امام صادق علیه السلام:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ لِسَدِيرٍ
وَ الَّذِي بَعَثَ مُحَمَّداً بِالنُّبُوَّةِ وَ عَجَّلَ رُوحَهُ إِلَى الْجَنَّةِ مَا بَيْنَ أَحَدِكُمْ وَ بَيْنَ أَنْ يَغْتَبِطَ وَ يَرَى سُرُوراً أَوْ تَبَيَّنَ لَهُ النَّدَامَةُ وَ الْحَسْرَةُ إِلَّا أَنْ يُعَايِنَ مَا قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِي كِتَابِهِ:
عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ
وَ أَتَاهُ مَلَكُ الْمَوْتِ بِقَبْضِ‏ رُوحِهِ فَيُنَادِي رُوحَهُ فَتَخْرُجُ مِنْ جَسَدِهِ
فَأَمَّا الْمُؤْمِنُ فَمَا يُحِسُّ بِخُرُوجِهَا وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى:
يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلى‏ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي‏
ثُمَّ قَالَ ذَلِكَ لِمَنْ كَانَ وَرِعاً مُوَاسِياً لِإِخْوَانِهِ وَصُولًا لَهُمْ
وَ إِنْ كَانَ غَيْرَ وَرِعٍ وَ لَا وَصُولٍ لِإِخْوَانِهِ قِيلَ لَهُ مَا مَنَعَكَ مِنَ الْوَرَعِ وَ الْمُوَاسَاةِ لِإِخْوَانِكَ
أَنْتَ مِمَّنِ انْتَحَلَ الْمَحَبَّةَ بِلِسَانِهِ وَ لَمْ يُصَدِّقْ ذَلِكَ بِفِعْلٍ
وَ إِذَا لَقِيَ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع لَقِيَاهُمَا مُعْرِضَيْنِ مُقَطِّبَيْنِ فِي وَجْهِهِ غَيْرَ شَافِعَيْنِ لَهُ
قَالَ سَدِيرٌ مَنْ جَدَعَ اللَّهُ أَنْفَهُ
قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَهُوَ ذَاكَ.
قسم به كسي كه حضرت محمد را به نبوت مبعوث داشت و روحش را به جنت رسانيد،
ميان شما و بين [مرتبه اي] كه غبطه خورده شويد و [در آن مرحله] سرور [و ابتهاج و شادماني] را ببينيد و يا [ميان شما و بين مقامي كه] پشيماني و حسرت براي شما آشكار گردد فاصله اي نيست؛ مگر آنكه معاينه [و مرگ] بيايد [و مسأله براي هر دو گروه حلّ شود، گروهي به منزلتي كه مورد غبطه ديگران است و برخي به جايگاهي كه جز ندامت چيز ديگري نيست نايل شوند].
خداوند عز و جل در كتابش فرمود:
«[آن گاه كه دو فرشته دريافت كننده] از راست و چپ، مراقب نشسته اند»
و ملك الموت براي قبض روح آن دو [گروه] مي آيد؛
پس روحش را ندا مي كند و روح از جسدش خارج مي گردد.
پس چه نيكو است خروج روح مؤمن [يعني چون ملك الموت با چهره ي رحمت بر او ظاهر مي شود، مؤمن سنگيني مرگ را احساس نمي كند و روحش به آساني قبض مي شود] و اين همان نداي خداوند سبحان است [كه فرمود:]
«اي نفس مطمئنه! خشنود و خدا پسند به سوي پروردگارت بازگرد و در ميان بندگان من درآي، و در بهشت من داخل شو…»
[اين مقام و منزلت و حالت] براي كسي است كه داراي «ورع» بوده، نسبت به برادران ديني خويش مواسات كرده و به مشكلات آنان رسيدگي كند
[؛ولي] اگر با ورع نبوده و به مشكلات برادران ديني خويش توجهي نكند، به او گفته مي شود:
چه چيزي تو را از ورع و مواسات نسبت به برادرانت باز داشت؟
تو از جمله كساني بودي كه از محبت [خدا، رسول، مؤمنان و قرآن] در زبان دم مي‌زدي؛
ولي در عمل اين محبّت را تصديق نمي كردي؟!
هنگامي كه چنين فردي رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) و اميرمؤمنان (عليه السلام) را ملاقات كند؛ آن دو بزرگوار از او روي برگردانيده،
چهره اشان نسبت به وي گرفته مي شود و او را شفاعت نمي كنند.
سدير [راوي حديث] گفت: خداوند بيني [چنين افرادي] را به خاك مي مالد؟!
امام صادق (عليه السلام) فرمود: بله، [بيني آنان در آن روز به خاك ماليده خواهد شد].