بِأَنَّهُمْ قالُوا إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبا 
وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبا 
فَمَنْ جاءَهُ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَانْتَهى‏ فَلَهُ ما سَلَفَ وَ أَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ
وَ مَنْ عادَ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (۲۷۵)
كسانى كه ربا مى‏‌خورند، [از گور] برنمى‌‏خيزند مگر مانند برخاستنِ كسى كه شيطان بر اثر تماس، آشفته‌‏سَرَش كرده است.
اين بدان سبب است كه آنان گفتند:
«داد و ستد صرفاً مانند رباست.»
و حال آنكه خدا داد و ستد را حلال، و ربا را حرام گردانيده است.
پس، هر كس، اندرزى از جانب پروردگارش بدو رسيد، و [از رباخوارى‏] باز ايستاد،
آنچه گذشته، از آنِ اوست، و كارش به خدا واگذار مى‌‏شود،
و كسانى كه [به رباخوارى‏] باز گردند، آنان اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.

از تمنّا دست بردار!

وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ

امر به نور تقدیرات – نهی از تمناها
امر به معروف یعنی امر به رضایت به تقدیرات!
نهی از منکر یعنی نهی از آویزون شدن به تمناها! یعنی امر به دل کندن از تمناها!

[سورة آل‌‏عمران (۳): الآيات ۱۰۴ الى ۱۰۵]
وَ لْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (۱۰۴)
و بايد از ميان شما، گروهى، [مردم را] به نيكى دعوت كنند و به كار شايسته وادارند و از زشتى بازدارند، و آنان همان رستگارانند.
وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ تَفَرَّقُوا وَ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْبَيِّناتُ وَ أُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ (۱۰۵)
و چون كسانى مباشيد كه پس از آنكه دلايل آشكار برايشان آمد، پراكنده شدند و با هم اختلاف پيدا كردند، و براى آنان عذابى سهمگين است؛

[سورة آل‌‏عمران (۳): آية ۱۱۰]
كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتابِ لَكانَ خَيْراً لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَ أَكْثَرُهُمُ الْفاسِقُونَ (۱۱۰)
شما بهترين امتى هستيد كه براى مردم پديدار شده‏‌ايد: به كار پسنديده فرمان مى‌‏دهيد، و از كار ناپسند بازمى‏‌داريد، و به خدا ايمان داريد. و اگر اهل كتاب ايمان آورده بودند قطعاً برايشان بهتر بود؛ برخى از آنان مؤمنند و[لى‏] بيشترشان نافرمانند.

[سورة آل‌‏عمران (۳): الآيات ۱۱۳ الى ۱۱۴]
لَيْسُوا سَواءً مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ يَتْلُونَ آياتِ اللَّهِ آناءَ اللَّيْلِ وَ هُمْ يَسْجُدُونَ (۱۱۳)
[ولى همه آنان‏] يكسان نيستند. از ميان اهل كتاب، گروهى درستكردارند كه آيات الهى را در دل شب مى‏‌خوانند و سر به سجده مى‌‏نهند.
يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ أُولئِكَ مِنَ الصَّالِحِينَ (۱۱۴)
به خدا و روز قيامت ايمان دارند؛ و به كار پسنديده فرمان مى‌‏دهند و از كار ناپسند بازمى‏‌دارند؛ و در كارهاى نيك شتاب مى‌‏كنند، و آنان از شايستگانند.

[سورة النساء (۴): آية ۳۱]
إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ وَ نُدْخِلْكُمْ مُدْخَلاً كَرِيماً (۳۱)
اگر از گناهان بزرگى كه از آن‏[ها] نهى شده‌‏ايد دورى گزينيد، بديهاى شما را از شما مى زداييم، و شما را در جايگاهى ارجمند درمى‏‌آوريم.

[سورة النساء (۴): الآيات ۱۶۰ الى ۱۶۱]
فَبِظُلْمٍ مِنَ الَّذِينَ هادُوا حَرَّمْنا عَلَيْهِمْ طَيِّباتٍ أُحِلَّتْ لَهُمْ وَ بِصَدِّهِمْ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ كَثِيراً (۱۶۰)
پس به سزاى ستمى كه از يهوديان سر زَد و به سبب آنكه [مردم را] بسيار از راه خدا باز داشتند، چيزهاى پاكيزه‌‏اى را كه بر آنان حلال شده بود حرام گردانيديم؛
وَ أَخْذِهِمُ الرِّبَوا وَ قَدْ نُهُوا عَنْهُ وَ أَكْلِهِمْ أَمْوالَ النَّاسِ بِالْباطِلِ وَ أَعْتَدْنا لِلْكافِرِينَ مِنْهُمْ عَذاباً أَلِيماً (۱۶۱)
و [به سبب‏] رباگرفتنشان -با آنكه از آن نهى شده بودند- و به ناروا مال مردم خوردنشان، و ما براى كافران آنان عذابى دردناك آماده كرده‏‌ايم.

[سورة النساء (۴): آية ۱۷۱]
يا أَهْلَ الْكِتابِ لا تَغْلُوا فِي دِينِكُمْ
وَ لا تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ إِلاَّ الْحَقَّ
إِنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللَّهِ وَ كَلِمَتُهُ أَلْقاها إِلى‏ مَرْيَمَ وَ رُوحٌ مِنْهُ
فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ لا تَقُولُوا ثَلاثَةٌ
انْتَهُوا خَيْراً لَكُمْ
إِنَّمَا اللَّهُ إِلهٌ واحِدٌ سُبْحانَهُ أَنْ يَكُونَ لَهُ وَلَدٌ
لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ كَفى‏ بِاللَّهِ وَكِيلاً (۱۷۱)
اى اهل كتاب، در دين خود غلوّ مكنيد، و در باره خدا جز [سخنِ‏] درست مگوييد.
مسيح، عيسى بن مريم، فقط پيامبر خدا و كلمه اوست كه آن را به سوى مريم افكنده
و روحى از جانب اوست.
پس به خدا و پيامبرانش ايمان بياوريد و نگوييد [خدا] سه‏‌گانه است.
باز ايستيد كه براى شما بهتر است.
خدا فقط معبودى يگانه است. منزّه از آن است كه براى او فرزندى باشد.
آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آنِ اوست، و خداوند بس كارساز است.

[سورة المائدة (۵): الآيات ۶۱ الى ۶۳]
وَ إِذا جاؤُكُمْ قالُوا آمَنَّا وَ قَدْ دَخَلُوا بِالْكُفْرِ وَ هُمْ قَدْ خَرَجُوا بِهِ وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما كانُوا يَكْتُمُونَ (۶۱)
و چون نزد شما مى‌‏آيند، مى‌‏گويند: «ايمان آورديم.»
در حالى كه با كفر وارد شده و قطعاً با همان [كفر] بيرون رفته‏‌اند.
و خدا به آنچه پنهان مى‌‏داشتند داناتر است.
وَ تَرى‏ كَثِيراً مِنْهُمْ يُسارِعُونَ فِي الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ لَبِئْسَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (۶۲)
و بسيارى از آنان را مى‏‌بينى كه در گناه و تعدّى و حرامخوارى خود شتاب مى‏‌كنند.
واقعاً چه اعمال بدى انجام مى‏‌دادند.
لَوْ لا يَنْهاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ لَبِئْسَ ما كانُوا يَصْنَعُونَ (۶۳)
چرا الهيّون و دانشمندان، آنان را از گفتار گناه‏[آلود] و حرامخوارگى‌‏شان باز نمى‌‏دارند؟
راستى چه بد است آنچه انجام مى‏‌دادند.

[سورة المائدة (۵): الآيات ۷۲ الى ۷۴]
لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ وَ قالَ الْمَسِيحُ يا بَنِي إِسْرائِيلَ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَ رَبَّكُمْ إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصارٍ (۷۲)
كسانى كه گفتند: «خدا همان مسيح پسر مريم است»، قطعاً كافر شده‏‌اند،
و حال آنكه مسيح، مى‌‏گفت:
«اى فرزندان اسرائيل، پروردگار من و پروردگار خودتان را بپرستيد؛
كه هر كس به خدا شرك آوَرَد، قطعاً خدا بهشت را بر او حرام ساخته و جايگاهش آتش است،
و براى ستمكاران ياورانى نيست.»
لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ ثالِثُ ثَلاثَةٍ وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلاَّ إِلهٌ واحِدٌ
وَ إِنْ لَمْ يَنْتَهُوا عَمَّا يَقُولُونَ لَيَمَسَّنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ (۷۳)
كسانى كه [به تثليث قائل شده و] گفتند: «خدا سومين [شخص از] سه [شخص يا سه اقنوم‏] است، قطعاً كافر شده‌‏اند، و حال آنكه هيچ معبودى جز خداى يكتا نيست.
و اگر از آنچه مى‏‌گويند باز نايستند، به كافران ايشان عذابى دردناك خواهد رسيد.
أَ فَلا يَتُوبُونَ إِلَى اللَّهِ وَ يَسْتَغْفِرُونَهُ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ (۷۴)
چرا به درگاه خدا توبه نمى‏‌كنند، و از وى آمرزش نمى‌‏خواهند؟ و خدا آمرزنده مهربان است.

[سورة المائدة (۵): الآيات ۷۸ الى ۸۰]
لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ عَلى‏ لِسانِ داوُدَ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذلِكَ بِما عَصَوْا وَ كانُوا يَعْتَدُونَ (۷۸)
از ميان فرزندان اسرائيل، آنان كه كفر ورزيدند، به زبان داوود و عيسى بن مريم مورد لعنت قرار گرفتند. اين [كيفر] به خاطر آن بود كه عصيان ورزيده و [از فرمان خدا] تجاوز مى‏‌كردند.
كانُوا لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنكَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ (۷۹)
[و] از كار زشتى كه آن را مرتكب مى‌‏شدند، يكديگر را بازنمى‏‌داشتند. راستى، چه بد بود آنچه مى‌‏كردند.تَرى‏ كَثِيراً مِنْهُمْ يَتَوَلَّوْنَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَبِئْسَ ما قَدَّمَتْ لَهُمْ أَنْفُسُهُمْ أَنْ سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ فِي الْعَذابِ هُمْ خالِدُونَ (۸۰)
بسيارى از آنان را مى‏‌بينى كه با كسانى كه كفر ورزيده‌‏اند دوستى مى‌‏كنند. راستى چه زشت است آنچه براى خود پيش فرستادند ، [در نتيجه‏] خدا بر ايشان خشم گرفت، و پيوسته در عذاب مى‌‏مانند.

[سورة الأنعام (۶): آية ۲۶]
وَ هُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَ يَنْأَوْنَ‏ عَنْهُ وَ إِنْ يُهْلِكُونَ إِلاَّ أَنْفُسَهُمْ وَ ما يَشْعُرُونَ (۲۶)
و آنان [مردم را] از آن باز مى‌‏دارند و [خود نيز] از آن دورى مى‌‏كنند، و[لى‏] جز خويشتن را به هلاكت نمى‏‌افكنند و نمى‌‏دانند.

[سورة الأنعام (۶): الآيات ۲۷ الى ۲۸]
وَ لَوْ تَرى‏ إِذْ وُقِفُوا عَلَى النَّارِ فَقالُوا يا لَيْتَنا نُرَدُّ وَ لا نُكَذِّبَ بِآياتِ رَبِّنا وَ نَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (۲۷)
و اى كاش [منكران را] هنگامى كه بر آتش عرضه مى‌‏شوند، مى‏‌ديدى كه مى‌‏گويند: «كاش بازگردانده مى‌‏شديم و [ديگر] آيات پروردگارمان را تكذيب نمى‌‏كرديم و از مؤمنان مى‌‏شديم.»
بَلْ بَدا لَهُمْ ما كانُوا يُخْفُونَ مِنْ قَبْلُ وَ لَوْ رُدُّوا لَعادُوا لِما نُهُوا عَنْهُ وَ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ (۲۸)
[ولى چنين نيست‏] بلكه آنچه را پيش از اين نهان مى‌‏داشتند، براى آنان آشكار شده است. و اگر هم بازگردانده شوند قطعاً به آنچه از آن منع شده بودند برمى‌‏گردند و آنان دروغگويند.

[سورة الأنعام (۶): آية ۵۶]
قُلْ إِنِّي نُهِيتُ أَنْ أَعْبُدَ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ
قُلْ لا أَتَّبِعُ أَهْواءَكُمْ قَدْ ضَلَلْتُ إِذاً وَ ما أَنَا مِنَ الْمُهْتَدِينَ (۵۶)
بگو: «من نهى شده‌‏ام كه كسانى را كه شما غير از خدا مى‏‌خوانيد بپرستم.»
بگو: «من از هوسهاى شما پيروى نمى‏‌كنم، وگرنه گمراه شوم و از راه‏يافتگان نباشم.»

[سورة الأعراف (۷): الآيات ۱۸ الى ۲۱]
قالَ اخْرُجْ مِنْها مَذْؤُماً مَدْحُوراً لَمَنْ تَبِعَكَ مِنْهُمْ لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنْكُمْ أَجْمَعينَ (۱۸)
فرمود: «نكوهيده و رانده، از آن [مقام‏] بيرون شو؛ كه قطعاً هر كه از آنان از تو پيروى كند، جهنّم را از همه شما پر خواهم كرد.»
وَ يا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَ زَوْجُكَ الْجَنَّةَ فَكُلا مِنْ حَيْثُ شِئْتُما وَ لا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونا مِنَ الظَّالِمِينَ (۱۹)
«و اى آدم! تو با جفت خويش در آن باغ سكونت گير، و از هر جا كه خواهيد بخوريد، و[لى‏] به اين درخت نزديك مشويد كه از ستمكاران خواهيد شد.»
فَوَسْوَسَ لَهُمَا الشَّيْطانُ لِيُبْدِيَ لَهُما ما وُورِيَ عَنْهُما مِنْ سَوْآتِهِما وَ قالَ ما نَهاكُما رَبُّكُما عَنْ هذِهِ الشَّجَرَةِ إِلاَّ أَنْ تَكُونا مَلَكَيْنِ أَوْ تَكُونا مِنَ الْخالِدِينَ (۲۰)
پس شيطان، آن دو را وسوسه كرد تا آنچه را از عورتهايشان برايشان پوشيده مانده بود، براى آنان نمايان گرداند؛ و گفت: «پروردگارتان شما را از اين درخت منع نكرد، جز [براى‏] آنكه [مبادا] دو فرشته گرديد يا از [زمره‏] جاودانان شويد.»
وَ قاسَمَهُما إِنِّي لَكُما لَمِنَ النَّاصِحِينَ (۲۱)
و براى آن دو سوگند ياد كرد كه: من قطعاً از خيرخواهان شما هستم.

[سورة الأعراف (۷): الآيات ۲۲ الى ۲۵]
فَدَلاَّهُما بِغُرُورٍ فَلَمَّا ذاقَا الشَّجَرَةَ بَدَتْ لَهُما سَوْآتُهُما وَ طَفِقا يَخْصِفانِ عَلَيْهِما مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ وَ ناداهُما رَبُّهُما أَ لَمْ أَنْهَكُما عَنْ تِلْكُمَا الشَّجَرَةِ وَ أَقُلْ لَكُما إِنَّ الشَّيْطانَ لَكُما عَدُوٌّ مُبينٌ (۲۲)
پس آن دو را با فريب به سقوط كشانيد؛ پس چون آن دو از [ميوه‏] آن درختِ [ممنوع‏] چشيدند، برهنگى‌‏هايشان بر آنان آشكار شد، و به چسبانيدن برگ‏[هاى درختانِ‏] بهشت بر خود آغاز كردند؛ و پروردگارشان بر آن دو بانگ بر زد: «مگر شما را از اين درخت منع نكردم و به شما نگفتم كه در حقيقت شيطان براى شما دشمنى آشكار است.»
قالا رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ (۲۳)
گفتند: «پروردگارا، ما بر خويشتن ستم كرديم، و اگر بر ما نبخشايى و به ما رحم نكنى، مسلماً از زيانكاران خواهيم بود.»
قالَ اهْبِطُوا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَ لَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتاعٌ إِلى‏ حِينٍ (۲۴)
فرمود: «فرود آييد، كه بعضى از شما دشمن بعضى [ديگر]يد؛ و براى شما در زمين، تا هنگامى [معيّن‏] قرارگاه و برخوردارى است.»
قالَ فِيها تَحْيَوْنَ وَ فِيها تَمُوتُونَ وَ مِنْها تُخْرَجُونَ (۲۵)
فرمود: «در آن زندگى مى‌‏كنيد و در آن مى‌‏ميريد و از آن برانگيخته خواهيد شد.»

 

[سورة الأعراف (۷): آية ۱۵۷]
الَّذينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الْأُمِّيَّ الَّذي يَجِدُونَهُ مَكْتُوباً عِنْدَهُمْ فِي التَّوْراةِ وَ الْإِنْجيلِ يَأْمُرُهُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهاهُمْ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ يُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّباتِ وَ يُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبائِثَ وَ يَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلالَ الَّتي‏ كانَتْ عَلَيْهِمْ فَالَّذينَ آمَنُوا بِهِ وَ عَزَّرُوهُ‏ وَ نَصَرُوهُ وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذي أُنْزِلَ مَعَهُ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (۱۵۷)
همانان كه از اين فرستاده، پيامبر درس نخوانده -كه [نام‏] او را نزد خود، در تورات و انجيل نوشته مى‌‏يابند- پيروى مى‏‌كنند؛ [همان پيامبرى كه‏] آنان را به كار پسنديده فرمان مى‌‏دهد، و از كار ناپسند باز مى‏‌دارد، و براى آنان چيزهاى پاكيزه را حلال و چيزهاى ناپاك را بر ايشان حرام مى‏‌گرداند، و از [دوش‏] آنان قيد و بندهايى را كه بر ايشان بوده است برمى‏‌دارد. پس كسانى كه به او ايمان آوردند و بزرگش داشتند و ياريش كردند و نورى را كه با او نازل شده است پيروى كردند، آنان همان رستگارانند.

[سورة الأعراف (۷): الآيات ۱۶۵ الى ۱۶۶]
فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ أَنْجَيْنَا الَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَ أَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا بِعَذابٍ بَئِيسٍ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ (۱۶۵)
پس هنگامى كه آنچه را بدان تذكّر داده شده بودند، از ياد بردند، كسانى را كه از [كار] بد باز مى‏‌داشتند نجات داديم؛ و كسانى را كه ستم كردند، به سزاى آنكه نافرمانى مى‏‌كردند، به عذابى شديد گرفتار كرديم.
فَلَمَّا عَتَوْا عَنْ ما نُهُوا عَنْهُ قُلْنا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خاسِئِينَ (۱۶۶)
و چون از آنچه از آن نهى شده بودند سرپيچى كردند، به آنان گفتيم: «بوزينگانى رانده‏‌شده باشيد.»

[سورة الأنفال (۸): الآيات ۱۸ الى ۲۱]
ذلِكُمْ وَ أَنَّ اللَّهَ مُوهِنُ‏ كَيْدِ الْكافِرينَ (۱۸)
[ماجرا] اين بود، و [بدانيد كه‏] خدا نيرنگ كافران را سست مى‏‌گرداند.
إِنْ تَسْتَفْتِحُوا فَقَدْ جاءَكُمُ الْفَتْحُ وَ إِنْ تَنْتَهُوا فَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ
وَ إِنْ تَعُودُوا نَعُدْ
وَ لَنْ تُغْنِيَ عَنْكُمْ فِئَتُكُمْ شَيْئاً وَ لَوْ كَثُرَتْ
وَ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُؤْمِنِينَ (۱۹)
[اى مشركان‏] اگر شما پيروزى [حق‏] را مى‏‌طلبيد، اينك پيروزى به سراغ شما آمد [و اسلام پيروز شد]؛
و اگر [از دشمنى‏] بازايستيد، آن براى شما بهتر است؛
و اگر [به جنگ‏] برگرديد ما هم بر مى‏‌گرديم،
و [بدانيد] كه گروه شما هر چند زياد باشد، هرگز از شما چيزى را دفع نتوانند كرد
و خداست كه با مؤمنان است.
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لا تَوَلَّوْا عَنْهُ وَ أَنْتُمْ تَسْمَعُونَ (۲۰)
اى كسانى كه ايمان آورده‌‏ايد،
خدا و فرستاده او را فرمان بريد و از او روى برنتابيد در حالى كه [سخنان او را] مى‌‏شنويد.
وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ قالُوا سَمِعْنا وَ هُمْ لا يَسْمَعُونَ (۲۱)
و مانند كسانى مباشيد كه گفتند: «شنيديم» در حالى كه نمى‌‏شنيدند.

[سورة الأنفال (۸): الآيات ۳۸ الى ۴۰]
قُلْ لِلَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ يَنْتَهُوا يُغْفَرْ لَهُمْ ما قَدْ سَلَفَ
وَ إِنْ يَعُودُوا فَقَدْ مَضَتْ سُنَّتُ الْأَوَّلِينَ (۳۸)
به كسانى كه كفر ورزيده‏‌اند، بگو:
«اگر بازايستند، آنچه گذشته است برايشان آمرزيده مى‌‏شود؛
و اگر بازگردند، به يقين، سنّت [خدا در مورد] پيشينيان گذشت.»
وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَ يَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ
فَإِنِ انْتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِما يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (۳۹)
و با آنان بجنگيد تا فتنه‌‏اى بر جاى نماند و دين يكسره از آنِ خدا گردد.
پس اگر [از كفر] بازايستند قطعاً خدا به آنچه انجام مى‌‏دهند بيناست.
وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَوْلاكُمْ نِعْمَ الْمَوْلى‏ وَ نِعْمَ النَّصِيرُ (۴۰)
و اگر روى برتافتند، پس بدانيد كه خدا سرور شماست. چه نيكو سرور و چه نيكو ياورى است.

[سورة التوبة (۹): الآيات ۹ الى ۱۳]
اشْتَرَوْا بِآياتِ اللَّهِ ثَمَناً قَلِيلاً فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِهِ إِنَّهُمْ ساءَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (۹)
آيات خدا را به بهاى ناچيزى فروختند و [مردم را] از راه او باز داشتند، به راستى آنان چه بد اعمالى انجام مى‌‏دادند.
لا يَرْقُبُونَ فِي مُؤْمِنٍ إِلاًّ وَ لا ذِمَّةً وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُعْتَدُونَ (۱۰)
در باره هيچ مؤمنى مراعات خويشاوندى و پيمانى را نمى‏‌كنند، و ايشان همان تجاوزكارانند.
فَإِنْ تابُوا وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ فَإِخْوانُكُمْ فِي الدِّينِ وَ نُفَصِّلُ الْآياتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (۱۱)
پس اگر توبه كنند و نماز برپا دارند و زكات دهند، در اين صورت برادران دينى شما مى‏‌باشند، و ما آيات [خود] را براى گروهى كه مى‏‌دانند به تفصيل بيان مى‏‌كنيم.
وَ إِنْ نَكَثُوا أَيْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فِي دِينِكُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَيْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ (۱۲)
و اگر سوگندهاى خود را پس از پيمان خويش شكستند و شما را در دينتان طعن زدند، پس با پيشوايان كفر بجنگيد، چرا كه آنان را هيچ پيمانى نيست، باشد كه [از پيمان‏‌شكنى‏] باز ايستند.
أَ لا تُقاتِلُونَ قَوْماً نَكَثُوا أَيْمانَهُمْ وَ هَمُّوا بِإِخْراجِ الرَّسُولِ وَ هُمْ بَدَؤُكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ أَ تَخْشَوْنَهُمْ فَاللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشَوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (۱۳)
چرا با گروهى كه سوگندهاى خود را شكستند و بر آن شدند كه فرستاده [خدا] را بيرون كنند، و آنان بودند كه نخستين‏‌بار [جنگ را] با شما آغاز كردند، نمى‌‏جنگيد؟ آيا از آنان مى‌‏ترسيد؟ با اينكه اگر مؤمنيد خدا سزاوارتر است كه از او بترسيد.

اهل حسادت:
يَأْمُرُونَ بِالْمُنْكَرِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمَعْرُوفِ

اهل نور:
يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ

[سورة التوبة (۹): الآيات ۶۷ الى ۷۰]
الْمُنافِقُونَ وَ الْمُنافِقاتُ بَعْضُهُمْ مِنْ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمُنْكَرِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمَعْرُوفِ وَ يَقْبِضُونَ أَيْدِيَهُمْ نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ إِنَّ الْمُنافِقِينَ هُمُ الْفاسِقُونَ (۶۷)
مردان و زنان دو چهره، [همانند] يكديگرند. به كار ناپسند وامى‏‌دارند و از كار پسنديده باز مى‏‌دارند، و دستهاى خود را [از انفاق‏] فرو مى‌‏بندند. خدا را فراموش كردند، پس [خدا هم‏] فراموششان كرد. در حقيقت، اين منافقانند كه فاسقند.
وَعَدَ اللَّهُ الْمُنافِقِينَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْكُفَّارَ نارَ جَهَنَّمَ خالِدِينَ فِيها هِيَ حَسْبُهُمْ وَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَ لَهُمْ عَذابٌ مُقِيمٌ (۶۸)
خدا به مردان و زنانِ دو چهره و كافران، آتش جهنّم را وعده داده است. در آن جاودانه‏‌اند. آن [آتش‏] براى ايشان كافى است، و خدا لعنتشان كرده و براى آنان عذابى پايدار است.
كَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ كانُوا أَشَدَّ مِنْكُمْ قُوَّةً وَ أَكْثَرَ أَمْوالاً وَ أَوْلاداً فَاسْتَمْتَعُوا بِخَلاقِهِمْ فَاسْتَمْتَعْتُمْ بِخَلاقِكُمْ كَمَا اسْتَمْتَعَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ بِخَلاقِهِمْ وَ خُضْتُمْ كَالَّذِي خاضُوا أُولئِكَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ (۶۹)
[حال شما منافقان‏] چون كسانى است كه پيش از شما بودند: آنان از شما نيرومندتر و داراى اموال و فرزندان بيشتر بودند، پس، از نصيب خويش [در دنيا] برخوردار شدند، و شما [هم‏] از نصيب خود برخوردار شديد؛ همان گونه كه آنان كه پيش از شما بودند از نصيب خويش برخوردار شدند، و شما [در باطل‏] فرو رفتيد؛ همان گونه كه آنان فرو رفتند. آنان اعمالشان در دنيا و آخرت به هَدَر رفت و آنان همان زيانكارانند.
أَ لَمْ يَأْتِهِمْ نَبَأُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمُودَ وَ قَوْمِ إِبْراهِيمَ وَ أَصْحابِ مَدْيَنَ وَ الْمُؤْتَفِكاتِ أَتَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَما كانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (۷۰)
آيا گزارش [حال‏] كسانى كه پيش از آنان بودند: قوم نوح و عاد و ثمود و قوم ابراهيم و اصحاب مَدْيَن و شهرهاى زير و رو شده، به ايشان نرسيده است؟ پيامبرانشان دلايل آشكار برايشان آوردند، خدا بر آن نبود كه به آنان ستم كند ولى آنان بر خود ستم روا مى‌‏داشتند.

[سورة التوبة (۹): الآيات ۷۱ الى ۷۳]
وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ يُطِيعُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ أُولئِكَ سَيَرْحَمُهُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ (۷۱)
و مردان و زنان با ايمان، دوستان يكديگرند، كه به كارهاى پسنديده وا مى‌‏دارند، و از كارهاى ناپسند باز مى‏‌دارند، و نماز را بر پا مى‌‏كنند و زكات مى‌‏دهند، و از خدا و پيامبرش فرمان مى‏‌برند. آنانند كه خدا به زودى مشمول رحمتشان قرار خواهد داد، كه خدا توانا و حكيم است.
وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها وَ مَساكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (۷۲)
خداوند به مردان و زنان با ايمان باغهايى وعده داده است كه از زير [درختان‏] آن نهرها جارى است. در آن جاودانه خواهند بود، و [نيز] سراهايى پاكيزه در بهشتهاى جاودان [به آنان وعده داده است‏] و خشنودى خدا بزرگتر است. اين است همان كاميابى بزرگ.
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ جاهِدِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنافِقِينَ وَ اغْلُظْ عَلَيْهِمْ وَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ (۷۳)
اى پيامبر، با كافران و منافقان جهاد كن و بر آنان سخت بگير، و جايگاهشان دوزخ است، و چه بد سرانجامى است.

الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَرِ

[سورة التوبة (۹): الآيات ۱۱۱ الى ۱۱۲]
إِنَّ اللَّهَ اشْتَرى‏ مِنَ الْمُؤْمِنينَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ يُقاتِلُونَ في‏ سَبيلِ اللَّهِ فَيَقْتُلُونَ وَ يُقْتَلُونَ وَعْداً عَلَيْهِ حَقًّا فِي التَّوْراةِ وَ الْإِنْجيلِ وَ الْقُرْآنِ وَ مَنْ أَوْفى‏ بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ‏ الَّذي بايَعْتُمْ‏ بِهِ وَ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيمُ (۱۱۱)
در حقيقت، خدا از مؤمنان، جان و مالشان را به [بهاى‏] اينكه بهشت براى آنان باشد، خريده است؛ همان كسانى كه در راه خدا مى‏‌جنگند و مى‌‏كُشند و كشته مى‌‏شوند. [اين‏] به عنوان وعده حقّى در تورات و انجيل و قرآن بر عهده اوست. و چه كسى از خدا به عهد خويش وفادارتر است؟ پس به اين معامله‌‏اى كه با او كرده‏‌ايد شادمان باشيد، و اين همان كاميابى بزرگ است.
التَّائِبُونَ الْعابِدُونَ الْحامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّاهُونَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ الْحافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ (۱۱۲)
[آن مؤمنان،] همان توبه‌‏كنندگان، پرستندگان، سپاسگزاران، روزه‏‌داران، ركوع‌‏كنندگان، سجده‏‌كنندگان، وادارندگان به كارهاى پسنديده، بازدارندگان از كارهاى ناپسند و پاسداران مقرّرات خدايند. و مؤمنان را بشارت ده.

[سورة هود (۱۱): الآيات ۶۱ الى ۶۸]
وَ إِلى‏ ثَمُودَ أَخاهُمْ صالِحاً قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَكُمْ فِيها فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي قَرِيبٌ مُجِيبٌ (۶۱)
و به سوى [قوم‏] ثمود، برادرشان صالح را [فرستاديم‏]. گفت: «اى قوم من! خدا را بپرستيد. براى شما هيچ معبودى جز او نيست. او شما را از زمين پديد آورد و در آن شما را استقرار داد. پس، از او آمرزش بخواهيد، آنگاه به درگاه او توبه كنيد، كه پروردگارم نزديك [و] اجابت‏‌كننده است.»
قالُوا يا صالِحُ قَدْ كُنْتَ فِينا مَرْجُوًّا قَبْلَ هذا أَ تَنْهانا أَنْ نَعْبُدَ ما يَعْبُدُ آباؤُنا وَ إِنَّنا لَفِي شَكٍّ مِمَّا تَدْعُونا إِلَيْهِ مُرِيبٍ (۶۲)
گفتند: «اى صالح، به راستى تو پيش از اين، ميان ما مايه اميد بودى. آيا ما را از پرستش آنچه پدرانمان مى‌‏پرستيدند باز مى‏‌دارى؟ و بى‏‌گمان، ما از آنچه تو ما را بدان مى‏‌خوانى سخت دچار شكّيم.»
قالَ يا قَوْمِ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلى‏ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ آتانِي مِنْهُ رَحْمَةً فَمَنْ يَنْصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِنْ عَصَيْتُهُ فَما تَزِيدُونَنِي غَيْرَ تَخْسِيرٍ (۶۳)
گفت: «اى قوم من، چه بينيد، اگر [در اين دعوا] بر حجتى روشن از پروردگار خود باشم و او از جانب خود رحمتى به من داده باشد، پس اگر او را نافرمانى كنم چه كسى در برابر خدا مرا يارى مى‏‌كند؟ در نتيجه، شما جز بر زيان من نمى‌‏افزاييد.»
وَ يا قَوْمِ هذِهِ ناقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوها تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَ لا تَمَسُّوها بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذابٌ قَرِيبٌ (۶۴)
«و اى قوم من، اين ماده شتر خداست كه براى شما پديده‌‏اى شگرف است. پس بگذاريد او در زمين خدا بخورد و آسيبش مرسانيد كه شما را عذابى زودرس فرو مى‏‌گيرد.»
فَعَقَرُوها فَقالَ تَمَتَّعُوا فِي دارِكُمْ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ ذلِكَ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ (۶۵)
پس آن [ماده شتر] را پى كردند، و [صالح‏] گفت: «سه روز در خانه‏‌هايتان برخوردار شويد. اين وعده‏‌اى بى‏‌دروغ است.»
فَلَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا صالِحاً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ مِنْ خِزْيِ يَوْمِئِذٍ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ (۶۶)
پس چون فرمان ما دررسيد، صالح و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود رهانيديم و از رسوايى آن روز [نجات داديم‏]. به يقين، پروردگار تو همان نيرومند شكست‌‏ناپذير است.
وَ أَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيارِهِمْ جاثِمِينَ (۶۷)
و كسانى را كه ستم ورزيده بودند، آن بانگِ [مرگبار] فرا گرفت، و در خانه‏‌هايشان از پا درآمدند.
كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيها أَلا إِنَّ ثَمُودَ كَفَرُوا رَبَّهُمْ أَلا بُعْداً لِثَمُودَ (۶۸)
گويا هرگز در آن [خانه‏‌ها] نبوده‏‌اند. آگاه باشيد كه ثموديان به پروردگارشان كفر ورزيدند. هان، مرگ بر ثمود.

[سورة هود (۱۱): الآيات ۸۴ الى ۹۵]
وَ إِلى‏ مَدْيَنَ أَخاهُمْ شُعَيْباً قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ وَ لا تَنْقُصُوا الْمِكْيالَ وَ الْمِيزانَ إِنِّي أَراكُمْ بِخَيْرٍ وَ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ مُحِيطٍ (۸۴)
و به سوى [اهل‏] مَدْيَنْ، برادرشان شعيب را [فرستاديم‏]. گفت: «اى قوم من، خدا را بپرستيد. براى شما جز او معبودى نيست. و پيمانه و ترازو را كم مكنيد. به راستى شما را در نعمت مى‏‌بينم. و[لى‏] از عذاب روزى فراگير بر شما بيمناكم.»
وَ يا قَوْمِ أَوْفُوا الْمِكْيالَ وَ الْمِيزانَ بِالْقِسْطِ وَ لا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْياءَهُمْ وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ (۸۵)
«و اى قوم من، پيمانه و ترازو را به داد، تمام دهيد، و حقوق مردم را كم مدهيد، و در زمين به فساد سر برمداريد.»
بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ وَ ما أَنَا عَلَيْكُمْ بِحَفِيظٍ (۸۶)
«اگر مؤمن باشيد، باقيمانده [حلال‏] خدا براى شما بهتر است، و من بر شما نگاهبان نيستم.»
قالُوا يا شُعَيْبُ أَ صَلاتُكَ تَأْمُرُكَ أَنْ نَتْرُكَ ما يَعْبُدُ آباؤُنا أَوْ أَنْ نَفْعَلَ فِي أَمْوالِنا ما نَشؤُا إِنَّكَ لَأَنْتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ (۸۷)
گفتند: «اى شعيب، آيا نماز تو به تو دستور مى‏‌دهد كه آنچه را پدران ما مى‏‌پرستيده‌‏اند رها كنيم، يا در اموال خود به ميل خود تصرّف نكنيم؟ راستى كه تو بردبارِ فرزانه‏‌اى.»
قالَ يا قَوْمِ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلى‏ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ رَزَقَنِي مِنْهُ رِزْقاً حَسَناً وَ ما أُرِيدُ أَنْ أُخالِفَكُمْ إِلى‏ ما أَنْهاكُمْ عَنْهُ إِنْ أُرِيدُ إِلاَّ الْإِصْلاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَ ما تَوْفِيقِي إِلاَّ بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ إِلَيْهِ أُنِيبُ (۸۸)
گفت: «اى قوم من، بينديشيد، اگر از جانب پروردگارم دليل روشنى داشته باشم، و او از سوى خود روزىِ نيكويى به من داده باشد [آيا باز هم از پرستش او دست بردارم؟] من نمى‏‌خواهم در آنچه شما را از آن باز مى‏‌دارم با شما مخالفت كنم [و خود مرتكب آن شوم‏]. من قصدى جز اصلاح [جامعه‏] تا آنجا كه بتوانم، ندارم، و توفيق من جز به [يارى‏] خدا نيست. بر او توكّل كرده‌‏ام و به سوى او بازمى‏‌گردم.»
وَ يا قَوْمِ لا يَجْرِمَنَّكُمْ شِقاقِي أَنْ يُصِيبَكُمْ مِثْلُ ما أَصابَ قَوْمَ نُوحٍ أَوْ قَوْمَ هُودٍ أَوْ قَوْمَ صالِحٍ وَ ما قَوْمُ لُوطٍ مِنْكُمْ بِبَعِيدٍ (۸۹)
«و اى قوم من، زنهار تا مخالفت شما با من، شما را بدانجا نكشاند كه [بلايى‏] مانند آنچه به قوم نوح يا قوم هود يا قوم صالح رسيد، به شما [نيز] برسد، و قوم لوط از شما چندان دور نيست.»
وَ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ (۹۰)
«و از پروردگار خود آمرزش بخواهيد، سپس به درگاه او توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار [بندگان‏] است.»
قالُوا يا شُعَيْبُ ما نَفْقَهُ كَثِيراً مِمَّا تَقُولُ وَ إِنَّا لَنَراكَ فِينا ضَعِيفاً وَ لَوْ لا رَهْطُكَ لَرَجَمْناكَ وَ ما أَنْتَ عَلَيْنا بِعَزِيزٍ (۹۱)
گفتند: «اى شعيب! بسيارى از آنچه را كه مى‏‌گويى نمى‌‏فهميم، و واقعاً تو را در ميان خود ضعيف مى‌‏بينيم، و اگر عشيره تو نبود قطعاً سنگسارت مى‏‌كرديم، و تو بر ما پيروز نيستى.»
قالَ يا قَوْمِ أَ رَهْطِي أَعَزُّ عَلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ اتَّخَذْتُمُوهُ وَراءَكُمْ ظِهْرِيًّا إِنَّ رَبِّي بِما تَعْمَلُونَ مُحِيطٌ (۹۲)
گفت: «اى قوم من، آيا عشيره من پيش شما از خدا عزيزتر است كه او را پشت سر خود گرفته‏‌ايد [و فراموشش كرده‌‏ايد]؟ در حقيقت، پروردگار من به آنچه انجام مى‏‌دهيد احاطه دارد.»
وَ يا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلى‏ مَكانَتِكُمْ إِنِّي عامِلٌ سَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ يَأْتِيهِ عَذابٌ يُخْزِيهِ وَ مَنْ هُوَ كاذِبٌ وَ ارْتَقِبُوا إِنِّي مَعَكُمْ رَقِيبٌ (۹۳)
«و اى قوم من، شما بر حسب امكانات خود عمل كنيد، من [نيز] عمل مى‏‌كنم. به زودى خواهيد دانست كه عذابِ رسواكننده بر چه كسى فرود مى‌‏آيد و دروغگو كيست؛ و انتظار بريد كه من [هم‏] با شما منتظرم.»
وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا شُعَيْباً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ أَخَذَتِ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيارِهِمْ جاثِمِينَ (۹۴)
و چون فرمان ما آمد، شعيب و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمتى از جانب خويش نجات داديم، و كسانى را كه ستم كرده بودند، فرياد [مرگبار] فرو گرفت، و در خانه‌‏هايشان از پا درآمدند.
كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيها أَلا بُعْداً لِمَدْيَنَ كَما بَعِدَتْ ثَمُودُ (۹۵)
گويى در آن [خانه‏‌ها] هرگز اقامت نداشته‏‌اند. هان، مرگ بر [مردم‏] مَدْيَن، همان گونه كه ثمود هلاك شدند.

[سورة هود (۱۱): الآيات ۱۱۳ الى ۱۱۷]
وَ لا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَ ما لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِياءَ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ (۱۱۳)
و به كسانى كه ستم كرده‌‏اند متمايل مشويد كه آتش [دوزخ‏] به شما مى‏‌رسد، و در برابر خدا براى شما دوستانى نخواهد بود، و سرانجام يارى نخواهيد شد.
وَ أَقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَيِ النَّهارِ وَ زُلَفاً مِنَ اللَّيْلِ إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ ذلِكَ ذِكْرى‏ لِلذَّاكِرِينَ (۱۱۴)
و در دو طرف روز [=اول و آخر آن‏] و نخستين ساعات شب نماز را برپا دار، زيرا خوبيها بديها را از ميان مى‌‏برد. اين براى پندگيرندگان، پندى است.
وَ اصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ (۱۱۵)
و شكيبا باش كه خدا پاداش نيكوكاران را ضايع نمى‏‌گرداند.
فَلَوْ لا كانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِكُمْ أُولُوا بَقِيَّةٍ يَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسادِ فِي الْأَرْضِ إِلاَّ قَلِيلاً مِمَّنْ أَنْجَيْنا مِنْهُمْ
وَ اتَّبَعَ الَّذِينَ ظَلَمُوا ما أُتْرِفُوا فِيهِ وَ كانُوا مُجْرِمِينَ (۱۱۶)
پس چرا از نسلهاى پيش از شما خردمندانى نبودند كه [مردم را] از فساد در زمين باز دارند؟ جز اندكى از كسانى كه از ميان آنان نجاتشان داديم. و كسانى كه ستم كردند به دنبال ناز و نعمتى كه در آن بودند رفتند، و آنان بزهكار بودند.
وَ ما كانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرى‏ بِظُلْمٍ وَ أَهْلُها مُصْلِحُونَ (۱۱۷)
و پروردگار تو [هرگز] بر آن نبوده است كه شهرهايى را كه مردمش اصلاحگرند، به ستم هلاك كند.

[سورة الحجر (۱۵): الآيات ۶۱ الى ۷۲]
فَلَمَّا جاءَ آلَ لُوطٍ الْمُرْسَلُونَ (۶۱)
پس چون فرشتگان نزد خاندان لوط آمدند،
قالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ مُنْكَرُونَ (۶۲)
[لوط] گفت: «شما مردمى ناشناس هستيد.»
قالُوا بَلْ جِئْناكَ بِما كانُوا فِيهِ يَمْتَرُونَ (۶۳)
گفتند: «[نه،] بلكه براى تو چيزى آورده‌‏ايم كه در آن ترديد مى‏‌كردند،
وَ أَتَيْناكَ بِالْحَقِّ وَ إِنَّا لَصادِقُونَ (۶۴)
و حق را براى تو آورده‌‏ايم و قطعاً ما راستگويانيم،
فَأَسْرِ بِأَهْلِكَ بِقِطْعٍ مِنَ اللَّيْلِ وَ اتَّبِعْ أَدْبارَهُمْ وَ لا يَلْتَفِتْ مِنْكُمْ أَحَدٌ وَ امْضُوا حَيْثُ تُؤْمَرُونَ (۶۵)
پس، پاسى از شب [گذشته‏] خانواده‌‏ات را حركت ده و [خودت‏] به دنبال آنان برو، و هيچ يك از شما نبايد به عقب بنگرد، و هر جا به شما دستور داده مى‌‏شود برويد.
وَ قَضَيْنا إِلَيْهِ ذلِكَ الْأَمْرَ أَنَّ دابِرَ هؤُلاءِ مَقْطُوعٌ مُصْبِحِينَ (۶۶)
و او را از اين امر آگاه كرديم كه ريشه آن گروه صبحگاهان بريده خواهد شد.
وَ جاءَ أَهْلُ الْمَدِينَةِ يَسْتَبْشِرُونَ (۶۷)
و مردم شهر، شادى‏‌كنان روى آوردند.
قالَ إِنَّ هؤُلاءِ ضَيْفِي فَلا تَفْضَحُونِ (۶۸)
[لوط] گفت: «اينان مهمانان منند، مرا رسوا مكنيد،
وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ لا تُخْزُونِ (۶۹)
و از خدا پروا كنيد و مرا خوار نسازيد.»
قالُوا أَ وَ لَمْ نَنْهَكَ عَنِ الْعالَمِينَ (۷۰)
گفتند: «آيا تو را [از مهمان كردن‏] مردم بيگانه منع نكرديم؟»
قالَ هؤُلاءِ بَناتِي إِنْ كُنْتُمْ فاعِلِينَ (۷۱)
گفت: «اگر مى‏‌خواهيد [كارى مشروع‏] انجام دهيد، اينان دختران منند [با آنان ازدواج كنيد].»
لَعَمْرُكَ إِنَّهُمْ لَفِي سَكْرَتِهِمْ يَعْمَهُونَ (۷۲)
به جان تو سوگند، كه آنان در مستى خود سرگردان بودند.

[سورة النحل (۱۶): الآيات ۸۶ الى ۹۰]
وَ إِذا رَأَى الَّذِينَ أَشْرَكُوا شُرَكاءَهُمْ قالُوا رَبَّنا هؤُلاءِ شُرَكاؤُنَا الَّذِينَ كُنَّا نَدْعُوا مِنْ دُونِكَ فَأَلْقَوْا إِلَيْهِمُ الْقَوْلَ إِنَّكُمْ لَكاذِبُونَ (۸۶)
و چون كسانى كه شرك ورزيدند، شريكان خود را ببينند مى‌‏گويند: «پروردگارا، اينها بودند آن شريكانى كه ما به جاى تو مى‏‌خوانديم». و[لى شريكان‏] قول آنان را رد مى‌‏كنند كه: «شما جداً دروغگويانيد.»
وَ أَلْقَوْا إِلَى اللَّهِ يَوْمَئِذٍ السَّلَمَ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ (۸۷)
و آن روز در برابر خدا از در تسليم درآيند و آنچه را كه برمى‏‌بافتند بر باد مى‌‏رود.
الَّذِينَ كَفَرُوا وَ صَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ زِدْناهُمْ عَذاباً فَوْقَ الْعَذابِ بِما كانُوا يُفْسِدُونَ (۸۸)
كسانى كه كفر ورزيدند و از راه خدا باز داشتند به [سزاى‏] آنكه فساد مى‏‌كردند عذابى بر عذابشان مى‏‌افزاييم.
وَ يَوْمَ نَبْعَثُ فِي كُلِّ أُمَّةٍ شَهِيداً عَلَيْهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ جِئْنا بِكَ شَهِيداً عَلى‏ هؤُلاءِ وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً وَ بُشْرى‏ لِلْمُسْلِمِينَ (۸۹)
و [به ياد آور] روزى را كه در هر امتى گواهى از خودشان برايشان برانگيزيم، و تو را [هم‏] بر اين [امت‏] گواه آوريم، و اين كتاب را كه روشنگر هر چيزى است و براى مسلمانان رهنمود و رحمت و بشارتگرى است، بر تو نازل كرديم.
إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إِيتاءِ ذِي الْقُرْبى‏ وَ يَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (۹۰)
در حقيقت، خدا به دادگرى و نيكوكارى و بخشش به خويشاوندان فرمان مى‏‌دهد و از كار زشت و ناپسند و ستم باز مى‌‏دارد. به شما اندرز مى‏‌دهد، باشد كه پند گيريد.

[سورة مريم (۱۹): الآيات ۴۱ الى ۵۰]
وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ إِبْراهِيمَ إِنَّهُ كانَ صِدِّيقاً نَبِيًّا (۴۱)
و در اين كتاب به ياد ابراهيم پرداز، زيرا او پيامبرى بسيار راستگوى بود.
إِذْ قالَ لِأَبِيهِ يا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ ما لا يَسْمَعُ وَ لا يُبْصِرُ وَ لا يُغْنِي عَنْكَ شَيْئاً (۴۲)
چون به پدرش گفت: «پدرجان، چرا چيزى را كه نمى‏‌شنود و نمى‏‌بيند و از تو چيزى را دور نمى‏‌كند مى‌‏پرستى؟
يا أَبَتِ إِنِّي قَدْ جاءَنِي مِنَ الْعِلْمِ ما لَمْ يَأْتِكَ فَاتَّبِعْنِي أَهْدِكَ صِراطاً سَوِيًّا (۴۳)
اى پدر، به راستى مرا از دانش [وحى، حقايقى به دست‏] آمده كه تو را نيامده است. پس، از من پيروى كن تا تو را به راهى راست هدايت نمايم،
يا أَبَتِ لا تَعْبُدِ الشَّيْطانَ إِنَّ الشَّيْطانَ كانَ لِلرَّحْمنِ عَصِيًّا (۴۴)
پدرجان، شيطان را مپرست، كه شيطان [خداى‏] رحمان را عصيانگر است،
يا أَبَتِ إِنِّي أَخافُ أَنْ يَمَسَّكَ عَذابٌ مِنَ الرَّحْمنِ فَتَكُونَ لِلشَّيْطانِ وَلِيًّا (۴۵)
پدرجان، من مى‌‏ترسم از جانب [خداى‏] رحمان عذابى به تو رسد و تو يار شيطان باشى.»
قالَ أَ راغِبٌ أَنْتَ عَنْ آلِهَتِي يا إِبْراهِيمُ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ لَأَرْجُمَنَّكَ وَ اهْجُرْنِي مَلِيًّا (۴۶)
گفت: «اى ابراهيم، آيا تو از خدايان من متنفرى؟ اگر باز نايستى تو را سنگسار خواهم كرد، و [برو] براى مدّتى طولانى از من دور شو.»
قالَ سَلامٌ عَلَيْكَ سَأَسْتَغْفِرُ لَكَ رَبِّي إِنَّهُ كانَ بِي حَفِيًّا (۴۷)
[ابراهيم‏] گفت: «درود بر تو باد، به زودى از پروردگارم براى تو آمرزش مى‏‌خواهم، زيرا او همواره نسبت به من پرمهر بوده است،
وَ أَعْتَزِلُكُمْ وَ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ أَدْعُوا رَبِّي عَسى‏ أَلاَّ أَكُونَ بِدُعاءِ رَبِّي شَقِيًّا (۴۸)
و از شما و [از] آنچه غير از خدا مى‌‏خوانيد كناره مى‌‏گيرم و پروردگارم را مى‌‏خوانم. اميدوارم كه در خواندن پروردگارم نااميد نباشم.»
فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ كُلاًّ جَعَلْنا نَبِيًّا (۴۹)
و چون از آنها و [از] آنچه به جاى خدا مى‌‏پرستيدند كناره گرفت، اسحاق و يعقوب را به او عطا كرديم و همه را پيامبر گردانيديم.
وَ وَهَبْنا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنا وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِيًّا (۵۰)
و از رحمت خويش به آنان ارزانى داشتيم، و ذكر خير بلندى برايشان قرار داديم.

[سورة طه (۲۰): الآيات ۴۵ الى ۵۶]
قالا رَبَّنا إِنَّنا نَخافُ أَنْ يَفْرُطَ عَلَيْنا أَوْ أَنْ يَطْغى‏ (۴۵)
آن دو گفتند: «پروردگارا، ما مى‏‌ترسيم كه [او] آسيبى به ما برساند يا آنكه سركشى كند.»
قالَ لا تَخافا إِنَّنِي مَعَكُما أَسْمَعُ وَ أَرى‏ (۴۶)
فرمود: «مترسيد، من همراه شمايم، مى‌‏شنوم و مى‌‏بينم،
فَأْتِياهُ فَقُولا إِنَّا رَسُولا رَبِّكَ فَأَرْسِلْ مَعَنا بَنِي إِسْرائِيلَ وَ لا تُعَذِّبْهُمْ قَدْ جِئْناكَ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكَ وَ السَّلامُ عَلى‏ مَنِ اتَّبَعَ الْهُدى‏ (۴۷)
پس به سوى او برويد و بگوييد: ما دو فرستاده پروردگار توايم، پس فرزندان اسرائيل را با ما بفرست، و عذابشان مكن، به راستى ما براى تو از جانب پروردگارت معجزه‌‏اى آورده‏‌ايم، و بر هر كس كه از هدايت پيروى كند درود باد.
إِنَّا قَدْ أُوحِيَ إِلَيْنا أَنَّ الْعَذابَ عَلى‏ مَنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّى (۴۸)
در حقيقت به سوى ما وحى آمده كه عذاب بر كسى است كه تكذيب كند و روى گرداند.»
قالَ فَمَنْ رَبُّكُما يا مُوسى‏ (۴۹)
[فرعون‏] گفت: «اى موسى، پروردگار شما دو تن كيست؟»
قالَ رَبُّنَا الَّذِي أَعْطى‏ كُلَّ شَيْ‏ءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى‏ (۵۰)
گفت: «پروردگار ما كسى است كه هر چيزى را خلقتى كه درخور اوست داده، سپس آن را هدايت فرموده است.»
قالَ فَما بالُ الْقُرُونِ الْأُولى‏ (۵۱)
گفت: «حال نسلهاى گذشته چون است؟»
قالَ عِلْمُها عِنْدَ رَبِّي فِي كِتابٍ لا يَضِلُّ رَبِّي وَ لا يَنْسى‏ (۵۲)
گفت: «علم آن، در كتابى نزد پروردگار من است. پروردگارم نه خطا مى‏‌كند و نه فراموش مى‌‏نمايد.»
الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْداً وَ سَلَكَ لَكُمْ فِيها سُبُلاً وَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْ نَباتٍ شَتَّى (۵۳)
همان كسى كه زمين را برايتان گهواره‌‏اى ساخت، و براى شما در آن، راهها ترسيم كرد و از آسمان آبى فرود آورد، پس به وسيله آن رُستنيهاى گوناگون، جفت جفت بيرون آورديم.
كُلُوا وَ ارْعَوْا أَنْعامَكُمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِأُولِي النُّهى‏ (۵۴)
بخوريد و دامهايتان را بچرانيد كه قطعاً در اينها براى خردمندان نشانه‌‏هايى است.
مِنْها خَلَقْناكُمْ وَ فِيها نُعِيدُكُمْ وَ مِنْها نُخْرِجُكُمْ تارَةً أُخْرى‏ (۵۵)
از اين [زمين‏] شما را آفريده‌‏ايم، در آن شما را بازمى‌‏گردانيم و بار ديگر شما را از آن بيرون مى‌‏آوريم.
وَ لَقَدْ أَرَيْناهُ آياتِنا كُلَّها فَكَذَّبَ وَ أَبى‏ (۵۶)
در حقيقت، [ما] همه آيات خود را به [فرعون‏] نشان داديم، ولى [او آنها را] دروغ پنداشت و نپذيرفت.

[سورة طه (۲۰): الآيات ۱۲۶ الى ۱۳۰]
قالَ كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى‏ (۱۲۶)
مى‏‌فرمايد: «همان طور كه نشانه‌‏هاى ما بر تو آمد و آن را به فراموشى سپردى، امروز همان گونه فراموش مى‏‌شوى.»
وَ كَذلِكَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَ لَمْ يُؤْمِنْ بِآياتِ رَبِّهِ وَ لَعَذابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَ أَبْقى‏ (۱۲۷)
و اين گونه هر كه را به افراط گراييده و به نشانه‌‏هاى پروردگارش نگرويده است سزا مى‌‏دهيم، و قطعاً شكنجه آخرت سخت‌‏تر و پايدارتر است.
أَ فَلَمْ يَهْدِ لَهُمْ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنَ الْقُرُونِ يَمْشُونَ فِي مَساكِنِهِمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِأُولِي النُّهى‏ (۱۲۸)
آيا براى هدايتشان كافى نبود كه [ببينند] چه نسلها را پيش از آنان نابود كرديم كه [اينك آنها] در سراهاى ايشان راه مى‏‌روند؟ به راستى براى خردمندان در اين [امر] نشانه‌‏هايى [عبرت‏‌انگيز] است.
وَ لَوْ لا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَكانَ لِزاماً وَ أَجَلٌ مُسَمًّى (۱۲۹)
و اگر سخنى از پروردگارت پيشى نگرفته و موعدى معين مقرر نشده بود، قطعاً [عذاب آنها] لازم مى‏‌آمد.
فَاصْبِرْ عَلى‏ ما يَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِها وَ مِنْ آناءِ اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَ أَطْرافَ النَّهارِ لَعَلَّكَ تَرْضى‏ (۱۳۰)
پس بر آنچه مى‌‏گويند شكيبا باش، و پيش از بر آمدن آفتاب و قبل از فرو شدن آن، با ستايش پروردگارت [او را] تسبيح گوى، و برخى از ساعات شب و حوالى روز را به نيايش پرداز، باشد كه خشنود گردى.

وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ

[سورة الحج (۲۲): الآيات ۴۱ الى ۴۵]
الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ (۴۱)
همان كسانى كه چون در زمين به آنان توانايى دهيم، نماز برپا مى‌‏دارند و زكات مى‏‌دهند و به كارهاى پسنديده وامى‌‏دارند، و از كارهاى ناپسند باز مى‌‏دارند، و فرجام همه كارها از آنِ خداست.
وَ إِنْ يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَ عادٌ وَ ثَمُودُ (۴۲)
و اگر تو را تكذيب كنند، قطعاً پيش از آنان قوم نوح و عاد و ثمود [نيز] به تكذيب پرداختند.
وَ قَوْمُ إِبْراهِيمَ وَ قَوْمُ لُوطٍ (۴۳)
و [نيز] قوم ابراهيم و قوم لوط.
وَ أَصْحابُ مَدْيَنَ وَ كُذِّبَ مُوسى‏ فَأَمْلَيْتُ لِلْكافِرِينَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ فَكَيْفَ كانَ نَكِيرِ (۴۴)
و [همچنين‏] اهل مَدْيَن. و موسى تكذيب شد، پس كافران را مهلت دادم، سپس [گريبان‏] آنها را گرفتم. [بنگر،] عذاب من چگونه بود؟
فَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْناها وَ هِيَ ظالِمَةٌ فَهِيَ خاوِيَةٌ عَلى‏ عُرُوشِها وَ بِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَ قَصْرٍ مَشِيدٍ (۴۵)
و چه بسيار شهرها را -كه ستمكار بودند- هلاكشان كرديم و [اينك‏] آن [شهرها] سقفهايش فرو ريخته است، و [چه بسيار] چاه‌هاى متروك و كوشكهاى افراشته را.

[سورة الشعراء (۲۶): الآيات ۱۰۵ الى ۱۲۲]
كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ (۱۰۵)
قوم نوح پيامبران را تكذيب كردند.
إِذْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَ لا تَتَّقُونَ (۱۰۶)
چون برادرشان نوح به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (۱۰۷)
من براى شما فرستاده‌‏اى درخور اعتمادم؛
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (۱۰۸)
از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد،
وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلى‏ رَبِّ الْعالَمِينَ (۱۰۹)
و بر اين [رسالت‏] اجرى از شما طلب نمى‏‌كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست.
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (۱۱۰)
پس، از خدا پروا كنيد و فرمانم ببريد.»
قالُوا أَ نُؤْمِنُ لَكَ وَ اتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ (۱۱۱)
گفتند: «آيا به تو ايمان بياوريم و حال آنكه فرومايگان از تو پيروى كرده‏‌اند؟»
قالَ وَ ما عِلْمِي بِما كانُوا يَعْمَلُونَ (۱۱۲)
[نوح‏] گفت: «به [جزئيات‏] آنچه مى‌‏كرده‌‏اند چه آگاهى دارم؟
إِنْ حِسابُهُمْ إِلاَّ عَلى‏ رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ (۱۱۳)
حسابشان -اگر درمى‌‏يابيد- جز با پروردگارم نيست.
وَ ما أَنَا بِطارِدِ الْمُؤْمِنِينَ (۱۱۴)
و من طردكننده مؤمنان نيستم.
إِنْ أَنَا إِلاَّ نَذِيرٌ مُبِينٌ (۱۱۵)
من جز هشداردهنده‌‏اى آشكار [بيش‏] نيستم.»
قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ (۱۱۶)
گفتند: «اى نوح، اگر دست برندارى قطعاً از [جمله‏] سنگسارشدگان خواهى بود.»
قالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ (۱۱۷)
گفت: «پروردگارا، قوم من مرا تكذيب كردند؛
فَافْتَحْ بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِي وَ مَنْ مَعِيَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (۱۱۸)
ميان من و آنان فيصله ده، و من و هر كس از مؤمنان را كه با من است نجات بخش.»
فَأَنْجَيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (۱۱۹)
پس او و هر كه را در آن كشتىِ آكنده با او بود، رهانيديم؛
ثُمَّ أَغْرَقْنا بَعْدُ الْباقِينَ (۱۲۰)
آنگاه باقى‌‏ماندگان را غرق كرديم.
إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (۱۲۱)
قطعاً در اين [ماجرا درس‏] عبرتى بود، و[لى‏] بيشترشان ايمان‏‌آورنده نبودند.
وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (۱۲۲)
و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست‏‌ناپذير مهربان است.

[سورة الشعراء (۲۶): الآيات ۱۶۰ الى ۱۷۵]
كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ الْمُرْسَلِينَ (۱۶۰)
قوم لوط فرستادگان را تكذيب كردند.
إِذْ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ لُوطٌ أَ لا تَتَّقُونَ (۱۶۱)
آنگاه كه برادرشان لوط به آنان گفت: «آيا پروا نداريد؟
إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (۱۶۲)
من براى شما فرستاده‌‏اى درخور اعتمادم.
فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ (۱۶۳)
از خدا پروا داريد و فرمانم ببريد.
وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلى‏ رَبِّ الْعالَمِينَ (۱۶۴)
و بر اين [رسالت‏] اجرى از شما طلب نمى‌‏كنم. اجر من جز بر عهده پروردگار جهانيان نيست.
أَ تَأْتُونَ الذُّكْرانَ مِنَ الْعالَمِينَ (۱۶۵)
آيا از ميان مردم جهان، با مردها درمى‌‏آميزيد؟
وَ تَذَرُونَ ما خَلَقَ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ أَزْواجِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عادُونَ (۱۶۶)
و آنچه را پروردگارتان از همسرانتان براى شما آفريده وامى‏‌گذاريد؟ [نه،] بلكه شما مردمى تجاوزكاريد.»
قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ (۱۶۷)
گفتند: «اى لوط، اگر دست برندارى، قطعاً از اخراج‏‌شدگان خواهى بود.»
قالَ إِنِّي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقالِينَ (۱۶۸)
گفت: «به راستى من دشمن كردار شمايم.
رَبِّ نَجِّنِي وَ أَهْلِي مِمَّا يَعْمَلُونَ (۱۶۹)
پروردگارا، مرا و كسانِ مرا از آنچه انجام مى‌‏دهند رهايى بخش.»
فَنَجَّيْناهُ وَ أَهْلَهُ أَجْمَعِينَ (۱۷۰)
پس او و كسانش را همگى، رهانيديم-
إِلاَّ عَجُوزاً فِي الْغابِرِينَ (۱۷۱)
جز پيرزنى كه از باقى‏ماندگان [در خاكستر آتش‏] بود.
ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ (۱۷۲)
سپس ديگران را سخت هلاك كرديم.
وَ أَمْطَرْنا عَلَيْهِمْ مَطَراً فَساءَ مَطَرُ الْمُنْذَرِينَ (۱۷۳)
و بر [سر] آنان بارانى [از آتش گوگرد] فروريختيم. و چه بد بود باران بيم‏‌داده‏‌شدگان.
إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (۱۷۴)
قطعاً در اين [عقوبت‏] عبرتى است، و[لى‏] بيشترشان ايمان‌‏آورنده نبودند.
وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (۱۷۵)
و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست‌‏ناپذير مهربان است.

[سورة العنكبوت (۲۹): الآيات ۴۱ الى ۴۵]
مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْلِياءَ كَمَثَلِ الْعَنْكَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيْتاً وَ إِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ الْعَنْكَبُوتِ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ (۴۱)
داستان كسانى كه غير از خدا دوستانى اختيار كرده‌‏اند، همچون داستان عنكبوت است كه [با آب دهان خود] خانه‌‏اى براى خويش ساخته، و در حقيقت – اگر مى‌‏دانستند – سست‏‌ترين خانه‌‏ها همان خانه عنكبوت است.
إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ ما يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ مِنْ شَيْ‏ءٍ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (۴۲)
هر آنچه را كه جز او مى‌‏خوانند خدا مى‌‏داند، و هم اوست شكست‌‏ناپذيرِ سنجيده‏‌كار.
وَ تِلْكَ الْأَمْثالُ نَضْرِبُها لِلنَّاسِ وَ ما يَعْقِلُها إِلاَّ الْعالِمُونَ (۴۳)
و اين مَثَلها را براى مردم مى‌‏زنيم و[لى‏] جز دانشوران آنها را درنيابند.
خَلَقَ اللَّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً لِلْمُؤْمِنِينَ (۴۴)
خداوند آسمانها و زمين را به حقّ آفريد. قطعاً در اين [آفرينش‏] براى مؤمنان عبرتى است.
اتْلُ ما أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتابِ وَ أَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ لَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ ما تَصْنَعُونَ (۴۵)
آنچه از كتاب به سوى تو وحى شده است بخوان، و نماز را برپا دار، كه نماز از كار زشت و ناپسند بازمى‏‌دارد، و قطعاً ياد خدا بالاتر است، و خدا مى‌‏داند چه مى‏‌كنيد.

[سورة لقمان (۳۱): الآيات ۱۶ الى ۲۰]
يا بُنَيَّ إِنَّها إِنْ تَكُ مِثْقالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ فَتَكُنْ فِي صَخْرَةٍ أَوْ فِي السَّماواتِ أَوْ فِي الْأَرْضِ يَأْتِ بِهَا اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَطِيفٌ خَبِيرٌ (۱۶)
«اى پسرك من، اگر [عملِ تو] هموزن دانه خَردلى و در تخته‏‌سنگى يا در آسمانها يا در زمين باشد، خدا آن را مى‏‌آورد، كه خدا بس دقيق و آگاه است.
يا بُنَيَّ أَقِمِ الصَّلاةَ وَ أْمُرْ بِالْمَعْرُوفِ وَ انْهَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اصْبِرْ عَلى‏ ما أَصابَكَ إِنَّ ذلِكَ مِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ (۱۷)
اى پسرك من، نماز را برپا دار و به كار پسنديده وادار و از كار ناپسند باز دار، و بر آسيبى كه بر تو وارد آمده است شكيبا باش. اين [حاكى‏] از عزم [و اراده تو در] امور است.
وَ لا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَ لا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ (۱۸)
و از مردم [به نِخوت‏] رُخ برمتاب، و در زمين خرامان راه مرو كه خدا خودپسندِ لافزن را دوست نمى‏‌دارد.
وَ اقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَ اغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْواتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ (۱۹)
و در راه‏‌رفتنِ خود ميانه‏‌رو باش، و صدايت را آهسته ساز، كه بدترين آوازها بانگ خران است.
أَ لَمْ تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَكُمْ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ أَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَ باطِنَةً وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يُجادِلُ فِي اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَ لا هُدىً وَ لا كِتابٍ مُنِيرٍ (۲۰)
آيا ندانسته‏‌ايد كه خدا آنچه را كه در آسمانها و آنچه را كه در زمين است، مسخّر شما ساخته و نعمتهاى ظاهر و باطن خود را بر شما تمام كرده است؟ و برخى از مردم در باره خدا بى‏[آنكه‏] دانش و رهنمود و كتابى روشن [داشته باشند] به مجادله برمى‌‏خيزند.

[سورة الأحزاب (۳۳): الآيات ۵۶ الى ۶۲]
إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً (۵۶)
خدا و فرشتگانش بر پيامبر درود مى‌‏فرستند. اى كسانى كه ايمان آورده‌‏ايد، بر او درود فرستيد و به فرمانش بخوبى گردن نهيد.
إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِيناً (۵۷)
بى‌‏گمان، كسانى كه خدا و پيامبر او را آزار مى‌‏رسانند، خدا آنان را در دنيا و آخرت لعنت كرده و برايشان عذابى خفّت‏‌آور آماده ساخته است.
وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِيناً (۵۸)
و كسانى كه مردان و زنان مؤمن را بى‌‏آنكه مرتكب [عمل زشتى‏] شده باشند آزار مى‌‏رسانند، قطعاً تهمت و گناهى آشكار به گردن گرفته‏‌اند.
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْواجِكَ وَ بَناتِكَ وَ نِساءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِنْ جَلابِيبِهِنَّ ذلِكَ أَدْنى‏ أَنْ يُعْرَفْنَ فَلا يُؤْذَيْنَ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً (۵۹)
اى پيامبر، به زنان و دخترانت و به زنان مؤمنان بگو: «پوششهاى خود را بر خود فروتر گيرند. اين براى آنكه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگيرند [به احتياط] نزديكتر است، و خدا آمرزنده مهربان است.
لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ وَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْمُرْجِفُونَ فِي الْمَدِينَةِ لَنُغْرِيَنَّكَ بِهِمْ ثُمَّ لا يُجاوِرُونَكَ فِيها إِلاَّ قَلِيلاً (۶۰)
اگر منافقان و كسانى كه در دلهايشان مرضى هست و شايعه‌‏افكنان در مدينه، [از كارشان‏] باز نايستند، تو را سخت بر آنان مسلط مى‌‏كنيم تا جز [مدّتى‏] اندك در همسايگى تو نپايند.
مَلْعُونِينَ أَيْنَما ثُقِفُوا أُخِذُوا وَ قُتِّلُوا تَقْتِيلاً (۶۱)
از رحمت خدا دور گرديده و هر كجا يافته شوند گرفته و سخت كشته خواهند شد.
سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلاً (۶۲)
در باره كسانى كه پيشتر بوده‌‏اند [همين‏] سنّت خدا [جارى بوده‏] است؛ و در سنّت خدا هرگز تغييرى نخواهى يافت.

[سورة يس (۳۶): الآيات ۱۱ الى ۲۰]: 
داستان رسولان انطاکیه
إِنَّما تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ وَ خَشِيَ الرَّحْمنَ بِالْغَيْبِ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَ أَجْرٍ كَرِيمٍ (۱۱)
بيم دادن تو، تنها كسى را [سودمند] است كه كتاب حقّ را پيروى كند و از [خداىِ‏] رحمان در نهان بترسد. [چنين كسى را] به آمرزش و پاداشى پر ارزش مژده ده.
إِنَّا نَحْنُ نُحْيِ الْمَوْتى‏ وَ نَكْتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُمْ وَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ أَحْصَيْناهُ فِي إِمامٍ مُبِينٍ (۱۲)
آرى! ماييم كه مردگان را زنده مى‌‏سازيم و آنچه را از پيش فرستاده‌‏اند، با آثار [و اعمال‏]شان درج مى‏‌كنيم، و هر چيزى را در كارنامه‌‏اى روشن برشمرده‏‌ايم.
وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلاً أَصْحابَ الْقَرْيَةِ إِذْ جاءَهَا الْمُرْسَلُونَ (۱۳)
[داستان‏] مردم آن شهرى را كه رسولان بدانجا آمدند براى آنان مَثَل زن:
إِذْ أَرْسَلْنا إِلَيْهِمُ اثْنَيْنِ فَكَذَّبُوهُما فَعَزَّزْنا بِثالِثٍ فَقالُوا إِنَّا إِلَيْكُمْ مُرْسَلُونَ (۱۴)
آنگاه كه دو تن سوى آنان فرستاديم، و[لى‏] آن دو را دروغزن پنداشتند، تا با [فرستاده‏] سوّمين [آنان را] تأييد كرديم، پس [رسولان‏] گفتند: «ما به سوى شما به پيامبرى فرستاده شده‌‏ايم.»
قالُوا ما أَنْتُمْ إِلاَّ بَشَرٌ مِثْلُنا وَ ما أَنْزَلَ الرَّحْمنُ مِنْ شَيْ‏ءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلاَّ تَكْذِبُونَ (۱۵)
[ناباوران آن ديار] گفتند: «شما جز بشرى مانند ما نيستيد، و [خداى‏] رحمان چيزى نفرستاده، و شما جز دروغ نمى‌‏پردازيد.»
قالُوا رَبُّنا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكُمْ لَمُرْسَلُونَ (۱۶)
گفتند: «پروردگار ما مى‏‌داند كه ما واقعاً به سوى شما به پيامبرى فرستاده شده‌‏ايم.»
وَ ما عَلَيْنا إِلاَّ الْبَلاغُ الْمُبِينُ (۱۷)
و بر ما [وظيفه‏‌اى‏] جز رسانيدن آشكار [پيام‏] نيست.
قالُوا إِنَّا تَطَيَّرْنا بِكُمْ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهُوا لَنَرْجُمَنَّكُمْ وَ لَيَمَسَّنَّكُمْ مِنَّا عَذابٌ أَلِيمٌ (۱۸)
پاسخ دادند: «ما [حضور] شما را به شگون بد گرفته‏‌ايم. اگر دست برنداريد، سنگسارتان مى‏‌كنيم و قطعاً عذاب دردناكى از ما به شما خواهد رسيد.»
قالُوا طائِرُكُمْ مَعَكُمْ أَ إِنْ ذُكِّرْتُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ مُسْرِفُونَ (۱۹)
[رسولان‏] گفتند: «شومىِ شما با خود شماست. آيا اگر شما را پند دهند [باز كفر مى‌‏ورزيد؟ نه!] بلكه شما قومى اسرافكاريد.»
وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعى‏ قالَ يا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ (۲۰)
و [در اين ميان‏] مردى از دورترين جاىِ شهر دوان دوان آمد، [و] گفت: «اى مردم،از اين فرستادگان پيروى كنيد.

[سورة غافر (۴۰): الآيات ۶۶ الى ۷۰]
قُلْ إِنِّي نُهِيتُ أَنْ أَعْبُدَ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَمَّا جاءَنِي الْبَيِّناتُ مِنْ رَبِّي وَ أُمِرْتُ أَنْ أُسْلِمَ لِرَبِّ الْعالَمِينَ (۶۶)
بگو: «من نهى شده‌‏ام از اينكه جز خدا كسانى را كه [شما] مى‌‏خوانيد پرستش كنم [آن هم‏] هنگامى كه از جانب پروردگارم مرا دلايل روشن رسيده باشد، و مأمورم كه فرمانبر پروردگار جهانيان باشم.»
هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ يُخْرِجُكُمْ طِفْلاً ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ ثُمَّ لِتَكُونُوا شُيُوخاً وَ مِنْكُمْ مَنْ يُتَوَفَّى مِنْ قَبْلُ وَ لِتَبْلُغُوا أَجَلاً مُسَمًّى وَ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (۶۷)
او همان كسى است كه شما را از خاكى آفريد، سپس از نطفه‌‏اى، آنگاه از علقه‌‏اى، و بعد شما را [به صورت‏] كودكى برمى‌‏آورد، تا به كمال قوّت خود برسيد و تا سالمند شويد، و از ميان شما كسى است كه مرگِ پيش‏رس مى‌‏يابد، و تا [بالاخره‏] به مدّتى كه مقرّر است برسيد، و اميد كه در انديشه فرورويد.
هُوَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُ فَإِذا قَضى‏ أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (۶۸)
او همان كسى است كه زنده مى‏‌كند و مى‌‏ميراند، و چون به كارى حكم كند، همين قدر به آن مى‏‌گويد: «باش.» بى‌‏درنگ موجود مى‌‏شود.
أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ أَنَّى يُصْرَفُونَ (۶۹)
آيا كسانى را كه در [ابطال‏] آيات خدا مجادله مى‌‏كنند نديده‏‌اى [كه‏] تا كجا [از حقيقت‏] انحراف حاصل كرده‏‌اند؟
الَّذِينَ كَذَّبُوا بِالْكِتابِ وَ بِما أَرْسَلْنا بِهِ رُسُلَنا فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (۷۰)
كسانى كه كتاب [خدا] و آنچه را كه فرستادگان خود را بدان گسيل داشته‌‏ايم تكذيب كرده‌‏اند، به زودى خواهند دانست؛

[سورة النجم (۵۳): الآيات ۱۱ الى ۲۰]
ما كَذَبَ الْفُؤادُ ما رَأى‏ (۱۱)
آنچه را دل ديد انكار[ش‏] نكرد.
أَ فَتُمارُونَهُ عَلى‏ ما يَرى‏ (۱۲)
آيا در آنچه ديده است با او جدال مى‏‌كنيد؟
وَ لَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْرى‏ (۱۳)
و قطعاً بار ديگرى هم او را ديده است،
عِنْدَ سِدْرَةِ الْمُنْتَهى‏ (۱۴)
نزديك سدرة المنتهى؛
عِنْدَها جَنَّةُ الْمَأْوى‏ (۱۵)
در همان جا كه جنّة المأوى است.
إِذْ يَغْشَى السِّدْرَةَ ما يَغْشى‏ (۱۶)
آنگاه كه درخت سدر را آنچه پوشيده بود، پوشيده بود.
ما زاغَ الْبَصَرُ وَ ما طَغى‏ (۱۷)
ديده‏[اش‏] منحرف نگشت و [از حدّ] درنگذشت.
لَقَدْ رَأى‏ مِنْ آياتِ رَبِّهِ الْكُبْرى‏ (۱۸)
به راستى كه [برخى‏] از آيات بزرگِ پروردگار خود را بديد.
أَ فَرَأَيْتُمُ اللاَّتَ وَ الْعُزَّى (۱۹)
به من خبر دهيد از لات و عزّى،
وَ مَناةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْرى‏ (۲۰)
و منات آن سوّمينِ ديگر،

[سورة النجم (۵۳): الآيات ۴۲ الى ۶۲]
وَ أَنَّ إِلى‏ رَبِّكَ الْمُنْتَهى‏ (۴۲)
و اينكه پايان [كار] به سوى پروردگار توست.
وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَ أَبْكى‏ (۴۳)
و هم اوست كه مى‌‏خنداند و مى‌‏گرياند.
وَ أَنَّهُ هُوَ أَماتَ وَ أَحْيا (۴۴)
و هم اوست كه مى‌‏ميراند و زنده مى‏‌گرداند.
وَ أَنَّهُ خَلَقَ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَ الْأُنْثى‏ (۴۵)
و هم اوست كه دو نوع مى‌‏آفريند: نر و ماده،
مِنْ نُطْفَةٍ إِذا تُمْنى‏ (۴۶)
از نطفه‌‏اى چون فرو ريخته شود.
وَ أَنَّ عَلَيْهِ النَّشْأَةَ الْأُخْرى‏ (۴۷)
و هم پديدآوردنِ [عالَمِ‏] ديگر بر [عهده‏] اوست.
وَ أَنَّهُ هُوَ أَغْنى‏ وَ أَقْنى‏ (۴۸)
و هم اوست كه [شما را] بى‏‌نياز كرد و سرمايه بخشيد.
وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُّ الشِّعْرى‏ (۴۹)
و هم اوست پروردگار ستاره «شِعرى‏».
وَ أَنَّهُ أَهْلَكَ عاداً الْأُولى‏ (۵۰)
و هم اوست كه عاديان قديم را هلاك كرد.
وَ ثَمُودَ فَما أَبْقى‏ (۵۱)
و ثمود را [نيز هلاك كرد] و [كسى را] باقى نگذاشت.
وَ قَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ كانُوا هُمْ أَظْلَمَ وَ أَطْغى‏ (۵۲)
و پيشتر [از همه آنها] قوم نوح را، زيرا كه آنان ستمگرتر و سركش‏تر بودند.
وَ الْمُؤْتَفِكَةَ أَهْوى‏ (۵۳)
و شهرها[ى سَدُوم و عاموره‏] را فروافكند.
فَغَشَّاها ما غَشَّى (۵۴)
پوشاند بر آن [دو شهر، از باران گوگردى‏] آنچه را پوشاند.
فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكَ تَتَمارى‏ (۵۵)
پس به كدام يك از نعمتهاى پروردگارت ترديد روا مى‏‌دارى؟
هذا نَذِيرٌ مِنَ النُّذُرِ الْأُولى‏ (۵۶)
اين [پيامبر نيز] بيم‌‏دهنده‏‌اى از [جمله‏] بيم‏‌دهندگان نخستين است.
أَزِفَتِ الْآزِفَةُ (۵۷)
[وه چه‏] نزديك گشت قيامت.
لَيْسَ لَها مِنْ دُونِ اللَّهِ كاشِفَةٌ (۵۸)
جز خدا كسى آشكاركننده آن نيست.
أَ فَمِنْ هذَا الْحَدِيثِ تَعْجَبُونَ (۵۹)
آيا از اين سخن عجب داريد؟
وَ تَضْحَكُونَ وَ لا تَبْكُونَ (۶۰)
و مى‏‌خنديد و نمى‌‏گرييد؟
وَ أَنْتُمْ سامِدُونَ (۶۱)
و شما در غفلتيد.
فَاسْجُدُوا لِلَّهِ وَ اعْبُدُوا (۶۲)
پس خدا را سجده كنيد و بپرستيد.

[سورة المجادلة (۵۸): الآيات ۶ الى ۱۰]
يَوْمَ يَبْعَثُهُمُ اللَّهُ جَمِيعاً فَيُنَبِّئُهُمْ بِما عَمِلُوا أَحْصاهُ اللَّهُ وَ نَسُوهُ وَ اللَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ شَهِيدٌ (۶)
روزى كه خداوند همه آنان را بر مى‌‏انگيزد و به آنچه كرده‌‏اند آگاهشان مى‌‏گرداند. خدا [كارهايشان را] برشمرده است و حال آنكه آنها آن را فراموش كرده‏‌اند، و خدا بر هر چيزى گواه است.
أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى‏ ثَلاثَةٍ إِلاَّ هُوَ رابِعُهُمْ وَ لا خَمْسَةٍ إِلاَّ هُوَ سادِسُهُمْ وَ لا أَدْنى‏ مِنْ ذلِكَ وَ لا أَكْثَرَ إِلاَّ هُوَ مَعَهُمْ أَيْنَ ما كانُوا ثُمَّ يُنَبِّئُهُمْ بِما عَمِلُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَلِيمٌ (۷)
آيا ندانسته‌‏اى كه خدا آنچه را كه در آسمانها و آنچه را كه در زمين است مى‌‏داند؟ هيچ گفتگوى محرمانه‏‌اى ميان سه تن نيست مگر اينكه او چهارمين آنهاست، و نه ميان پنج تن مگر اينكه او ششمين آنهاست، و نه كمتر از اين [عدد] و نه بيشتر، مگر اينكه هر كجا باشند او با آنهاست. آنگاه روز قيامت آنان را به آنچه كرده‌‏اند آگاه خواهد گردانيد، زيرا خدا به هر چيزى داناست.
أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ نُهُوا عَنِ النَّجْوى‏ ثُمَّ يَعُودُونَ لِما نُهُوا عَنْهُ وَ يَتَناجَوْنَ بِالْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ مَعْصِيَةِ الرَّسُولِ وَ إِذا جاؤُكَ حَيَّوْكَ بِما لَمْ يُحَيِّكَ بِهِ اللَّهُ وَ يَقُولُونَ فِي أَنْفُسِهِمْ لَوْ لا يُعَذِّبُنَا اللَّهُ بِما نَقُولُ حَسْبُهُمْ جَهَنَّمُ يَصْلَوْنَها فَبِئْسَ الْمَصِيرُ (۸)
آيا كسانى را كه از نجوا منع شده بودند، نديدى كه باز بدانچه از آن منع گرديده‌‏اند، برمى‌‏گردند و با همديگر به [منظور] گناه و تعدّى و سرپيچى از پيامبر، محرمانه گفتگو مى‌‏كنند و چون به نزد تو آيند، تو را بدانچه خدا به آن [شيوه‏] سلام نگفته سلام مى‌‏دهند و در دلهاى خود مى‌‏گويند: «چرا به آنچه مى‏‌گوييم خدا ما را عذاب نمى‌‏كند؟» جهنّم براى آنان كافى است؛ در آن درمى‌‏آيند، و چه بد سرانجامى است.
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا تَناجَيْتُمْ فَلا تَتَناجَوْا بِالْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ مَعْصِيَةِ الرَّسُولِ وَ تَناجَوْا بِالْبِرِّ وَ التَّقْوى‏ وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ (۹)
اى كسانى كه ايمان آورده‌‏ايد، چون با يكديگر محرمانه گفتگو مى‌‏كنيد، به [قصد] گناه و تعدّى و نافرمانى پيامبر با همديگر محرمانه گفتگو نكنيد، و به نيكوكارى و پرهيزگارى نجوا كنيد، و از خدايى كه نزد او محشور خواهيد گشت پروا داريد.
إِنَّمَا النَّجْوى‏ مِنَ الشَّيْطانِ لِيَحْزُنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَيْسَ بِضارِّهِمْ شَيْئاً إِلاَّ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (۱۰)
چنان نجوايى صرفاً از [القاآت‏] شيطان است، تا كسانى را كه ايمان آورده‏‌اند دلتنگ گرداند، و[لى‏] جز به فرمان خدا هيچ آسيبى به آنها نمى‏‌رساند، و مؤمنان بايد بر خدا اعتماد كنند.

[سورة الحشر (۵۹): الآيات ۶ الى ۱۰]
وَ ما أَفاءَ اللَّهُ عَلى‏ رَسُولِهِ مِنْهُمْ فَما أَوْجَفْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ خَيْلٍ وَ لا رِكابٍ وَ لكِنَّ اللَّهَ يُسَلِّطُ رُسُلَهُ عَلى‏ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ (۶)
و آنچه را خدا از آنان به رسم غنيمت عايد پيامبر خود گردانيد، [شما براى تصاحب آن‏] اسب يا شترى بر آن نتاختيد، ولى خدا فرستادگانش را بر هر كه بخواهد چيره مى‏‌گرداند، و خدا بر هر كارى تواناست.
ما أَفاءَ اللَّهُ عَلى‏ رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرى‏ فَلِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبى‏ وَ الْيَتامى‏ وَ الْمَساكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ كَيْ لا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْأَغْنِياءِ مِنْكُمْ وَ ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقابِ (۷)
آنچه خدا از [دارايىِ‏] ساكنان آن قريه‏‌ها عايد پيامبرش گردانيد، از آنِ خدا و از آنِ پيامبر [او] و متعلّق به خويشاوندان نزديك [وى‏] و يتيمان و بينوايان و درراه‌‏ماندگان است، تا ميان توانگران شما دست به دست نگردد. و آنچه را فرستاده [او] به شما داد، آن را بگيريد و از آنچه شما را باز داشت، بازايستيد و از خدا پروا بداريد كه خدا سخت‌‏كيفر است.
لِلْفُقَراءِ الْمُهاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَ أَمْوالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً وَ يَنْصُرُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ أُولئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ (۸)
[اين غنايم، نخست‏] اختصاص به بينوايان مهاجرى دارد كه از ديارشان و اموالشان رانده شدند: خواستار فضل خدا و خشنودى [او] مى‌‏باشند و خدا و پيامبرش را يارى مى‏‌كنند. اينان همان مردم درست كردارند.
وَ الَّذِينَ تَبَوَّؤُا الدَّارَ وَ الْإِيمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَيْهِمْ وَ لا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (۹)
و [نيز] كسانى كه قبل از [مهاجران‏] در [مدينه‏] جاى گرفته و ايمان آورده‌‏اند؛ هر كس را كه به سوى آنان كوچ كرده دوست دارند؛ و نسبت به آنچه به ايشان داده شده است در دلهايشان حسدى نمى‏‌يابند؛ و هر چند در خودشان احتياجى [مبرم‏] باشد، آنها را بر خودشان مقدّم مى‌‏دارند. و هر كس از خسّت نفس خود مصون ماند، ايشانند كه رستگارانند.
وَ الَّذِينَ جاؤُ مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا وَ لِإِخْوانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونا بِالْإِيمانِ وَ لا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنا غِلاًّ لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنا إِنَّكَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ (۱۰)
و [نيز] كسانى كه بعد از آنان [=مهاجران و انصار] آمده‌‏اند [و] مى‌‏گويند: «پروردگارا، بر ما و بر آن برادرانمان كه در ايمان آوردن بر ما پيشى گرفتند ببخشاى، و در دلهايمان نسبت به كسانى كه ايمان آورده‏‌اند [هيچ گونه‏] كينه‌‏اى مگذار. پروردگارا، راستى كه تو رؤوف و مهربانى.»

[سورة الممتحنة (۶۰): الآيات ۶ الى ۹]
لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِيهِمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كانَ يَرْجُوا اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْآخِرَ وَ مَنْ يَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ (۶)
قطعاً براى شما در [پيروى از] آنان سرمشقى نيكوست [يعنى‏] براى كسى كه به خدا و روز بازپسين اميد مى‌‏بندد. و هر كس روى برتابد [بداند كه‏] خدا همان بى‌‏نياز ستوده‏[صفات‏] است.
عَسَى اللَّهُ أَنْ يَجْعَلَ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ الَّذِينَ عادَيْتُمْ مِنْهُمْ مَوَدَّةً وَ اللَّهُ قَدِيرٌ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ (۷)
اميد است كه خدا ميان شما و ميان كسانى از آنان كه [ايشان را] دشمن داشتيد، دوستى برقرار كند، و خدا تواناست، و خدا آمرزنده مهربان است.
لا يَنْهاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقاتِلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَ لَمْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ دِيارِكُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا إِلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ (۸)
[امّا] خدا شما را از كسانى كه در [كار] دين با شما نجنگيده و شما را از ديارتان بيرون نكرده‌‏اند، باز نمى‌‏دارد كه با آنان نيكى كنيد و با ايشان عدالت ورزيد، زيرا خدا دادگران را دوست مى‌‏دارد.
إِنَّما يَنْهاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ قاتَلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَ أَخْرَجُوكُمْ مِنْ دِيارِكُمْ وَ ظاهَرُوا عَلى‏ إِخْراجِكُمْ أَنْ تَوَلَّوْهُمْ وَ مَنْ يَتَوَلَّهُمْ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ (۹)
فقط خدا شما را از دوستى با كسانى باز مى‏‌دارد كه در [كار] دين با شما جنگ كرده و شما را از خانه‏‌هايتان بيرون رانده و در بيرون‏‌راندنتان با يكديگر همپشتى كرده‏‌اند. و هر كس آنان را به دوستى گيرد، آنان همان ستمگرانند.

[سورة النازعات (۷۹): الآيات ۲۷ الى ۴۶]
أَ أَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقاً أَمِ السَّماءُ بَناها (۲۷)
آيا آفرينش شما دشوارتر است يا آسمانى كه [او] آن را برپا كرده است؟
رَفَعَ سَمْكَها فَسَوَّاها (۲۸)
سقفش را برافراشت و آن را [به اندازه معين‏] درست كرد،
وَ أَغْطَشَ لَيْلَها وَ أَخْرَجَ ضُحاها (۲۹)
و شَبَش را تيره و روزش را آشكار گردانيد،
وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحاها (۳۰)
و پس از آن، زمين را با غلتانيدن گسترد،
أَخْرَجَ مِنْها ماءَها وَ مَرْعاها (۳۱)
آبش و چراگاهش را از آن بيرون آورد،
وَ الْجِبالَ أَرْساها (۳۲)
و كوهها را لنگر آن گردانيد،
مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ (۳۳)
[تا وسيله‏] استفاده براى شما و دامهايتان باشد.
فَإِذا جاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرى‏ (۳۴)
پس آنگاه كه آن هنگامه بزرگ دررَسَد،
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ ما سَعى‏ (۳۵)
[آن‏] روز است كه انسان آنچه را كه در پى آن كوشيده است به ياد آوَرَد
وَ بُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرى‏ (۳۶)
و جهنّم براى هر كه بيند آشكار گردد.
فَأَمَّا مَنْ طَغى‏ (۳۷)
اما هر كه طغيان كرد،
وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا (۳۸)
و زندگى پستِ دنيا را برگزيد،
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوى‏ (۳۹)
پس جايگاه او همان آتش است.
وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى‏ (۴۰)
و امّا كسى كه از ايستادن در برابر پروردگارش هراسيد، و نفس [خود] را از هوس باز داشت،
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوى‏ (۴۱)
پس جايگاه او همان بهشت است.
يَسْئَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْساها (۴۲)
در باره رستاخيز از تو مى‌‏پُرسند كه فرارسيدنش چه وقت است؟
فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْراها (۴۳)
تو را چه به گفتگو در آن.
إِلى‏ رَبِّكَ مُنْتَهاها (۴۴)
علم آن با پروردگار تو است.
إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشاها (۴۵)
تو فقط كسى را كه از آن مى‌‏ترسد هشدار مى‌‏دهى.
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَها لَمْ يَلْبَثُوا إِلاَّ عَشِيَّةً أَوْ ضُحاها (۴۶)
روزى كه آن را مى‏‌بينند، گويى كه آنان جز شبى يا روزى درنگ نكرده‏‌اند.

 
حسود بداند،
اگر از تلاش خود برای سنگ انداختن بر سر راه اهل نور باز نایستد
«الَّذِي يَنْهى‏ عَبْداً إِذا صَلَّى»،

به سختی بازخواست خواهد شد
«كَلاَّ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ»

و بزودی جایگاه ابدی آتشین خود را درک خواهد نمود
«سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ»!

[سورة العلق (۹۶): الآيات ۱ الى ۱۹]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏
به نام خداوند رحمتگر مهربان‏
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ (۱)
بخوان به نام پروردگارت كه آفريد.
خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ (۲)
انسان را از عَلَق آفريد.
اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَمُ (۳)
بخوان، و پروردگار تو كريمترين [كريمان‏] است.
الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ (۴)
همان كس كه به وسيله قلم آموخت.
عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ (۵)
آنچه را كه انسان نمى‌‏دانست [بتدريج به او] آموخت.
كَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغى‏ (۶)
حقّاً كه انسان سركشى مى‌‏كند،
أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى‏ (۷)
همين كه خود را بى‌‏نياز پندارد.
إِنَّ إِلى‏ رَبِّكَ الرُّجْعى‏ (۸)
در حقيقت، بازگشت به سوى پروردگار توست.
أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهى‏ (۹)
آيا ديدى آن كس را كه باز مى‏‌داشت،
عَبْداً إِذا صَلَّى (۱۰)
بنده‌‏اى را آنگاه كه نماز مى‌‏گزارد؟
أَ رَأَيْتَ إِنْ كانَ عَلَى الْهُدى‏ (۱۱)
چه پندارى اگر او بر هدايت باشد،
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوى‏ (۱۲)
يا به پرهيزگارى وادارد [براى او بهتر نيست‏]؟
أَ رَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّى (۱۳)
[و باز] آيا چه پندارى [كه‏] اگر او به تكذيب پردازد و روى برگردانَد [چه كيفرى در پيش دارد]؟
أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرى‏ (۱۴)
مگر ندانسته كه خدا مى‌‏بيند؟
كَلاَّ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ (۱۵)
زنهار، اگر باز نايستد، موى پيشانى [او] را سخت بگيريم؛
ناصِيَةٍ كاذِبَةٍ خاطِئَةٍ (۱۶)
[همان‏] موىِ پيشانى دروغزن گناه‌‏پيشه را.
فَلْيَدْعُ نادِيَهُ (۱۷)
[بگو] تا گروه خود را بخواند.
سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ (۱۸)
بزودى آتشبانان را فرا خوانيم.
كَلاَّ لا تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ (۱۹)
زنهار! فرمانش مَبَر، و سجده كن، و خود را [به خدا] نزديك گردان.

اشتراک گذاری مطالب در شبکه های اجتماعی