بدون نور، شیطان بهت سرکوفت میزنه! فَلا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْداءَ!

[اللَّهُمَّ … وَ نَعُوذُ بِكَ مِنْ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ]:
الصحيفة السجادية ص56
(8) وَ نَعُوذُ بِكَ مِنْ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ،
وَ مِنَ الْفَقْرِ إِلَى الْأَكْفَاءِ،
وَ مِنْ مَعِيشَةٍ فِي شِدَّةٍ،
وَ مِيتَةٍ عَلَى غَيْرِ عُدَّةٍ.
و پناه ميبريم به تو از شماتت و شاد شدن دشمنان (از گرفتارى كه بما رخ ميدهد، از حضرت ايّوب عليه السّلام پرسيدند: از آنچه بر تو گذشت كدام سختتر بود؟ فرمود: شماتت دشمنان، حضرت صادق عليه السّلام‏ فرمود: هر كه برادر خود «مؤمنى» را بمصيبت و اندوهى كه باو رخ داده شماتت كند از دنيا نميرود تا اينكه گرفتار شود) و از نيازمندى بمانندان خود (در نسب و حسب يعنى در نژاد و بزرگى، يا افراد مردم) و از زندگى در سختى، و از مردن بى ساز و سامان (تقوى و عمل صالح كه توشه سفر مرگ است).

الصحيفة السجادية ؛ ص60
 (6) اللَّهُمَّ إِنَّ الشَّيْطَانَ قَدْ شَمِتَ بِنَا إِذْ شَايَعْنَاهُ عَلَى مَعْصِيَتِكَ،
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ،
وَ لَا تُشْمِتْهُ بِنَا بَعْدَ تَرْكِنَا إِيَّاهُ لَكَ، وَ رَغْبَتِنَا عَنْهُ إِلَيْكَ.
بار خدايا چون بر معصيت و نافرمانيت از شيطان پيروى كرديم ما را شماتت كرد،
پس بر محمّد و آل او درود فرست، و پس از آنكه ما براى تو از او دورى گزيده بدرگاهت رو آورديم اندوهى بما مرسان كه (به آن) ما را شماتت كند.

[اللَّهُمَّ … لَا تَنْصِبْنَا فِيهِ لِأَعْيُنِ الشَّامِتِينَ] :
الصحيفة السجادية ؛ ص192
وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي وَدَاعِ شَهْرِ رَمَضَانَ:
(47) اللَّهُمَّ وَ مَا أَلْمَمْنَا بِهِ فِي شَهْرِنَا هَذَا مِنْ لَمَمٍ أَوْ إِثْمٍ، أَوْ وَاقَعْنَا فِيهِ مِنْ ذَنْبٍ،
وَ اكْتَسَبْنَا فِيهِ مِنْ خَطِيئَةٍ عَلَى تَعَمُّدٍ مِنَّا،
أَوْ عَلَى نِسْيَانٍ ظَلَمْنَا فِيهِ أَنْفُسَنَا،
أَوِ انْتَهَكْنَا بِهِ حُرْمَةً مِنْ غَيْرِنَا،
فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ،
وَ اسْتُرْنَا بِسِتْرِكَ، وَ اعْفُ عَنَّا بِعَفْوِكَ،
وَ لَا تَنْصِبْنَا فِيهِ لِأَعْيُنِ الشَّامِتِينَ،
وَ لَا تَبْسُطْ عَلَيْنَا فِيهِ أَلْسُنَ الطَّاعِنِينَ،
وَ اسْتَعْمِلْنَا بِمَا يَكُونُ حِطَّةً وَ كَفَّارَةً لِمَا أَنْكَرْتَ مِنَّا فِيهِ بِرَأْفَتِكَ الَّتِي لَا تَنْفَدُ، وَ فَضْلِكَ الَّذِي لَا يَنْقُصُ.
بار خدايا گناه كوچك يا گناه بزرگى كه در اين ماه بآن نزديك شديم، يا گناهى كه در آن بجا آورديم، و گناه بزرگى كه زير بار آن رفتيم از روى عمد و قصد از ما، يا فراموشى (كه منشأ آن تقصير و بى باكى است مانند كسيكه بكارى مشغول شود تا اينكه نماز را فراموش نمايد كه او معذور نيست بخلاف روزه دارى كه از روى فراموشى بخورد يا بياشامد) كه در آن بخود ستم كرده، يا بآن احترام ديگرى را هتك و پرده درى نموده باشيم، پس بر محمّد و آل او درود فرست، و ما را بپرده (آمرزش) خود (از كيفر و رسوائى آن) بپوشان، و بگذشت خود از ما در گذر،
و ما را در آن گناه در جلو چشم شماتت كنندگان (آنانكه بمصيبت و اندوه ديگرى شاد شوند) قرار مده، و زبان طعنه زنندگان (نكوهش كنندگان) را بر ما مگشا، و ما را به مهربانيت كه بريده نميشود (هميشگى است) و به احسان و نيكيت كه كم نميگردد به چيزى (عبادت و انجام كار نيكى) بگمار كه سبب فرو نهادن (از ميان بردن) و پوشاندن (آمرزيدن) چيزى (گناهى) شود كه در آن ماه بر ما نهى نموده‌‏اى.