[ولی – رای]:
با رویت این نور و این رای، متوجه اشتباه خودت میشی، انگاری اشکال خودتو بوضوح از نزدیک میبینی و متوجه حسدت میشی.
+ «احراز هویت نور در ملکوت قلب» + «شبح»، + «مِن وراء الغربال»
حسود که متوجه این نور حقیقت میشه، ازش روی بر میگردونه، انگاری داره از خودش روی برمیگردونه، یعنی از اینکه خودشو معیوب می‌بینه راضی نیست و این حقیقت رو قبول و باور نداره!
«آیاتی و رسلی» مثل «آینه»، دارن به این وضوح و با این نزدیکی، با او حرف می‌زنن اما او روشو کرده اونطرف و نمیخواد قبول کنه که معیوبه و نمیخواد قبول کنه که فقط با استعمال این رای و نظر – نظری که اینقدر خودشو به او نزدیک کرده و قبول خطر کرده و داره یکریز اونو نگاه میکنه، میتونه به آرامش برسه.

مفهوم واژه رای وقتی به ولی وصل میشه،  چه زیبا میشه.
مفهوم نزدیک در واژه رای و نظر و آینه و بقیه موراد مشابه
که مترادفات واژه نور الولایة هستند، خیلی قشنگ است.

«آیاتی و رسلی» + «اَلْمِرآةُ الَّتي يَنْظُرُ الاِنْسانُ فيها إلى أَخْلاقِهِ هِيَ النّاسُ»
+ «نوس – ناس»
اگه به سوژه‌ای مثل ازدواج، به دید اصلاح و تربیتی نگاه کنی، هیچوقت احساس ضرر و زیان نمیکنی!
اگه به دید اینکه، به من خوش نیامد، نگاه کنی، خودتو متضرر و مغبون میبینی و محزون میشی!
… گر چه روتو از آیاتی و رسلی برگردانی و بگی من با شما کاری ندارم، اما اونا روشونو از تو برنمیگردونن و با تو مهربان هستند، مادامی که فرصت برایت در نظر گرفته شده.
اما وقتی فرصت‌ها تمام شد دیگه کاری نمیشه انجام داد!

خودتو در دیگران ببین!
خودتو در تقدیرات ببین!
عکس العمل خودتو در تقدیراتی که خدا برات مقدر میکنه ببین و به خودت نمره بده!
اگه از خودت موقع آموزش شنا، فیلم بگیری، اونوقت پی به اشتباهاتی که در شناکردن داری می‌بری!
خودت مربی خودت میشی! به شرط اینکه بتونی خودتو ببینی! وقتی خودتو دیدی «من عرف نفسه» و متوجه اشتباهاتت شدی، اونوقت لازم میدونی درستش کنی و لذا احساس نیاز به چیزی میکنی که اشکالاتتو اصلاح کنه!

«اَلْمِرآةُ – النّاسُ»
«قلب نوساندار»
«نوس: تَنَوَّسَ الغصنُ»
اون آینه‌ای که باید مدام چشمت بهش باشه ، قلبته «قلب نوساندار»!
قلبی که مدام با نور ولایت در حال نوسان و قبض و بسط است به همین دلیل به قلب میگن ناس، چون مدام در حال نوسان و تقلب حال است و مدام نور ولایت در قلوب سلیم و مفید اهل یقین قبض و بسط می‌شود و با همین قبض نور و بسط نور انگاری ولیّ خدا با اونا راجع به اشکال و ایرادهایی که در قلبشون هست صحبت و تکلم می‌نماید.
و اهل نور یقین برای اینکه از کم و کیف اخلاق خودشون مطلع شوند کافی است به این قلب خودشون نگاه کنند، در حقیقت باید مدام چشمشون به همین قلب در حال نوسان خودشون باشه «عین شکری – عبدا شکورا».
در واقع عکس العملهای منفی ما در زندگی روزمره (استعمال بخل و حسد) نسبت به اطرافیانمان رو میشه از روی اظهار نظر ولی خدا در قلب ما که همان امر الله و تکلم مافوق و مربی و نور و ظلمتی که با قلب متوجه اون میشیم، بررسی نماییم.
یعنی وقتی ما نسبت به دیگران که به ما بدی کنند، میخواهیم بدی کنیم (مقابله به مثل)، مربی ما، نور قلب ما را قبض می‌کند کانه اظهار ناخرسندی از این اخلاق ما می‌کند و یا وقتی نسبت به کسی که به ما بدی نموده ،احسان می‌کنیم ولی خدا نور قلب ما را بسط می‌دهد و ما می‌فهمیم که نسبت به این اخلاق و رفتار ما رضایت دارند و این زبان مکالمه عبد و ربّ است و این همان زبان آنلاین اهل بهشت است. پس همیشه چشم اهل نور یقین به قلب در حال نوسان خود است «قلب نوساندار».