[سورة الزخرف (۴۳): الآيات ۴۶ الى ۵۴]
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‏ بِآياتِنا إِلى‏ فِرْعَوْنَ وَ مَلائِهِ فَقالَ إِنِّي رَسُولُ رَبِّ الْعالَمِينَ (۴۶)
و همانا موسى را با نشانه‏‌هاى خويش به سوى فرعون و سرانِ [قوم‏] او روانه كرديم.
پس گفت: «من فرستاده پروردگار جهانيانم.»
فَلَمَّا جاءَهُمْ بِآياتِنا إِذا هُمْ مِنْها يَضْحَكُونَ (۴۷)
پس چون آيات ما را براى آنان آورد، ناگهان ايشان بر آنها خنده زدند.
وَ ما نُرِيهِمْ مِنْ آيَةٍ إِلاَّ هِيَ أَكْبَرُ مِنْ أُخْتِها وَ أَخَذْناهُمْ بِالْعَذابِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (۴۸)
و [ما] نشانه‌‏اى به ايشان نمى‏‌نموديم مگر اينكه آن از نظير [و مشابه‏] آن بزرگتر بود،
و به عذاب گرفتارشان كرديم تا مگر به راه آيند.
وَ قالُوا يا أَيُّهَا السَّاحِرُ ادْعُ لَنا رَبَّكَ بِما عَهِدَ عِنْدَكَ إِنَّنا لَمُهْتَدُونَ (۴۹)
و گفتند:
«اى فسونگر، پروردگارت را به [پاس‏] آنچه با تو عهد كرده، براى ما بخوان،
كه ما واقعاً به راه درست درآمده‏‌ايم.»
فَلَمَّا كَشَفْنا عَنْهُمُ الْعَذابَ إِذا هُمْ يَنْكُثُونَ (۵۰)
و چون عذاب را از آنها برداشتيم، بناگاه آنان پيمان شكستند.
وَ نادى فِرْعَوْنُ فِي قَوْمِهِ قالَ 
يا قَوْمِ أَ لَيْسَ لِي مُلْكُ مِصْرَ وَ هذِهِ الْأَنْهارُ تَجْرِي مِنْ تَحْتِي أَ فَلا تُبْصِرُونَ (۵۱)
و فرعون در [ميان‏] قوم خود ندا درداد [و] گفت:
«اى مردم [كشور] من،
آيا پادشاهى مصر و اين نهرها كه از زير [كاخهاى‏] من روان است از آنِ من نيست؟
پس مگر نمى‌‏بينيد؟
أَمْ أَنَا خَيْرٌ مِنْ هذَا الَّذِي هُوَ مَهِينٌ وَ لا يَكادُ يُبِينُ (۵۲)
آيا [نه‏] من از اين كس كه خود بى‏‌مقدار است و نمى‌‏تواند درست بيان كند بهترم؟
فَلَوْ لا أُلْقِيَ عَلَيْهِ أَسْوِرَةٌ مِنْ ذَهَبٍ أَوْ جاءَ مَعَهُ الْمَلائِكَةُ مُقْتَرِنِينَ (۵۳)
پس چرا بر او دستبندهايى زرّين آويخته نشده؟ يا با او فرشتگانى همراه نيامده‏‌اند؟
فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ فَأَطاعُوهُ إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً فاسِقِينَ (۵۴)
پس قوم خود را سبك‏‌مغز يافت [و آنان را فريفت‏] و اطاعتش كردند،
چرا كه آنها مردمى منحرف بودند.