امام رضا علیه السلام:
… فَقَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ-
قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏
فَهَذِهِ خُصُوصِيَةٌ لِلنَّبِيِّ ص دُونَ الْأَنْبِيَاءِ وَ خُصُوصِيَّةٌ لِلْآلِ دُونَ غَيْرِهِمْ
وَ ذَلِكَ أَنَّ اللَّهَ حَكَى عَنِ الْأَنْبِيَاءِ فِي ذِكْرِ نُوحٍ ع‏
يا قَوْمِ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مالًا إِنْ أَجرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَ ما أَنَا بِطارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ لكِنِّي أَراكُمْ قَوْماً تَجْهَلُونَ‏
وَ حَكَى عَنْ هُودٍ ع قَالَ‏
لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَ فَلا تَعْقِلُونَ‏
وَ قَالَ لِنَبِيِّهِ ص
قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏
وَ لَمْ يَفْرِضِ اللَّهُ مَوَدَّتَهُمْ إِلَّا وَ قَدْ عَلِمَ أَنَّهُمْ لَا يَرْتَدُّونَ عَنِ الدِّينِ أَبَداً وَ لَا يَرْجِعُونَ إِلَى ضَلَالَةٍ أَبَداً
وَ أُخْرَى أَنْ يَكُونَ الرَّجُلُ وَادّاً لِلرَّجُلِ فَيَكُونُ بَعْضُ أَهْلِ بَيْتِهِ عَدُوّاً لَهُ فَلَا يَسْلَمُ قَلْبٌ
فَأَحَبَّ اللَّهُ أَنْ لَا يَكُونَ فِي قَلْبِ رَسُولِ اللَّهِ ص عَلَى الْمُؤْمِنِينَ شَيْ‏ءٌ إِذْ فَرَضَ عَلَيْهِمْ مَوَدَّةَ ذِي الْقُرْبَى
فَمَنْ أَخَذَ بِهَا وَ أَحَبَّ رَسُولَ اللَّهِ ص وَ أَحَبَّ أَهْلَ بَيْتِهِ ع لَمْ يَسْتَطِعْ رَسُولُ اللَّهِ أَنْ يُبْغِضَهُ
وَ مَنْ تَرَكَهَا وَ لَمْ يَأْخُذْ بِهَا وَ أَبْغَضَ أَهْلَ بَيْتِ نَبِيِّهِ ص فَعَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص أَنْ يُبْغِضَهُ لِأَنَّهُ قَدْ تَرَكَ فَرِيضَةً مِنْ فَرَائِضِ اللَّهِ
وَ أَيُّ فَضِيلَةٍ وَ أَيُّ شَرَفٍ يَتَقَدَّمُ هَذَا
وَ لَمَّا أَنْزَلَ اللَّهُ هَذِهِ الْآيَةَ عَلَى نَبِيِّهِ ص
قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏
قَامَ رَسُولُ اللَّهِ ص فِي أَصْحَابِهِ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَيْهِ وَ قَالَ
أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ قَدْ فَرَضَ عَلَيْكُمْ فَرْضاً فَهَلْ أَنْتُمْ مُؤَدُّوهُ
فَلَمْ يُجِبْهُ أَحَدٌ
فَقَامَ فِيهِمْ يَوْماً ثَانِياً فَقَالَ مِثْلَ ذَلِكَ فَلَمْ يُجِبْهُ أَحَدٌ
فَقَامَ‏ فِيهِمْ يَوْمَ الثَّالِثِ فَقَالَ أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ اللَّهَ قَدْ فَرَضَ عَلَيْكُمْ فَرْضاً فَهَلْ أَنْتُمْ مُؤَدُّوهُ
فَلَمْ يُجِبْهُ أَحَدٌ
فَقَالَ أَيُّهَا النَّاسُ
إِنَّهُ لَيْسَ ذَهَباً وَ لَا فِضَّةً وَ لَا مَأْكُولًا وَ لَا مَشْرُوباً
قَالُوا: فَهَاتِ إِذاً
فَتَلَا عَلَيْهِمْ هَذِهِ الْآيَةَ
فَقَالُوا أَمَّا هَذَا فَنَعَمْ فَمَا وَفَى بِهِ أَكْثَرُهُمْ‏
ثُمَّ قَالَ أَبُو الْحَسَنِ ع حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ جَدِّي عَنْ آبَائِهِ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع قَالَ
اجْتَمَعَ الْمُهَاجِرُونَ وَ الْأَنْصَارُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالُوا
إِنَّ لَكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَئُونَةً فِي نَفَقَتِكَ وَ فِيمَنْ يَأْتِيكَ مِنَ الْوُفُودِ وَ هَذِهِ أَمْوَالُنَا مَعَ دِمَائِنَا فَاحْكُمْ فِيهَا بَارّاً مَأْجُوراً أَعْطِ مَا شِئْتَ وَ أَمْسِكْ مَا شِئْتَ مِنْ غَيْرِ حَرَجٍ
فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِ الرُّوحَ الْأَمِينَ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ
قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏
لَا تُؤْذُوا قَرَابَتِي مِنْ بَعْدِي
فَخَرَجُوا فَقَالَ أُنَاسٌ مِنْهُمْ‏ مَا حَمَلَ رَسُولَ اللَّهِ عَلَى تَرْكِ مَا عَرَضْنَا عَلَيْهِ إِلَّا لِيَحُثَّنَا عَلَى قَرَابَتِهِ مِنْ بَعْدِهِ إِنْ هُوَ إِلَّا شَيْ‏ءٌ افْتَرَاهُ فِي مَجْلِسِهِ وَ كَانَ ذَلِكَ مِنْ قَوْلِهِمْ عَظِيماً
فَأَنْزَلَ اللَّهُ هَذِهِ الْآيَةَ
أَمْ يَقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَلا تَمْلِكُونَ لِي مِنَ اللَّهِ شَيْئاً هُوَ أَعْلَمُ بِما تُفِيضُونَ فِيهِ كَفى‏ بِهِ شَهِيداً بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ وَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ‏
فَبَعَثَ إِلَيْهِمُ النَّبِيُّ ص فَقَالَ هَلْ مِنْ حَدَثٍ؟
فَقَالُوا إِي وَ اللَّهِ يَا رَسُولَ اللَّهِ لَقَدْ تَكَلَّمَ بَعْضُنَا كَلَاماً عَظِيماً فَكَرِهْنَاهُ
فَتَلَا عَلَيْهِمْ رَسُولُ اللَّهُ فَبَكَوْا وَ اشْتَدَّ بُكَاؤُهُمْ
فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى
وَ هُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ‏ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ وَ يَعْلَمُ ما تَفْعَلُونَ‏.

بگو من براى آن (زحمات رسالت) اجر و مزدى از شما نخواهم بجز دوستى خويشانم.»
اين خصوصيتى است در انحصار پيغمبر كه ساير پيغمبران نداشتند،
و مزيتى است براى آل پيغمبر كه خاندان پيغمبران ديگر نداشته‏‌اند،
توضيح آنكه خداوند از همه پيامبران و بخصوص حضرت نوح نقل مى‏‌كند كه فرمود:
 «اى قوم من درخواست مالى از شما ندارم، مزد من جز با خدا نيست، و من آنها را كه ايمان آورده‏‌اند (با نكوهشهاى شما) طرد نمى‏‌كنم، اينان پروردگار خود را ملاقات خواهند كرد، ولى شما را مردمى نادان مى‏بينم.»
و از حضرت هود حكايت مى‏‌كند كه فرمود:
«من از شما مزدى نخواهم، مزد من بر كسى جز آن كه مرا آفريده، نيست، آيا تعقل نمى‏‌كنيد؟»
اما به حضرت رسول (ص) فرمود:
بگو من از شما مزدى نخواهم جز دوستى با خويشانم.
خدا مودت و محبت آنها را واجب نكرد مگر اينكه مى‏‌دانست هرگز از دين بر نمى‏‌گردند و هيچ گاه به گمراهى نمى‏‌گرايند.

 (وجه) ديگر (براى اين وظيفه دوستى) اينكه
اگر انسان با كسى رابطه دوستى داشته باشد،
و او با يكى از خويشاوندانش دشمن شود
خواه ناخواه روابط دوستى تيره گردد و قلب سالم نماند،
خدا خواسته هيچ كدورتى در قلب مبارك پيغمبر (ص) از هيچ مؤمنى نباشد،
از اين رو محبت خاندانش را واجب كرده، و هر كه اين وظيفه را رعايت كند، و پيغمبر و آلش را دوست دارد، ممكن نيست پيامبر او را دوست ندارد،
و هر كه بر خلاف اين فريضه آل پيغمبر را دشمن دارد، بر آن جناب لازم است وى را دشمن دارد،
زيرا يكى از واجبات خدا را ترك كرده، و چه فضيلت و شرفى از اين بالاتر؟
و آنگاه كه اين آيه نازل شد:
«بگو من براى اين كار مزدى از شما نخواهم بجز دوستى خاندانم.»
پيغمبر در ميان اصحاب بپا خواسته، حمد و ثناى خدا كرد و فرمود:
مردم! خدا وظيفه‏‌اى براى شما واجب كرده انجام مى‌‏دهيد؟
كسى جواب نداد.
روز ديگر بپا خاست و همان مطلب را تكرار كرد باز پاسخى نشنيد.
روز سوم برخاست و باز فرمود:
مردم! خدا وظيفه‏‌اى بر شما واجب كرده انجام مى‌‏دهيد؟
و چون جواب ندادند، فرمود:
مردم، اين نه زر مى‌‏خواهد و نه سيم، نه خوردنى است نه نوشيدنى.
گفتند: اينك بفرما،
حضرت آيه را تلاوت كرد.
گفتند: اين كار را خواهيم كرد اما اكثرشان بدين ميثاق وفا نكردند،
پدرم از جدم، از پدران بزرگوارش از حسين بن على (ع) نقل كرد كه فرمود:
مهاجران و انصار حضور پيغمبر (ص) گرد آمده و گفتند:
يا رسول اللَّه شما هم براى خود و هم براى مهمانان و واردين هزينه‏‌اى لازم داريد
اينك اين اموال و خونهاى ما است كه در اختيار شما مى‏‌گذاريم،
هر حكمى در باره آنها بفرمائيد نكوكار و مأجوريد،
بى‏‌پروا هر چه خواهيد ببخشيد و هر چه خواهيد نگه داريد.
خداوند (در پاسخ آنها) روح الامين را فرستاد كه اى محمد!
بگو من از شما براى اين كار مزدى نخواهم جز دوستى خاندانم،
خويشان مرا پس از من نيازاريد،
حاضران از جلسه خارج شدند و جمعى گفتند:
پيغمبر پيشنهاد ما را رد نكرد جز بدين منظور كه ما را پس از خود به مراعات خويشانش وادارد،
و اين جز افترائى كه في المجلس به خدا بست چيزى نتواند بود،
البته اين جسارتى بزرگ بود و خدا (براى رفع اين تهمت) اين آيه را فرستاد:
«بلكه مى‏‌گويند آن را به خدا بسته، بگو اگر افترا زده باشم شما هيچ قدرت بر نجات من از (عذاب) خدا نداريد، او خود به مطالبى كه در آن وارد مى‌‏شويد داناتر است،
و گواه ميان من و شما هم او كافى است، او آمرزگار و مهربان است.»
پيغمبر (ص) بدنبال آنها فرستاد، و چون آمدند فرمود: مطلب تازه‏‌اى بوده؟
گفتند: آرى به خدا، يا رسول اللَّه، بعضى از ما سخنى بزرگ گفتند، كه براى ما ناخوشايند بود،
پيغمبر (ص) آيه را تلاوت فرمود،
آنان سخت گريستند سپس اين آيه نازل شد:
«او است كه توبه را از بندگانش مى‌‏پذيرد، از بديها مى‏‌گذرد، و آنچه بكنيد مى‏‌داند.»