مژدۀ نورانی! يا بُشْرى‏ هذا غُلامٌ!

#دلنوشته
این دلنوشته رو ذیل آیۀ زیبای «يا بُشْرى‏ هذا غُلامٌ» بخوانیم:
در آستانه نور:
مژده‌ای خاموش،
از دلِ سکوتِ شب برمی‌خیزد.
نه صدایی دارد،
نه رنگی،
اما دل را می‌لرزاند،
چونان نوری که از پسِ هزار پرده‌ پدیدار شود.
ای دل!
برخیز و چشم بگشا،
که آن وعده‌ دیرین آمده است.
نه به هیاهو،
که با طنین خاموشی.
نه با برقِ شمشیر،
که با فروغِ مهر و مهربانی.
امشب،
هزار ستاره خاموش می‌شوند،
تا فقط یک نور بدرخشد،
نوری از جنس آگاهی،
از جنس علوم آل محمد علیهم السلام،
از جنس عشق،
از جنس خدا.
و تو،
ای دلِ خسته از کوچه‌های تاریک تردید،
دیگر در پی فانوس مباش،
که خورشید آمده است.
نه آن خورشیدی که بر بام خانه‌ها می‌تابد،
بلکه آن خورشیدی که بر بام جان طلوع می‌کند،
خاموش، اما سراسر حضور.
سال‌ها در پی معنا دویدی،
در ورق‌های پوسیده،
در صدای خسته‌ی خطیب‌ها،
در آیینه‌هایی که جز چهره‌ات، چیزی نشان نمی‌دادند.
اکنون اما،
معنا خود به سراغت آمده است،
بی‌نقاب،
بی‌واسطه،
بی‌نیاز از ترجمه.
راه،
نه در دوردست بود،
نه در کوه و کهکشان.
راه،
در قلب تو بود؛
در همان لحظه‌ای که به سکوت خواسته‌هایت تن دادی،
در همان لحظه‌ای که به تکلمات شیطان درونت پایان دادی،
و گذاشتی نور،
آهسته آهسته
در فضای ملکوت قلبت جاری شود.
احراز هویت تمثال نورانی معلم در ملکوت قلب!
و اخذ نور علم از فرشتۀ مهربان در ملکوت قلب! 
و این است سفر انفرادی با نور!
و این است آغاز …
آغاز حضوری بی‌انتها،
بی نام،
بی شکل،
اما ازلی و ابدی.
اکنون که نور در قلب تو دمیده،
باید پوست بیفکنی.
نه پوست تن،
که پوستِ توهّم تمناها.
آن‌چه را سال‌ها گمان می‌بردی “تو” هستی،
باید رها کنی.
تمناهای بی‌ارزش را باید رها کنی!
نامت،
مقام‌ات،
پندارهایی که چون زنجیر بر دست و پای جانت بسته بود.
همه را بگذار.
نه چون زاهدی تارک دنیا،
بلکه چون عاشقی که دیگر نیازی به بی‌ارزشها ندارد،
چرا که به معشوق رسیده است.
اکنون هر چیزی به زبان نور سخن می‌گوید:
سنگ،
درخت،
نسیم،
و حتی سکوت.
همه می‌گویند: «او، خدای مهربان ما، هست.»
و تو این را می‌دانی و میفهمی،
نه با ذهن،
که با حضور نور در قلبت.
در این لحظه،
نه گذشته‌ای هست و نه آینده‌ای.
فقط اکنون است،
اکنونی پر از نور او.
و اینک مناجات این دل پس از دیدار نورش:
ای آن‌که پیش از هر چیز بودی،
و پس از هر چیز خواهی ماند…
ای که بی‌صدا سخن می‌گویی،
و بی‌صورت، رخ می‌نمایی…
تو را نه در کتاب یافتم،
نه در حرف‌ها،
نه در سایه‌ی عقل‌های مردد.
تو را در شکستن بت تمنای خود یافتم،
آنجا که هیچ نمانده بود جز من و اندوه و سکوت.
ای نزدیک‌تر از نبضم،
ای پنهان‌تر از اشکم،
چرا این همه دیر آمدی؟
یا نه، من دیر فهمیدم، که تو همیشه بوده‌ای…
سالها، نامت را زمزمه کردم
بی‌آنکه معنای نامت را بدانم!
و بی‌آن‌که بدانم نور تو خودِ آن زمزمه‌ای است که باید درکش کنم.
نماز خواندم،
ولی نه با نور تو،
که با تصویر ذهنی‌ام از تمناهایی که تاییدش را از تو میخواستم.
اکنون اما، بی‌واسطه‌، بواسطه و دلالت نورم،
دل به دل،
نفس به نفس،
نور به نور،
و در حالت نورٌ علی نور بودن قلبم میگویم:
ای خدای مهربان!
اگر این لحظه نورانی را از من بگیری،
دیگر چیزی برایم نمانده است.
و نه فرصتی برای برگشتن.
بگذار در همین نور بمانم،
در همین زمان بی‌زمانی، و مکان بی‌مکانی
در همین خاموشیِ پر از صدای زیبایت …
ای آن‌که در سکوتِ وجودم سخن می‌گویی،
ای آن‌که در تاریکیِ شب‌های طولانی،
نور امید را می‌تابانی،
چگونه می‌شود با تو بودن را وصف کرد؟
چگونه می‌شود بی‌چند و چون بودن در آغوشت را بیان کرد؟
هیچ واژه‌ای،
هیچ زبانی،
نمی‌تواند گویای این لحظه باشد.
ای نور من!
تو که در دلِ منی،
من چگونه از خود سخن بگویم؟
همه‌چیز از توست،
این تو هستی که وجودم را نورانی کرده‌ای!
ای مهربان‌تر از مهربانی‌ها،
این دل که گم شده بود،
این دل که در گردابِ خودخواهی و فریب تمناها،
ناتوان و پریشان بود،
اکنون در آغوش تو آرام گرفته است.
چه آرامشی در سکوتِ توست!
چه شوقی در دیدار توست!
اگر همه‌ی جهانیان مرا فراموش کنند،
تو همیشه با من خواهی بود،
نه به عنوان یاد،
بلکه به عنوان حضور بی‌پایان،
حضور بدون نیاز به زمان و مکان.
ای آن‌که با تو بودن، خود زندگی است!
مرا میهمان آرامش خود کن،
مرا از این سکوتِ بی‌پایان سرشار از علم بهره‌مند کن،
تا در دنیای تو،
در دنیای نور و محبت،
در دنیای بدون حسد،
زندگی کنم.
زندگی‌ای که نه با قدم‌های گام به گام خودم،
بلکه با نفس‌های بی‌پایان تو پیش می‌رود.
ای آن‌که در دل شب،
چراغ راهِ گم‌شدگان شدی،
ای که در تاریکی‌ها،
رهنما و هدایت‌گر شتابان دل‌ها بودی،
ای معلم، ای نورِ روشنگر،
خدای مهربان تو را برای من آشکار ساخت
تا از دریای متلاطم و از بی‌پناهی،
به ساحل امن حقیقت راه یابم.
ای خدای مهربان، شاکر این نعمت زیبای تو هستم.
ای معلمِ درخشان،
که در دل من شعله‌ای افروختی
که هیچ‌گاه خاموش نخواهد شد.
تو نور آوردی،
از آسمانِ دل من بر من تابیدی.
آن لحظه که دستم را گرفتی
و به سوی نور معرفت کشاندی،
آسمان برایم نزدیک‌تر شد.
شکر به تو،
که در میان هزاران حرف‌های بی‌معنی،
صدای حقیقت را به گوش قلبم رساندی،
و در میان هزاران راه بی‌فرجام،
مسیر درست را نشان دادی.
شکر به تو که از دلِ تردیدها
حقیقت را برای من آشکار کردی،
که در آینه‌ی نگاه تو،
خود را بهتر از هر زمان شناختم.
ای معلم،
شکر به خاطر هر کلمه‌ای که از زبانت جاری شد،
که همچون بارانی به دل خشک و سوزانم نشست.
شکر به خاطر هر لحظه‌ای که از وقتت برای من گذاشتی،
که این لحظات در دل من،
همچون گنجینه‌ای از حکمت و نور خواهد ماند.
شکر به خاطر آن‌که در عمق کلمات تو،
کلمه‌ای از خداوند را شنیدم
که به تنهایی هزاران کتاب را معنادار کرد.
شکر به خاطر آن‌که در تو،
حقیقتی بزرگتر از آن‌چه که می‌توانستم تصور کنم،
پیدا کردم.
شکر به خاطر آن‌که در دلِ تو،
علوم نورانی خدای مهربان برای من می‌درخشد،
و در هر کلمه‌ات،
پرچم‌های هدایت آسمانی برایم بر افراشته است.
ای معلم!
چگونه شکر کنم تو را،
که به من آموختی
که حقیقت نه در دوردست‌ها،
که در قلب خود من نهفته است.
چگونه از تو سپاس‌گزاری کنم،
که به من نشان دادی
که نور همیشه در درون قلب ماست،
فقط کافیست چشمان دل را بگشاییم
و در نورِ هدایت تو قدم بگذارمی.
ای معلم مهربان!
مرا از خودت جدا نکن،
مرا در سایه‌ی نور خود نگه‌دار،
تا از این روشنایی،
همچون چراغی برای هدایت دیگران شوم.
شکر به خاطر تو،
که در دنیای بی‌نهایتِ سوالات،
جواب‌های درخشانی به من هدیه دادی.
… …
و این دلنوشته تمامی ندارد …