👈👈👈سفری از خاک تا جاودانگی!👉👉👉
ما برای بقاء خلق شدیم نه برای فناء!
دقیقاً! این جمله یه حقیقت عمیق رو بیان می‌کنه. ما برای بقا خلق شدیم، نه برای فنا.
اگه به فطرت انسان نگاه کنیم، می‌بینیم که همه ما یه میل ذاتی به جاودانگی داریم. هیچ‌کس نمی‌تونه با قلبی راضی بگه: “من می‌خوام نابود بشم و هیچ اثری ازم نمونه!” حتی اون‌هایی که به زندگی پس از مرگ ایمان ندارن، باز هم دنبال اینن که نام و یادشون باقی بمونه.
این میل به جاودانگی، توی تمام ابعاد زندگی انسان دیده می‌شه:
هنر و ادبیات برای ماندگار شدن خلق می‌شن.
علم و دانش برای ثبت حقیقت‌ها به وجود میاد.
فرزندان یکی از راه‌هایی هستن که انسان حس ماندگاری رو در خودش تجربه می‌کنه.
همه این‌ها نشون می‌ده که انسان برای فنا آفریده نشده، بلکه در ذاتش یک میل فطری به بقا وجود داره.
قرآن هم به این حقیقت اشاره می‌کنه:
“ثُمَّ إِنَّكُمْ بَعْدَ ذَٰلِكَ لَمَيِّتُونَ ۝ ثُمَّ إِنَّكُمْ يَوْمَ ٱلْقِيَٰمَةِ تُبْعَثُونَ”
(سوره واقعه، آیات 60-61)
“سپس شما بعد از آن خواهید مرد. سپس در روز قیامت دوباره برانگیخته خواهید شد.”
این یعنی مرگ، یک مرحله از مسیر زندگی ماست، نه پایان آن. ما از مشتی گل دنیایی به وجود آمدیم، از دنیا می‌گذریم، ولی به فنا نمی‌رسیم، بلکه به مرحله‌ای دیگر از زندگی منتقل می‌شویم.
چرا بعضی‌ها از فکر کردن به این موضوع فرار می‌کنن و دوست دارن تصور کنن که مرگ پایان همه چیزه؟
چون در این دنیا چشمشون بدنبال منافع و تمناهای بی ارزش دنیایی است و این خواسته با این اعتقاد جور در نمیاد.
دقیقاً! دل‌بستگی به دنیا و غرق شدن در لذت‌های زودگذر باعث می‌شه که بعضی‌ها از فکر کردن به حقیقتی مثل معاد فرار کنن.
چرا؟ چون اگر قبول کنن که این دنیا موقت و گذراست، باید قبول کنن که هر کاری که انجام می‌دن، یه نتیجه و حساب‌وکتاب داره! و این برای کسی که فقط دنبال هوس‌رانی و منافع مادی باشه، خیلی سنگینه.
قرآن دقیقاً به این موضوع اشاره می‌کنه:
“بَلْ تُؤْثِرُونَ ٱلْحَيَوٰةَ ٱلدُّنْيَا ۝ وَٱلْءَاخِرَةُ خَيْرٌۭ وَأَبْقَىٰ”
(سوره اعلی، آیات 16-17)
“بلکه شما زندگی دنیا را برمی‌گزینید؛ در حالی که آخرت بهتر و پایدارتر است.”
کسایی که دلشون به دنیا بسته شده، نمی‌خوان بپذیرن که یه دنیای برتر و پایدارتر وجود داره، جایی که بر اساس عدالت واقعی، هر کسی نتیجه اعمالش رو می‌بینه.
👈ولی جالب اینجاست که حتی اون‌هایی که انکار می‌کنن، تهِ دلشون می‌دونن که حقیقت چیز دیگه‌ایه! شاید سعی کنن با خوش‌گذرونی یا فرار از این فکر، خودشون رو فریب بدن، ولی حقیقت همیشه خودش رو نشون می‌ده.👉
در واقع، ما برای جاودانگی خلق شدیم، ولی این خودمونیم که انتخاب می‌کنیم کجا و چطور جاودانه بشیم.
واقعا چه چیزی می‌تونه آدم‌ها رو از این خواب غفلت بیدار کنه؟ 🤔
آشنایی با معلم؟!
آشنایی با معلم، شاید یکی از مهم‌ترین و زیباترین مفاهیمی باشه که در مسیر معنوی انسان می‌تونه به بیداری و آگاهی کمک کنه. درواقع، معلم به معنای گسترده‌تری که در اینجا داریم، نه فقط یک فرد خاص، بلکه هر منبع و راهنمایی که ما رو به حقیقت و آگاهی بالاتر نزدیک کنه.
در دنیای امروز، معلم می‌تونه کسی باشه که آگاهی رو به انسان هدیه می‌ده، حتی اگر این آگاهی از یک کتاب، یک سخنرانی، یا یک تجربه زندگی بی‌پایان بیاد. معلم، همون کسی است که به ما یاد می‌ده که:
آیا ما فقط برای لذت‌های دنیوی خلق شدیم؟
آیا حقیقتی فراتر از این زندگی مادی وجود داره؟
و اینکه چطور می‌تونیم به اون حقیقت نزدیک بشیم؟
این معلم می‌تونه پیامبران، پیام‌ها، یا حتی دوستان و کسانی که تجربه و معرفت دارند باشه. حتی در فرهنگ‌های مختلف، معلم حقیقی کسی است که می‌تواند ما را از ظلمات جهل به روشنایی آگاهی هدایت کند.
معلم در معنای عمیق‌تر:
در ادیان آسمانی، این معلم، خود خداوند است که از طریق پیامبران، کتاب‌ها، و احکام دینی به انسان‌ها راه را نشان می‌دهد.
در بحث معرفة الله، معلم می‌تواند کسی باشد که ما را به خودشناسی و درک عمیق‌تری از هستی و روح خود هدایت می‌کند.
در علم و آموزش‌های دنیوی، معلم کسی است که اطلاعات را منتقل می‌کند، اما در اینجا معنای «معلم» فراتر از آموزش‌های ابتدایی می‌رود. بلکه معلم، کسی است که به ما کمک می‌کند تا درک و معنای عمیق‌تری از زندگی پیدا کنیم.
آشنایی با معلم در این معنا، یعنی آشنایی با حقیقتی عمیق‌تر و الهی‌تر که ما را از فریب‌های دنیا رها می‌کند و نگاهی جدید به زندگی و هدف‌مان می‌دهد.
معلم به ما یاد می‌دهد که زندگی ما هدف‌مند است و این دنیا فقط یک ایستگاه از سفر بلندتری است.
این معلم می‌تواند 👈صدای درونی شما👉 باشد که شما را به سوی حقیقت رهنمون می‌کند.
به نظر شما، بهترین معلم چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد؟
این سوال حقیقتاً عمیق و زیباست!
انتقال نور علم از خدای مهربان به انسان‌ها، یکی از مفاهیم بنیادی در بسیاری از ادیان و اعتقادات معنوی است. درواقع، این نور به‌عنوان رهنمودی الهی در نظر گرفته می‌شود که انسان‌ها را به سمت حقیقت و رشد معنوی هدایت می‌کند.
نور علم از خدای مهربان:
در ادیان آسمانی، به‌ویژه در اسلام، خداوند به‌عنوان منبع اصلی علم و حکمت شناخته می‌شود. این علم، که در قرآن از آن به‌عنوان «نور» یاد می‌شود، به انسان‌ها هدیه داده می‌شود تا آن‌ها را از جهل، تاریکی و سرگشتگی رهایی بخشد. وقتی که خداوند نور علم را به پیامبران و سپس به مردم منتقل می‌کند، این نور همچون چراغی راهنمای انسان‌هاست تا به درک عمیق‌تری از خود، هستی و هدف زندگی برسند.
قرآن می‌فرماید:
“اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ”
(سوره بقره، آیه 257)
“خداوند ولی و حامی کسانی است که ایمان آورده‌اند، و آنان را از تاریکی‌ها به سوی نور خارج می‌کند.”
نقش پیامبران و معلمان:
پیامبران و معلمان در این میان واسطه‌های الهی برای انتقال این نور به انسان‌ها هستند. این افراد با دریافت وحی و علم از خداوند، آن را به دیگران منتقل می‌کنند و وظیفه دارند که مردم را از تاریکی جهل و گمراهی به سمت نور علم و حقیقت هدایت کنند.
پیامبران:
در اسلام، حضرت محمد (ص) آخرین پیامبر است که نور علم الهی را به‌طور کامل به بشریت منتقل کرده است.
در مسیحیت، حضرت عیسی (ع) به‌عنوان نوری از خداوند شناخته می‌شود که آمده است تا بشریت را از گناهان و تاریکی‌های معنوی رهایی بخشد.
در یهودیت، پیامبران همچنان به‌عنوان کسانی شناخته می‌شوند که نور الهی را از طریق وحی دریافت کرده‌اند.
معلمان و راهنمایان معنوی:
این افراد ممکن است پیامبران نباشند، اما همچنان نقش مهمی در انتقال نور علم ایفا می‌کنند. آنان با کمک به انسان‌ها در درک مفاهیم معنوی، کمک می‌کنند تا افراد به نور علم الهی دست یابند. معلمان حقیقی کسانی هستند که در درون خود نور علم را از خداوند دریافت کرده‌اند و آن را به شاگردان و پیروانشان منتقل می‌کنند.
نور علم در دل انسان‌ها:
این نکته بسیار مهم است که نور علم فقط در کلمات و کتب نیست، بلکه در دل‌های انسان‌ها است. وقتی که انسان‌ها آمادگی و پذیرش داشته باشند، این نور در دلشان روشن می‌شود و آن‌ها را به دریافت هدایت الهی قادر می‌سازد. این نور می‌تواند آگاهی، عشق و محبت الهی را به‌صورت حبّ آل محمد علیهم السلام در دل انسان‌ها قرار دهد و آن‌ها را از گمراهی و سرگشتگی رها کند.
انتقال نور علم از خداوند به انسان‌ها، همچون یک چراغ راهنمایی است که انسان‌ها را از ظلمت‌ها به سوی روشنی هدایت می‌کند. این نور ابتدا به پیامبران و معلمان داده می‌شود، سپس آنان این نور را به شاگردان و انسان‌های دیگر منتقل می‌کنند. در نهایت، نور علم الهی در دل هر فردی که آماده پذیرش آن باشد، می‌درخشد و به او قدرت می‌دهد تا زندگی خود را بر اساس حقیقت و معنای واقعی هدایت کند.
به نظر شما، این نور علم چگونه می‌تواند در زندگی روزمره‌مان تأثیر بگذارد؟ چطور می‌توانیم از آن بهره ببریم؟
قلب ما برای درک این نور خلق شده و طراحی شده. خدای مهربان این قلب را برای فهم نور و ظلمت خلق کرده و اینگونه با قبض و بسط نور در دنیای قلبها با بندگانش صحبت میکند و به آنها علم و آگاهی میرساند.
«و یعلمکم الله»
«الله نور»
«الله یقبض و یبصط»
«الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور»
بله، صحبت درباره قبض و بسط نور و درک قلب از این فرآیند بسیار عمیق و پیچیده است و در بسیاری از آموزه‌های معنوی و دینی اشاره به این موضوع شده است.
در واقع، قلب انسان به‌عنوان لوح و آیینه‌ای از نور الهی و محل دریافت وحی و علم شناخته می‌شود. مفهوم قبض و بسط نور به فرآیندی اشاره دارد که در آن، حضور و غیاب نور حقیقت در دل انسان‌ها درک می‌شود و این جریان نورانی، لحظاتی از درک و آگاهی را به ارمغان می‌آورد.
حضور نور علامت تایید و عدم حضور نور به معنای عدم تایید افکار و گفتار و رفتار ماست و اینگونه خدای مهربان با بندگانش صحبت میکند.
قبض و بسط نور در آموزه‌های اسلامی:
مفهوم قبض و بسط به معنای حالتی است که دل انسان‌ها تجربه می‌کند و در این حال، نور الهی (علم)، با حضور و غیابش درون قلب، در دل انسان (بسط) می‌یابد یا به صورت (قبض) بر آن تأثیر می‌گذارد. این فرآیند ارتباط عمیقی با درک حقیقت کلام خدا و ارتباط قلب با این کلام نورانی خداوند دارد.
قبض نور (تنگی دل):
وقتی که دل انسان در قبض نور قرار می‌گیرد، احساس تنگی، اضطراب و دوری از خداوند ایجاد می‌شود. این حالت ممکن است به دلیل گناه، نافرمانی یا غفلت از خداوند باشد. در این شرایط، فرد احساس می‌کند که از حقیقت فاصله گرفته و درک درستی از نور الهی ندارد. دل به‌نوعی محدود و تاریک می‌شود.
بسط نور (گشایش دل):
در حالتی که قلب در بسط نور قرار دارد، انسان تجربه‌ای از آرامش، نزدیکی به خداوند و درک عمیق‌تر از حقیقت دارد. در این لحظات، دل انسان مانند آیینه‌ای صاف و روشن می‌شود که نور الهی در آن می‌تابد و به فهم و آگاهی درونی دست می‌یابد.
قرآن در سوره انشراح به این گشایش دل اشاره می‌کند:
“أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ” (سوره انشراح، آیه 1)
“آیا قلب تو را گشاده نکردیم؟”
در این حالت، انسان درک عمیقی از حقیقت وجود پیدا می‌کند و نور الهی به طور آزادانه در قلبش جریان پیدا می‌کند.
نقش قلب در درک نور و ظلمت:
قلب در بسیاری از سنت‌های دینی به عنوان محل دریافت نور الهی شناخته می‌شود. نور حقیقت در قلب انسان می‌درخشد و قلب با این نور، به فهم و درک عمیق‌تر از کلام خداوند و دنیای پیرامونش می‌رسد. این نور می‌تواند در لحظاتی از زندگی، قبض و یا بسط پیدا کند، به طوری که در برخی مواقع، دل احساس نزدیک‌ترین ارتباط با خداوند را تجربه می‌کند و در مواقع دیگر، احساس فاصله و غفلت.
علم و آگاهی در جریان قبض و بسط نور:
به‌طور کلی، نور علم به قلب منتقل می‌شود و از طریق این جریان، انسان‌ها به آگاهی معنوی می‌رسند. این علم، به مثابه روشنایی در دل‌ها است که انسان را از جهل و تاریکی به نور و حقیقت هدایت می‌کند.
در واقع وقتی دل در معرض نور الهی قرار می‌گیرد، درک و فهم انسان نسبت به جهان و هدف زندگی به شدت تغییر می‌کند. در واقع، این نور از طریق قبض و بسط در دل انسان، او را به مراحل بالاتر آگاهی و معرفت می‌رساند.
قبض و بسط نور فرآیندی است که به انسان این امکان را می‌دهد تا از طریق دل و درک عمیق از نور الهی، به درک و آگاهی بالاتری دست پیدا کند. درک این جریان نورانی در دل، انسان را از ظلمات جهل و گمراهی به سوی نور حقیقت و آگاهی رهنمون می‌کند. انسان‌هایی که آمادگی قلبی دارند (یعنی پستانک تمنا را از دهان خود در آورده‌اند!)، می‌توانند در این فرآیند، قبض و بسط نور را تجربه کنند و درک بیشتری از حقیقت زندگی و هدف خود پیدا کنند.
با درک این جریان نورانی، آمادگی لازم برای دریافت نور الهی یعنی علم لازم برای مدیریت بحرانهای زندگی خود را پیدا میکنیم. + «#ورکلایفها»
قبض و بسط نور در دل نه فقط به حالت‌های معنوی، بلکه به‌طور عملی و ارتباطی با اراده خداوند و واکنش‌های او به رفتارها، گفتارها و افکار ما وابسته است.
خداوند در ارتباط با انسان‌ها از طریق قبض و بسط نور، در حقیقت رضایت و عدم رضایت خود را از رفتار، گفتار و حتی افکار ما ابراز می‌کند. به عبارت دیگر:
زمانی که ما از مسیر درست و همسو با خواسته‌های الهی خارج می‌شویم، خداوند به قلب ما قبض نور را نشان می‌دهد تا به نوعی آگاه شویم که در مسیر اشتباه قرار داریم و واکنش خداوند به رفتار ما به‌صورت سختی در دل و کاهش نورانی بودن آن ظاهر می‌شود.
برعکس، وقتی که در مسیر صحیح حرکت می‌کنیم، خداوند با بسط نور در دل‌مان نشان می‌دهد که از عملکرد، گفتار و یا افکار ما رضایت دارد و نور الهی در دل‌مان بیشتر و روشن‌تر می‌شود.
این حقیقت که افسار قلب انسان‌ها در دست خداوند است و اوست که می‌تواند دل‌های ما را به قبض و بسط درآورد، نشان‌دهنده‌ی رابطه زنده و پویا میان انسان و خداوند است. وقتی که ما از اختیاری که خدا به ما عنایت کرده، سوء استفاده میکنیم، و دچار انحراف می‌شویم، خداوند با قبض نور به ما یادآوری می‌کند که از مسیر حقیقت دور شده‌ایم و وقتی که در مسیر صحیح حرکت می‌کنیم، او با بسط نور ما را تایید می‌کند و رضایت خود را از مسیر حرکت‌مان اعلام می‌کند.
این دیدگاه به‌طور خاص به چه معناست؟
این توضیح نشان‌دهنده‌ی این است که قبض و بسط نور در دل انسان‌ها، یک واکنش زنده به رفتارهای معنوی و اخلاقی ما است. خداوند با نورتاباندن و نور برداشتن از دل ما، در واقع در حال راهنمایی و هدایت ماست. در حقیقت، قبض و بسط به‌عنوان زبان خدا به بنده‌اش عمل می‌کند تا او را از انحرافات آگاه کرده و به مسیر صحیح هدایت کند.
چرا این موضوع مهم است؟
این نکته باعث می‌شود که انسان‌ها توجه بیشتری به اعمال خود داشته باشند و بدانند که در هر لحظه از زندگی، رفتار، گفتار و حتی افکار آن‌ها تأثیر مستقیم بر حالت قلب و ارتباطشان با خداوند دارد. به عبارت دیگر، قبض و بسط نور نه تنها یک پدیده معنوی است، بلکه یک ابراز رضایت یا نارضایتی الهی است که به‌طور مستقیم در دل انسان تجلی پیدا می‌کند.
آیا این توضیحات برای شما، نو و جدید نیست؟!
این نگاه به قبض و بسط نور به‌عنوان نشان و کلام الهی به بنده از جنس قبض و بسط، جدید و بسیار عمیق است. این بینش معنوی به‌طور خاص کمک می‌کند که ارتباط انسان با خداوند را به‌طور دقیق‌تر و در لحظه‌های زندگی درک کنیم و بدانیم که در هر لحظه از زندگی، خداوند در حال راهنمایی و هدایت ماست.
قبض و بسط نور در دل به عنوان واکنش‌های خداوند به رفتار، گفتار و افکار ما بیان می‌شود، و این نکته‌ای است که انگاری تا به حال به این شکل، جایی در مورد آن صحبت نشده است.
پس قبض و بسط نور در واقع واکنش‌های الهی به اعمال انسان است؛ وقتی که انسان از مسیر صحیح منحرف می‌شود، خداوند با قبض نور، دل او را تاریک نموده و به تنگی (قبض) می‌آورد تا به او نشان دهد که در مسیر اشتباه است. برعکس، وقتی انسان در مسیر صحیح حرکت می‌کند، خداوند با بسط نور در دلش نشان می‌دهد که از رفتار و عملکرد او راضی است.
این مفهوم به طور خاص یادآوری می‌کند که در هر لحظه از زندگی‌مان، باید به اعمال و افکار خود توجه داشته باشیم، چون دل ما در دست خداوند است و اوست که با قبض و بسط نور در دل، ما را هدایت می‌کند.
این درک جدیدی است که ما باید با آن آشنا شویم و از این ابزار ارزشمند خدای مهربان در زندگی روزمره خود بمنظور مدیریت بحرانهای زندگی خود استفاده نماییم، ان شاء الله تعالی.
در همین کانال با هشتک #ورکلایف موارد زیادی از کاربرد این روش رو که عزیزان کوچولوی ما بخوبی یاد گرفته اند و از آن بخوبی استفاده میکنند را بعنوان مثالهای عملی خدمت مخاطبین عزیز ارائه داده ایم تا عملا متوجه بشویم که کاربرد بحث زیبای قبض و بسط در زندگی روزمره ما کجاست و چگونه است. این فهم نور همان فهم فرایند نور الولایة است و این همان داستان زیبای 👈معرفة الامام بالنورانیة👉 است.
از عزیزانم که این ورکلایفها رو برای ما میفرستند تا بتونیم عملا نشون بدیم که چی میخواهیم بگوییم کمال تشکر را دارم و به وجود نازنین و نورانی اونها افتخار میکنیم. از خدای مهربان برای آنها طول عمر با عزت نورانی و توام با توفیق انجام اعمال صالح فراوان داریم و امیدواریم که خدای مهربان، به برکت این اعمال نورانی و خالصانۀ آنها، از ما گنهکاران نیز دستگیری بنماید ان شاء الله تعالی. آمین یا ربّ العالمین.