امام علی علیه السلام:
عَنْ مِیثَمٍ التَّمَّارِ قَال:
خَطَبَ بِنَا أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی جَامِعِ الْکُوفَهًِْ …
وَ إِذْ دَخَلَ نَذِیرٌ مِنْ نَاحِیَهًِْ الْأَنْبَارِ مُسْتَغِیثاً یَقُولُ
اللَّهَ اللَّهَ یَا أَمِیرَ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) فِی رَعِیَّتِکَ وَ شِیعَتِکَ
هَذِهِ خَیْلُ مُعَاوِیَهًَْ قَدْ شَنَّتْ عَلَیْنَا الْغَارَهًَْ فِی سَوَادِ الْفُرَاتِ مَا بَیْنَ هِیتَ وَ الْأَنْبَارِ
فَقَطَعَ أَمِیرُ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) الْخُطْبَهًَْ وَ قَالَ وَیْحَکَ بَعْضُ خَیْلِ مُعَاوِیَهًَْ قَدْ دَخَلَ الدَّسْکَرَهًَْ الَّتِی تَلِی جُدْرَانَ الْأَنْبَارِ فَقَتَلُوا فِیهَا سَبْعَ نِسْوَهًٍْ وَ سَبْعَهًًْ مِنَ الْأَطْفَالِ ذُکْرَاناً وَ سَبْعَهًًْ إِنَاثاً وَ شَهَرُوا بِهِمْ وَ وَطَئُوهُمْ بِحَوَافِرِ الْخَیْلِ وَ قَالُوا هَذِهِ مُرَاغَمَهًًْ لِأَبِی‌تُرَابٍ
فَقَامَ إِبْرَاهِیمُ‌بْنُ‌الْحَسَنِ (علیه السلام) الْأَزْدِیُّ بَیْنَ یَدَیِ الْمِنْبَرِ فَقَالَ
یَا أَمِیرَ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) هَذِهِ الْقُدْرَهًُْ الَّتِی رَأَیْتَ بِهَا وَ أَنْتَ عَلَی مِنْبَرِکَ أَنَّ فِی دَارِکَ خَیْلُ مُعَاوِیَهًَْ‌بْنِ‌آکِلَهًِْ الْأَکْبَادِ وَ مَا فَعَلَ بِشِیعَتِکَ وَ لَمْ یَعْلَمْ بِهَا هَذَا
فَلِمَ تُغْضِی عَنْ مُعَاوِیَهًَْ
فَقَالَ لَهُ وَیْحَکَ یَا إِبْرَاهِیمُ
لِیَهْلِکَ مَنْ هَلَکَ عَنْ بَیِّنَةٍ وَ یَحْیی مَنْ حَیَّ عَنْ بَیِّنَةٍ
فَصَاحَ النَّاسُ مِنْ جَوَانِبِ الْمَسْجِدِ
یَا أَمِیرَ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام)
فَإِلَی مَتَی یَهْلِکُ مَنْ هَلَکَ عَنْ بَیِّنَةٍ وَ یَحْیَا مَنْ حَیَّ عَنْ بَیِّنَةٍ وَ شِیعَتُکَ تَهْلِکُ
فَقَالَ لَهُمْ
لِیَقْضِیَ اللهُ أَمْراً کانَ مَفْعُولا.
میثم‌تمّار گوید:
روزی امیرالمؤمنین ع (در مسجد جامع کوفه برای ما خطبه‌ای خواند.
… تا اینکه ناگهان پیکی از طرف شهر انبار با حالت استغاثه وارد شد و فریاد زد:
«ای امیرالمؤمنین ع!
خدا را درمورد رعیّت و شیعیانت در نظر داشته باش!
بدان که سپاه معاویه در روستاهای کوچک اطرافِ فرات،
میان دو شهر هیت و انبار از هرسو بر ما حمله کرده‌اند».
در این‌هنگام امیرالمؤمنین ع خطبه‌اش را قطع نموده و فرمود:
«وای بر تو!
برخی از سپاهیان معاویه وارد روستای بزرگی که بعد از دیوارهای شهر انبار است، شده
و در آنجا هفت زن و هفت پسر بچّه و هفت دختر بچّه را کُشته
و بر اهل آن شمشیر کشیده و با سُم اسبان، ایشان را لگدمال‌کرده
و اعلام داشته‌اند که این‌کارها را برای به خشم‌آوردن ابوتراب (کنیه‌ی امام علی ع) انجام می‌دهند».
در این‌هنگام ابراهیم‌بن‌حسن ازدی مقابل منبر ایستاده و عرض کرد:
«ای امیرالمؤمنین ع!
این نیرو و توانایی سپاه معاویه است که ملاحظه می‌کنی و شما بالای منبر [مشغول وعظ و خطابه] هستی و سپاه معاویه فرزند هندِجگرخوار وارد خانه [و مملکتِ] شما شده و چه بسیار بلاهایی که بر سر شیعیان شما آورده و این مرد از آن مطّلع نشده است!
چرا از معاویه [و کارهایش] چشم‌پوشی می‌کنی [و با او مقابله به مثل نمی‌کنی]»؟
حضرت فرمود:
«وای بر تو ای ابراهیم!
[رفتار من به‌خاطر این است که] خداوند عزّوجلّ فرموده است:
لِیَهْلِکَ مَنْ هَلَکَ عَنْ بَیِّنَةٍ وَ یَحْیی مَنْ حَیَّ عَنْ بَیِّنَةٍ،
دراین‌هنگام فریاد مردم از هر طرف مسجد بلند شد که؛
«ای امیرالمؤمنین ع!
تا چه زمانی باید این وضعیّت ادامه داشته
و هرکه هلاک می‌شود از روی دلیلی روشن هلاک شود
و هرکه زندگی می‌کند از روی برهانی آشکار زندگی کند
و حال آنکه شیعیان شما [در اثر تجاوزات سپاه معاویه] نیست و نابود می‌شوند»؟!
حضرت در جوابشان فرمود:
«لِیَقْضِیَ اللهُ امراً کانَ مَفْعُولا».