علی بن ابراهیم (رحمة الله علیه):
لَمَّا أَخْبَرَ رَسُولُ‌اللَّهِ ص قُرَیْشاً بِخَبَرِ أَصْحَابِ الْکَهْفِ قَالُوا
أَخْبِرْنَا عَنِ الْعَالِمِ الَّذِی أَمَرَ اللَّهُ مُوسَی ع أَنْ یَتْبَعَهُ وَ مَا قِصَّتُهُ
فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ
وَ إِذْ قالَ مُوسَی لِفَتاهُ لا أَبْرَحُ حَتَّی أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَیْنِ أَوْ أَمْضِیَ حُقُباً
قَالَ وَ کَانَ سَبَبُ ذَلِکَ أَنَّهُ لَمَّا کَلَّمَ اللهُ مُوسَی تَکْلِیماً وَ أَنْزَلَ اللهُ عَلَیْهِ الْأَلْوَاحَ وَ فِیهَا کَمَا قَالَ اللَّهُ
وَ کَتَبْنا لَهُ فِی الْأَلْواحِ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ مَوْعِظَةً وَ تَفْصِیلًا لِکُلِّ شَیْءٍ
وَ رَجَعَ مُوسَی ع إِلَی بَنِی إِسْرَائِیلَ فَصَعِدَ الْمِنْبَرَ فَأَخْبَرَهُمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ أَنْزَلَ عَلَیْهِ التَّوْرَاهًَْ وَ کَلَّمَهُ قَالَ فِی نَفْسِهِ مَا خَلَقَ اللَّهُ خَلْقاً أَعْلَمَ مِنِّی فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَی جَبْرَئِیلَ ع أَدْرِکْ مُوسَی ع فَقَدْ هَلَکَ وَ أَعْلِمْهُ أَنَّ عِنْدَ مُلْتَقَی الْبَحْرَیْنِ عِنْدَ الصَّخْرَهًِْ رَجُلًا أَعْلَمَ مِنْکَ فَصِرْ إِلَیْهِ وَ تَعَلَّمْ مِنْ عِلْمِهِ
فَنَزَلَ جَبْرَئِیلَ علَی مُوسَی ع وَ أَخْبَرَهُ فَذَلَّ مُوسَی ع فِی نَفْسِهِ وَ عَلِمَ أَنَّهُ أَخْطَأَ وَ دَخَلَهُ الرُّعْبُ
وَ قَالَ لِوَصِیِّهِ یُوشَعَ ع إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَمَرَنِی أَنْ أَتَّبِعَ رَجُلًا عِنْدَ مُلْتَقَی الْبَحْرَیْنِ وَ أَتَعَلَّمَ مِنْهُ فَتَزَوَّدَ یُوشَعُ ع حُوتاً مَمْلُوحاً وَ خَرَجَا فَلَمَّا خَرَجَا وَ بَلَغَا ذَلِکَ الْمَکَانَ وَجَدَا رَجُلًا مُسْتَلْقِیا علی ع قَفَاهُ فَلَمْ یَعْرِفَاهُ فَأَخْرَجَ وَصِیُّ مُوسَی ع الْحُوتَ وَ غَسَلَهُ بِالْمَاءِ وَ وَضَعَهُ عَلَی الصَّخْرَهًِْ وَ مَضَیَا وَ نَسِیَا الْحُوتَ وَ کَانَ ذَلِکَ الْمَاءُ مَاءَ الْحَیَوَانِ فَحَیِیَ الْحُوتُ وَ دَخَلَ فِی الْمَاءِ فَمَضَی مُوسَی ع وَ یُوشَعُ ع مَعَهُ حَتَّی عَیِیَا فَقَالَ لِوَصِیِّهِ آتِنا غَداءَنا لَقَدْ لَقِینا مِنْ سَفَرِنا هذا نَصَباً أَیْ عَنَاءً فَذَکَرَ وَصِیُّهُ السَّمَکَهًَْ فَقَالَ لِموسی ع إِنِّی نَسِیتُ الْحُوتَ عَلَی الصَّخْرَهًِْ
فَقَالَ مُوسَی ع
ذَلِکَ الرَّجُلُ الَّذِی رَأَیْنَاهُ عِنْدَ الصَّخْرَهًِْ هُوَ الَّذِی نُرِیدُهُ
فَرَجَعَا عَلی آثارِهِما قَصَصاً إِلَی عِنْدِ الرَّجُلِ وَ هُوَ فِی الصَّلَاهًِْ
فَقَعَدَ مُوسَی ع حَتَّی فَرَغَ عَنِ الصَّلَاهًِْ فَسَلَّمَ عَلَیْهِمَا.
هنگامی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) مردم قریش را از جریان اصحاب کهف با خبر کرد، گفتند:
«ما را از آن عالمی که خداوند به موسی (علیه السلام) امر کرد که از او پیروی کند با خبر کن و داستانش چه بوده است».
خداوند متعال این آیه را نازل کرد:
وَ إِذْ قالَ مُوسی لِفَتاهُ لا أَبْرَحُ حَتَّی أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَیْنِ أَوْ أَمْضِیَ حُقُباً.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود:
«سبب آن این بود که هنگامی که خداوند با موسی سخن گفت و الواح را بر او نازل کرد، آنطور که خداوند فرمود: و برای او در الواح اندرزی از هر موضوعی نوشتیم و بیانی از هرچیز کردیم.
موسی (علیه السلام) بین قوم بنی‌اسرائیل برگشت و بالای منبر رفت و به آن‌ها خبر داد که خداوند تورات را بر او نازل و با او صحبت کرده است.
موسی (علیه السلام) با خودش گفت:
«خداوند هیچ کس را عالم تر از من خلق نکرده است».
آنگاه خداوند به جبرئیل وحی کرد که به کمک موسی (علیه السلام) برو که خودش را هلاک کرد و به او بگو در محل تجمّع دو دریا در کنار یک صخره مردی هست که از تو عالم‌تر است. پس به نزد او برو و از علم او یاد بگیر.
جبرئیل بر موسی نازل شد و او را خبر کرد. سپس موسی (علیه السلام) در نزد خودش خوار شد و فهمید که اشتباه کرده است و ترسید،
به جانشینش یوشع (علیه السلام) گفت: «خداوند به من دستور داده است که از یک مردی که در کنار تجمع دو دریا است پیروی بکنم، و از او علم یاد بگیرم»،
یوشع یک ماهی نمک‌زده را به عنوان توشه برداشت و سپس خارج شدند.
هنگامی‌که از شهر خارج شدند و به آنجا رسیدند
مردی را دیدند که بر پشت خود دراز کشیده بود، او را نشناختند.
یوشع (علیه السلام) ماهی را از کیسه بیرون آورد و آن را با آب دریا شست و آن را بر روی یک صخره گذاشت.
و سپس راهشان را ادامه دادند و ماهی را فراموش کردند. آن آب، آب زندگانی بود، آن ماهی زنده شد و داخل آب شد.
موسی (علیه السلام) رفت و یوشع (علیه السلام) نیز با او می‌رفت تا اینکه خسته شدند.
به یوشع (علیه السلام) گفت: «آتِنَا غَدَاءنَا لَقَدْ لَقِینَا مِن سَفَرِنَا هَذَا نَصَبًا»؛ نصبا یعنی سختی،
یوشع (علیه السلام) یادش آمد که ماهی را جا گذاشته است و گفت: «من آن ماهی را بر روی آن صخره فراموش کردم».
موسی (علیه السلام) فرمود:
«آن مردی که در کنار صخره دیدیم همان کسی است که به دنبالش هستیم»،
و از همان جایی که آمده بودند به نزد آن مرد برگشتند. درحالی‌که او نماز می‌خواند.
موسی (علیه السلام) نشست تا اینکه نمازش تمام شد و به آن دو سلام داد.