[سورة الفرقان (۲۵): الآيات ۱۱ الى ۲۰]
بَلْ كَذَّبُوا بِالسَّاعَةِ وَ أَعْتَدْنا لِمَنْ كَذَّبَ بِالسَّاعَةِ سَعِيراً (۱۱)
[نه!] بلكه [آنها] رستاخيز را دروغ خواندند،
و براى هر كس كه رستاخيز را دروغ خوانَد آتشِ سوزان آماده كرده‏‌ايم.
إِذا رَأَتْهُمْ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ سَمِعُوا لَها تَغَيُّظاً وَ زَفِيراً (۱۲)
چون [دوزخ‏] از فاصله‏‌اى دور، آنان را ببيند، خشم و خروشى از آن مى‌‏شنوند.
وَ إِذا أُلْقُوا مِنْها مَكاناً ضَيِّقاً مُقَرَّنِينَ دَعَوْا هُنالِكَ ثُبُوراً (۱۳)
و چون آنان را در تنگنايى از آن به زنجير كشيده بيندازند، آنجاست كه مرگ [خود] را مى‏‌خواهند.
لا تَدْعُوا الْيَوْمَ ثُبُوراً واحِداً وَ ادْعُوا ثُبُوراً كَثِيراً (۱۴)
«امروز يك بار هلاكِ [خود] را مخواهيد و بسيار هلاك [خود] را بخواهيد.»
قُلْ أَ ذلِكَ خَيْرٌ أَمْ جَنَّةُ الْخُلْدِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ كانَتْ لَهُمْ جَزاءً وَ مَصِيراً (۱۵)
بگو: «آيا اين [عقوبت‏] بهتر است يا بهشت جاويدان
كه به پرهيزگاران وعده داده شده است كه پاداش و سرانجام آنان است؟»
لَهُمْ فِيها ما يَشاؤُنَ خالِدِينَ كانَ عَلى‏ رَبِّكَ وَعْداً مَسْؤُلاً (۱۶)
جاودانه هر چه بخواهند در آنجا دارند. پروردگار تو مسؤول [تحقق‏] اين وعده است.
وَ يَوْمَ يَحْشُرُهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَقُولُ أَ أَنْتُمْ أَضْلَلْتُمْ عِبادِي هؤُلاءِ أَمْ هُمْ ضَلُّوا السَّبِيلَ (۱۷)
و روزى كه آنان را با آنچه به جاى خدا مى‌‏پرستند، محشور مى‌‏كند، پس مى‌‏فرمايد:
«آيا شما اين بندگان مرا به بيراهه كشانديد يا خود گمراه شدند؟»
قالُوا سُبْحانَكَ ما كانَ يَنْبَغِي لَنا أَنْ نَتَّخِذَ مِنْ دُونِكَ مِنْ أَوْلِياءَ 
وَ لكِنْ مَتَّعْتَهُمْ وَ آباءَهُمْ حَتَّى نَسُوا الذِّكْرَ وَ كانُوا قَوْماً بُوراً (۱۸)
مى‌‏گويند: «منزّهى تو، ما را نسزد كه جز تو دوستى براى خود بگيريم،
ولى تو آنان و پدرانشان را برخوردار كردى تا [آنجا كه‏] ياد [تو] را فراموش كردند
و گروهى هلاك‏‌شده، بودند.»
فَقَدْ كَذَّبُوكُمْ بِما تَقُولُونَ 
فَما تَسْتَطِيعُونَ صَرْفاً وَ لا نَصْراً 
وَ مَنْ يَظْلِمْ مِنْكُمْ نُذِقْهُ عَذاباً كَبِيراً (۱۹)
قطعاً [خدايانتان‏] در آنچه مى‌‏گفتيد، شما را تكذيب كردند؛
در نتيجه نه مى‌‏توانيد [عذاب را از خود] دفع كنيد و نه [خود را] يارى نماييد
و هر كس از شما شرك ورزد عذابى سهمگين به او مى‌‏چشانيم.
وَ ما أَرْسَلْنا قَبْلَكَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ إِلاَّ إِنَّهُمْ لَيَأْكُلُونَ الطَّعامَ وَ يَمْشُونَ فِي الْأَسْواقِ
وَ جَعَلْنا بَعْضَكُمْ لِبَعْضٍ فِتْنَةً
أَ تَصْبِرُونَ 
وَ كانَ رَبُّكَ بَصِيراً (۲۰)
و پيش از تو پيامبران [خود] را نفرستاديم جز اينكه آنان [نيز] غذا مى‌‏خوردند و در بازارها راه مى‏‌رفتند،
و برخى از شما را براى برخى ديگر [وسيله‏] آزمايش قرار داديم.
آيا شكيبايى مى‏‌كنيد؟
و پروردگار تو همواره بيناست.