نورِ گویا! قلبِ پُرحرف! هذا كِتابُنا يَنْطِقُ عَلَيْكُمْ بِالْحَقِ!

منطق قلب اهل یقین، همان نور و ظلمت است!
قلب سلیم منطقی فکر میکنه!
قلب سلیم، چشمش به نور است. «عین شکری».
شنیدی میگن: منطقی باش «be logical»، منطقی فکر کن! از روی حساب حرف بزن! چرت و پرت نگو! و …
انگاری هر کسی که با قلبش کلام نورانی را بفهمد و بر اساس آن سخن بگوید، منطقی است و هر کسی که از روی بخل و حسد خویش صحبت کند، کانه چرت و پرت می گوید.
آیا این مطلب با عقل شما منطقی بنظر نمی‌رسد: خدایی که ما رو خلق کرده، آیا ما رو جوری خلق کرده که بتونیم امر و نهیشو بفهمیم و اجرا کنیم یا نتونیم امر و نهیشو بفهمیم؟
اگه ما نتونیم دستورات اونو متوجه بشیم و کار اشتباهی از ما سر بزنه، آیا این درسته که ما رو بخاطر این اشتباه،
مجازات کنند، در حالیکه وسیله‌ای برای فهم دستورات، برای ما قرار داده نشده؟! خالق در خلقت مخلوقش، چیزی
قرار داده، مختص خودش (یعنی خدا)، و برای صحبت کردن با او (یعنی مخلوق)، و این وسیله چیزی است که هزار
اسم داره و هزار اسم اونو به ما می فهمونن! اسم مشهورش قلب است! یعنی چیزیکه دائما تاریک و روشن میشه،
بین تاریکی و روشنایی جابجا میشه. و اسامی دیگری همچون نفس و عقل و … هر کدومشون یه چیزی راجع به این وسیله‌ی عجیبِ درونِ ما میگن!
پس ما ابزاری ناپیدا و پنهان درون خود داریم که همون حال درونی ماست که مدام تغییر میکنه و دگرگون میشه و با این تغییراتش، به ما چیزی می‌فهمونه و این مکان، یعنی قلبِ در حال تحول و تغییر بین نور و ظلمت، همان جایی است که دست ما به اونجا نمی‌رسه «عجز» و هر کاری اینجا صورت میگیره، کار خداست نه کار ما «الله یقبض و یبصط»، پس میشه معجزه، یعنی همون آیاتِ انفسیِ درون ما، لذا منطقی بنظر می رسد که ما با داشتن این ابزار یعنی قلب که کارش شنیدن و فهمیدن کلام نورانی خداست، از نور هدایت خدا بهره‌مند بشیم و به این دستورات، حالا با اختیار و توانی که داریم، عامل بشیم و این فرآیند واقعا خیلی منطقی بنظر می رسه. اما کسی که با قلبش نور و ظلمت رو درک نکنه، این مطلب برای او غیر منطقی است! چون او به منطق نرسیده است! به نطق نرسیده است! به کلام نورانی خالق خود، شنوا و بینا نشده است! از نور بهره‌ای نبرده است! کدام نور؟ همان نورِ نزدیک شده به قلب و درون قلب که با حضورش درون قلب اهل یقین یه جور مطلب علمی یا کلام الهی را تفهیم می نماید.
قلب عاشق قلبی است که مدام با این نور سیر میکند! چسبیده به نور است و از نور جدا نمی‌شود و این معنای واقعی عشق است! عشق به نور.
نکته اینجاست که ما هنوز این ابزار درونی خودمونو خوب نشناختیم! قلبمونو خوب نشناختیم! نمی‌دونیم قلبمون تو چه وضعیتی است! انگاری زبان اونو هنوز یاد نگرفتیم! مثل اینکه یه نفر در کشور بیگانه است و اونا هر چی میگن، متوجه حرفهاشون نمیشه!
قلب زبان گویایی دارد‌! گویا تر از هر زبانی که فکرشو بکنی! الفبای زبان قلب دو حرفی است یکی نور و دیگری ظلمت! این زبان آنلاین اهل بهشت است. این زبان مَلَک موکّل است.
این نور در قلب به حروف و کلمات دنیایی ترجمه می شود و کسی که این نور را درون قلب خود دارد، کلامش از این نور سرچشمه می گیرد و حالا او منطقیِ منطقی سخن می گوید! عجیب ابزاری است این قلب! هم رابطه ما را با خالق برقرار می کند تا کلام او را بفهمیم و هم به گونه‌ای نیست که بشه خدا رو – اعوذ بالله – به چنگ بیاوریم و ببینیم که بالاخره او چیست و کیست! نمیشه سر از کار خدا در آورد و همین خودش شرط خدا بودن است! اگه بشه سر از کار او در آورد که دیگه نمیشه بهش بگیم خدا! در عین حال که نمیشه سر از کارش در بیاریم، ولی تو‌ی قلبمون، به قدر حاجت و نیاز برای خوب زندگی کردن، رزق و روزی ما رو بهمون میده و به ما یاد میده و می‌فهمونه چکار کنیم و چکار نکنیم و این همون اعمال هدایت نورانی خداوند است بر بندگان، و کاملا منطقی بنظر می‌رسد که یه همچین ابزاری در خلقت ما باید باشد تا خیر و شر را بفهمیم. حسود با حسادتش، اختیارا این توانایی قلبشو کور میکنه: «لهم قلوب لا یفقهون بها» قلبی که تفقه نداشته باشه به درد نخواهد خورد. اهل یقین ابزار تفقه بسیار هوشیاری دارند و به محض اینکه متوجه میشن، قلب داره بوی تاریکی میگیره، می‌فهمن خدا داره به اونا تذکر میده و راجع به چیزی ازشون ایراد میگیره و ضمن استغفار، یه جورایی اگه به صلاحشون باشه، متوجه میشن داستان چیه و کجا دسته‌گل به آب دادند!
پس ببین ما تنها نیستیم! زوج هستیم! قرین نور شده‌ایم!
تنها، فقط خداست! فرد، فقط اوست! بگو که فقط او تنها و فرد است «قل هو الله احد» و این اقرار یک اعتقاد عمیق قلبی اهل یقین است! و همه جز خدا، زوج هستند یعنی با نور، زوج می شوند، کانه با مخلوق نورانی خدا جفت و قرین می‌شوند تا حیات در وجودشان ایجاد شود و استمرار داشته باشد.
نور در مُلک سر راه ما قرار گرفت، بایستی این نور را در ملکوت قلبت هم پیدا کنی و باهاش آشنا بشی! این نور به همه درد می خوره! اصلا بدون این نور، کارا همه لنگه! ما بی نور هیچیم و مرده! و با نور، زنده و جاوید! مادامیکه قلب داره با نور می تپه زنده است و کلام مافوقشو، آن به آن، میشنوه و میبینه و می‌فهمه! همینکه رو به افول و تاریکی میره، فورا به دست و پا می‌افته که ای وای دارم میمیرم! نکنه نسبت به نور بی‌توجه شدم؟! دقیقا همینه! دو قبله بیشتر نیست: نور و تاریکی! وقتی پشت به نور می‌کنی ، کانه رو به تاریکی نموده‌ای و وقتی پشت به تاریکی میکنی، در واقع رو به نور هستی! هر کاری که میخوای انجام بدهی، یا باید با نظر خودت باشه «تمنّا»، یا با نظر خالقت باشه «تقدیر»! ببین چه خالق بخشنده‌ای داریم! ما را عین خودش صاحب‌نظر خلق نموده، اما عاقل می‌فهمد نظر ما کجا و نظر خالق کجا! لذا هنگام تصمیم گیری، نظر خالق را بر نظر خود ترجیح داده و می‌پسندد و عمل می‌کند و از فیدبک نورانی قلبش، متوجه می‌شود که مسیر رو، درست داره میره جلو! و لذا درخواست «اهدنا الصراط المستقیم» مشمول حالش شده، چون قلبش با نوری که اخذ می‌نماید آن به آن راه راست را به او می فهماند.

ببین داستان خیمه و بیت زیباست!
نمیشه اگه با نور در مُلک آشنا شدی، دنبالش در ملکوت قلبت نگردی! قراره با ارسال رسل و انزال کتب، آخرش هر کسی که اهل یقینه، قلبش به درجه و سواد خودش، به نور حکمت برسه یعنی این قلب با یاد علوم نورانی در ملکوت و فضای روحانی قلبش، بفهمه راه راست چیه و خوب و بد رو از هم جداسازی کنه.
«رَبَّنا وَ ابْعَثْ فيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِكَ وَ يُعَلِّمُهُمُ‏ الْكِتابَ‏ وَ الْحِكْمَةَ وَ يُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ»
«لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنينَ إِذْ بَعَثَ فيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ‏ الْكِتابَ‏ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلُ لَفي‏ ضَلالٍ مُبينٍ»
«هُوَ الَّذي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ‏ الْكِتابَ‏ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلُ لَفي‏ ضَلالٍ مُبينٍ»
پس «نور» با تعلیمِ «نور»، بالاخره قلوبی رو روشن به «نور حکمت» می‌نماید «نور علی نور»، بطوریکه از روی نور و ظلمت قلب بشه فهمید که چکار باید بکنیم و چه کاری نباید بکنیم.
آیا با این اوصاف لازم نیست که قبض و بسط قلبی رو خوب یاد بگیریم؟!
از این مهمتر و واجب تر هم کاری هست که باید اول اونو یاد بگیریم بعدا اینو؟!
واقعا تا قلب روشن نشه، هیچکاری نباید انجام بشه! هر کاری انجام بدیم اشتباه از آب در میاد! باید اول کلام نورانی خدا را با قلبمان بشنویم و ببینیم و بفهمیم و اونوقت این کلام رو بهش عمل کنیم.
ما چقدر می فهمیم؟! هر کس به میزان تحصیل نور با قلبش، توان فهمیدن دارد.
این همون تفقه قلب سلیم مفید معتاد به نور است. خوراک قلب، نور است! الله نور السماوات و الارض، خدای مهربان خالق نور هدایت است برای همه مخلوقاتش. همه مخلوقات خدای خودشونو میشناسن! همه مخلوقات رزق نورانی خودشون رو میشناسن! چرا قلب ما نباید اسم نور خودشو بشناسه! باید کلام نورانی خدا، در قلب ما غریبه نباشد! آشنا باشد! خودی باشد! از خود باشد! ما هم باید خودی باشیم و از آل نور باشیم یعنی منا اهل البیت ع باشیم.
پس وقتی قلب، نور و ظلمت رو بفهمه، از اهل نور است! قلب فقط با کلام ربّ خویش آرام می‌شود و بس! انگاری کلام دلنشین برای قلوب سلیم اهل یقین، فقط نور است. چه نور زیبا و عجیبی است! پس راه معرفت و شناخت خدا در واقع معرفت به همین نور امر و نهی ذات اقدس الهی است که قلب سلیم، از این نور، تغذیه علمی می شود.
تا زمانی که قلب این کلام را نشنود انگاری نورش را معطل نگه داشته «الْبِئْرُ الْمُعَطَّلَةُ الْإِمَامُ الصَّامِتُ» و وقتی کلام را شنید و عمل نمود، برای خود قصر بهشتی ساخته «وَ الْقَصْرُ الْمَشِيدُ الْإِمَامُ النَّاطِقُ» پس قلب ناطق ارزش دارد.
قلبی که مفید نباشد و نور را نفهمد و امر و نهی را درک ننماید، پس چگونه می‌تواند این قلب ما را یاری کند تا راه راست را در زندگی پیدا کنیم؟!
… ببخشید که این دلنوشته یه کمی طولانی شد! مقاله نور گویا و قلب پرحرف همینه دیگه!