امام علی علیه السلام:
… قَالَ أَخْبِرْنِي عَنِ اَلْجَنَّةِ
هَلْ فِي اَلدُّنْيَا هِيَ أَمْ فِي اَلْآخِرَةِ
وَ أَيْنَ اَلْآخِرَةُ مِنَ اَلدُّنْيَا
قَالَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ
اَلدُّنْيَا فِي اَلْآخِرَةِ وَ اَلْآخِرَةُ مُحِيطَةٌ بِالدُّنْيَا
إِذْ كَانَتِ اَلنُّقْلَةُ مِنَ اَلْحَيَاةِ إِلَى اَلْمَوْتِ ظَاهِرَةً
وَ كَانَتِ اَلْآخِرَةُ هِيَ دَارَ اَلْحَيَوَانِ لَوْ كٰانُوا يَعْلَمُونَ
وَ ذَلِكَ أَنَّ اَلدُّنْيَا نُقْلَةٌ وَ اَلْآخِرَةَ حَيَاةٌ وَ مُقَامٌ
مَثَلُ ذَلِكَ كَالنَّائِمِ وَ ذَلِكَ أَنَّ اَلْجِسْمَ يَنَامُ وَ اَلرُّوحَ لاَ تَنَامُ
وَ اَلْبَدَنَ يَمُوتُ وَ اَلرُّوحَ لاَ يَمُوتُ
قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ 
وَ إِنَّ اَلدّٰارَ اَلْآخِرَةَ لَهِيَ اَلْحَيَوٰانُ لَوْ كٰانُوا يَعْلَمُونَ 
وَ اَلدُّنْيَا رَسْمُ اَلْآخِرَةِ وَ اَلْآخِرَةُ رَسْمُ اَلدُّنْيَا
وَ لَيْسَ اَلدُّنْيَا اَلْآخِرَةَ وَ لاَ اَلْآخِرَةُ اَلدُّنْيَا
إِذَا فَارَقَ اَلرُّوحُ اَلْجِسْمَ يَرْجِعُ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا إِلَى مَا مِنْهُ بَدَأَ وَ مَا مِنْهُ خُلِقَ
وَ كَذَلِكَ اَلْجَنَّةُ وَ اَلنَّارُ فِي اَلدُّنْيَا مَوْجُودَةٌ وَ فِي اَلْآخِرَةِ
لِأَنَّ اَلْعَبْدَ إِذَا مَاتَ صَارَ فِي دَارٍ مِنَ اَلْأَرْضِ إِمَّا رَوْضَةٍ مِنْ رِيَاضِ اَلْجَنَّةِ وَ إِمَّا بُقْعَةٍ مِنْ بِقَاعِ اَلنَّارِ 
وَ رُوحُهُ إِلَى أَحَدِ دَارَيْنِ إِمَّا فِي دَارِ نَعِيمٍ مُقِيمٍ لاَ يَمُوتُ فِيهَا وَ إِمَّا فِي دَارِ عَذَابٍ أَلِيمٍ لاَ يَمُوتُ فِيهَا
وَ اَلرَّسْمُ لِمَنْ عَقَلَ مَوْجُودٌ وَاضِحٌ
وَ قَدْ قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ 
كَلاّٰ لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ اَلْيَقِينِ `لَتَرَوُنَّ اَلْجَحِيمَ . `ثُمَّ لَتَرَوُنَّهٰا عَيْنَ اَلْيَقِينِ `ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ اَلنَّعِيمِ وَ عَنِ اَلْكَافِرِينَ فَقَالَ إِنَّهُمْ كَانُوا فِي شُغُلٍ عَنْ ذِكْرِي- وَ كٰانُوا لاٰ يَسْتَطِيعُونَ سَمْعاً 
وَ لَوْ عَلِمَ اَلْإِنْسَانُ مَا هُوَ فِيهِ مَاتَ خَوْفاً مِنَ اَلْمَوْتِ
وَ مَنْ نَجَا فَبِفَضْلِ اَلْيَقِينِ.

سپس گفت خبر ده مرا از بهشت كه در دنياست يا در آخرت
و آخرت نسبت بدنيا در كجاست،
حضرت فرمود
دنيا در آخرت است و آخرت احاطه‌ى بر دنيا دارد
زيرا كه دنيا انتقال باشد از حيوة و زندگى بسوى مرگ و مردن ظاهرى
ولى آخرت سراى زندگى مى‌باشد اگر بدانند.
بيانش اين است كه دنيا انتقال پيدا كردن است
و آخرت جاى زنده بودن و ماندن است
مثلش مانند خوابيده است كه تن ميخوابد و روح نمى‌خوابد بدن ميميرد و روح زنده است
چنان كه خداى عزّ و جل ميفرمايد:
« وَ إِنَّ‌ اَلدّٰارَ اَلْآخِرَةَ‌ لَهِيَ‌ اَلْحَيَوٰانُ‌ لَوْ كٰانُوا يَعْلَمُونَ‌».
و دنيا نشانه‌ى آخرت و آخرت هم نشانه‌ى دنياست
نه دنيا عين آخرت است و نه آخرت عين دنيا
هر گاه روح از بدن جدا شد هر يك از جسم و روح به قرارگاه خودش برميگردد
هم چنين بهشت و جهنم در دنيا و آخرت وجود دارد
زيرا كه بنده هر گاه مُرد در سرائى از زمين قرار ميگيرد
كه يا باغى از باغهاى بهشت است يا در طبقه‌اى از طبقات جهنم است
روحش در يكى از اين دو جا است
يا در خانه‌ى نعمت جايگزين است كه در آنجا نمى‌ميرد
يا در خانه‌ى عذاب دردناك كه در آنجا هم زنده است و نابودى ندارد،
و نشانه براى كسى كه خردمند باشد،موجود است و واضح.
و همانا خداى عز و جل فرموده است:
« كَلاّٰ لَوْ تَعْلَمُونَ‌ عِلْمَ‌ اَلْيَقِينِ‌ `لَتَرَوُنَّ‌ اَلْجَحِيمَ‌`ثُمَّ‌ لَتَرَوُنَّهٰا عَيْنَ‌ اَلْيَقِينِ‌`ثُمَّ‌ لَتُسْئَلُنَّ‌ يَوْمَئِذٍ عَنِ‌ اَلنَّعِيمِ‌»
سپس فرمود
آنان غافل از ذكر من باشند و چنين باشند كه نيروى شنيدن ندارند
و اگر بداند انسان چه مى‌شود در آن روز از بيم مرگ جان سپارد و هر كس نجات پيدا كند به بركت يقين است.