Dominant light!
Nothing can overcome the light!
Light dominates everything.
«قهر» یکی از هزار واژه مترادف «نور» است.
در فرهنگ لغات عربی مینویسند:
«قُهِرَ اللَّحْمُ: طبخ حتّى يسيل ماؤه»
«قَهَر النارُ اللحمَ: غيّرته أَوّلَ ما تأْخذه»
«الْقَهْرُ: الغلبة و التّذليل معا، غلبه و چيرگى و رام كردن با هم»
«أقهر الرجل: إذا صيّر الى حال يذلّ فيها»
+ «روض»
مثال زیبای دیگ زودپز! «Pressure cooker pot»
گوشت یا برنجی که هنوز خوب پخته نشده، میگن زنده است!
وقتی که خوب میپزه، آشپز میگه: گوشت، شده مثل پنبه! نرم و لطیف شده!
به این میگن گوشت مقهور!
درمان حسادت هم نیاز به فرایندی از جنس واژه «قهر» داره!
آیات، مثل دیگ زودپز که گوشت رو میپزه، حسد رو مقهور میکنه و قلب رو تربیت میکنه
و این میشه فرایند نور الولایة با واژه زیبای قهر!
«جَبَلٌ قاهِرٌ: كوه بلند»
«وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ»
+ «غلب»
+ «جبل»
+ «علو»
آیات مثل دیگ زودپز،
شرایط درناژ هر حسدی که دیرپز و چِقِر هم باشه رو فراهم میکنه!
به شرط اینکه خودت بخواهی
پخته و با تجربه و نورانی و عاری از حسد بشی!
امام صادق علیه السلام:
«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي عَلَا فَقَهَرَ»
«سپاس خدايى را كه بلندپايه و پيروز و غالب و چیره است.»
The dominance of light
over the darkness of jealousy!
با فرایند درناژ حسادت است که نور قلب پابرجا میماند
و نور بر سیاهی حسد چیره میشود
و میتونی مثل کوه، استوار روی پای خودت بایستی
و هیچ تندباد فتنهای، قادر نباشه ذرهای تو رو جابجا کنه!
چیرگی نور بر سیاهی حسد!
«يُقَلِّبُ اللَّهُ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ إِنَّ في ذلِكَ لَعِبْرَةً لِأُولِي الْأَبْصارِ»
«اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ»
+ «نور پابرجا!»
هُوَ الْقاهِرُ
امام رضا علیه السلام:
« … وَ أَمَّا الْقَاهِرُ
فَإِنَّهُ لَيْسَ عَلَى مَعْنَى عِلَاجٍ وَ نَصْبٍ وَ احْتِيَالٍ وَ مُدَارَاةٍ وَ مَكْرٍ كَمَا يَقْهَرُ الْعِبَادُ بَعْضُهُمْ بَعْضاً
فَالْمَقْهُورُ مِنْهُمْ يَعُودُ قَاهِراً
وَ الْقَاهِرُ يَعُودُ مَقْهُوراً
وَ لَكِنْ ذَلِكَ مِنَ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى عَلَى أَنَّ جَمِيعَ مَا خَلَقَ مُلْتَبِسٌ بِهِ الذُّلُّ لِفَاعِلِهِ
وَ قِلَّةُ الِامْتِنَاعِ لِمَا أَرَادَ بِهِ لَمْ يَخْرُجْ مِنْهُ طَرْفَةَ عَيْنٍ غَيْرَ أَنَّهُ يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ
«اما قاهر، به ممارست و رنج و حيله و كنار زدن ديگرى نيست،
چنانكه بعضى از مردم بر بعضى ديگر چيره مىگردند،
ميان مردم ممكن است مقهور،قاهر و قاهر مقهور گردد،
قاهر درمورد خدا يعنى مخلوقات در برابر او ذليل هستند و از فرمانش نمىتوانند خوددارى كنند
و از ساحت قدرت او به قدر يك چشم برهم زدن نيز خارج نشوند،
فقط مىگويد: ايجاد شو و ايجاد مىشود.»
وَ الْقَاهِرُ مِنَّا عَلَى مَا ذَكَرْتُهُ وَ وَصَفْتُ
فَقَدْ جَمَعَنَا الِاسْمُ وَ اخْتَلَفَ الْمَعْنَى
وَ هَكَذَا جَمِيعُ الْأَسْمَاءِ وَ إِنْ كُنَّا لَمْ نُسَمِّهَا كُلَّهَا فَقَدْ يُكْتَفَى لِلِاعْتِبَارِ بِمَا أَلْقَيْنَا إِلَيْكَ
وَ اللَّهُ عَوْنُنَا وَ عَوْنُكَ فِي إِرْشَادِنَا وَ تَوْفِيقِنَا.»
نورِ چیرهشونده!
نورِ غالب!
«وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ»
این نور پایمال شدنی نیست!
سرسختتر از اون چیزی است که بشه فکرشو کرد!
هیچ چیزی در برابر این نور، تاب مقاومت ندارد!
حسود خیال میکنه میتونه به این نور غلبه کنه «وَ إِنَّا فَوْقَهُمْ قاهِرُونَ»!
در حالی که همه چیز در برابر عظمت نور الهی سر تعظیم فرود میآورند.
اصلا چشمت که به نور بیفته، عاشقش میشی! نمیتونی در برابرش مقاومت کنی!
مقهورش میشی!
نمیتونی از گیرش فرار کنی!
نمیتونی بهش «نه» بگی!
این نور، «غیر قابل مقاومت» است.
«Irresistible»: مقاومتناپذیر است.
امام صادق علیه السلام:
«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي عَلَا فَقَهَرَ»
«سپاس خدايى را كه بلندپايه و پيروز و غالب و چیره است.»
اگه اینجوریه، پس داستان کربلا چیه؟!
اما این سوال راوی که چرا با این همه اوصاف واژه «قهر»،
خداوند تقدیر میکند که کربلا واقع شود؟
و جوابی که آهی سوزان و چشمی گریان
برای خواندن پاسخ این سوال میطلبد!
حقیقت داستان کربلا و ماموریت خطیر صاحبان نور،
برای همگان جای پرسش دارد!
مقهورية الحسين ع – کربلا
مُحَمَّدُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ إِسْحَاقَ الطَّالَقَانِيُّ قَالَ:
كُنْتُ عِنْدَ الشَّيْخِ أَبِي الْقَاسِمِ الْحُسَيْنِ بْنِ رَوْحٍ قَدَّسَ اللَّهُ رُوحَهُ
مَعَ جَمَاعَةٍ فِيهِمْ عَلِيُّ بْنُ عِيسَى الْقَصْرِيُّ
فَقَامَ إِلَيْهِ رَجُلٌ فَقَالَ لَهُ أُرِيدُ أَنْ أَسْأَلَكَ عَنْ شَيْءٍ
فَقَالَ لَهُ سَلْ عَمَّا بَدَا لَكَ
فَقَالَ الرَّجُلُ
أَخْبِرْنِي عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع أَ هُوَ وَلِيُّ اللَّهِ؟
قَالَ نَعَمْ
قَالَ
أَخْبِرْنِي عَنْ قَاتِلِهِ أَ هُوَ عَدُوُّ اللَّهِ؟
قَالَ نَعَمْ
قَالَ الرَّجُلُ
فَهَلْ يَجُوزُ أَنْ يُسَلِّطَ اللَّهُ عَدُوَّهُ عَلَى وَلِيِّهِ؟
فَقَالَ لَهُ أَبُو الْقَاسِمِ قَدَّسَ اللَّهُ رُوحَهُ افْهَمْ عَنِّي مَا أَقُولُ لَكَ
اعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا يُخَاطِبُ النَّاسَ بِشَهَادَةِ الْعِيَانِ وَ لَا يُشَافِهُهُمْ بِالْكَلَامِ
وَ لَكِنَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بَعَثَ إِلَيْهِمْ رَسُولًا مِنْ أَجْنَاسِهِمْ وَ أَصْنَافِهِمْ بَشَراً مِثْلَهُمْ
فَلَوْ بَعَثَ إِلَيْهِمْ رُسُلًا مِنْ غَيْرِ صِنْفِهِمْ وَ صُوَرِهِمْ لَنَفَرُوا عَنْهُمْ وَ لَمْ يَقْبَلُوا مِنْهُمْ
فَلَمَّا جَاءُوهُمْ وَ كَانُوا مِنْ جِنْسِهِمْ يَأْكُلُونَ الطَّعامَ وَ يَمْشُونَ فِي الْأَسْواقِ قَالُوا لَهُمْ أَنْتُمْ مِثْلُنَا فَلَا نَقْبَلُ مِنْكُمْ حَتَّى تَأْتُونَّا بِشَيْءٍ نَعْجِزُ أَنْ نَأْتِيَ بِمِثْلِهِ فَنَعْلَمَ أَنَّكُمْ مَخْصُوصُونَ دُونَنَا بِمَا لَا نَقْدِرُ عَلَيْهِ
فَجَعَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُمُ الْمُعْجِزَاتِ الَّتِي يَعْجِزُ الْخَلْقُ عَنْهَا
فَمِنْهُمْ مَنْ جَاءَ بِالطُّوفَانِ بَعْدَ الْإِنْذَارِ وَ الْإِعْذَارِ فَغَرِقَ جَمِيعُ مَنْ طَغَى وَ تَمَرَّدَ
وَ مِنْهُمْ مَنْ أُلْقِيَ فِي النَّارِ فَكَانَتْ عَلَيْهِ بَرْداً وَ سَلاماً
وَ مِنْهُمْ مَنْ أَخْرَجَ مِنَ الْحَجَرِ الصَّلْدِ نَاقَةً وَ أَجْرَى فِي ضَرْعِهَا لَبَناً
وَ مِنْهُمْ مَنْ فُلِقَ لَهُ الْبَحْرُ وَ فُجِّرَ لَهُ مِنَ الْحَجَرِ الْعُيُونُ وَ جُعِلَ لَهُ الْعَصَا الْيَابِسَةُ ثُعْبَاناً فَ تَلْقَفُ ما يَأْفِكُونَ
وَ مِنْهُمْ مَنْ أَبْرَأَ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ* وَ أَحْيَا الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَنْبَأَهُمْ بِمَا يَأْكُلُونَ وَ مَا يَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِهِمْ
وَ مِنْهُمْ مَنِ انْشَقَّ لَهُ الْقَمَرُ وَ كَلَّمَهُ الْبَهَائِمُ مِثْلُ الْبَعِيرِ وَ الذِّئْبِ وَ غَيْرِ ذَلِكَ
فَلَمَّا أَتَوْا بِمِثْلِ هَذِهِ الْمُعْجِزَاتِ وَ عَجَزَ الْخَلْقُ مِنْ أُمَمِهِمْ عَنْ أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِهِ
كَانَ مِنْ تَقْدِيرِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لُطْفِهِ بِعِبَادِهِ وَ حِكْمَتِهِ أَنْ جَعَلَ أَنْبِيَاءَهُ مَعَ هَذِهِ الْمُعْجِزَاتِ
فِي حَالٍ غَالِبِينَ وَ فِي أُخْرَى مَغْلُوبِينَ
وَ فِي حَالٍ قَاهِرِينَ وَ فِي حَالٍ مَقْهُورِينَ
وَ لَوْ جَعَلَهُمْ عَزَّ وَ جَلَّ فِي جَمِيعِ أَحْوَالِهِمْ غَالِبِينَ وَ قَاهِرِينَ وَ لَمْ يَبْتَلِهِمْ وَ لَمْ يَمْتَحِنْهُمْ لَاتَّخَذَهُمُ النَّاسُ آلِهَةً مِنْ دُونِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمَا عُرِفَ فَضْلُ صَبْرِهِمْ عَلَى الْبَلَاءِ وَ الْمِحَنِ وَ الِاخْتِبَارِ
وَ لَكِنَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ أَحْوَالَهُمْ فِي ذَلِكَ كَأَحْوَالِ غَيْرِهِمْ
لِيَكُونُوا فِي حَالِ الْمِحْنَةِ وَ الْبَلْوَى صَابِرِينَ وَ فِي حَالِ الْعَافِيَةِ وَ الظُّهُورِ عَلَى الْأَعْدَاءِ شَاكِرِينَ
وَ يَكُونُوا فِي جَمِيعِ أَحْوَالِهِمْ مُتَوَاضِعِينَ غَيْرَ شَامِخِينَ وَ لَا مُتَجَبِّرِينَ
وَ لِيَعْلَمَ الْعِبَادُ أَنَّ لَهُمْ ع إِلَهاً هُوَ خَالِقُهُمْ وَ مُدَبِّرُهُمْ فَيَعْبُدُوهُ وَ يُطِيعُوا رُسُلَهُ
وَ تَكُونَ حُجَّةُ اللَّهِ تَعَالَى ثَابِتَةً عَلَى مَنْ تَجَاوَزَ الْحَدَّ فِيهِمْ وَ ادَّعَى لَهُمُ الرُّبُوبِيَّةَ أَوْ عَانَدَ وَ خَالَفَ وَ عَصَى وَ جَحَدَ بِمَا أَتَتْ بِهِ الْأَنْبِيَاءُ وَ الرُّسُلُ
وَ لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَنْ بَيِّنَةٍ وَ يَحْيى مَنْ حَيَّ عَنْ بَيِّنَةٍ
قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ إِسْحَاقَ
فَعُدْتُ إِلَى الشَّيْخِ أَبِي الْقَاسِمِ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ رَوْحٍ قَدَّسَ اللَّهُ رُوحَهُ مِنَ الْغَدِ
وَ أَنَا أَقُولُ فِي نَفْسِي
أَ تَرَاهُ ذَكَرَ مَا ذَكَرَ لَنَا يَوْمَ أَمْسِ مِنْ عِنْدِ نَفْسِهِ
فَابْتَدَأَنِي فَقَالَ لِي يَا مُحَمَّدَ بْنَ إِبْرَاهِيمَ لَأَنْ أَخِرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفَنِي الطَّيْرُ أَوْ تَهْوِي بِيَ الرِّيحُ فِي مَكانٍ سَحِيقٍ
أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ أَنْ أَقُولَ فِي دِينِ اللَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ بِرَأْيِي وَ مِنْ عِنْدِ نَفْسِي
بَلْ ذَلِكَ عَنِ الْأَصْلِ وَ مَسْمُوعٌ عَنِ الْحُجَّةِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ.
در كتاب اكمال الدين و احتجاج و علل الشرائع از محمّد بن ابراهيم نقل ميكند كه گفت:
من نزد حسين بن روح (نايب امام زمان) بودم كه شخصى برخاست و گفت:
من در نظر دارم از تو سؤال بكنم.
فرمود: هر چه در نظر دارى جويا شو!
گفت: براى من بگو: آيا امام حسين عليه السّلام ولى خدا بود يا نه؟
فرمود: چرا.
گفت: آيا قاتل امام حسين دشمن خدا بود يا نه؟
فرمود: چرا
گفت:
آيا جايز است كه خدا دشمن خود را بر دوست خويشتن مسلط نمايد؟
حسين بن روح در جوابش فرمود:
اين جوابى را كه بتو ميگويم درك كن:
بدان كه خداى عز و جل علنا با مردم سخن نميگويد.
بلكه پيامبرانى را از جنس و صنف بشر نظير خودشان براى آنان فرستاد.
اگر خدا پيغمبرانى را براى بشر ميفرستاد كه از همجنس و همشكل آنان نمىبودند مردم از ايشان متنفر ميشدند و سخن آنان را قبول نميكردند.
اما هنگامى كه پيامبرانى از جنس بشر براى ايشان آمدند و غذا خوردند و در بازارها راه رفتند به پيغمبران خود گفتند:
شما هم مثل خود ما هستيد، ما سخن شما را نمىپذيريم تا معجزهاى بكنيد كه ما نتوانيم كرد.
در اين صورت ما ميدانيم كه شما در آوردن معجزه اختصاص داريد و ما نداريم.
بعضى از انبياء بعد از اينكه مردم را از عذاب خدا بيم دادند طوفان را از باب معجزه آوردند و كليه افرادى كه طغيان كردند و متمرد بودند غرق شدند.
بعضى از پيغمبران را در آتش انداختند و آتش بر آنان از باب معجزه سرد و سلامت شد.
بعضى از پيامبران از سنگ سفت ناقه درآورد و شير در پستان آن جارى نمود.
بعضى از انبياء دريا از برايش شكافته شد و از ميان سنگ چشمه آب برايش جارى گرديد و عصاى او كه از چوب خشك بود مبدل به اژدها گرديد و سحر و جادوى ساحران را باطل نمود.
بعضى از پيامبران شخص كور و مرض پيسى را شفا ميداد و اموات را به اجازه خدا زنده مىكرد.
و آنان را از آنچه مىخوردند و در خانههاى خود ذخيره ميكردند خبر ميداد.
بعضى از پيغمبران شق القمر ميكردند و حيوانات از قبيل شتر و گرگ و غيره با او سخن ميگفتند.
هنگامى كه انبياء از اين قبيل معجزات آوردند و امتهاى ايشان از اظهار اين گونه معجزات عاجز شدند خدا بجهت آن تقديرات و لطف و حكمتى كه نسبت به بندگان خود داشت پيامبران را با اين معجزاتى كه داشتند
گاهى غالب و گاهى مغلوب
گاهى مسلط و قاهر و گاهى مقهور
قرار ميداد.
اگر خداى عليم انبياء را در همه حال غالب و قاهر ميگردانيد و آنان را مبتلى و مورد آزمايش قرار نميداد مردم ايشان را خدا قرار ميدادند و از خدا اعراض ميكردند و از طرفى هم فضيلت و ارزش صبر بر بلاء و محنت و امتحانات آنان شناخته نميشد.
لذا خداى سبحان حال پيغمبران را از اين لحاظ نظير حال غير آنان قرار داد تا در موقع محنت و بلاء صبور و در هنگام عافيت و غلبه بر دشمنان سپاسگزار و در جميع احوال فروتن باشند، متكبر و متجبر نباشند، و از جهتى هم مردم بدانند كه پيامبران خدائى دارند كه او خالق و مدبر آنان ميباشد.
سپس بدين جهت مردم خداى را پرستش كنند و از پيغمبران او اطاعت نمايند و بدين وسيله بر آن افرادى كه سركشى ميكنند و مدعى خدائى پيامبران ميشوند با اينكه نسبت بدستور انبياء عناد و مخالفت و نافرمانى و انكار كنند. تمام حجت شود.
و از جهتى هم هلاك شود آن كسى كه از دليل و برهان هلاك شده و زنده شود آن شخصى كه از دليل و برهان زنده گرديده است.
محمّد بن ابراهيم ميگويد:
من فرداى آن روز نزد حسين بن روح برگشتم و با خود ميگفتم:
آن جوابهائى كه حسين بن روح ديروز بمن داد از پيش خود بود!
وقتى نزد او رفتم وى پيشدستى كرد و بمن گفت:
اى محمّد بن ابراهيم!
اگر من از آسمان فرود آيم و پرندهاى مرا بربايد يا باد مرا در مكان بسيار دورى پرتاب نمايد (ضرب المثلى است) برايم بهتر است از اينكه مطلبى را از دين خدا به رأى و از پيش خود بگويم.
بلكه جوابهائى كه بتو دادم از اصل يعنى حضرت حجت عجل اللَّه تعالى فرجه الشريف شنيده شده است.
وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۱۷ الى ۱۸]
وَ إِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلا كاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ
وَ إِنْ يَمْسَسْكَ بِخَيْرٍ فَهُوَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (۱۷)
و اگر خدا به تو زيانى برساند، كسى جز او برطرف كننده آن نيست،
و اگر خيرى به تو برساند پس او بر هر چيزى تواناست.
وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ
وَ هُوَ الْحَكيمُ الْخَبيرُ (۱۸)
و اوست كه بر بندگان خويش چيره است،
و اوست حكيم آگاه.
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۶۱ الى ۶۲]
وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ وَ يُرْسِلُ عَلَيْكُمْ حَفَظَةً حَتَّى إِذا جاءَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا وَ هُمْ لا يُفَرِّطُونَ (61)
[سورة الأعراف (۷): آية ۱۲۷]
وَ قالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ أَ تَذَرُ مُوسى وَ قَوْمَهُ لِيُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَ يَذَرَكَ وَ آلِهَتَكَ قالَ سَنُقَتِّلُ أَبْناءَهُمْ وَ نَسْتَحْيي نِساءَهُمْ وَ إِنَّا فَوْقَهُمْ قاهِرُونَ (127)
[سورة يوسف (۱۲): الآيات ۳۹ الى ۴۲]
يا صاحِبَيِ السِّجْنِ أَ أَرْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَيْرٌ أَمِ اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهَّارُ (39)
[سورة الرعد (۱۳): آية ۱۶]
قُلْ مَنْ رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ قُلْ أَ فَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ لا يَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ نَفْعاً وَ لا ضَرًّا قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمى وَ الْبَصيرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِي الظُّلُماتُ وَ النُّورُ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَكاءَ خَلَقُوا كَخَلْقِهِ فَتَشابَهَ الْخَلْقُ عَلَيْهِمْ قُلِ اللَّهُ خالِقُ كُلِّ شَيْءٍ وَ هُوَ الْواحِدُ الْقَهَّارُ (16)
[سورة إبراهيم (۱۴): الآيات ۴۶ الى ۵۲]
يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ وَ بَرَزُوا لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ (48)
[سورة ص (۳۸): الآيات ۶۲ الى ۷۰]
قُلْ إِنَّما أَنَا مُنْذِرٌ وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلاَّ اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهَّارُ (65)
[سورة الزمر (۳۹): الآيات ۱ الى ۵]
لَوْ أَرادَ اللَّهُ أَنْ يَتَّخِذَ وَلَداً لاَصْطَفى مِمَّا يَخْلُقُ ما يَشاءُ سُبْحانَهُ هُوَ اللَّهُ الْواحِدُ الْقَهَّارُ (4)
[سورة غافر (۴۰): الآيات ۱۱ الى ۱۷]
يَوْمَ هُمْ بارِزُونَ لا يَخْفى عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْءٌ لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ (16)
[سورة الضحى (۹۳): الآيات ۱ الى ۱۱]
فَأَمَّا الْيَتيمَ فَلا تَقْهَرْ (9)
+ کربلا …
[سورة آلعمران (۳): آية ۱۶۰]
إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلا غالِبَ لَكُمْ
وَ إِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ
وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (۱۶۰)
اگر خدا شما را يارى كند، هيچ كس بر شما غالب نخواهد شد؛
و اگر دست از يارى شما بردارد، چه كسى بعد از او شما را يارى خواهد كرد؟
و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند.