امام صادق علیه السلام:
اَلْإِخْلاَصُ يَجْمَعُ فَوَاضِلَ اَلْأَعْمَالِ وَ هُوَ مَعْنًى مِفْتَاحُهُ اَلْقَبُولُ وَ تَوْقِيعُهُ اَلرِّضَا
فَمَنْ تَقَبَّلَ اَللَّهُ مِنْهُ وَ يَرْضَى عَنْهُ فَهُوَ اَلْمُخْلِصُ وَ إِنْ قَلَّ عَمَلُهُ
وَ مَنْ لاَ يَتَقَبَّلُ اَللَّهُ مِنْهُ فَلَيْسَ بِمُخْلِصٍ وَ إِنْ كَثُرَ عَمَلُهُ اِعْتِبَاراً بِآدَمَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ وَ إِبْلِيسَ عَلَيْهِ اَللَّعْنَةُ
وَ عَلاَمَةُ اَلْقَبُولِ وُجُودُ اَلاِسْتِقَامَةِ بِبَذْلِ كُلِّ مَحَابٍّ مَعَ إِصَابَةِ عِلْمِ كُلِّ حَرَكَةٍ وَ سُكُونٍ
وَ اَلْمُخْلِصُ ذَائِبٌ رُوحُهُ بَاذِلٌ مُهْجَتَهُ فِي تَقْوِيمِ مَا بِهِ اَلْعِلْمُ وَ اَلْأَعْمَالُ وَ اَلْعَامِلُ وَ اَلْمَعْمُولُ بِالْعَمَلِ
لِأَنَّهُ إِذَا أَدْرَكَ ذَلِكَ فَقَدْ أَدْرَكَ اَلْكُلَّ
وَ إِذَا فَاتَهُ ذَلِكَ فَاتَهُ اَلْكُلُّ
وَ هُوَ تَصْفِيَةُ مَعَانِي اَلتَّنْزِيهِ فِي اَلتَّوْحِيدِ
كَمَا قَالَ اَلْأَوَّلُ
هَلَكَ اَلْعَامِلُونَ إِلاَّ اَلْعَابِدُونَ
وَ هَلَكَ اَلْعَابِدُونَ إِلاَّ اَلْعَالِمُونَ
وَ هَلَكَ اَلْعَالِمُونَ إِلاَّ اَلصَّادِقُونَ
وَ هَلَكَ اَلصَّادِقُونَ إِلاَّ اَلْمُخْلِصُونَ
وَ هَلَكَ اَلْمُخْلِصُونَ إِلاَّ اَلْمُتَّقُونَ
وَ هَلَكَ اَلْمُتَّقُونَ إِلاَّ اَلْمُوقِنُونَ
وَ إِنَّ اَلْمُوقِنِينَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ
قَالَ اَللَّهُ تَعَالَى وَ اُعْبُدْ رَبَّكَ حَتّٰى يَأْتِيَكَ اَلْيَقِينُ
وَ أَدْنَى حَدِّ اَلْإِخْلاَصِ بَذْلُ اَلْعَبْدِ طَاقَتَهُ ثُمَّ لاَ يَجْعَلُ لِعَمَلِهِ عِنْدَ اَللَّهِ قَدْراً فَيُوجِبَ بِهِ عَلَى رَبِّهِ مُكَافَأَةً بِعَمَلِهِ لِعِلْمِهِ أَنَّهُ لَوْ طَالَبَهُ بِوَفَاءِ حَقِّ اَلْعُبُودِيَّةِ لَعَجَزَ
وَ أَدْنَى مَقَامِ اَلْمُخْلِصِ فِي اَلدُّنْيَا اَلسَّلاَمَةُ مِنْ جَمِيعِ اَلْآثَامِ وَ فِي اَلْآخِرَةِ اَلنَّجَاةُ مِنَ اَلنَّارِ وَ اَلْفَوْزُ بِالْجَنَّةِ.

اخلاص گرد آورنده اعمال نیک و با ارزش است و کلید و نشانه اخلاص ‍ قبولى عمل است.
پس کلید که خداوند عملش را بپذیرد و از او راضى شود، مخلص است، اگر چه عملش اندک باشد.
و آن کس که عملش ‍ رانپذیرد، مخلص نخواهد بود؛ اگر چه عملش بسیار باشد چنان که عمل هزاران ساله ابلیس ، با زیر پا گذاشتن یک فرمان تباه شد.
ونشانه پذیرفتن شدن اعمال ، بذل نمودن هر چیزى است که انسان آن را دوست مى دارد تا از تعلقات دنیوى تهى شود و با استقامت در اعمال وافعال ، راه راست بپوید و از خطا دور شود. مخلص براى آن که به اخلاص ‍ در عمل برسد، باید جان و خون خود را نثار کند، تا به علم و عمل خود قوام بخشد، و اگر به این مرحله رسید، همه کمالات را درک کرده و اگر از آن بى نصیب ماند، از همه چیز بى نصیب مانده است . اخلاص پالایش معانى توحید است.
اوّل [خداوند در حدیث قدسى یا امام على (ع)] فرمود:
عمل کنندگان در هلاکت اند، مگر آنان که عابدند.
عابدان در هلاکت اند، مگر آنان که عالم اند.
عالمان در هلاکت اند، مگر آنان که صادق اند.
صادقان در هلاکت اند، مگر آنان که مخلص اند.
مخلصان در هلاکت اند، مگر کسانى که خداترس اند.
خداترسان درهلاکت اند، مگر آنان که صاحب یقین‌اند
و صاحبان یقین، اخلاق عظیم و برجسته‌ای دارند.
خداى متعال مى فرماید:
«و پروردگارت را عبادت کن تا تو را یقین دهد».
و پایین ترین حدّ اخلاص آن است که بنده توان خود را مبذول کند و براى عمل خود نزد خداوند ارزشى قائل نشود که بر پروردگار پاداش عمل را واجب بداند؛ چه او مى داند که اگر خداوند از او بخواهد که حقّ عبودیّت را ادا نماید، در اداى آن ناتوان است .
و پایین ترین مقام مخلص، در دنیا سلامتى از همه گناهان بزرگ و در آخرت نجات از آتش و رسیدن به بهشت است.