The Light is DENIED!!!
This is the same fatal and deadly mistake of misguided leaders!
Misguided leaders make significant mistakes that have a considerable negative impact on their followers.
نور تکذیب میشود!!!
این همان اشتباه مهلک و مرگبار لیدرهای سوء است!
لیدرهای سوء، اشتباهات مهمی مرتکب میشوند
که تأثیر منفی قابل توجهی بر روی فالوئرهایشان می‌گذارد.
داستان تکراری لیدرهای سوء و فالوئرهای حسودش:
وقتی که نور برای این اهل حسادت آشکار میشه، نور رو تکذیب میکنن!
به این میگن تکذیب آیات!
اشتباه مرگبار تکذیب آیات! الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا!
تکذیب آیات میشه قطع ارتباط با مأوی و خانۀ نورانی! میشه صدّ سبیل!
انگاری لیدر سوء با دروغی که به صاحبان نور نسبت میده (تهمت)،
خودشو و همۀ فالوئرهاشو، خانه‌خراب میکنه!
نتیجۀ این اشتباه مرگبار، حتما خلود در آتش ابدی جهنم است.
ویژگی «کبر» که ریشۀ آن همان «حسد» است این بلا را بر سر این اهل حسادت می آورد، یعنی تکبر و خودبرتر بینی و خودبهتر بینی حسود از صاحبان و اهل نور، مثل ابلیس که گفت: انا خیر منه! لیدر سوء متکبر خودشو از صاحب نور، برتر میبینه! برای همینه که نسبت به صاحب نور دروغ میگه و به او تهمت میزنه تا اونو از چشم همه بندازه!
به این میگن تجنی حسود متکبر نسبت به صاحبان نور!
این داستان تکراری کسانی است که از آیات خدا رویگردان میشوند! آیاتی که برای هدایت دنیای قلب آنها، برایشان آشکار شد، اما قدرش را ندانستند!
+ «صدف»
+ «اعراض»
+ «کذب»
داستان بلعم باعورا، داستان یکی از لیدرهای سوئی است که مرتکب اشتباه مرگبار تکذیب آیات شد!
این عده در دنیا، پس از ارتکاب اشتباه مرگبار، مشمول سنت استدراج الهی میشوند و «بالنعم عند المعاصی»، در همین دنیا با آنها تسویه حساب میشود تا هیچ طلبی از خدا نداشته باشند!
+ «آلَاءُ اللَّه – آیات الله»
+ «آلاء الله! قلوب از شکر نعمت نور ولایت خود قاصرند! فَاذْكُرُوا آلاءَ اللَّهِ! فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ!»
[سورة الرحمن (۵۵): الآيات ۱ الى ۷۸]
«فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ»:
«تکذیب آلاء – تکذیب آیات»
اهل حسادتی که تلاش میکنن با تکذیب آیات، صدّ سبیل نمایند بدانند که تلاششان بی‌فایده است و هرگز نمیتونن در قلوب اهل نور، چراغ هدایت الهی را با فوت کردن، خاموش نمایند.
+ «نورِ دست‌نیافتنی! معجزۀ نورانی! وَ الَّذينَ سَعَوْا في آياتِنا مُعاجِزينَ!»
[سورة الحج (۲۲): الآيات ۴۶ الى ۵۱]
وَ الَّذينَ سَعَوْا في آياتِنا مُعاجِزينَ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (۵۱)
مَنْ کَذَّبَ بِآیَةٍ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ فَقَدْ نَبَذَ الْإِسْلَامَ وَرَاءَ ظَهْرِهِ
وَ هُوَ الْمُکَذِّبُ بِجَمِیعِ الْقُرْآنِ وَ الْأَنْبِیَاءِ وَ الْمُرْسَلِینَ!
امام أبو الحسن علیه السلام:
عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الْمُغِیرَةِ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ علیه السلام
إِنَّ لِی جَارَیْنِ أَحَدُهُمَا نَاصِبٌ وَ الْآخَرُ زَیْدِیٌّ
وَ لَا بُدَّ مِنْ مُعَاشَرَتِهِمَا
فَمَنْ أُعَاشِرُ
فَقَالَ
هُمَا سِیَّانِ
مَنْ کَذَّبَ بِآیَةٍ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ فَقَدْ نَبَذَ الْإِسْلَامَ وَرَاءَ ظَهْرِهِ
وَ هُوَ الْمُکَذِّبُ بِجَمِیعِ الْقُرْآنِ وَ الْأَنْبِیَاءِ وَ الْمُرْسَلِینَ
قَالَ ثُمَّ قَالَ
إِنَّ هَذَا نَصَبَ لَکَ وَ هَذَا الزَّیْدِیُّ نَصَبَ لَنَا.
عبد اللَّه بن مغِيره گفت:
به حضرت امام أبو الحسن علیه السلام عرض كردم:
من دو همسايه دارم يكى ناصبى و ديگرى زيدى
و من ناگزيرم با آنها رفت و آمد داشته باشم.
با كدام يك آمد و شد كنم؟!
امام علیه السلام فرمودند:
هر دو بد هستند،
هر كه آيه‌اى از كتاب خدا را تكذيب كند اسلام را پشت سر خويش رها كرده است
و همه قرآن و انبيا و پيامبران را تكذيب نموده.
امام علیه السلام سپس فرمودند:
اين ناصبى دشمن تو است و آن زيدى دشمن ما.
عبارت ترکیبی [کذب&اوی] 47 بار در آیات قرآن تکرار شده است:
[سورة البقرة (۲): آية ۳۹]
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ (39)
امام عسکری علیه السلام:
کَذَّبُوا بِآیاتِنا الدَّالَّاتِ عَلَی صِدْقِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) عَلَی مَا جَاءَ بِهِ مِنْ أَخْبَارِ الْقُرُونِ السَّالِفَهًِْ وَ عَلَی مَا أَدَّاهُ إِلَی عِبَادِ اللَّهِ مِنْ ذِکْرِ تَفْضِیلِهِ لِعَلِیٍّ (علیه السلام) وَ آلِهِ الطَّیِّبِینَ (علیهم السلام) خَیْرِ الْفَاضِلِینَ وَ الْفَاضِلَاتِ بَعْدَ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) سَیِّدِ الْبَرِیَّاتِ
أُولئِکَ الدَّافِعُونَ لِصِدْقِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) فِی أَنْبَائِهِ وَ الْمُکَذِّبُونَ لَهُ فِی تَصْدِیقِهِ لِأَوْلِیَائِهِ عَلِیٍّ (علیه السلام) سَیِّدِ الْأَوْصِیَاءِ وَ الْمُنْتَجَبِینَ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ الطَّیِّبِینَ الطَّاهِرِینَ.
[منظور از «آیات» در عبارت وَ الَّذینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا، نشانه‌های هدایت‌کننده‌ای است که بر راستگویی محمّد ص در خبرهایی که از قرن‌های پیشین آورده نشان دارد و بر درستی آنچه که درباره‌ی علی (علیه السلام) و خاندان پاکش برای بندگان خدا بیان نموده و ایشان را برتری بخشید، دلالت می‌کند. آنان که پس از محمّد ص سرور تمامی آفریدگان بوده و زن و مردشان برترین ارجمندان هستند. مصادیق این آیه، کسانی هستند که راستگویی محمّد ص را در خبرهایی که آورده انکار می‌کنند و درستی او را در گماشتن اولیاء خود، یعنی علی (علیه السلام) سرور همه‌ی اوصیا و دیگر بزرگ‌زادگان خاندان پاکش بر مردم نپذیرفته و او را در این‌باره تکذیب می‌کنند.
امام باقر علیه السلام:
کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کُلِّهَا فِی بَطْنِ الْقُرْآنِ أَنْ کَذَّبُوا بِالْأَوْصِیَاءِ کُلِّهِم.
تمام آیات ما را که درون قرآن است، تکذیب‌کردند؛ بدین معنی است که تمام اوصیاء ما را انکار کردند.
امام کاظم علیه السلام:
لَا یُخَلِّدُ اللَّهُ فِی النَّارِ إِلَّا أَهْلَ الْکُفْرِ وَ الْجُحُودِ وَ أَهْلَ الضَّلَالِ وَ الشِّرْک.
خدا کسی را در آتش دوزخ مخلّد و جاوید نمی‌کند مگر کسانی‌که اهل کفر، جحود، ضلالت و شرک باشند.
[سورة آلعمران (۳): آية ۱۱]
كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَ الَّذينَ مِنْ قَبْلِهِمْ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ وَ اللَّهُ شَديدُ الْعِقابِ (11)
علیّ‌بن‌ابراهیم رحمة الله علیه:
کَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ
أَیْ فِعْلِ آلِ فِرْعَوْنَ.
یعنی عمل خاندان فرعون.
ابن‌عبّاس رحمة الله علیه:
کَعَادَهًِْ آلِ فِرْعَوْنَ فِی التَّکْذِیبِ بِرَسُولِهِمْ وَ بِمَا أُنْزِلَ إِلَیْهِ.
مانند عادت خاندان فرعون در تکذیب پیامبرشان و آنچه بر او نازل شده است.
[سورة المائدة (۵): الآيات ۸ الى ۱۰]
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (10)
[سورة المائدة (۵): الآيات ۸۵ الى ۸۶]
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (86)
پیامبر صلی الله علیه و آله:
وَ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا أُولئِکَ أَصْحابُ الْجَحِیمِ
یَعْنِی کَفَرُوا وَ کَذَبُوا بِالْوَلَایَهًِْ وَ بِحَقِ عَلِیٍٍّ (علیه السلام).
آنها همان کسانی هستند که کفر ورزیدند و ولایت و حقّ علی (علیه السلام) را تکذیب کردند.
پیامبر صلی الله علیه و آله:
وَ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا أُولئِکَ أَصْحابُ الْجَحِیمِ
هُمُ الَّذِینَ قَاسَمَ عَلَیْهِمُ النَّارَ فَاسْتَحَقُّوا الْجَحِیمَ.
آنها همان کسانی هستند که آن حضرت درباره‌ی آنها حکم ورود به دوزخ را صادر کرد و سزاوار ورود به آتش شده‌اند.
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۲۱ الى ۲۲]
وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أَوْ كَذَّبَ بِآياتِهِ إِنَّهُ لا يُفْلِحُ الظَّالِمُونَ (21)
علیّ‌بن‌ابراهیم رحمة الله علیه:
و قوله
این کلام خداوند:
وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَری عَلَی اللهِ کَذِباً أَوْ کَذَّبَ بِآیاتِهِ إِنَّهُ لا یُفْلِحُ الظَّالِمُونَ
فإنه محکم.
[از آیات] محکم است.
پیامبر صلی الله علیه و آله:
مَنْ فَسَّرَ الْقُرْآنَ بِرَأْیِهِ فَقَدِ افْتَرَی عَلَی اللَّهِ الْکَذِبَ.
هرکس قرآن را با نظر خودش تفسیر کند به خداوند دروغ بسته است.
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۲۷ الى ۲۸]
وَ لَوْ تَرى إِذْ وُقِفُوا عَلَى النَّارِ فَقالُوا يا لَيْتَنا نُرَدُّ وَ لا نُكَذِّبَ بِآياتِ رَبِّنا وَ نَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنينَ (27)
امام صادق علیه السلام:
وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ
إِنَّ فِی الْأَرْضِ فِی أَطْرَافِهَا مُؤْمِنِینَ مَا قَدْرُ الدُّنْیَا کُلِّهَا عِنْدَهُمْ تَعْدِلُ جَنَاحَ بَعُوضَهًٍْ …
أَنْفُسُهُمْ مَتْعُوبَهًٌْ وَ أَبْدَانُهُمْ مَکْدُودَهًٌْ وَ النَّاسُ مِنْهُمْ فِی رَاحَهًٍْ
فَهُمْ عِنْدَ النَّاسِ شِرَارُ الْخَلْقِ وَ عِنْدَ اللَّهِ خِیَارُ الْخَلْقِ …
هُمْ وَارِثُو الْفِرْدَوْسِ خَالِدِینَ فِیهَا
وَ مَثَلُهُمْ فِی أَهْلِ الْجِنَانِ مَثَلُ الْفِرْدَوْسِ فِی الْجِنَانِ
وَ هُمُ الْمَطْلُوبُونَ فِی النَّارِ الْمَحْبُورُونَ فِی الْجِنَانِ
فَذَلِکَ قَوْلُ أَهْلِ النَّارِ
ما لَنا لا نَری رِجالًا کُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ الْأَشْرارِ
فَهُمْ أَشْرَارُ الْخَلْقِ عِنْدَهُمْ
فَیَرْفَعُ اللَّهُ مَنَازِلَهُمْ حَتَّی یَرَوْنَهُمْ فَیَکُونُ ذَلِکَ حَسْرَهًًْ لَهُمْ فِی النَّارِ
فَیَقُولُونَ یا لَیْتَنا نُرَدُّ فَنَکُونَ مِثْلَهُمْ
فَلَقَدْ کَانُوا هُمُ الْأَخْیَارَ وَ کُنَّا نَحْنُ الْأَشْرَارَ
فَذَلِکَ حَسْرَهًٌْ لِأَهْلِ النَّارِ.
سوگند به آن که جانم به دست او است،
در اطراف زمین مؤمنانی وجود دارند که با وجود آنها همه‌ی دنیا ارزش بال پشه‌ای را ندارد…
تنشان در سختی و مردم از آنها آسوده.
آنان در برابر مردم، بدترین خلق هستند و در برابر خدا بهترین خلق …
آنان وارثان فردوسند، در آن جاویدانند،
و نمونه آنان در میان بهشت، چون فردوس در میان بهشت‌ها است.
آنان کسانی هستند که در دوزخ به دنبال آنها می‌گردند، و در بهشت شادمانند؛
این است که اهل دوزخ می‌گویند:
آنها می‌گویند: «چرا مردانی را که ما از اشرار می‌شمردیم (در اینجا، در آتش دوزخ) نمی‌بینیم؟!
و خدا از مقام آنها پرده برمی‌دارد تا آنان را بینند،
و در دوزخ افسوس می‌خورند از آنان، و می‌گویند:
یا لَیْتَنا نُرَد، کاش مانند آنها بودیم،
که آنان نیکان بودند و ما بدان،
و این است حسرت دوزخیان.
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۳۳ الى ۳۴]
قَدْ نَعْلَمُ إِنَّهُ لَيَحْزُنُكَ الَّذي يَقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لا يُكَذِّبُونَكَ وَ لكِنَّ الظَّالِمينَ بِآياتِ اللَّهِ يَجْحَدُونَ (33)
امام حسن علیه السلام:
لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ
قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی
فَقَالَ بَعْضُ الْقَوْمِ
مَا أَنْزَلَ اللَّهُ هَذَا إِنَّمَا یُرِیدُ أَنْ یَرْفَعَ بِضَبْعِ ابْنِ عَمِّهِ
قَالُوهَا حَسَداً وَ بُغْضاً لِأَهْلِ بَیْتِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله)
فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَی
أَمْ یَقُولُونَ افْتَری عَلَی اللهِ کَذِباً
فَإِنْ یَشَإِ اللهُ یَخْتِمْ عَلی قَلْبِکَ
وَ لَا تَعْتَدَّ هَذِهِ الْمَقَالَ وَ لَا یَشُقَّ عَلَیْکَ مَا قَالُوا قَبْلُ مِنْ
فَإِنَّ اللَّهَ یَمْحُو الْباطِلَ وَ یُحِقُّ الْحَقَّ بِکَلِماتِهِ
إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ
فَشَقَّ ذَلِکَ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ حَزَنَ عَلَی مَا قَالُوا
وَ عَلِمَ أَنَّ الْقَوْمَ غَیْرُ تَارِکِینَ الْحَسَدَ وَ الْبَغْضَاءَ
فَنَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ
قَدْ نَعْلَمُ إِنَّهُ لَیَحْزُنُکَ الَّذِی یَقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لا یُکَذِّبُونَکَ وَ لکِنَّ الظَّالِمِینَ بِآیاتِ اللهِ یَجْحَدُونَ.
هنگامی‌که این آیه:
بگو: «من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی‌کنم جز دوست‌داشتن نزدیکانم [اهل بیتم]». نازل شد، گروهی از مردم گفتند:
«این را خداوند نازل نکرده است.
او می‌خواهد دست پسر عمویش را بالا ببرد [و جانشین خود معرفی کند]».
این سخن را از روی حسادت و دشمنی با اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله) گفتند؛
پس خدای تعالی نازل فرمود:
آیا می‌گویند: «او بر خدا دروغ بسته است»؟!
درحالیکه اگر خدا بخواهد بر قلب تو مُهر می‌نهد.
[ای پیامبر]! به این سخنان توجّه نکن و آنچه پیش از این گفتند، بر تو سخت نیاید.
همانا خداوند باطل را محو می‌کند و حقّ را به فرمانش پابرجا می‌سازد
چرا که او از آنچه درون سینه‌هاست آگاه است.
پس آن (سخنان منافقان) بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) سخت آمد و از آنچه گفتند غمگین شد و دانست که قوم، حسادت و دشمنی را رها نمی‌کنند؛
در نتیجه این آیه نازل شد:
قَدْ نَعْلَمُ إِنَّهُ لَیَحْزُنُکَ الَّذِی یَقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لا یُکَذِّبُونَکَ وَ لکِنَّ الظَّالِمِینَ بِآیاتِ اللهِ یَجْحَدُون.
امام صادق علیه السلام:
فِی قَوْلِهِ تَعَالَی
فَإِنَّهُمْ لا یُکَذِّبُونَکَ
قَالَ
لَا یَسْتَطِیعُونَ إِبْطَالَ قَوْلِکَ.
نمی‌توانند سخن تو را باطل کنند.
امام علی علیه السلام:
بَلَی وَ اللَّهِ لَقَدْ کَذَّبُوهُ أَشَدَّ التَّکْذِیبِ
وَ لَکِنَّهَا مُخَفَّفَهًٌْ لا یُکَذِّبُونَکَ
لَا یَأْتُونَ بِبَاطِلٍ یُکَذِّبُونَ بِهِ حَقَّکَ.
بله، به خدا سوگند به شدّت او را تکذیب کردند
ولکن آن [کلمه در این آیه] بدون تشدید است:
لا یُکْذِبُونَکَ؛
[یعنی] باطلی را نمی‌آورند که به‌وسیله‌ی آن [دعوت] حقّ تو را تکذیب کنند.
امام صادق علیه السلام:
یَا حَفْصُ
عَلَیْکَ بِالصَّبْرِ فِی جَمِیعِ أُمُورِکَ
فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بَعَثَ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) فَأَمَرَهُ بِالصَّبْرِ وَ الرِّفْقِ
فَصَبَرَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) حَتَّی نَالُوهُ بِالْعَظَائِمِ وَ رَمَوْهُ بِهَا
فَضَاقَ صدْرُهُ
فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَلَیْهِ
وَ لَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّکَ یَضِیقُ صدْرُکَ بِما یَقُولُونَ فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَ کُنْ مِنَ السَّاجِدِینَ
ثُمَّ کَذَّبُوهُ وَ رَمَوْهُ
فَحَزِنَ لِذَلِکَ
فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ
قَدْ نَعْلَمُ إِنَّهُ لَیَحْزُنُکَ الَّذِی یَقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لا یُکَذِّبُونَکَ وَ لکِنَّ الظَّالِمِینَ بِآیاتِ اللهِ یَجْحَدُونَ
وَ لَقَدْ کُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِکَ فَصَبَرُوا عَلی ما کُذِّبُوا وَ أُوذُوا حَتَّی أَتاهُمْ نَصْرُنا
فَأَلْزَمَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) نَفْسَهُ الصَّبْرَ.
ای حفص!
بر تو باد که در همه‌ی کارهایت صبر کنی؛
چون خدای عزّوجلّ، محمّد (صلی الله علیه و آله) را مبعوث فرمود و به او دستور داد صبر و مدارا کند؛ پس رسول خدا (صلی الله علیه و آله) صبر نمود تا اینکه امور بزرگی [مانند سحر و جنون و دروغ] را به او نسبت دادند و او را بدان‌ها متّهم کردند؛
پس سینه‌ی او تنگ شد.
سپس خدای عزّوجلّ بر او نازل فرمود:
وَ لَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّکَ یَضِیقُ صدْرُکَ بِما یَقُولُونَ فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَ کُنْ مِنَ السَّاجِدِینَ؛
ما می‌دانیم سینه‌ات از آنچه آنها می‌گویند تنگ میشود [و تو را سخت ناراحت می‌کنند].
[برای دفع ناراحتی آنان] پروردگارت را تسبیح و حمد گو! و از سجده‌کنندگان باش!
سپس او را تکذیب کردند و متّهم ساختند
و به خاطر این غمگین شد
و خدای عزّوجلّ نازل فرمود:
قَدْ نَعْلَمُ إِنَّهُ لَیَحْزُنُکَ الَّذِی یَقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لا یُکَذِّبُونَکَ وَلکِنَّ الظَّالِمِینَ بِآیاتِ اللهِ یَجْحَدُونَ
وَ لَقَدْ کُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِکَ فَصَبَرُوا عَلی ما کُذِّبُوا وَ أُوذُوا حَتَّی أَتاهُمْ نَصْرُنا؛
پس پیامبر (صلی الله علیه و آله) خود را به صبرکردن ملزم نمود.
امام صادق علیه السلام:
فَذَکَرَ مِنْ فَضْلِ وَصِیِّهِ ذِکْراً
فَوَقَعَ النِّفَاقُ فِی قُلُوبِهِمْ
فَعَلِمَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) ذَلِکَ وَ مَا یَقُولُونَ
فَقَالَ اللَّهُ جَلَّ ذِکْرُهُ
یا محمد (صلی الله علیه و آله)
وَ لَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّکَ یَضِیقُ صدْرُکَ بِما یَقُولُونَ
فَإِنَّهُمْ لا یُکَذِّبُونَکَ وَ لکِنَّ الظَّالِمِینَ بِآیاتِ اللهِ یَجْحَدُونَ
وَ لَکِنَّهُمْ یَجْحَدُونَ بِغَیْرِ حُجَّهًٍْ لَهُمْ.
[پیامبر (صلی الله علیه و آله)] اندکی از فضیلت وصیّش را بیان فرمود؛
پس در قلب آنها (عرب) نفاق افتاد
و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آن [نفاق] و گفتار آنها را دانست.
خداوند جلّ ذکره فرمود:
«وَ لَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّکَ یَضِیقُ صدْرُکَ بِما یَقُولُونَ؛
ما می‌دانیم سینه‌ات از آنچه آنها می‌گویند تنگ میشود [و تو را سخت ناراحت می‌کنند].
فَإِنَّهُمْ لا یُکَذِّبُونَکَ وَ لکِنَّ الظَّالِمِینَ بِآیاتِ اللهِ یَجْحَدُونَ
و لکن آنها بدون اینکه دلیلی داشته باشند، انکار می‌کنند».
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۳۸ الى ۳۹]
وَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا صُمٌّ وَ بُكْمٌ فِي الظُّلُماتِ مَنْ يَشَأِ اللَّهُ يُضْلِلْهُ وَ مَنْ يَشَأْ يَجْعَلْهُ عَلى صِراطٍ مُسْتَقيمٍ (39)
امام باقر علیه السلام:
عَنْ أَبِی الْجَارُودِ عَن أَبِی جَعْفَر (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ
وَ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا صمٌّ وَ بُکْمٌ
یَقُولُ
صمٌّ عَنِ الْهُدَی
وَ بُکْمٌ لَا یَتَکَلَّمُونَ بِخَیْرٍ
فِی الظُّلُماتِ یَعْنِی ظُلُمَاتِ الْکُفْرِ
مَنْ یَشَأِ اللهُ یُضْلِلْهُ وَ مَنْ یَشَأْ یَجْعَلْهُ عَلی صراطٍ مُسْتَقِیمٍ
وَ هُوَ رَدٌّ عَلَی قَدَرِیَّهًِْ هَذِهِ الْأُمَّهًِْ
یَحْشُرُهُمُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ مَعَ الصَّابِئِینَ وَ النَّصَارَی وَ الْمَجُوس
قَالَ
فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)
أَلَا إِنَّ لِکُلِّ أُمَّهًٍْ مَجُوساً وَ مَجُوسُ هَذِهِ الْأُمَّهًِْ الَّذِینَ یَقُولُونَ لَا قَدَرَ
وَ یَزْعُمُونَ أَنَّ الْمَشِیَّهًَْ وَ الْقُدْرَهًَْ إِلَیْهِمْ وَ لَهُمْ.
ابو‌الجارود نقل کرده، امام باقر (علیه السلام) درباره‌ی این سخن خداوند:
وَ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا صُمٌّ وَ بُکْمٌ؛
می‌فرماید:
یعنی کر از شنیدن هدایت،
و لال از اینکه سخن خیری بگویند.
فِی الظُّلُماتِ؛ یعنی تاریکی‌های کفر،
مَنْ یَشَأِ اللهُ یُضْلِلْهُ وَ مَنْ یَشَأْ یَجْعَلْهُ عَلی صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ،
این سخن، در ردّ اعتقاد قدری‌های این امّت است که خداوند آنان را در روز قیامت با صابئین و نصرانی‌ها و مجوسیان محشور می‌کند و آنان می‌گویند:
وَ الله رَبِّنا ما کُنَّا مُشْرِکِینَ،
و خداوند می‌فرماید:
انْظُرْ کَیْفَ کَذَبُوا عَلی أَنْفُسِهِمْ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ،
امام باقر (علیه السلام) نقل کردند:
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود:
«هر امّتی، مجوسیانی دارد و مجوسیان این امّت، کسانی‌اند که می‌گویند قدری در کار نیست و می‌پندارند که مشیّت و قدرت، به آنان داده شده و در اختیار آنان است».
امام باقر علیه السلام:
عَنْ أَبِی‌حَمْزَهًَْ قَالَ:
سَأَلْتُ أَبَاجَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ
الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا صمٌّ وَ بُکْمٌ فِی الظُّلُماتِ
مَنْ یَشَأِ اللهُ یُضْلِلْهُ وَ مَنْ یَشَأْ یَجْعَلْهُ عَلی صراطٍ مُسْتَقِیمٍ
قَالَ أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام)
نَزَلَتْ فِی الَّذِینَ کَذَّبُوا فِی أَوْصِیَائِهِمْ
صمٌّ وَ بُکْمٌ
کَمَا قَالَ اللَّهُ فِی الظُّلُماتِ
مَنْ کَانَ مِنْ وُلْدِ إِبْلِیسَ فَإِنَّهُ لَا یُصَدِّقُ بِالْأَوْصِیَاءِ (علیهم السلام) وَ لَا یُؤْمِنُ بِهِمْ أَبَداً
وَ هُمُ الَّذِینَ أَضَلَّهُمُ اللَّهُ
وَ مَنْ کَانَ مِنْ وُلْدِ آدَمَ (علیه السلام) آمَنَ بِالْأَوْصِیَاءِ (علیهم السلام)
وَ هُمْ عَلَی صرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ
قَالَ وَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ
کَذَّبُوا بِآیاتِنا کُلِّهَا فِی بَطْنِ الْقُرْآنِ أَنْ کَذَّبُوا بِالْأَوْصِیَاءِ (علیهم السلام) کُلِّهِمْ.
ابوحمزه گوید:
از امام باقر (علیه السلام) درباره‌ی آیه:
وَ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا صُمٌّ وَ بُکْمٌ فِی الظُّلُماتِ مَنْ یَشَأِ اللهُ یُضْلِلْهُ وَ مَنْ یَشَأْ یَجْعَلْهُ عَلی صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ؛
پرسیدم.
فرمود:
«درباره‌ی کسانی نازل شده که اوصیای خود را تکذیب کردند،
صُمٌّ وَ بُکْمٌ
همان‌طورکه خداوند فرموده است:
فِی الظُّلُماتِ، در تاریکی‌ها به سر می‌برند.
کسی که از فرزندان شیطان باشد، هرگز اوصیاء (علیهم السلام) را تصدیق نخواهد کرد
و به آنها ایمان نمی‌آورد و آنها کسانی هستند که خدا گمراهشان نموده
و کسی که از فرزندان آدم (علیه السلام) باشد، ایمان به اوصیاء (علیهم السلام) می‌آورد
و آنها در راه راست قرار دارند».
و شنیدم که می‌فرمود:
«کَذَّبُوا بِآیاتِنا تمام آیات، و در باطن قرآن یعنی تمام اوصیاء را تکذیب کردند».
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۴۶ الى ۴۹]
وَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا يَمَسُّهُمُ الْعَذابُ بِما كانُوا يَفْسُقُونَ (49)
[سورة الأنعام (۶): آية ۹۳]
وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أَوْ قالَ أُوحِيَ إِلَيَّ وَ لَمْ يُوحَ إِلَيْهِ شَيْءٌ
وَ مَنْ قالَ سَأُنْزِلُ مِثْلَ ما أَنْزَلَ اللَّهُ
وَ لَوْ تَرى إِذِ الظَّالِمُونَ في غَمَراتِ الْمَوْتِ وَ الْمَلائِكَةُ باسِطُوا أَيْديهِمْ أَخْرِجُوا أَنْفُسَكُمُ
الْيَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذابَ الْهُونِ بِما كُنْتُمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ غَيْرَ الْحَقِّ وَ كُنْتُمْ عَنْ آياتِهِ تَسْتَكْبِرُونَ (93)
امام صادق علیه السلام:
عَنْ أَبِی‌بَصِیرٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَال:
إِنَّ عَبْدَ اللَّهِ‌بْنَ‌سَعْدِبْنِ‌أَبِی‌سَرْحٍ أخو {أَخَا} عُثْمَانَ مِنَ الرَّضَاعَهًِْ
أَسْلَمَ وَ قَدِمَ الْمَدِینَهًَْ
وَ کَانَ لَهُ خَطٌّ حَسَنٌ
وَ کَانَ إِذَا نَزَلَ الْوَحْیُ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) دَعَاهُ
فَکَتَبَ مَا یُمْلِیهِ عَلَیْهِ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)
فَکَانَ إِذَا قَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) سَمِیعٌ بَصِیرٌ یَکْتُبُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ
وَ إِذَا قَالَ وَ اللهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ یَکْتُبُ بَصِیرٌ وَ یُفَرِّقُ بَیْنَ التَّاءِ وَ الْیَاءِ
وَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَقُولُ هُوَ وَاحِدٌ
فَارْتَدَّ کَافِراً وَ رَجَعَ إِلَی مَکَّهًَْ
وَ قَالَ لِقُرَیْشٍ وَ اللَّهِ مَا یَدْرِی مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) مَا یَقُولُ
أَنَا أَقُولُ مِثْلَ مَا یَقُولُ فَلَا یُنْکِرُ عَلَیَّ ذَلِکَ
فَأَنَا أُنْزِلُ مِثْلَ مَا یُنْزِلُ
فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَلَی نَبِیِّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی ذَلِکَ
وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَری عَلَی اللهِ کَذِباً أَوْ قالَ أُوحِیَ إِلَیَّ وَ لَمْ یُوحَ إِلَیْهِ شَیْءٌ وَ مَنْ قالَ سَأُنْزِلُ مِثْلَ ما أَنْزَلَ اللهُ وَ لَوْ تَری إِذِ الظَّالِمُونَ فی غَمَراتِ الْمَوْتِ وَ الْمَلائِکَةُ باسِطُوا أَیْدیهِمْ أَخْرِجُوا أَنْفُسَکُمُ الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذابَ الْهُونِ بِما کُنْتُمْ تَقُولُونَ عَلَی اللهِ غَیْرَ الْحَقِّ وَ کُنْتُمْ عَنْ آیاتِهِ تَسْتَکْبِرُون
فَلَمَّا فَتَحَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مَکَّهًَْ أَمَرَ بِقَتْلِهِ
فَجَاءَ بِهِ عُثْمَانُ قَدْ أَخَذَ بِیَدِهِ وَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فِی الْمَسْجِدِ
فَقَالَ یا رسول الله (صلی الله علیه و آله) اعْفُ عَنْهُ
فَسَکَتَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)
ثُمَّ أَعَادَ فَسَکَتَ ثُمَّ أَعَادَ فَقَالَ هُوَ لَکَ
فَلَمَّا مَرَّ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) لِأَصْحَابِهِ
أَ لَمْ أَقُلْ مَنْ رَآهُ فَلْیَقْتُلْهُ
فَقَالَ رَجُلٌ عَیْنِی إِلَیْکَ یَا رَسُولَ اللهِ (صلی الله علیه و آله) أَنْ تُشِیرَ إِلَیَّ فَأَقْتُلَهُ
فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)
إِنَّ الأَنبِیَاءِ (علیهم السلام) لَا یَقْتُلُونَ بِالْإِشَارَهًِْ
فَکَانَ مِنَ الطُّلَقَاءِ.
ابوبصیر نقل می‌کند:
امام صادق (علیه السلام) فرمود:
عبدالله‌بن‌سعدبن ابی‌سرح، برادر رضاعی عثمان بود و به مدینه آمده بود.
او اسلام آورد و خوش خط بود
و هرگاه وحی بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نازل می‌شد، آن حضرت او را می‌خواست تا آنچه را بر او نازل شده، بنویسد
و هرگاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به وی می‌فرمود: شنوا و بیناست! سمیع علیم می‌نوشت
و هرگاه می‌فرمود: «و خدا به آنچه عمل می‌کنید، آگاه است.». به‌جای خبیر، بصیر می‌نوشت
و میان حرف تاء و یاء فرق می‌گذاشت.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌فرمود:
«او یکی است».
پس کافر و مرتّد شد و به مکّه بازگشت
و به قریش گفت:
«به خدا قسم محمّد (صلی الله علیه و آله) نمی‌داند چه می‌گوید.
من به سیاق گفته‌های او، چیزهایی را می‌گویم و به خاطر آنچه که می‌گویم، به من هیچ اعتراضی نمی‌کند. پس من نیز همان‌طور که خدا [آیه] نازل می‌کند، [آیه] نازل می‌کنم».
خداوند بر پیامبر (صلی الله علیه و آله)، این آیه را نازل کرد:
وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَی عَلَی اللهِ کَذِبًا أَوْ قَالَ أُوْحِیَ إِلَیَّ وَ لَمْ یُوحَ إِلَیْهِ شَیْءٌ وَ مَن قَالَ سَأُنزِلُ مِثْلَ مَا أَنَزلَ اللهُ وَ لَوْ تَری إِذِ الظَّالِمُونَ فی غَمَراتِ المَوْتِ وَ المَلائِکَةُ باسِطُوا أَیْدیهِمْ أَخْرِجُوا أَنْفُسَکُمُ الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذابَ الهُونِ بِما کُنْتُمْ تَقُولُونَ عَلَی اللهِ غَیْرَ الحَقِّ وَ کُنْتُمْ عَنْ آیاتِهِ تَسْتَکْبِرُون.
زمانی‌که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) مکّه را فتح کرد، دستور داد تا او (عبدالله‌بن‌سعدبن ابی‌سرح) را بکشند. عثمان درحالیکه دست او را گرفته بود، وی را به نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) که در مسجد بود، آورد و گفت:
«ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! او را ببخش».
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) لب به سخن نگشود.
عثمان گفته‌اش را تکرار کرد. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) باز هم ساکت ماند.
سپس عثمان همان در خواست را تکرار کرد.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، فرمود: «او را به تو بخشیدم».
هنگامی‌که وی از آنجا رفت، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود:
«مگر نگفتم: هرکه او را دید، باید او را بکشد»؟
مردی گفت:
«چشمم به شما بود ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله) [و توقّع داشتم] به من اشاره کنید تا او را بکشم».
امّا رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، فرمود:
«پیامبران با اشاره، [کسی را] نمی‌کشند.
پس او از جمله طُلَقا (آزاد شدگان) بود».
پیامبر صلی الله علیه و آله:
وَ قَدْ ذَمَ اللَّهُ تَعَالَی الْکِبْرَ فِی مَوَاضِعَ مِنْ کِتَابِهِ
وَ ذَمَّ کُلَّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ
فَقَالَ:
سَأَصْرِفُ عَنْ آیاتِیَ الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِ
وَ قَالَ
مَنْ یَسْتَنْکِفْ عَنْ عِبادَتِهِ وَ یَسْتَکْبِرْ
وَ قَالَ
الْیَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذابَ الْهُونِ بِما کُنْتُمْ تَقُولُونَ عَلَی اللهِ غَیْرَ الْحَقِّ وَ کُنْتُمْ عَنْ آیاتِهِ تَسْتَکْبِرُونَ
وَ قَالَ
فَبِئْسَ مَثْوَی الْمُتَکَبِّرِینَ
وَ قَالَ
کَذلِکَ یَطْبَعُ اللهُ عَلی کُلِّ قَلْبِ مُتَکَبِّرٍ جَبَّارٍ
وَ قَالَ
وَ اسْتَفْتَحُوا وَ خابَ کُلُّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ.
خدای متعال کبر و خودپسندی را در چند موضع از کتابش نکوهش کرده
و همچنین هر ستمگر با عناد را؛
چنانکه می‌فرماید:
سَأَصْرِفُ عَنْ آیاتِیَ الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الحَقِّ
و فرموده است:
آنها که از عبودیّت و بندگی او، روی برتابند و تکبّر کنند، به‌زودی همه‌ی آنها را [در قیامت] نزد خود جمع خواهد کرد.
و نیز فرموده است:
امروز در برابر دروغ‌هایی که به خدا بستید و نسبت به آیات او تکبّر ورزیدید،
مجازات خوارکننده‌ای خواهید دید»!
[به حال آنها تأسف خواهی خورد]
و نیز فرموده است:
چه بد جایگاهی است جایگاه متکبّران!
و فرموده است:
این‌گونه خداوند بر دل هر متکبّر جبّاری مُهر می‌نهد!
و نیز فرموده است:
و آنها [از خدا] تقاضای فتح و پیروزی [بر کفّار] کردند
و [سرانجام] هر گردنکش منحرفی نومید و نابود شد!
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۱۴۸ الى ۱۵۰]
قُلْ هَلُمَّ شُهَداءَكُمُ الَّذينَ يَشْهَدُونَ أَنَّ اللَّهَ حَرَّمَ هذا فَإِنْ شَهِدُوا فَلا تَشْهَدْ مَعَهُمْ
وَ لا تَتَّبِعْ أَهْواءَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ الَّذينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَ هُمْ بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ (150)
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۱۵۶ الى ۱۵۷]
أَوْ تَقُولُوا لَوْ أَنَّا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْكِتابُ لَكُنَّا أَهْدى مِنْهُمْ
فَقَدْ جاءَكُمْ بَيِّنَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ كَذَّبَ بِآياتِ اللَّهِ وَ صَدَفَ عَنْها
سَنَجْزِي الَّذينَ يَصْدِفُونَ عَنْ آياتِنا سُوءَ الْعَذابِ بِما كانُوا يَصْدِفُونَ (157)
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۳۵ الى ۳۶]
وَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ اسْتَكْبَرُوا عَنْها أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ (36)
[سورة الأعراف (۷): آية ۳۷]
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أَوْ كَذَّبَ بِآياتِهِ
أُولئِكَ يَنالُهُمْ نَصيبُهُمْ مِنَ الْكِتابِ حَتَّى إِذا جاءَتْهُمْ رُسُلُنا يَتَوَفَّوْنَهُمْ قالُوا أَيْنَ ما كُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ قالُوا ضَلُّوا عَنَّا وَ شَهِدُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كانُوا كافِرينَ (37)
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۴۰ الى ۴۱]
إِنَّ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ اسْتَكْبَرُوا عَنْها لا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوابُ السَّماءِ وَ لا يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّى يَلِجَ الْجَمَلُ في سَمِّ الْخِياطِ وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُجْرِمينَ (40)
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۵۹ الى ۶۴]
فَكَذَّبُوهُ فَأَنْجَيْناهُ وَ الَّذينَ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ وَ أَغْرَقْنَا الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً عَمينَ (64)
امام صادق علیه السلام:
لَمَّا أَنْ بَعَثَ اللَّهُ نُوحاً (علیه السلام) دَعَا قَوْمَهُ عَلَانِیَهًًْ
فَلَمَّا سَمِعَ عَقِبُ هِبَهًِْ اللَّهِ‌بن‌آدَمَ (علیه السلام) تَصْدِیقَ مَا فِی أَیْدِیهِمْ مِنَ الْعِلْمِ
وَ عَرَفُوا أَنَّ الْعِلْمَ الَّذِی فِی أَیْدِیهِمْ هُوَ الْعِلْمُ الَّذِی جَاءَ بِهِ نُوحٌ صَدَّقُوهُ وَ سَلَّمُوا لَهُ
فَأَمَّا وُلْدُ قَابِیلَ فَإِنَّهُمْ کَذَّبُوهُ وَ قَالُوا
إِنَّ الْجِنَّ کَانُوا قَبْلَنَا فَبَعَثَ اللَّهُ إِلَیْهِمْ مَلَکاً
فَلَوْ أَرَادَ أَنْ یَبْعَثَ إِلَیْنَا لَبَعَثَ إِلَیْنَا مَلَکاً مِنَ الْمَلَائِکَهًْ.
وقتی خداوند نوح ع را مبعوث کرد، آشکارا قوم خویش را دعوت کرد،
زمانی‌که ذرّیّه‌ی هبهًْ‌الله فرزند آدم ع شنیدند که نوح ع علمی را که نزد آنان است تصدیق می‌کند و دانستند که علمی که در دست آنان است همان علمی است که نوح ع آن را آورده است،
او را تصدیق کرده و تسلیم امر او شدند.
امّا فرزندان قابیل او را تکذیب کرده و گفتند:
«قبل از ما جن‌ها بودند و خداوند فرشته‌ای را به‌سوی آنان فرستاد،
پس اگر می‌خواست به‌سوی ما بفرستد، قطعاً یکی از فرشتگان را می‌فرستاد».
وقتی که نوح ع علوم نورانی آل محمد ع را آشکار کرد، مخاطبینش دو دسته بودند:
عده‌ای فرزندان هبة الله و عده‌ای فرزندان قابیل.
هر دو دسته این علوم آشکار شده را شنیدند «سمعنا»،
اما عکس العمل آنها نسبت به نوح ع و علومش، متفاوت بود.
اهل نور، یعنی فرزندان هبة الله، علومی که از هبة الله نزد آنان بود را کنار علومی که از نوح شنیدند گذاشتند و فهمیدند که این علوم، از سرِ همان علوم است، لذا نوح ع و علومش را شناختند و تصدیق کردند و امورات خود را به نوح ع رد نموده و تسلیم او شدند.
«سمعنا و اطعنا»
اما اهل حسادت، یعنی فرزندان قابیل، علیرغم اینکه علوم آشکار شدۀ نوح ع را شنیدند، اما آن را تکذیب نموده و به او تهمت زدند «سمعنا و عصینا» و از این علوم زیبا اتباع ننموده و تلاش کردند که هیچکس به این علوم نورانی دسترسی پیدا نکند و این شدت بغض و حسادت اهل حسادت را نسبت به اهل نور میرساند که چقدر این داستان تکراری، و این فرمول کلی، بارها و بارها تکرار شده است.
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۶۵ الى ۷۲]
فَأَنْجَيْناهُ وَ الَّذينَ مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ قَطَعْنا دابِرَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ ما كانُوا مُؤْمِنينَ (72)
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۱۳۴ الى ۱۳۶]
فَانْتَقَمْنا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْناهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ كانُوا عَنْها غافِلينَ (136)
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۱۴۶ الى ۱۴۷]
سَأَصْرِفُ عَنْ آياتِيَ الَّذينَ يَتَكَبَّرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ
وَ إِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لا يُؤْمِنُوا بِها
وَ إِنْ يَرَوْا سَبيلَ الرُّشْدِ لا يَتَّخِذُوهُ سَبيلاً
وَ إِنْ يَرَوْا سَبيلَ الغَيِّ يَتَّخِذُوهُ سَبيلاً
ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ كانُوا عَنْها غافِلينَ (146)
وَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ لِقاءِ الْآخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ
هَلْ يُجْزَوْنَ إِلاَّ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (147)
امام کاظم علیه السلام:
عَنْ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌سَابِقِ‌بْنِ‌طَلْحَهًَْ الْأنْصَارِیّ قَالَ:
کَانَ مِمَّا قَالَ هَارُونُ لِأَبِی الْحَسَنِ مُوسَی (علیه السلام) حِینَ أُدْخِلَ عَلَیْهِ
مَا هَذِهِ الدَّارُ؟
قَالَ
هَذِهِ دَارُ الْفَاسِقِینَ
قَالَ وَ قَرَأَ
سَأَصْرِفُ عَنْ آیاتِیَ الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ
وَ إِنْ یَرَوْا کُلَّ آیَةٍ لا یُؤْمِنُوا بِها
وَ إِنْ یَرَوْا سَبِیلَ الرُّشْدِ لا یَتَّخِذُوهُ سَبِیلًا
وَ إِنْ یَرَوْا سَبِیلَ الغَیِّ یَتَّخِذُوهُ سَبِیلًا
فَقَالَ لَهُ هَارُونُ
فَدَارُ مَنْ هِیَ؟
قَالَ
هِیَ لِشِیعَتِنَا فِتْرَهًٌْ وَ لِغَیْرِهِمْ فِتْنَهًٌْ
قَالَ
فَمَا بَالُ صَاحِبِ الدَّارِ لَا یَأْخُذُهَا
قَالَ
أُخِذَتْ مِنْهُ عَامِرَهًًْ وَ لَا یَأْخُذُهَا إِلَّا مَعْمُورَهًًْ.
محمّدبن‌سابق‌بن‌طلحه انصاری گوید:
از جمله گفته‌های هارون به موسی ع هنگامی‌که امام را نزد او آوردند، این بود که پرسید:
«این چه خانه‌ایست»؟
فرمود: «این خانه‌ی فاسقان است».
و این آیه را تلاوت کرد:
سَأَصْرِفُ عَنْ آیَاتِیَ الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الأَرْضِ بِغَیْرِ الحَقِّ
وَ إِن یَرَوْاْ کُلَّ آیَةٍ لاَّ یُؤْمِنُواْ بِهَا وَإِن یَرَوْاْ سَبِیلَ الرُّشْدِ لاَ یَتَّخِذُوهُ سَبِیلاً؛
سپس هارون به وی گفت:
«این خانه برای کیست»؟
فرمود:
«برای شیعه‌ی ما مایه‌ی چشم‌روشنی و برای دیگران فتنه است».
گفت:
«چرا صاحب این خانه، منزل خویش را بازپس نمی‌گیرد»؟
فرمود:
«هنگامی‌که از او گرفته شد آباد بود و او آن را نمی‌گیرد، مگر اینکه آباد باشد».
علی‌بن‌ابراهیم رحمة الله علیه:
قَوْلُهُ
سَأَصْرِفُ عَنْ آیاتِیَ الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ
یَعْنِی أَصْرِفُ الْقُرْآنَ عَنِ الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ
یعنی قرآن را از کسانی که در زمین به ناحق تکبّر می‌ورزند، دور می‌سازم.
وَ إِنْ یَرَوْا کُلَّ آیَةٍ لا یُؤْمِنُوا بِها وَ إِنْ یَرَوْا سَبِیلَ الرُّشْدِ لا یَتَّخِذُوهُ سَبِیلًا
قَالَ
إِذَا رَأَوُا الْإِیمَانَ وَ الصِّدْقَ وَ الْوَفَاءَ وَ الْعَمَلَ الصَّالِحَ لَا یَتَّخِذُوهُ سَبِیلًا
وَ إِنْ یَرَوُا الشِّرْکَ وَ الزِّنَا وَ الْمَعَاصِیَ یَأْخُذُوا بِهَا وَ یَعْمَلُوا بِهَا.
هنگامی‌که ایمان و صدق و وفا و کار نیک را ببینند، آن را به‌عنوان راه زندگی قرار نمی‌دهند
و هرگاه شرک و زنا و معصیّت‌ها را بینند، آن را می‌پذیرند و به آن عمل می‌کنند.
داستان بلعم باعورا، داستان یکی از لیدرهای سوئی است که مرتکب اشتباه مرگبار تکذیب آیات شد!
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۱۷۵ الى ۱۷۸]
وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَواهُ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ ذلِكَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ (176)
ساءَ مَثَلاً الْقَوْمُ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ أَنْفُسَهُمْ كانُوا يَظْلِمُونَ (177)
امام باقر علیه السلام:
الْأَصْلُ فِی ذَلِکَ بَلْعَمُ
ثُمَّ ضَرَبَهُ اللَّهُ مَثَلًا لِکُلِّ مُؤْثِرٍ هَوَاهُ عَلَی هُدَی اللَّهِ مِنْ أَهْلِ الْقِبْلَهًِْ.
اصل در آن بلعم است،
و سپس خدا آن را برای هرکسی از اهل قبله مثل زده است،
که هوای نفس را بر هدایت الهی برگزیده باشد.
امام باقر علیه السلام:
کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کُلِّها فِی بَطْنِ الْقُرْآنِ أَنْ کَذَّبُوا بِالْأَوْصِیَاءِ (علیهم السلام) کُلِّهِمْ.
کَذَّبُوا بِآیاتِنا؛ تمام آیات،
و در باطن قرآن یعنی تمام اوصیاء را تکذیب کردند.
[سورة الأعراف (۷): الآيات ۱۸۲ الى ۱۸۶]
وَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ (182)
امام صادق علیه السلام:
إِنَّ اللَّهَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَیْراً فَأَذْنَبَ ذَنْباً أَتْبَعَهُ بِنَقِمَهًٍْ وَ یُذَکِّرُهُ الِاسْتِغْفَارَ
وَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ شَرّاً فَأَذْنَبَ ذَنْباً أَتْبَعَهُ بِنِعْمَهًٍْ لِیُنْسِیَهُ الِاسْتِغْفَارَ وَ یَتَمَادَی بِهَا
وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ
سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ بِالنِّعَمِ عِنْدَ الْمَعَاصِی.
همانا خدا هرگاه خیری را برای بنده‌ی خود بخواهد و این عبد مرتکب گناهی شده باشد،
او را پس از آن به مصیبتی دچار می‌کند و او را به یاد استغفار و طلب آمرزش می‌اندازد
و هرگاه برای بنده‌ای بدی و شر بخواهد و این بنده مرتکب گناهی شده باشد،
نعمتی را برای او فراهم می‌آورد تا استغفار و طلب آمرزش را فراموش کند و در گناه زیاده‌روی کند
و این همان سخن خدای عزّوجلّ است:
به تدریج از جایی که نمی‌دانند،
به‌وسیله‌ی نعمت‌ها در هنگام معصیت‌ها گرفتار مجازاتشان خواهیم کرد.
+ «مهلتی تا آتش! إِنَّما نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً!»
[سورة الأنفال (۸): الآيات ۵۲ الى ۵۴]
كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ
فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ شَدِيدُ الْعِقابِ (۵۲)
[رفتارشان] مانند رفتار خاندان فرعون و كسانى است كه پيش از آنان بودند: به آيات خدا كفر ورزيدند؛ پس خدا به [سزاى] گناهانشان گرفتارشان كرد. آرى، خدا نيرومند سختكيفر است.
ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّراً نِعْمَةً أَنْعَمَها عَلى قَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ
وَ أَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (۵۳)
اين [كيفر] بدان سبب است كه خداوند نعمتى را كه بر قومى ارزانى داشته تغيير نمىدهد،
مگر آنكه آنان آنچه را در دل دارند تغيير دهند، و خدا شنواى داناست.
كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَ الَّذينَ مِنْ قَبْلِهِمْ كَذَّبُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ
فَأَهْلَكْناهُمْ بِذُنُوبِهِمْ وَ أَغْرَقْنا آلَ فِرْعَوْنَ وَ كُلٌّ كانُوا ظالِمينَ (54)
[سورة يونس (۱۰): الآيات ۱۵ الى ۱۷]
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أَوْ كَذَّبَ بِآياتِهِ إِنَّهُ لا يُفْلِحُ الْمُجْرِمُونَ (17)
[سورة يونس (۱۰): الآيات ۷۱ الى ۷۳]
فَكَذَّبُوهُ فَنَجَّيْناهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِي الْفُلْكِ وَ جَعَلْناهُمْ خَلائِفَ
وَ أَغْرَقْنَا الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُنْذَرينَ (73)
[سورة يونس (۱۰): الآيات ۹۴ الى ۹۷]
وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ فَتَكُونَ مِنَ الْخاسِرينَ (95)
[سورة النحل (۱۶): الآيات ۱۰۱ الى ۱۰۵]
إِنَّما يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذينَ لا يُؤْمِنُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْكاذِبُونَ (105)
امام علی علیه السلام:
إِنَّمَا هَلَکَ النَّاسُ حِینَ سَاوَوْا بَیْنَ أَئِمَّهًِْ الْهُدَی وَ بَیْنَ أَئِمَّهًِْ الْکُفْرِ
وَ قَالُوا
إِنَّ الطَّاعَهًَْ مَفْرُوضَهًٌْ لِکُلِّ مَنْ قَامَ مَقَامَ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) بَرّاً کَانَ أَوْ فَاجِراً
فَأْتُوا مِنْ قِبَلِ ذَلِکَ
قَالَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ
أَ فَنَجْعَلُ الْمُسْلِمِینَ کَالْمُجْرِمِینَ * ما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ
وَ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی
هَلْ یَسْتَوِی الْأَعْمی وَ الْبَصِیرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِی الظُّلُماتُ وَ النُّورُ
فَقَالَ فِیمَنْ سَمَّوْهُمْ مِنْ أَئِمَّهًِْ الْکُفْرِ بِأَسْمَاءِ أَئِمَّهًِْ الْهُدَی مِمَّنْ غَصَبَ أَهْلَ الْحَقِّ مَا جَعَلَهُ اللَّهُ لَهُمْ وَ فِیمَنْ أَعَانَ أَئِمَّهًَْ الضَّلَالِ عَلَی ظُلْمِهِمْ
إِنْ هِیَ إِلَّا أَسْماءٌ سَمَّیْتُمُوها أَنْتُمْ وَ آباؤُکُمْ ما أَنْزَلَ اللهُ بِها مِنْ سُلْطانٍ
فَأَخْبَرَهُمُ اللَّهُ سُبْحَانَهُ بِعَظِیمِ افْتِرَائِهِمْ عَلَی جُمْلَهًِْ أَهْلِ الْإِیمَانِ بِقَوْلِهِ تَعَالَی
إِنَّما یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِآیاتِ اللهِ.
مردم هنگامی هلاک شدند که بین رهبران حق و کفر فرقی قائل نشدند
و همه را یکسان دانستند و گفتند:
«هرکس که در جای رسول‌اکرم (صلی الله علیه و آله) نشست، اطاعتش واجب می‌باشد؛
خواه نیکوکار و یا بدکار باشند»
و از همین‌جا هلاک شدند.
خداوند متعال فرمود:
آیا با تسلیم‌شدگان چون مجرمان رفتار می‌کنیم؟ شما را چه میشود؟
و فرمود:
بگو: آیا نابینا و بینا برابرند؟ یا تاریکی و روشنی یکسانند؟
درباره‌ی کسانی که رهبران کفر را رهبران راستین می‌دانند و غاصبان حقوقی را که خداوند برای امامان به حق قرار داده و گمراهان را بر ظلم و فساد تأیید می‌کنند فرمود:
اینها چیزی نیستند جز نامهایی که خود و پدرانتان به آنها داده‌اید؛
و خداوند هیچ دلیلی بر آنها نفرستاده است.
خداوند با آیه:
إِنَّما یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِآیاتِ اللهِ
به همه‌ی مؤمنان اطّلاع داده و آنان را بر دروغ بزرگی که آنان گفتند مطّلع فرموده است.
پیامبر صلی الله علیه و آله:
أَرْبَی الرِّبَا الْکَذِبُ
وَ قَالَ رَجُلٌ لَهُ (صلی الله علیه و آله)
الْمُؤْمِنُ یَزْنِی؟
قَالَ قَدْ یَکُونُ ذَلِکَ
قَالَ
الْمُؤْمِنُ یَسْرِقُ؟
قَالَ (صلی الله علیه و آله) قَدْ یَکُونُ ذَلِکَ
قَالَ یَا رَسُولَ‌اللَّهِ (صلی الله علیه و آله)
الْمُؤْمِنُ یَکْذِبُ؟
قَالَ لَا
قَالَ اللَّهُ تَعَالَی
إِنَّما یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ.
[در کتاب دعوات آمده است: رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود:]
دروغ بالاتر از ربا می‌باشد،
مردی به حضور ایشان عرض‌کرد:
«[آیا] مؤمن زنا می‌کند؟!
فرمود: «گاهی امکان دارد».
پرسید: «مؤمن دزدی می‌کند»؟!
فرمود: «گاهی امکان آن هست».
پرسید: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)!
[مؤمن] دروغ می‌گوید»؟!
فرمود: «خیر؛
خداوند فرموده:
إِنَّما یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ».
[سورة الإسراء (۱۷): الآيات ۵۸ الى ۶۰]
وَ ما مَنَعَنا أَنْ نُرْسِلَ بِالْآياتِ إِلاَّ أَنْ كَذَّبَ بِهَا الْأَوَّلُونَ
وَ آتَيْنا ثَمُودَ النَّاقَةَ مُبْصِرَةً فَظَلَمُوا بِها
وَ ما نُرْسِلُ بِالْآياتِ إِلاَّ تَخْويفاً (59)
[سورة طه (۲۰): الآيات ۴۵ الى ۵۶]
وَ لَقَدْ أَرَيْناهُ آياتِنا كُلَّها فَكَذَّبَ وَ أَبى (56)
[سورة الأنبياء (۲۱): الآيات ۷۶ الى ۸۰]
وَ نَصَرْناهُ مِنَ الْقَوْمِ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا إِنَّهُمْ كانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَأَغْرَقْناهُمْ أَجْمَعينَ (77)
[سورة الحج (۲۲): الآيات ۵۶ الى ۶۰]
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَأُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ مُهينٌ (57)
علیّ‌بن‌ابراهیم رحمه الله:
فَالَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ* وَ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا
قَالَ وَ لَمْ یُؤْمِنُوا بِوَلَایَهًِْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ الْأَئِمَّهًِْ علیهم السلام
فَأُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ.
وَ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا
[کسانی که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند]
و به ولایت امیرالمؤمنین ع و دیگر امامان ع ایمان نیاوردند.
فَأُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ مُهینٌ.
[سورة المؤمنون (۲۳): الآيات ۱۰۱ الى ۱۱۰]
أَ لَمْ تَكُنْ آياتي تُتْلى عَلَيْكُمْ فَكُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ (105)
امام باقر علیه السلام:
أَ لَمْ تَکُنْ آیاتِی تُتْلی عَلَیْکُمْ فِی عَلِیٍّ فَکُنْتُمْ بِها تُکَذِّبُونَ.
أَ لَمْ تَکُنْ آیاتِی تُتْلی عَلَیْکُمْ؛
آیا آیات من در مورد علی ع بر شما خوانده نمی‌ش؛ پس آن را تکذیب می‌کردید؟!
أَنَّ أَهْلَ النَّارِ إِذَا دَخَلُوهَا وَ رَأَوْا نَکَالَهَا وَ أَهْوَالَهَا وَ عَلِمُوا عَذَابَهَا وَ عِقَابَهَا …
یَئِسُوا مِنْ مَوْلَاهُمْ رَبِّ الْعَالَمِینَ
الَّذِی کَانَ أَهْوَنُ شَیْءٍ عِنْدَهُمْ فِی دُنْیَاهُمْ
وَ کَانَ قَدْ آثَرَ کُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ عَلَیْهِ هَوَاهُ مُدَّهًَْ الْحَیَاهًِْ
وَ کَانَ قَدْ قُدِّرَ عِنْدَهُمْ بِالْعَقْلِ وَ النَّقْلِ أَنَّهُ أَوْضَحَ لَهُمْ عَلَی یَدِ الْهُدَاهًِْ سُبُلَ النَّجَاهًِْ
وَ عَرَّفَهُمْ بِلِسَانِ الْحَالِ أَنَّهُمُ الْمُلْقُونَ بِأَنْفُسِهِمْ إِلَی دَارِ النَّکَالِ وَ الْأَهْوَالِ
وَ أَنَّ بَابَ الْقَبُولِ یُغْلَقُ عَنِ الْکُفَّارِ بِالْمَمَاتِ أَبَدَ الْآبِدِینَ
وَ کَانَ یَقُولُ لَهُمْ فِی أَوْقَاتٍ کَانُوا فِی الْحَیَاهًِْ الدُّنْیَا مِنَ الْمُکَلَّفِینَ بِلِسَانِ الْحَالِ الْوَاضِحِ الْمُبِینِ هَبْ أَنَّکُمْ مَا صَدَّقْتُمُونِی فِی هَذَا الْمَقَالِ
أَ مَا تُجَوِّزُونَ أَنْ أَکُونَ مِنَ ألصّادقینَ؟
فَکَیْفَ أَعْرَضْتُمْ عَنِّی وَ شَهِدْتُمْ بِتَکْذِیبِی وَ تَکْذِیبِ مَنْ صَدَّقَنِی مِنَ الْمُرْسَلِینَ
وَ هَلَّا تَحَرَّزْتُمْ مِنْ هَذِهِ الضَّرَرِ الْمُحَذَّرِ الْهَائِلِ
أَ مَا سَمِعْتُمْ بِکَثْرَهًِْ الْمُرْسَلِینَ وَ تَکْرَارِ الرَّسَائِلِ
ثُمَّ کَرَّرَ جَلَّ جَلَالُهُ مُرَافَقَتَهُمْ فِی النَّارِ بِلِسَانِ الْمَقَالِ
فَقَالَ
أَ لَمْ تَکُنْ آیاتِی تُتْلی عَلَیْکُمْ فَکُنْتُمْ بِها تُکَذِّبُونَ*
فَقَالُوا رَبَّنا غَلَبَتْ عَلَیْنا شِقْوَتُنا وَ کُنَّا قَوْماً ضالِّینَ*
رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها فَإِنْ عُدْنا فَإِنَّا ظالِمُونَ
فَیَقِفُونَ أَرْبَعِینَ سَنَهًًْ ذُلَّ الْهَوَانِ لَا یُجَابُونَ
وَ فِی عَذَابِ النَّارِ لَا یُکَلَّمُونَ
ثُمَّ یُجِیبُهُمُ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ
اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ
قَالَ
فَعِنْدَ ذَلِکَ یَیْأَسُونَ مِنْ کُلِّ فَرَجٍ وَ رَاحَهًٍْ
وَ یُغْلَقُ أَبْوَابُ جَهَنَّمَ عَلَیْهِمْ
وَ یَدُومُ لَدَیْهِمْ مَآتِمُ الْهَلَاکِ وَ الشَّهِیقُ وَ الزَّفِیرُ وَ الصُّرَاخُ وَ النِّیَاحَهًُْ.
اهل آتش هنگامی که وارد آن میشوند و خاری و سختی‌های آن را می‌بینند و از عذاب و عقاب آن آگاه میشوند …
هنگامی که از مولای خود پروردگار جهانیان که در دنیا بی‌ارزش‌ترین چیز در نزد آنان بود و آنها هوا و هوس خود را بر او ترجیح می‌دادند نومید شدند،
درحالیکه وجود او عقلا و نقلا به‌وسیله‌ی هدایتگران به سوی راه نجات برایشان اثبات شده بود،
و به زبان حال به آنها فهمانده بود که با اعمال خود، خود را به عذاب می‌کشانند،
و در قبول، با مرگ تا ابد بر روی کفّار بسته است
و به آنها گفته بود وقتی که در دنیا بودند، شما مرا باور نکردید
آیا گمان نمی‌کنید که من از صدّیقین می‌باشم؟
پس چگونه از من رویگردان می‌شوید و مرا تکذیب می‌کنید
و پیامبرانی که مرا باور دارند تکذیب می‌کنید؟
شما را از این زیان هائل بر حذر می‌دارم.
آیا از زیادی تعداد پیامبران و تکرار رسالت آنان چیزی نشنیدید؟
سپس خداوند متعال ورود آنان را به آتش، تکرار کرد و فرمود:
أَ لَمْ تَکُنْ آیاتِی تُتْلی عَلَیْکُمْ فَکُنْتُمْ بِها تُکَذِّبُونَ
پس کفار گفتند:
رَبَّنا غَلَبَتْ عَلَیْنا شِقْوَتُنا وَ کُنَّا قَوْماً ضالِّینَ
رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها فَإِنْ عُدْنا فَإِنَّا ظالِمُونَ
آنها چهل سال در خواری و ذلّت می‌مانند و در عذاب آتش، پاسخی به ایشان داده نمی‌شود وکسی با آنان سخن نمی‌گوید.
سپس خداوند عزّوجلّ به آنها پاسخ می‌دهد:
در آتش بمانید و سخن نگویید.
گفت که در این هنگام آنها از هر گشایش و آسایشی نومید می‌گردند
و درهای جهنّم به روی آنها بسته میشود
و ماتم هلاک و آه و ناله و شیون آنان ابدی میشود.
[سورة الفرقان (۲۵): الآيات ۳۱ الى ۴۰]
فَقُلْنَا اذْهَبا إِلَى الْقَوْمِ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَدَمَّرْناهُمْ تَدْميراً (36)
وَ قَوْمَ نُوحٍ لَمَّا كَذَّبُوا الرُّسُلَ أَغْرَقْناهُمْ وَ جَعَلْناهُمْ لِلنَّاسِ آيَةً وَ أَعْتَدْنا لِلظَّالِمينَ عَذاباً أَليماً (37)
[سورة الشعراء (۲۶): الآيات ۱۲۳ الى ۱۴۰]
فَكَذَّبُوهُ فَأَهْلَكْناهُمْ إِنَّ في ذلِكَ لَآيَةً وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنينَ (139)
[سورة النمل (۲۷): الآيات ۷۶ الى ۸۵]
وَ يَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجاً مِمَّنْ يُكَذِّبُ بِآياتِنا فَهُمْ يُوزَعُونَ (83)
حَتَّى إِذا جاؤُ قالَ أَ كَذَّبْتُمْ بِآياتي وَ لَمْ تُحيطُوا بِها عِلْماً أَمَّا ذا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (84)
[سورة الروم (۳۰): الآيات ۸ الى ۱۰]
ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذينَ أَساؤُا السُّواى أَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ وَ كانُوا بِها يَسْتَهْزِؤُنَ (10)
علیّ‌ّّّّبن‌ابراهیم رحمة الله علیه:
ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذِینَ أَساؤُا السُّوای أَنْ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللهِ وَ کانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنَ
أَیْ ظَلَمُوا وَ اسْتَهْزَءُوا.
یعنی ستم ورزیدند و تمسخر کردند.
ابن‌عبّاس رحمة الله علیه:
ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذِینَ أَساؤُا إِلَی نُفُوسِهِمْ بِالْکُفْرِ بِاللَّهِ وَ تَکْذِیبِ رُسُلِهِ السُّوای أَیِ الْخُلَّهًَْ الَّتِی تَسُوءُ صَاحِبَهَا إِذَا أَدْرَکَهَا وَ هِیَ عَذَابُ النَّارِ.
ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاؤُوا،
منظور این است که با کفر به خدا و تکذیب پیامبران به نفس خود بدی کردند.
السُّوأَی؛ یعنی دوستی که چون به دوست خود برسد به وی بدی کند و منظور عذاب آتش است.
[سورة الروم (۳۰): الآيات ۱۱ الى ۲۰]
وَ أَمَّا الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ لِقاءِ الْآخِرَةِ فَأُولئِكَ فِي الْعَذابِ مُحْضَرُونَ (16)
[سورة السجده (۳۲): الآيات ۱۶ الى ۲۰]
وَ أَمَّا الَّذينَ فَسَقُوا فَمَأْواهُمُ النَّارُ كُلَّما أَرادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْها أُعيدُوا فيها
وَ قيلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذابَ النَّارِ الَّذي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ (20)
[سورة الزمر (۳۹): الآيات ۵۶ الى ۶۰]
بَلى قَدْ جاءَتْكَ آياتي فَكَذَّبْتَ بِها وَ اسْتَكْبَرْتَ وَ كُنْتَ مِنَ الْكافِرينَ (59)
علیّ‌بن‌ابراهیم رحمه الله:
أَوْ تَقُولَ حِینَ تَرَی الْعَذابَ لَوْ أَنَّ لِی کَرَّةً …
فَرَدَّ اللَّهُ عَلَیْهِمْ فَقَالَ
بَلی قَدْ جاءَتْکَ آیاتِی فَکَذَّبْتَ بِها
یَعْنِی بِالْآیَاتِ الْأَئِمَهًَْ (علیه السلام)
وَ اسْتَکْبَرْتَ وَ کُنْتَ مِنَ الْکافِرِینَ
یَعْنِی بِاللَّهِ.
[منافقان و کفّار، هنگام مرگ می‌گویند]:
أَوْ تَقُولَ حِینَ تَرَیَ الْعَذَابَ لَوْ أَنَّ لِی کَرَّةً
خداوند به آنان پاسخ داد و فرمود:
بَلَی قَدْ جَاءتْکَ آیَاتِی فَکَذَّبْتَ بِهَا
یعنی به نشانه‌ها و معجزات امامان (علیهم السلام) ایمان نیاوردید.
وَاسْتَکْبَرْتَ وَ کُنتَ مِنَ الْکَافِرِینَ؛
یعنی کافر به خداوند شدید».
[سورة القمر (۵۴): الآيات ۳۲ الى ۴۲]
كَذَّبُوا بِآياتِنا كُلِّها
فَأَخَذْناهُمْ أَخْذَ عَزيزٍ مُقْتَدِرٍ (42)
امام باقر علیه السلام:
کَذَّبُوا بِآیاتِنا کُلِّها
یَعْنِی الْأَوْصِیَاءَ کُلَّهُمْ.
یعنی همه‌ی جانشینان.
[سورة الحديد (۵۷): الآيات ۱۶ الى ۲۰]
وَ الَّذينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ أُولئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَ الشُّهَداءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَ نُورُهُمْ
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (19)
[سورة الجمعة (۶۲): الآيات ۱ الى ۵]
مَثَلُ الَّذينَ حُمِّلُوا التَّوْراةَ ثُمَّ لَمْ يَحْمِلُوها كَمَثَلِ الْحِمارِ يَحْمِلُ أَسْفاراً
بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذينَ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمينَ (5)
[سورة التغابن (۶۴): الآيات ۶ الى ۱۰]
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ خالِدينَ فيها وَ بِئْسَ الْمَصيرُ (10)
[سورة النبإ (۷۸): الآيات ۱۷ الى ۳۰]
وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا كِذَّاباً (28)
[«کفر»&«اوی»]: 58 مورد
[«کفر»&«کذب»&«اوی»]: 9 مورد
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ (39)
وَ آمِنُوا بِما أَنْزَلْتُ مُصَدِّقاً لِما مَعَكُمْ وَ لا تَكُونُوا أَوَّلَ كافِرٍ بِهِ وَ لا تَشْتَرُوا بِآياتي ثَمَناً قَليلاً وَ إِيَّايَ فَاتَّقُونِ (41)
وَ إِذْ قُلْتُمْ يا مُوسى لَنْ نَصْبِرَ عَلى طَعامٍ واحِدٍ فَادْعُ لَنا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ مِنْ بَقْلِها وَ قِثَّائِها وَ فُومِها وَ عَدَسِها وَ بَصَلِها قالَ أَ تَسْتَبْدِلُونَ الَّذي هُوَ أَدْنى بِالَّذي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُوا مِصْراً فَإِنَّ لَكُمْ ما سَأَلْتُمْ وَ ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَ الْمَسْكَنَةُ وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانُوا يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ يَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذلِكَ بِما عَصَوْا وَ كانُوا يَعْتَدُونَ (61)
وَ لَقَدْ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ آياتٍ بَيِّناتٍ وَ ما يَكْفُرُ بِها إِلاَّ الْفاسِقُونَ (99)
مِنْ قَبْلُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ أَنْزَلَ الْفُرْقانَ إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَديدٌ وَ اللَّهُ عَزيزٌ ذُو انْتِقامٍ (4)
قَدْ كانَ لَكُمْ آيَةٌ في فِئَتَيْنِ الْتَقَتا فِئَةٌ تُقاتِلُ في سَبيلِ اللَّهِ وَ أُخْرى كافِرَةٌ يَرَوْنَهُمْ مِثْلَيْهِمْ رَأْيَ الْعَيْنِ وَ اللَّهُ يُؤَيِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ يَشاءُ إِنَّ في ذلِكَ لَعِبْرَةً لِأُولِي الْأَبْصارِ (13)
إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ وَ مَا اخْتَلَفَ الَّذينَ أُوتُوا الْكِتابَ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْياً بَيْنَهُمْ وَ مَنْ يَكْفُرْ بِآياتِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ سَريعُ الْحِسابِ (19)
إِنَّ الَّذينَ يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ يَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَ يَقْتُلُونَ الَّذينَ يَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَليمٍ (21)
يا أَهْلَ الْكِتابِ لِمَ تَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ أَنْتُمْ تَشْهَدُونَ (70)
فيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ مَقامُ إِبْراهيمَ وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِناً وَ لِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَيْهِ سَبيلاً وَ مَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعالَمينَ (97)
قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ لِمَ تَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ شَهيدٌ عَلى ما تَعْمَلُونَ (98)
وَ كَيْفَ تَكْفُرُونَ وَ أَنْتُمْ تُتْلى عَلَيْكُمْ آياتُ اللَّهِ وَ فيكُمْ رَسُولُهُ وَ مَنْ يَعْتَصِمْ بِاللَّهِ فَقَدْ هُدِيَ إِلى صِراطٍ مُسْتَقيمٍ (101)
ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَ ما ثُقِفُوا إِلاَّ بِحَبْلٍ مِنَ اللَّهِ وَ حَبْلٍ مِنَ النَّاسِ وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَ ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الْمَسْكَنَةُ ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كانُوا يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ يَقْتُلُونَ الْأَنْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍّ ذلِكَ بِما عَصَوْا وَ كانُوا يَعْتَدُونَ (112)
سَنُلْقي في قُلُوبِ الَّذينَ كَفَرُوا الرُّعْبَ بِما أَشْرَكُوا بِاللَّهِ ما لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطاناً وَ مَأْواهُمُ النَّارُ وَ بِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمينَ (151)
إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِنا سَوْفَ نُصْليهِمْ ناراً كُلَّما نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْناهُمْ جُلُوداً غَيْرَها لِيَذُوقُوا الْعَذابَ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَزيزاً حَكيماً (56)
وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا في حَديثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ إِنَّ اللَّهَ جامِعُ الْمُنافِقينَ وَ الْكافِرينَ في جَهَنَّمَ جَميعاً (140)
فَبِما نَقْضِهِمْ ميثاقَهُمْ وَ كُفْرِهِمْ بِآياتِ اللَّهِ وَ قَتْلِهِمُ الْأَنْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍّ وَ قَوْلِهِمْ قُلُوبُنا غُلْفٌ بَلْ طَبَعَ اللَّهُ عَلَيْها بِكُفْرِهِمْ فَلا يُؤْمِنُونَ إِلاَّ قَليلاً (155)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (10)
إِنَّا أَنْزَلْنَا التَّوْراةَ فيها هُدىً وَ نُورٌ يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذينَ أَسْلَمُوا لِلَّذينَ هادُوا وَ الرَّبَّانِيُّونَ وَ الْأَحْبارُ بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِنْ كِتابِ اللَّهِ وَ كانُوا عَلَيْهِ شُهَداءَ فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ وَ اخْشَوْنِ وَ لا تَشْتَرُوا بِآياتي ثَمَناً قَليلاً وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْكافِرُونَ (44)
لَقَدْ كَفَرَ الَّذينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمَسيحُ ابْنُ مَرْيَمَ وَ قالَ الْمَسيحُ يا بَني إِسْرائيلَ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَ رَبَّكُمْ إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ وَ ما لِلظَّالِمينَ مِنْ أَنْصارٍ (72)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (86)
لا يُؤاخِذُكُمُ اللَّهُ بِاللَّغْوِ في أَيْمانِكُمْ وَ لكِنْ يُؤاخِذُكُمْ بِما عَقَّدْتُمُ الْأَيْمانَ فَكَفَّارَتُهُ إِطْعامُ عَشَرَةِ مَساكينَ مِنْ أَوْسَطِ ما تُطْعِمُونَ أَهْليكُمْ أَوْ كِسْوَتُهُمْ أَوْ تَحْريرُ رَقَبَةٍ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيامُ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ ذلِكَ كَفَّارَةُ أَيْمانِكُمْ إِذا حَلَفْتُمْ وَ احْفَظُوا أَيْمانَكُمْ كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آياتِهِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (89)
وَ مِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ وَ جَعَلْنا عَلى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَ في آذانِهِمْ وَقْراً وَ إِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لا يُؤْمِنُوا بِها حَتَّى إِذا جاؤُكَ يُجادِلُونَكَ يَقُولُ الَّذينَ كَفَرُوا إِنْ هذا إِلاَّ أَساطيرُ الْأَوَّلينَ (25)
يا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ أَ لَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آياتي وَ يُنْذِرُونَكُمْ لِقاءَ يَوْمِكُمْ هذا قالُوا شَهِدْنا عَلى أَنْفُسِنا وَ غَرَّتْهُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا وَ شَهِدُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كانُوا كافِرينَ (130)
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أَوْ كَذَّبَ بِآياتِهِ أُولئِكَ يَنالُهُمْ نَصيبُهُمْ مِنَ الْكِتابِ حَتَّى إِذا جاءَتْهُمْ رُسُلُنا يَتَوَفَّوْنَهُمْ قالُوا أَيْنَ ما كُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ قالُوا ضَلُّوا عَنَّا وَ شَهِدُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كانُوا كافِرينَ (37)
كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَ الَّذينَ مِنْ قَبْلِهِمْ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ شَديدُ الْعِقابِ (52)
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ جاهِدِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنافِقينَ وَ اغْلُظْ عَلَيْهِمْ وَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصيرُ (73)
وَ يَقُولُ الَّذينَ كَفَرُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّه إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ (7)
وَ يَقُولُ الَّذينَ كَفَرُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّ اللَّهَ يُضِلُّ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدي إِلَيْهِ مَنْ أَنابَ (27)
ذلِكَ جَزاؤُهُمْ بِأَنَّهُمْ كَفَرُوا بِآياتِنا وَ قالُوا أَ إِذا كُنَّا عِظاماً وَ رُفاتاً أَ إِنَّا لَمَبْعُوثُونَ خَلْقاً جَديداً (98)
وَ ما نُرْسِلُ الْمُرْسَلينَ إِلاَّ مُبَشِّرينَ وَ مُنْذِرينَ وَ يُجادِلُ الَّذينَ كَفَرُوا بِالْباطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ وَ اتَّخَذُوا آياتي وَ ما أُنْذِرُوا هُزُواً (56)
أُولئِكَ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ وَ لِقائِهِ فَحَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فَلا نُقيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَزْناً (105)
ذلِكَ جَزاؤُهُمْ جَهَنَّمُ بِما كَفَرُوا وَ اتَّخَذُوا آياتي وَ رُسُلي هُزُواً (106)
وَ إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالَ الَّذينَ كَفَرُوا لِلَّذينَ آمَنُوا أَيُّ الْفَريقَيْنِ خَيْرٌ مَقاماً وَ أَحْسَنُ نَدِيًّا (73)
أَ فَرَأَيْتَ الَّذي كَفَرَ بِآياتِنا وَ قالَ لَأُوتَيَنَّ مالاً وَ وَلَداً (77)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَأُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ مُهينٌ (57)
وَ إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ تَعْرِفُ في وُجُوهِ الَّذينَ كَفَرُوا الْمُنْكَرَ يَكادُونَ يَسْطُونَ بِالَّذينَ يَتْلُونَ عَلَيْهِمْ آياتِنا قُلْ أَ فَأُنَبِّئُكُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذلِكُمُ النَّارُ وَعَدَهَا اللَّهُ الَّذينَ كَفَرُوا وَ بِئْسَ الْمَصيرُ (72)
لا تَحْسَبَنَّ الَّذينَ كَفَرُوا مُعْجِزينَ فِي الْأَرْضِ وَ مَأْواهُمُ النَّارُ وَ لَبِئْسَ الْمَصيرُ (57)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ وَ لِقائِهِ أُولئِكَ يَئِسُوا مِنْ رَحْمَتي وَ أُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ أَليمٌ (23)
وَ قالَ إِنَّمَا اتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْثاناً مَوَدَّةَ بَيْنِكُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا ثُمَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَكْفُرُ بَعْضُكُمْ بِبَعْضٍ وَ يَلْعَنُ بَعْضُكُمْ بَعْضاً وَ مَأْواكُمُ النَّارُ وَ ما لَكُمْ مِنْ ناصِرينَ (25)
وَ كَذلِكَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الْكِتابَ فَالَّذينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَ مِنْ هؤُلاءِ مَنْ يُؤْمِنُ بِهِ وَ ما يَجْحَدُ بِآياتِنا إِلاَّ الْكافِرُونَ (47)
وَ أَمَّا الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ لِقاءِ الْآخِرَةِ فَأُولئِكَ فِي الْعَذابِ مُحْضَرُونَ (16)
وَ لَقَدْ ضَرَبْنا لِلنَّاسِ في هذَا الْقُرْآنِ مِنْ كُلِّ مَثَلٍ وَ لَئِنْ جِئْتَهُمْ بِآيَةٍ لَيَقُولَنَّ الَّذينَ كَفَرُوا إِنْ أَنْتُمْ إِلاَّ مُبْطِلُونَ (58)
وَ إِذا غَشِيَهُمْ مَوْجٌ كَالظُّلَلِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ ما يَجْحَدُ بِآياتِنا إِلاَّ كُلُّ خَتَّارٍ كَفُورٍ (32)
وَ إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالُوا ما هذا إِلاَّ رَجُلٌ يُريدُ أَنْ يَصُدَّكُمْ عَمَّا كانَ يَعْبُدُ آباؤُكُمْ وَ قالُوا ما هذا إِلاَّ إِفْكٌ مُفْتَرىً وَ قالَ الَّذينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ إِنْ هذا إِلاَّ سِحْرٌ مُبينٌ (43)
بَلى قَدْ جاءَتْكَ آياتي فَكَذَّبْتَ بِها وَ اسْتَكْبَرْتَ وَ كُنْتَ مِنَ الْكافِرينَ (59)
لَهُ مَقاليدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ (63)
وَ سيقَ الَّذينَ كَفَرُوا إِلى جَهَنَّمَ زُمَراً حَتَّى إِذا جاؤُها فُتِحَتْ أَبْوابُها وَ قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها أَ لَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ يَتْلُونَ عَلَيْكُمْ آياتِ رَبِّكُمْ وَ يُنْذِرُونَكُمْ لِقاءَ يَوْمِكُمْ هذا قالُوا بَلى وَ لكِنْ حَقَّتْ كَلِمَةُ الْعَذابِ عَلَى الْكافِرينَ (71)
ما يُجادِلُ في آياتِ اللَّهِ إِلاَّ الَّذينَ كَفَرُوا فَلا يَغْرُرْكَ تَقَلُّبُهُمْ فِي الْبِلادِ (4)
هذا هُدىً وَ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَهُمْ عَذابٌ مِنْ رِجْزٍ أَليمٌ (11)
وَ أَمَّا الَّذينَ كَفَرُوا أَ فَلَمْ تَكُنْ آياتي تُتْلى عَلَيْكُمْ فَاسْتَكْبَرْتُمْ وَ كُنْتُمْ قَوْماً مُجْرِمينَ (31)
وَ إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالَ الَّذينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ هذا سِحْرٌ مُبينٌ (7)
فَالْيَوْمَ لا يُؤْخَذُ مِنْكُمْ فِدْيَةٌ وَ لا مِنَ الَّذينَ كَفَرُوا مَأْواكُمُ النَّارُ هِيَ مَوْلاكُمْ وَ بِئْسَ الْمَصيرُ (15)
وَ الَّذينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ أُولئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَ الشُّهَداءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَ نُورُهُمْ وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (19)
إِنَّ الَّذينَ يُحَادُّونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ كُبِتُوا كَما كُبِتَ الَّذينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ قَدْ أَنْزَلْنا آياتٍ بَيِّناتٍ وَ لِلْكافِرينَ عَذابٌ مُهينٌ (5)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ خالِدينَ فيها وَ بِئْسَ الْمَصيرُ (10)
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ جاهِدِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنافِقينَ وَ اغْلُظْ عَلَيْهِمْ وَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصيرُ (9)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ (19)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ (39)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (10)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (86)
فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللَّهِ كَذِباً أَوْ كَذَّبَ بِآياتِهِ أُولئِكَ يَنالُهُمْ نَصيبُهُمْ مِنَ الْكِتابِ حَتَّى إِذا جاءَتْهُمْ رُسُلُنا يَتَوَفَّوْنَهُمْ قالُوا أَيْنَ ما كُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ قالُوا ضَلُّوا عَنَّا وَ شَهِدُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كانُوا كافِرينَ (37)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا فَأُولئِكَ لَهُمْ عَذابٌ مُهينٌ (57)
وَ أَمَّا الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ لِقاءِ الْآخِرَةِ فَأُولئِكَ فِي الْعَذابِ مُحْضَرُونَ (16)
بَلى قَدْ جاءَتْكَ آياتي فَكَذَّبْتَ بِها وَ اسْتَكْبَرْتَ وَ كُنْتَ مِنَ الْكافِرينَ (59)
وَ الَّذينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ أُولئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَ الشُّهَداءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَ نُورُهُمْ وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحيمِ (19)
وَ الَّذينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ خالِدينَ فيها وَ بِئْسَ الْمَصيرُ (10)