حبّ و بغض! وَ هَلِ اَلدِّينُ إِلاَّ اَلْحُبُّ وَ اَلْبُغْضُ؟!

دلنوشته:
«امتحانِ قلب… از مسیرِ دوست داشتن می‌گذرد»

ای دل…
همه‌چیز از همین‌جا معلوم می‌شود—
از آن‌که چه کسی را دوست داری
و از چه کسی بدت می‌آید.
این، معیارِ بی‌نقابِ آسمان است برای سنجشِ زمین.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند:
«هیچ بنده‌ای نیست که خدا دلش را برای تقوا بیازماید،
مگر آنکه با محبتِ ما صبح می‌کند،
محبتی که در عمقِ قلبش آن را می‌یابد.
و هیچ بنده‌ای نیست که مورد خشم خدا باشد،
مگر آنکه با بغضِ ما بیدار می‌شود،
بغضی که در درونش جا خوش کرده است…»

آه ای دل…
پس معلوم شد،
بهشت و جهنم، از دل آغاز می‌شوند،
نه از زمین و آسمان.
اهلِ بهشت، اهلِ محبت‌اند،
و اهلِ جهنم، اسیرِ بغض و کدورت.
دلِ صاف، به سوی نور کشیده می‌شود،
و دلِ تیره، از نور می‌گریزد.

ای دل…
«تمنا فدای تقدیر یا تقدیر فدای تمنا؟»
این، همان پرسشِ بزرگِ هر روزِ ماست.
اهلِ نور، تمنای خویش را در آغوشِ تقدیر می‌گذارند؛
می‌گویند: «خدایا، من می‌خواهم،
اما همان را که تو می‌خواهی، می‌پسندم.»
و حسودانِ گرفتار،
تقدیرِ الهی را در آتشِ تمنّا می‌سوزانند؛
می‌گویند: «نه، باید آن شود که من می‌خواهم!»
و همین‌جا، بهشت و جهنم از هم جدا می‌شود.

کسی که به نورِ معلمش دل می‌بندد،
و به رضایتِ خدا راضی می‌شود،
از تمناهایش می‌گذرد،
و با لبخند، وارد بهشتِ آرامش می‌گردد.
اما کسی که در برابر تقدیر می‌ایستد،
و به جای شکر، شکوه می‌کند،
در حقیقت، دارد به نور پشت می‌کند؛
و هرچه بیشتر اصرار کند،
در آتشِ حرص و حسادت، خود را می‌سوزاند.

ای دل…
بغض و حبّ، دو بالِ پرواز یا سقوط‌اند.
اگر با نور بیامیزی، بالا می‌روی،
و اگر با بغضِ اهلِ نور زندگی کنی، پایین می‌افتی.
از روی صفای دل، از روی آرامش و رضایت،
از روی لبخندی که در سختی‌ها داری،
مشخص می‌شود که تو از کدام قبیله‌ای—
قبیلۀ نور یا قبیلۀ شیطان.

امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند:
«هر که شک کند در ما،
و به دشمنانِ ما دل ببندد،
از ما نیست!
و هر که بخواهد بداند از محبّانِ ماست یا از مبغضانِ ما،
به قلبش بنگرد—
اگر در دلش محبتِ دشمنانِ ما را یافت،
بداند که خدا و فرشتگان و رسولان،
همه از او بیزارند…»

ای دل…
دین یعنی انتخابِ روشن میان دو عشق:
عشق به نور یا عشق به نفس.
اگر دلِ تو، هنگامِ یادِ اهلِ نور آرام می‌گیرد،
و هنگامِ یادِ اهلِ گناه تیره می‌شود،
بدان که تو در مسیرِ بهشتیان گام می‌زنی.

اما اگر دلت از یادِ اهلِ نور بی‌تاب نمی‌شود،
و از دیدنِ نور حسودی‌ات گل می‌کند،
باید بدانی که درونت زخمی است،
زخمی از جنسِ بغضِ ناپیدا—
بغضی که بهشتیان را از جهنّمیان جدا می‌کند.

🌙
ای دل…
امتحانِ بزرگِ زندگی، در همین است:
یاد بگیر چه چیز را باید دوست بداری،
و از چه چیز باید بیزار شوی.
اگر دل به نور سپردی و راضی به تقدیر شدی،
بهشت، درونِ قلبت شکوفه خواهد زد.

اما اگر تمنّا را بر تقدیر ترجیح دادی،
و به جای عشق، حسادت را پروراندی،
بدان که خودت، جهنم را در دل کاشتی.

پس ای دل…
در هر لحظه، انتخاب کن—
نور یا تمنّا؟
رضا یا اعتراض؟
عشقِ حسین یا بغضِ نور؟

زیرا بهشت و جهنم،
پیش از آنکه وعده‌ای در آخرت باشند،
امتحانی در همین امروزِ تو هستند… ✨