[سورة يوسف (۱۲): الآيات ۳۰ الى ۳۵]
وَ قالَ نِسْوَةٌ فِي الْمَدِينَةِ امْرَأَتُ الْعَزِيزِ تُراوِدُ فَتاها عَنْ نَفْسِهِ قَدْ شَغَفَها حُبًّا
إِنَّا لَنَراها فِي ضَلالٍ مُبِينٍ (۳۰)
و [دسته‌‏اى از] زنان در شهر گفتند:
«زن عزيز از غلام خود، كام خواسته و سخت خاطرخواه او شده است.
به راستى ما او را در گمراهى آشكارى مى‏‌بينيم.»
فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَكْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَيْهِنَّ
وَ أَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّكَأً
وَ آتَتْ كُلَّ واحِدَةٍ مِنْهُنَّ سِكِّيناً
وَ قالَتِ اخْرُجْ عَلَيْهِنَّ
فَلَمَّا رَأَيْنَهُ أَكْبَرْنَهُ
وَ قَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ وَ قُلْنَ حاشَ لِلَّهِ ما هذا بَشَراً
إِنْ هذا إِلاَّ مَلَكٌ كَرِيمٌ (۳۱)
پس چون [همسر عزيز] از مكرشان اطلاع يافت،
نزد آنان [كسى‏] فرستاد، و محفلى برايشان آماده ساخت،
و به هر يك از آنان [ميوه و] كاردى داد و [به يوسف‏] گفت:
«بر آنان درآى.»
پس چون [زنان‏] او را ديدند، وى را بس شگرف يافتند
و [از شدت هيجان‏] دستهاى خود را بريدند و گفتند:
«منزّه است خدا، اين بشر نيست، اين جز فرشته‏‌اى بزرگوار نيست.»
قالَتْ فَذلِكُنَّ الَّذِي لُمْتُنَّنِي فِيهِ وَ لَقَدْ راوَدْتُهُ عَنْ نَفْسِهِ فَاسْتَعْصَمَ وَ لَئِنْ لَمْ يَفْعَلْ ما آمُرُهُ لَيُسْجَنَنَّ وَ لَيَكُوناً مِنَ الصَّاغِرِينَ (۳۲)
[زليخا] گفت: «اين همان است كه در باره او سرزنشم مى‏‌كرديد. آرى، من از او كام خواستم و[لى‏] او خود را نگاه داشت، و اگر آنچه را به او دستور مى‌‏دهم نكند قطعاً زندانى خواهد شد و حتماً از خوارشدگان خواهد گرديد.»
قالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ وَ إِلاَّ تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَ أَكُنْ مِنَ الْجاهِلِينَ (۳۳)
[يوسف‏] گفت: «پروردگارا، زندان براى من دوست‏‌داشتنى‌‏تر است از آنچه مرا به آن مى‌‏خوانند، و اگر نيرنگ آنان را از من بازنگردانى، به سوى آنان خواهم گراييد و از [جمله‏] نادانان خواهم شد.»
فَاسْتَجابَ لَهُ رَبُّهُ فَصَرَفَ عَنْهُ كَيْدَهُنَّ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (۳۴)
پس، پروردگارش [دعاى‏] او را اجابت كرد و نيرنگ زنان را از او بگردانيد. آرى، او شنواى داناست.
ثُمَّ بَدا لَهُمْ مِنْ بَعْدِ ما رَأَوُا الْآياتِ لَيَسْجُنُنَّهُ حَتَّى حِينٍ (۳۵)
آنگاه پس از ديدن آن نشانه‏‌ها، به نظرشان آمد كه او را تا چندى به زندان افكنند.