واژۀ رهق میخواد این معنی رو بفهمونه که حواست باشه با دوری از نور یاد صاحبان نور،
مبادا وای‌فای گوشی قلبت قطع بشه و تاریکی و ظلمت، قلبتو فرا بگیره
که اگه خدای ناکرده اینجوری بشه، کار بسیار سخت و مشکل خواهد شد.
«نور از دست رفته!»
پس عاقل مدام حواسش به قلبشه که روشنه یا تاریک (قبض و بسط قلبی)
پرستار نور قلبشه و این نورشو میپرسته!
و هر وقت، قلب میره که تاریک بشه، شستش خبردار میشه که یه جایی، قدر نورشو ندونسته
و دستور العمل (اکرمی مثواه) را معطل گذاشته،
اینه که قلب داره تاریک میشه و به انتهای زمان خواندن نماز داره میرسه
و عنقریب که نماز قضا بشه
و این یعنی هر چه بگذره عسر و سختی بیشتر و بیشتر میشه!

در کتاب التحقیق، از واژه رهق این مفهوم برداشت شده:
«غشيان بما يكره»
همینکه شرایط خوب، جاشو بده به شرایط بد!
یعنی فرصت طلایی از دست بره «قَبْلَ إِرْهَاقِ‏ أَجَلِهِ»!

امام علی علیه السلام:
فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُ مِنْكُمْ فِي أَيَّامِ مَهَلِهِ قَبْلَ إِرْهَاقِ‏ أَجَلِهِ‏
وَ فِي فَرَاغِهِ قَبْلَ أَوَانِ شُغُلِهِ
وَ فِي مُتَنَفَّسِهِ قَبْلَ أَنْ يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ‏
لِیُمَهِّد لِنَفسِهِ و قَدَمِه، وَ لیَتَزَوَّد من دارِ ظَعنِهِ لِدار اقامَتِه.
آنان که اهل علمند، پیش از آن که اجلشان فرا رسد در ایام مهلت باید به عمل بپردازند
و در ایام فراقت پیش از آن که گرفتار شوند تلاش کنند
و قبل از آن که راه گلو بسته شود نفس بکشند!
و برای خود و جایی که می‌روند آماده کنند، و از این سرا که سرانجام باید کوچ کرد برای منزلگاه ابدی تدارک ببینند.
+ «قلب من، قبر من! قبر من، قلب من!»

امام علی علیه السلام:
فَبَادِرُوا الْمَعَادَ وَ سَابِقُوا الْآجَالَ
فَإِنَّ النَّاسَ يُوشِكُ أَنْ يَنْقَطِعَ بِهِمُ الْأَمَلُ وَ يَرْهَقَهُمُ‏ الْأَجَلُ‏ وَ يُسَدَّ عَنْهُمْ بَابُ التَّوْبَةِ.
پس به سوي قيامت بشتابيد و پيش از آن كه مرگ فرا رسد، آماده باشيد؛
زيرا ناگهان، آرزوهاي مردم قطع شده و مرگ آنها را در كام خود مي كشد و در توبه بسته مي‌شود.

«الْإِرْهَاقُ‏: أن يحمل الإنسان ما لا يطيق»
«رهق» یعنی وقتی فرصت عمل به اندیشه نورانی، در دل شرایط از دست برود و به این اندیشه بی‌توجهی شود و شخص، قدردان نور ولایت نباشد، همانا قلب او به تاریکی می‌گراید و شرایط جوری رقم خواهد خورد که دیگه قابل تحمل و طاقت نباشه و متاسفانه فرصت توبه از دست برود.

در داستان خضر ع و موسی ع،
وقتی موسی ع به خضر ع اعتراض کرد، خضر ع گفت: دیدی طاقتشو نداری!
موسی ع فهمید، قولی که داده بود، یادش رفته و اشتباها به کار خضر ع اعتراض نمود،
لذا تا فهمید اشتباه کرده، به خضر ع گفت:
نور دستور العمل از جانب خودتو به قلب من مبادا قطع کنی،
که اگه اینجوری بشه، کار برای من خیلی سخت میشه
«قالَ لا تُؤاخِذْنِي بِما نَسِيتُ وَ لا تُرْهِقْنِي مِنْ أَمْرِي عُسْراً»

در قسمت بعدی خضر ع به موسی ع توضیح میده که اگه این بچه رو نمیکشتم، کار رو بر والدین مومنش سخت می‌کرد و اگه میذاشتم بزرگ بشه، والدینشو مجبور به کفر می‌کرد و اینقدر اونا رو به خودش مشغول میکرد تا وقت نماز بگذره و قضا بشه!
«فَخَشِينا أَنْ يُرْهِقَهُما طُغْياناً وَ كُفْراً»
لذا خدا خواست این پدر و مادر از شرّ این فرزند کافر راحت بشن و این بود که اینجوری مقدر شد!

عبارت «وَ لا تُرْهِقْنِي مِنْ أَمْرِي عُسْراً» خیلی زیباست، یعنی منِ موسی ع میدونم که چقدر نیاز به دونستن اون امر و دستور العمل و نور علمی ولایت دارم و اگه اونو از من دریغ کنید، خیلی کارم سخت میشه و اصلا دیگه نمی‌تونم و نمی‌دونم چجوری باید انجام وظیفه کنم.

… لذا «یخرجونهم من النور الی الظلمات»
سرنوشت ناجوری است که گریبان اهل شک و حسد رو میگیره.
اینم قشنگه که واژۀ نور مفرد اومده و واژۀ ظلمات جمع،
کانه نور یه چیز بیشتر نیست و این ظلمات است که متنوع است.
راه دسترسی به آرامش یه چیزه، اونم نور ولایت، و راه ارتکاب معاصی هزاران مدل تمنّاست که همه، نام‌های دانه‌درشت‌های قبیله شیطان هستند که سعی می‌کنن گناه رو جایگزین نور ولایت در تسکین ناآرامی‌ها معرفی نمایند.