میهمانِ نورانی! ضیافت الله! وَ نَبِّئْهُمْ عَنْ ضَيْفِ‏ إِبْراهيمَ!

#دلنوشته
👈👈👈من مهمانی هستم که باید بروم!👉👉👉
👈كَضَيْفٍ بِتَّ فِيهِمْ ثُمَّ غَدَوْتَ عَنْهُمْ إِلَى غَيْرِهِمْ👉

امام باقر علیه السلام:
قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ كَانَ فِي خُطْبَةِ أَبِي ذَرٍّ رَحْمَةُ اللَّهِ عَلَيْهِ:
يَا مُبْتَغِيَ الْعِلْمِ
لَا يَشْغَلُكَ أَهْلٌ وَ مَالٌ عَنْ نَفْسِكَ
أَنْتَ يَوْمَ تُفَارِقُهُمْ 👈كَضَيْفٍ بِتَّ فِيهِمْ ثُمَّ غَدَوْتَ عَنْهُمْ إِلَى غَيْرِهِمْ👉
الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةُ كَمَنْزِلٍ تَحَوَّلْتَ مِنْهُ إِلَى غَيْرِهِ
وَ مَا بَيْنَ الْمَوْتِ وَ الْبَعْثِ إِلَّا كَنَوْمَةٍ نِمْتَهَا ثُمَّ اسْتَيْقَظْتَ مِنْهَا
يَا مُبْتَغِيَ الْعِلْمِ
إِنَّ قَلْباً لَيْسَ فِيهِ شَيْ‏ءٌ مِنَ الْعِلْمِ كَالْبَيْتِ الْخَرِبِ لَا عَامِرَ لَهُ.
امام باقر علیه‌السلام فرمود:
شنیدم که ابوذر (رحمت خدا بر او باد) در خطبه‌ای می‌گفت:
ای جوینده دانش!
مبادا خانواده و مال، تو را از پرداختن به خودت بازدارند!
روزی از آنان جدا خواهی شد، همان‌گونه که مهمانی، شب را در کنار آنان به‌سر می‌برد، ولی صبح به‌سوی کسان دیگری روانه می‌شود.
دنیا و آخرت همچون دو منزل‌اند که از یکی به دیگری کوچ می‌کنی.
فاصله مرگ تا رستاخیز، جز به‌سان خوابی نیست که می‌خوابی، و سپس از آن بیدار می‌شوی.
ای جوینده دانش!
قلبی که در آن بهره‌ای از علم نباشد، مانند خانه‌ای ویران است که هیچ آبادکننده‌ای ندارد.

#دلنوشته
👈مهمان بودن یعنی ناپایداری و موقتی بودن حضور ما در کنار عزیزانمان!
همان‌طور که مهمان در خانه‌ای می‌ماند، اما می‌داند که ماندنی نیست، ما نیز در این دنیا مهمان خانواده، دوستان، و دارایی‌های خویش هستیم.
در ظاهر «صاحب» هستیم، ولی در حقیقت، سفر کرده‌ایم و گذرا آمده‌ایم.
شب، آسایش و انس با نزدیکان؛ صبح، کوچ به جهان دیگر!
در شب، مهمان، کنار میزبان است، آرام و گرم؛ اما ناگهان صبح فرامی‌رسد و باید رفت.
مرگ هم درست همین‌طور است: بی‌صدا و بی‌خبر، ناگهان انسان را از دایره آشنایان بیرون می‌کشد.
مهمان از خانه‌ای آشنا به جایی دیگر و جدید می‌رود.
در مرگ هم، تو از محیط خانواده‌ات جدا می‌شی و وارد دنیایی می‌شی که نه محبت خانوادگی آنجا کارساز است، نه دارایی.
ای انسان!
دل نبند به چیزی یا کسی که فردا ناگزیری آنها را تنها بگذاری یا تنهایت بگذارند.
برای راهی که در پیش داری، زاد و توشه‌ای بردار که در منزل بعدی به کارت بیاید.
ناپایداری ارتباطات دنیوی:
مهمان، هرچقدر هم عزیز و گرامی باشد، اقامتش موقتی است. همین‌طور، ما هرچقدر هم به خانواده، دوستان یا دارایی‌هامان دلبسته باشیم، اقامت ما در کنارشان همیشگی نیست.
مرگ، مثل طلوع صبح است که مهمانِ شب را می‌برد. چقدر ساده، بی‌درد، ولی قاطع.
احساس بی‌صداییِ کوچ:
در این تشبیه، رفتن تو با صدای طبل و شیپور نیست؛ بلکه مثل مهمانی است که شب را ساکت آمد و ساکت رفت. انگار کسی متوجه‌اش نشد، یا شاید همه می‌دانستند رفتنش قطعی است.
تفاوت مقصد:
مهمان از یک خانه به خانه‌ای دیگر می‌رود؛ ما هم از خانه دنیا، به سرای دیگر.
اما “دیگری” (الآخرة) که به آن می‌رویم نه خانواده است، نه مال، نه دوستان؛ بلکه عمل، ایمان، و پاسخ‌گویی است.
پس بیایید با خود بگوییم:
«تو الان توی خونه‌ی دیگرانی… زیاد دلبسته نشو، قراره بری، و میزبانان بعدی‌ات، خیلی متفاوت‌اند.»
من مهمانی هستم که باید بروم!
شاید امشب، آخرین شبی باشد که کنارشانم…
چه گرم است این خانه، چه شیرین‌اند لبخندهایشان.
اما می‌دانم…
من مهمانم.
آمده‌ام شبی را بگذرانم،
و صبحی هست که بی‌خبر خواهد رسید.
نه تقویم می‌گوید،
نه کسی هشدار می‌دهد،
فقط ناگهان، صدای رفتن می‌آید…
صدای بستن در، بی‌صدا.
آری… من مهمانی‌ام که باید برود.
از خانه‌ای به خانه‌ای دیگر،
از آغوش آشنا، به غربت ناشناخته.
آنجا دیگر مادرم نیست،
فرزندم نیست،
ثروتم نیست…
فقط منم،
و آنچه با خود برده‌ام.
آیا چیزی برده‌ام؟
آیا جز پشیمانی و حسرت، همسفری دارم؟
خدایا…
من را مهمانی کن که با دستِ پُر از خانه‌ات بیرون رود،
نه با شرمندگیِ جا گذاشتنِ فرصت‌ها.
منم، من، مهمانی که باید برود!
شبی‌ست… شبی آرام و پرنور.
من نشسته‌ام میان خانواده‌ام…
صدای خنده‌ی فرزندم، گرمای نگاه همسرم، عطری که خانه را پُر کرده از زندگی.
و ناگهان…
این فکر مثل نسیمی سرد، از درز پنجره دل‌م می‌گذرد:
من مهمانم.
نه فقط اینجا…
در زندگی، در دنیا، در این جسمی که سال‌ها به آن دل بسته‌ام.
شاید امشب آخرین شبم باشد.
شاید سحر، نوبت رفتن من برسد.
مثل مهمانی که شب را خوش می‌گذراند،
اما صبح…
باید بلند شود،
خداحافظی کند،
و برود.
ولی کجا؟
خانه‌ای دیگر…
جهانی دیگر…
با آدم‌هایی دیگر که نه پدرم‌اند، نه مادرم، نه فرزندم…
آنجا، فقط من می‌مانم،
و آنچه با خود برده‌ام.
اما چه برده‌ام؟
آیا دلِ پاک؟
آیا عملی از جنس نور؟
یا پشیمانی‌ای سنگین که حتی واژه‌ها هم از کشیدن بار معنایش عاجز اند؟
خدایا…
من را مهمانی کن،
که با دست پُر از خانه‌ات بیرون رود،
نه با دست خالی و دلی پر از حسرت.
آمین یا رب العالمین، اللهم صلّ علی محمد و آل محمد علیهم السلام.