حسود بر اشتباه مرگبار خود، اصرار هم میورزد! يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ‏ الْعَظِيمِ!

حسود بر اشتباه مرگبار خود، اصرار هم میورزد! يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ‏ الْعَظِيمِ!
[سورة ص (38): الآيات 41 الى 44]
وَ خُذْ بِيَدِكَ ضِغْثاً فَاضْرِبْ بِهِ وَ لا تَحْنَثْ‏ إِنَّا وَجَدْناهُ صابِراً نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ (44)
[سورة الواقعة (56): الآيات 41 الى 56]
وَ كانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ الْعَظِيمِ (46)
این دو آیه در قرآن را داریم که این واژه زیبا در اونها به دلایل خاص و زیبایی بکار رفته !
(1) يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ‏ الْعَظِيمِ
(2) وَ لا تَحْنَثْ
حالا معنی «حنث» از کجا خوب فهمیده میشه ؟
بَلَغَ الغُلَامُ‏ الحِنْث‏
أي بَلَغَ مَبْلَغاً جَرَى القَلَم عَلَيْهِ بالطَّاعةِ و المَعَاصِي
بَلَغَ الغُلَام‏ الحِنْثَ‏ : أي الإدْرَاك و البُلوغ
التخلّف بعد التعهّد
گناه بزرگ نقض عهد کسی که آگاهانه مرتکب این گناه می شود !
الْحِنْثِ‏ : البلوغ
الحِنْثُ‏ : المَيلُ
الحِنْثُ‏ : المَيلُ مِنْ باطلٍ إلى حَقِّ، وَ مِن حقٍّ إلى باطل
عبّر بِالْحِنْثِ‏ عن البلوغ ، لمّا كان الإنسان عنده يؤخذ بما يرتكبه خلافا لما كان قبله
بلوغ سنّى را كه انسان مرتكب كارهايى بر خلاف كارهاى قبل از بلوغ خويش مى‏‌شود «حِنْث‏» مى‌‏نامند
و مى‏‌گويند: بلغ فلان‏ الحِنْثَ : او به سنّ گناه رسيد ،
نقض العهد المؤكَّدِ: حِنْثٌ‏؛ لأنَّها من العظائمِ
+ بلغ (بلغ الحنث)
+ تغییر قبله
+ «و لا تحنث»: و سوگند مشکن! یعنی پشت به نورت نکن!
تا قبل از بلوغ هیچ تعهدی نداشتی « غلام لم يدرك‏ الْحِنْثَ‏ – أي لم يجر عليه القلم » اگه خلافی هم مرتکب می‌شدی و شیشۀ مدرسه رو میشکستی، پدرت می‌رفت جواب میداد! یعنی هنوز قلم برای تو جاری نشده بود‌!
اما با بلوغ به مرحله جدیدی رسیدی (مثلا سن قانونی- دیگه قلم برات جاری شده و دست از پا خطا کنی برات می نویسن !) و در واقع یک تعهد جدید از تو می‌گیرن که اگه خلاف کنی این بار باید خودت جواب‌گو باشی! لذا عرب از مرحله بلوغ به اعتبار اینکه از حالا به بعد، گناهش گناهه واقعا، و متهعد میشه خودش پاسخگوی کارهاش باشه رو میگه «الحنث» در واقع تازه دوران تمایل واقعی به گناه [الحِنْثُ‏ : المَيلُ] از حالا به بعد شروع میشه و اگه تا دیروز، الکی و مشقی بوده، از حالا به بعد واقعی و جنگیه! پس وقتی در قرآن از گناه بزرگی بنام نقض عهد معارین با کاربرد واژه حنث یاد میشه معناش اینه که اونا اولا با معالم ربانی آشنا شدن و نور ولایت رو فهمیدن و بالغ شدن و متعهد شدن از حالا به بعد اگه حوادث رو آثار عیب خودشون ندونن، خودشون جواب اشتباهات خودشونو پس میدن و متاسفانه غالبا، جز انگشت شماری که بداء براشون حاصل میشه، همه عهد خودشونو با نورشون زیر پا میذارن و این کار رو عامداً و از روی جحد و انکار انجام میدن: « يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ‏ الْعَظِيمِ » و اصلا قصه سهو و اشتباه لُپّی نیست و شوخی هم نمی کنن و دستور مافوق به نشکستن سوگند خود را « وَ لا تَحْنَثْ » زیر پا می گذارند و جداً برای صاحب نور خودشون که حق بزرگی به گردن اونها داره، پاپوش درست میکنن و بهش تهمت میزنن و تکذیب آیات میکنن و یوسف ع رو میندازن زندان! این معارین حسود در قرآن اسمشون «أَصْحابُ الشِّمالِ» است و سرنوشت شومشون و اینکه چجوری از اونها پذیرایی «نُزُلُهُمْ» خواهد شد، داستانش در این آیات زیر اومده: