The envious heart, like a tempest-tossed sea, knows no equilibrium.
It churns with waves of longing, crashing against the shores of discontent.
The envious heart’s compass spins wildly, seeking solace in its longings, and is blind and shunned by its light.
Satan whispers insidiously in the heart of a jealous person who favors his desires.
Envy and satan destroy happiness and kindness.
This characteristic of the lack of balance in the heart of the envious person makes him restless, and it doesn’t matter to this envious person what kind of trouble will happen to his light to achieve his wishes.
To achieve balance and peace, we must turn our backs on our desires and wishes and be satisfied with the light of our blessings.
So let’s seek the light of balance, not in blaming others, but in admitting our guilt, and in the chamber of our hearts.
This is where the jealousy in our hearts surrenders to the light of satisfaction
And a beautiful balance will be established, God willing.🌟
قلب حسود، ترازوی نامیزان است!
دل حسود مانند دریای طوفان‌زده، تعادل نمی‌شناسد.
با امواج حسرت می‌پیچد و به سواحل نارضایتی برخورد میکند.
قطب‌نمای قلب حسود به طرز وحشیانه‌ای می‌چرخد و آرامش را در تمناهای خود می‌جوید، و از نور خود گریزان است و کور.
شیطان در قلب حسودی که از تمناهای خود جانبداری میکند، موذیانه زمزمه میکند.
پیوند نامیمون و نامبارک حسود و شیطان، شادی و مهربانی را نابود میکند.
این ویژگی نامیزان بودن و عدم تعادل قلب حسود، او را بی‌بند و بار و لا ابالی میکند و دیگر برای این حسود فرقی نمیکند که برای رسیدن به تمناها، قرار است چه بلایی بر سر نورش بیاید.
برای رسیدن به تعادل و آرامش، باید به امیال و تمناهای خود پشت کنیم و راضی به نور تقدیراتمان باشیم.
پس بیایید نور تعادل را، نه در مقصر جلوه دادن دیگران، بلکه با اقرار به تقصیر خود، و در اتاقک قلب خود جستجو کنیم.
اینجاست که حسادت در قلب ما، تسلیم نور رضایت می‌شود
و تعادل زیبا برقرار می‌گردد، ان شاء الله تعالی.🌟
«عول» در معنای ممدوح، یکی از هزار واژۀ مترادف «نور الولایة»،
و در معنای مذموم، یکی از هزار واژۀ مترادف «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«عالَ الميزانُ: ترازو كم نشان داد.»
مفهوم تمایل و انحراف در معنای ممدوح و مذمومش!
عول:
[عول – کفل]:
عال الرجل اليتيم: كفله و قام به
مفهوم نور ولایت و سرپرستی و کفالت در این واژه وجود دارد.
« الْعَائِلِ وَ وَجَدَكَ عائِلًا » :
العائِل [عول] : عيالمند
«أَلاَّ تَعُولُوا»:
امر الله، «ألاَّ تَعُولُوا» است، در «آیاتی و رسلی»!
+ «ادعای ربوبیت»
عالَ الميزانُ: ترازو كم نشان داد.
عَالَ في الحكم أي مال و جار
عالت الفريضه: حساب افزون شد و بالا رفت.
عالَ الميزانُ : ترازو كم نشان داد.
عالَ فِى الميزان : در ترازو خيانت كرد.
عالَتِ الْفَريضَةُ : حساب ماليات و سهميه آن زياد شد و به همان نسبت منافع كم شد.
« عَالَتِ الفريضة : ارتفعت. و هو أن ترتفع السهام و تزيد فيدخل النقصان على أهلها »
شنیدی میگن چوب خطش پر شده ! یا حسابش و بدهیش زیاد شده و دیگه نمی تونه پرداختش کنه ! این مفهوم از واژه «عول» استنباط میشه که استعمال اندیشه غیر آل محمد ع ، حساب آدمو سنگین می کنه (از وضعیت میزان خارج میشی) بطوریکه دیگه نمیشه جبرانش کرد و لذا در آیاتی و رسلی، لا تعولوا، امر الله است. چیزی به ترازو اضافه نکن که حسابش درست در نمیاد.
+ «طفف: به پیمانه دست نزن و تغییر شکلش نده»:
انگاری اهل شک میخوان یه جوری ترازو و پیمانه- یعنی معالم ربانی صاحبان نور- رو مخدوش کنن.
در واقع این اتفاق برای خودشون و در قلب خودشون رخ میده.
اهل یقین میدونن هر کم و کاستی در آن روشی که از صاحبان نور برای مواجهه با آیات یاد گرفتند اگر ذره ای بالا پایین بشه دیگه محاسبات درست از آب در نمیاد.
+ «ورکلایف تصمیم گیری در قصه ازدواج فرزند»
+ آیات ذبح اسماعیل «و فدیناهم بذبح عظیم»
[عول – طفف]:
مفهوم مشترک و مشابه زیبایی در واژه های عول و طفف وجود دارد.
«الا تعولوا + ویل للمطففین»:
وای به حال کسانی که در کیل یا ترازو دستکاری میکنن و اختلال ایجاد میکنن و بالطبع حساب و کتابها بهم میریزه!
[عول – کفل]:
عال الرجل اليتيم: كفله و قام به
عالت الفريضة: إذا زادت
+ «عیل»
با نور از نُرم استاندارد منحرف نخواهی شد! ذلِكَ أَدْنى أَلاَّ تَعُولُوا!
کتاب زیبای مجمع البیان شیخ طبرسی این واژه را اینجوری توضیح داده :
اللغة
و عال الرجل يعول عولا و عيالة أي مال و جار
عول، ستم و انحراف.
و منه عول الفرائض لأن سهامها إذا زادت دخلها النقص
«عول فرايض» هنگامى است كه سهام كم آيد و نقص بر آنها وارد شود.
بميزان قسط وزنه غير عائل
با ميزان عدل كه وزن آن ستمكارانه نيست.
و عال يعيل عيلة إذا احتاج
فعل اين كلمه: «عال يعول» است و «عال يعيل» مصدر آن «عيله» بمعناى احتياج است.
فما يدري الفقير متى غناه
و ما يدري الغني متى يعيل؛ أي يفتقر
فقير نمىداند كه كى غنى مىشود
و غنى نمىداند كه كى محتاج مىشود.
فمن قال معنى قوله «أَلَّا تَعُولُوا» ألا تفتقروا فقد أخطأ لأنه من باب الياء كما ترى
برخى گفتهاند: «الا تعولوا» يعنى «كه احتياج پيدا نكنند» لكن اشتباه رفتهاند
و من قال إن معناه لا تكثر عيالكم فقد أخطأ أيضا لأن ذلك يكون من الإعالة
يقال أعال الرجل يعيل فهو معيل إذا كثر عياله
برخى هم گفتهاند:
يعنى «نان‌خورهاى شما زياد نشوند» اين هم اشتباه است زيرا اين معنى با «الا تعيلوا» مناسب است كه اسم فاعل آن «معيل» مىآيد.
و عال العيال إذا مانهم (من المئونة) و منه قوله ابدأ بمن تعول
عال الرجل يعول إذا كثر عياله.
مشتق ریشۀ «عول» در آیات قرآن:
ذلِكَ أَدْنى أَلاَّ تَعُولُوا
[سورة النساء (۴): الآيات ۳ الى ۴]
وَ إِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ تُقْسِطُوا فِي الْيَتامى فَانْكِحُوا ما طابَ لَكُمْ مِنَ النِّساءِ مَثْنى وَ ثُلاثَ وَ رُباعَ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ تَعْدِلُوا فَواحِدَةً أَوْ ما مَلَكَتْ أَيْمانُكُمْ ذلِكَ أَدْنى أَلاَّ تَعُولُوا (۳)
و اگر در اجراى عدالت ميان دختران يتيم بيمناكيد، هر چه از زنان [ديگر] كه شما را پسند افتاد، دو دو، سه سه، چهار چهار، به زنى گيريد. پس اگر بيم داريد كه به عدالت رفتار نكنيد، به يك [زنِ آزاد] يا به آنچه [از كنيزان] مالك شدهايد [اكتفا كنيد]. اين [خوددارى] نزديكتر است تا به ستم گراييد [و بيهوده عيالوار گرديد].
وَ آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَةً فَإِنْ طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَيْءٍ مِنْهُ نَفْساً فَكُلُوهُ هَنِيئاً مَرِيئاً (۴)
و مَهرِ زنان را به عنوان هديهاى از روى طيب خاطر به ايشان بدهيد؛ و اگر به ميل خودشان چيزى از آن را به شما واگذاشتند، آن را حلال و گوارا بخوريد.
موارد مشتقات ریشۀ عول در دعاها:
اَنْتَ الْمُسْتَعَانُ، وَ عَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ، وَ اِلَیْکَ الْمُشْتَکَی، وَ بِکَ الْمُسْتَغَاثُ. (نبویه، ص: ۲۱۷, س:۱۱)
فَقَدْ اَوْبَقَتْنِی الذُّنُوبُ فِی مَهَاوِی الْهَلَکَةِ، وَ اَحَاطَتْ بِیَ الْآثَامُ وَ بَقِیتُ غَیْرَ مُسْتَقِلٍّ بِهَا، وَ اَنْتَ الْمُرْتَجَی، وَ عَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِی الشِّدَّةِ وَ الرَّخَاءِ. (علویه، ص: ۴۰۶, س:۱۵)
اَللّهُمَّ اَنْتَ الْمُسْتَعانُ وَ الْمُسْتَعاذُ، وَ عَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ وَ بِکَ الْمَلاذُ. (سجادیه، ص: ۴۴۰, س:۲)
اللَّهُمَّ عَظُمَ الْبَلَاءُ، وَ بَرِحَ الْخَفَاءُ، وَ انْکَشَفَ الْغِطَاءُ، وَ ضَاقَتِ الْاَرْضُ وَ مَنَعَتِ السَّمَاءُ، وَ اِلَیْکَ یَا رَبِّ الْمُشْتَکَی، وَ عَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِی الشِّدَّةِ وَ الرَّخَاءِ.
اِلَهِی وَ کَمْ مِنْ عَبْدٍ اَمْسَی وَ اَصْبَحَ سَقِیماً مُوجَعاً مُدْنَفاً فِی اَنِینٍ وَ عَوِیلٍ، یَتَقَلَّبُ فِی غَمِّهِ وَ لَا یَجِدُ مَحِیصاً … وَ اَنَا فِی صِحَّةٍ مِنَ الْبَدَنِ وَ سَلَامَةٍ مِنَ الْعَیْشِ، کُلُّ ذَلِکَ مِنْکَ. (کاظمیه، ص: ۶۶, س:۹)
اَتَقَرَّبُ اِلَی رَبِّی بِوُفُودِی اِلَیْکَ وَ بُکَایِی عَلَیْکَ وَ عَوِیلِی وَ حَسْرَتِی وَ اَسَفِی وَ بُکَایِی وَ مَا اَخَافُ عَلَی نَفْسِی رَجَاءَ اَنْ تَکُونَ لِی حِجَاباً وَ سَنَداً وَ کَهْفاً وَ حِرْزاً وَ شَافِعاً وَ وِقَایَةً مِنَ النَّارِ غَداً. (مزار، ص: ۱۵۲, س:۷)
فَوَجَدْتَ عِبادَکَ فی شَتَّی الْحالاتِ: فَمِنْ … ذی حاجَةٍ ناداکَ لَها فَلَبَّیْتَهُ، وَ ناسِکٍ اَفْنَی بِذِکْرِکَ لَیْلَهُ فَاَحْظَیْتَهُ وَ بِالْفَوْزِ جازَیْتَهُ، وَ جاهِلٍ ضَلَّ عَنِ الرُّشْدِ، وَ عَوَّلَ عَلَی الْجَلَدِ مِنْ نَفْسِه فَخَلَّیْتَهُ. (سجادیه، ص: ۴۸۳, س:۹)
وَ لَا تَجْعَلْنی مِمَّنْ ضَلَّ عَنِ الرُّشْدِ وَ عَوَّلَ عَلَی الْجَلَدِ مِنْ نَفْسِه فَخَلَّیْتَهُ. (سجادیه، ص: ۴۸۳, س:۱۵)
اللَّهُمَّ اِنِّی اَسْتَغْفِرُکَ مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ … اتَّکَلْتُ فِیهِ عِنْدَ خَوْفِی مِنْهُ عَلَی اَنَاتِکَ، اَوِ احْتَجَبْتُ فِیهِ مِنَ النَّاسِ بِسِتْرِکَ، اَوْ وَثِقْتُ مِنْ سَطْوَتِکَ عَلَیَّ فِیهِ بِحِلْمِکَ، اَوْ عَوَّلْتُ فِیهِ عَلَی کَرَمِ عَفْوِکَ. (علویه، ص: ۱۵۶, س:۱۲)
اللَّهُمَّ اِنِّی اَسْتَغْفِرُکَ لِکُلِّ ذَنْبٍ … اتَّکَلْتُ فِیهِ عِنْدَ خَوْفِی مِنْهُ عَلَی اَنَاتِکَ، وَ وَثِقْتُ مِنْ سَطْوَتِکَ عَلَیَّ فِیهِ بِحِلْمِکَ، وَ عَوَّلْتُ فِیهِ عَلَی کَرَمِ عَفْوِکَ. (علویه، ص: ۱۶۲, س:۲)
اللَّهُمَّ وَ اَسْتَغْفِرُکَ لِکُلِّ ذَنْبٍ دَخَلْتُ فِیهِ بِحُسْنِ ظَنِّی بِکَ اَنْ لَا تُعَذِّبَنِی عَلَیْهِ، وَ رَجَوْتُکَ لِمَغْفِرَتِهِ، فَاَقْدَمْتُ عَلَیْهِ، وَ قَدْ عَوَّلْتُ عَلَی مَعْرِفَتِی بِکَرَمِکَ اَنْ لَا تَفْضَحَنِی بَعْدَ اَنْ سَتَرْتَهُ عَلَیَّ. (علویه، ص: ۱۶۶, س:۱۰)
یا مَنْ اِلَیْهِ بِه تَوَسَّلْتُ، وَ اِلَیْهِ بِه تَسَبَّبْتُ وَ تَوَصَّلْتُ، وَ عَلَیْهِ فِی السَّرّاءِ وَ الضَّرّاءِ عَوَّلْتُ وَ تَوَکَّلْتُ. (سجادیه، ص: ۱۸۶, س:۱۱)
اللَّهُمَّ اِنِّی اَسْتَغْفِرُکَ مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ قَوِیَ عَلَیْهِ بَدَنِی بِعَافِیَتِکَ اَوْ نَالَتْهُ قُدْرَتِی بِفَضْلِ نِعْمَتِکَ اَوْ بَسَطْتُ اِلَیْهِ یَدِیِ بِسَابِغِ رِزْقِکَ اَوِ اتَّکَلْتُ عِنْدَ خَوْفِی مِنْهُ عَلَی اَنَاتِکَ اَوْ وَثِقْتُ فِیهِ بِحَوْلِکَ اَوْ عَوَّلْتُ فِیهِ عَلَی کَرِیمِ عَفْوِکَ. (صادقیه، ص: ۴۸۴, س:۹)
وَ قَدْ آوَیْتُ اِلَیْکَ، وَ عَوَّلْتُ فِی قَضَاءِ حَوَایِجِی عَلَیْکَ، وَ دَعَوْتُکَ کَمَا اَمَرْتَ فَاسْتَجِبْ لِی کَمَا وَعَدْتَ. (مهدویه، ص: ۲۹۰, س:۲)
(الظّالم) وَ اَسْقِمْ جَسَدَهُ، وَ اَیْتِمْ وَلَدَهُ، وَ انْقُصْ اَجَلَهُ، وَ خَیِّبْ اَمَلَهُ، وَ اَدِلْ دَوْلَتَهُ، وَ اَطِلْ عَوْلَتَهُ، وَ اجْعَلْ شُغْلَهُ فِی بَدَنِهِ، وَ لَا تَفُکَّهُ مِنْ حُزْنِهِ. (کاظمیه، ص: ۱۲۶, س:۱۱)
وَ اسْقِمْ جَسَدَهُ (الظّالم) وَ اَیْتِمْ وُلْدَهُ، وَ انْقُصْ اَجَلَهُ، وَ خَیِّبْ اَمَلَهُ، وَ اَزِلْ دَوْلَتَهُ، وَ اَطِلْ عَوْلَتَهُ. (هادویه، ص: ۱۹۴, س:۱۴)
وَ اِنْ قُلْتَ (لِدُعَایِی) یَا مَوْلَایَ وَ اَعُوذُ بِکَ : لَا فَبِغَیْرِ ذَلِکَ مَنَّتْنِی نَفْسِی فَیَا وَیْلِی وَ یَا عَوْلِی وَ یَا شِقْوَتِی وَ یَا ذُلِّی وَ یَا خَیْبَةَ اَمَلِی وَ یَا انْقِطَاعَ اَجَلِی. (علویه، ص: ۱۱۹, س:۷)
اَ تَقُولُ لِدُعَایِی: نَعَمْ، اَوْ تَقُولُ: لَا؟ فَاِنْ قُلْتَ: لَا … یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی. (علویه، ص: ۴۰۴, س:۶)
اَ تَقُولُ لِدُعَایِی: نَعَمْ، اَوْ تَقُولُ: لَا؟ فَاِنْ قُلْتَ: لَا … یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی. (علویه، ص: ۴۰۴, س:۶)
اَ تَقُولُ لِدُعَایِی: نَعَمْ، اَوْ تَقُولُ: لَا؟ فَاِنْ قُلْتَ: لَا … یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی یَا عَوْلِی. (علویه، ص: ۴۰۴, س:۷)
لَیْسَ لِلْهَارِبِینَ مَهْرَبٌ اِلَّا اِلَیْکَ، وَ لَا لِلْعَالَمِینَ مُعَوَّلٌ اِلَّا عَلَیْکَ، وَ لَا لِلرَّاغِبِینَ مَرْغَبٌ اِلَّا لَدَیْکَ، وَ لَا لِلْمَظْلُومِینَ نَاصِرٌ اِلَّا اَنْتَ. (علویه، ص: ۲۲۷, س:۷)
یَا مَنْ عَلَیْهِ مُعَوَّلِی. (علویه، ص: ۳۷۸, س:۱۳)
اَنْتَ ثِقَتِی وَ رَجَایِی، وَ عَلَیْکَ مُعَوَّلِی. (علویه، ص: ۴۷۹, س:۷)
سَیِّدی عَلَیْکَ مُعْتَمَدی وَ مُعَوَّلی، وَ رَجایی وَ تَوَکُّلی، وَ بِرَحْمَتِکَ تَعَلُّقی. (سجادیه، ص: ۲۲۶, س:۱۲)
سَیِّدی عَلَیْکَ مُعْتَمَدی وَ مُعَوَّلی وَ رَجایی وَ تَوَکُّلی، وَ بِرَحْمَتِکَ تَعَلُّقی وَ بِفِنایِکَ اَحُطُّ رَحْلی، وَ بِجُودِکَ اَقْصُرُ طَلِبَتی. (سجادیه، ص: ۲۲۷, س:۱۷)
عَلَیْکَ تَوَکُّلی، وَ اِلَیْکَ یَفِدُ اَمَلی، وَ بِکَ ثِقَتی، وَ عَلَیْکَ مُعَوَّلی. (سجادیه، ص: ۴۶۷, س:۸)
اللَّهُمَّ فَهُمْ (الایمة) مُعَوَّلِی فِی شِدَّتِی وَ رَخَایِی وَ عَافِیَتِی وَ بَلَایِی، وَ نَوْمِی وَ یَقْظَتِی وَ ظَعْنِی وَ اِقَامَتِی، وَ عُسْرِی وَ یُسْرِی، وَ صَبَاحِی وَ مَسَایِی وَ مُنْقَلَبِی وَ مَثْوَایَ. (کاظمیه، ص: ۳۰, س:۱۳)
لَا اَحَدَ لِی اِلَّا اَنْتَ، اَ فَتَرُدَّنِی وَ اَنْتَ مُعَوَّلِی وَ عَلَیْکَ مُعْتَمَدِی؟ (کاظمیه، ص: ۷۲, س:۹)