با سهم نور خودت خوش باش! حظّ نورانی!

[سورة القصص (۲۸): الآيات ۷۶ الى ۸۲]
إِنَّ قارُونَ كانَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‏ فَبَغى‏ عَلَيْهِمْ
وَ آتَيْناهُ مِنَ الْكُنُوزِ ما إِنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنُوأُ بِالْعُصْبَةِ أُولِي الْقُوَّةِ
إِذْ قالَ لَهُ قَوْمُهُ لا تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْفَرِحِينَ (۷۶)
قارون از قوم موسى بود و بر آنان ستم كرد،
و از گنجينه‌‏ها آن قدر به او داده بوديم كه كليدهاى آنها بر گروه نيرومندى سنگين مى‏‌آمد،
آنگاه كه قوم وى بدو گفتند:
«شادى مكن كه خدا شادى‏‌كنندگان را دوست نمى‏‌دارد.
وَ ابْتَغِ فِيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيا
وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ
وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ (۷۷)
و با آنچه خدايت داده سراى آخرت را بجوى و سهم خود را از دنيا فراموش مكن،
و همچنانكه خدا به تو نيكى كرده نيكى كن
و در زمين فساد مجوى كه خدا فسادگران را دوست نمى‌‏دارد.
قالَ إِنَّما أُوتِيتُهُ عَلى‏ عِلْمٍ عِنْدِي
أَ وَ لَمْ يَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ أَهْلَكَ مِنْ قَبْلِهِ مِنَ الْقُرُونِ مَنْ هُوَ أَشَدُّ مِنْهُ قُوَّةً وَ أَكْثَرُ جَمْعاً 
وَ لا يُسْئَلُ عَنْ ذُنُوبِهِمُ الْمُجْرِمُونَ (۷۸)
[قارون‏] گفت: «من اينها را در نتيجه دانش خود يافته‌‏ام.»
آيا وى ندانست كه خدا نسلهايى را پيش از او نابود كرد كه از او نيرومندتر و مال‌‏اندوزتر بودند؟
و[لى اين گونه‏] مجرمان را [نيازى‏] به پرسيده‏‌شدن از گناهانشان نيست.
فَخَرَجَ عَلى‏ قَوْمِهِ فِي زِينَتِهِ 
قالَ الَّذِينَ يُرِيدُونَ الْحَياةَ الدُّنْيا يا لَيْتَ لَنا مِثْلَ ما أُوتِيَ قارُونُ
إِنَّهُ لَذُو حَظٍّ عَظِيمٍ (۷۹)
پس [قارون‏] با كوكبه خود بر قومش نمايان شد؛
كسانى كه خواستار زندگى دنيا بودند گفتند:
«اى كاش مثل آنچه به قارون داده شده به ما [هم‏] داده مى‌‏شد؛
واقعاً او بهره بزرگى [از ثروت‏] دارد.»
وَ قالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ 
وَيْلَكُمْ ثَوابُ اللَّهِ خَيْرٌ لِمَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً
وَ لا يُلَقَّاها إِلاَّ الصَّابِرُونَ (۸۰)
و كسانى كه دانش [واقعى‏] يافته بودند، گفتند:
«واى بر شما! براى كسى كه گرويده و كار شايسته كرده پاداش خدا بهتر است،
و جز شكيبايان آن را نيابند.»
فَخَسَفْنا بِهِ وَ بِدارِهِ الْأَرْضَ
فَما كانَ لَهُ مِنْ فِئَةٍ يَنْصُرُونَهُ مِنْ دُونِ اللَّهِ
وَ ما كانَ مِنَ المُنْتَصِرِينَ (۸۱)
آنگاه [قارون‏] را با خانه‌‏اش در زمين فرو برديم،
و گروهى نداشت كه در برابر [عذابِ‏] خدا او را يارى كنند
و [خود نيز] نتوانست از خود دفاع كند.
وَ أَصْبَحَ الَّذِينَ تَمَنَّوْا مَكانَهُ بِالْأَمْسِ يَقُولُونَ 
وَيْكَأَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ يَقْدِرُ
لَوْ لا أَنْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنا لَخَسَفَ بِنا
وَيْكَأَنَّهُ لا يُفْلِحُ الْكافِرُونَ (۸۲)
و همان كسانى كه ديروز آرزو داشتند به جاى او باشند، صبح مى‏‌گفتند:
«واى، مثل اينكه خدا روزى را براى هر كس از بندگانش كه بخواهد گشاده يا تنگ مى‌‏گرداند،
و اگر خدا بر ما منّت ننهاده بود، ما را [هم‏] به زمين فرو برده بود؛
واى، گويى كه كافران رستگار نمى‏‌گردند.»