[سورة المؤمنون (۲۳): الآيات ۱۰۱ الى ۱۱۰]
فَإِذا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنْسابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَ لا يَتَساءَلُونَ (۱۰۱)
پس آنگاه كه در صور دميده شود، [ديگر]آن روز ميانشان نسبت خويشاوندى وجود ندارد، و از [حال‏] يكديگر نمى‏‌پرسند.
فَمَنْ ثَقُلَتْ مَوازِينُهُ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (۱۰۲)
پس كسانى كه كفه ميزان [اعمال‏] آنان سنگين باشد، ايشان رستگارانند.
وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِينُهُ فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِي جَهَنَّمَ خالِدُونَ (۱۰۳)
و كسانى كه كَفِّه ميزان [اعمال‏]شان سبك باشد، آنان به خويشتن زيان زده [و] هميشه در جهنم مى‏‌مانند.
تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَ هُمْ فِيها كالِحُونَ (۱۰۴)
آتش چهره آنها را مى‌‏سوزاند، و آنان در آنجا ترش‏رويند.
أَ لَمْ تَكُنْ آياتِي تُتْلى عَلَيْكُمْ فَكُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ (۱۰۵)
آيا آيات من بر شما خوانده نمى‌‏شد و [همواره‏] آن را مورد تكذيب قرار نمى‌‏داديد؟
قالُوا رَبَّنا غَلَبَتْ عَلَيْنا شِقْوَتُنا وَ كُنَّا قَوْماً ضالِّينَ (۱۰۶)
مى‌‏گويند: «پروردگارا، شقاوت ما بر ما چيره شد و ما مردمى گمراه بوديم.»
رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْها فَإِنْ عُدْنا فَإِنَّا ظالِمُونَ (۱۰۷)
پروردگارا، ما را از اينجا بيرون بر، پس اگر بازهم [به بدى‏] برگشتيم، در آن صورت ستمگر خواهيم بود.
قالَ اخْسَؤُا فِيها وَ لا تُكَلِّمُونِ (۱۰۸)
مى‌‏فرمايد: «[برويد] در آن گم شويد و با من سخن مگوييد.»
إِنَّهُ كانَ فَرِيقٌ مِنْ عِبادِي يَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا وَ أَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ (۱۰۹)
در حقيقت، دسته‏‌اى از بندگان من بودند كه مى‌‏گفتند:
«پروردگارا، ايمان آورديم. بر ما ببخشاى و به ما رحم كن [كه‏] تو بهترين مهربانانى.»
فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِيًّا حَتَّى أَنْسَوْكُمْ ذِكْرِي وَ كُنْتُمْ مِنْهُمْ تَضْحَكُونَ (۱۱۰)
و شما آنان [=مؤمنان‏] را به ريشخند گرفتيد، تا [با اين كار] ياد مرا از خاطرتان بردند و شما بر آنان مى‏‌خنديديد.