سیره ابن هشام – جلد 2 ص 256
پیغمبر بر خلاف آنچه از قوم می‌دید، از بذل نصیحت و دعوت آنها به راه راست خودداری نمی‌کرد.
قریش هم که پشت‌کار حضرت را می‌دیدند، چاره را در این دانستند که مردم شهر و کسانی را که از خارج، به مکه می‌آمدند از برخورد با پیغمبر باز دارند.
طفیل بن عمرو دوسی که مردی شریف و شاعری اندیشمند بود می‌گوید:
در آن اوقات من وارد مکه شدم. جمعی از قریش به من نزدیک آمدند و گفتند:
ای طفیل! تو وارد شهر ما شده ای، این مرد که در بین ماست ما را به ستوه آورده، اجتماع ما را به هم زده، و سررشته امور ما را از هم گسیخته است.
سخن او همچون سحر پسر را از پدر، و برادر را از برادر و شوهر را از زن جدا می‌کند.
ما از آن بیم داریم که تو و مردم قبیله‌ات هم به سرنوشت ما دچار شوی.
بنابراین با وی سخن مگو، و چیزی از او مشنو.
طفیل می‌گوید:
به خدا چندان از این سخنان گفتند که تصمیم گرفتم چیزی از پیغمبر نشنوم و با وی سخن نگویم.
تا جائی که پنبه در گوشهای خود فرو بردم و به مسجدالحرام آمدم، مبادا سخنان پیغمبر را بشنوم.
هنگامی که وارد مسجدالحرام شدم، دیدم پیغمبر جنب کعبه ایستاده و نماز می‌گزارد.
رفتم و نزدیک حضرت نشستم و خدا خواست که قسمتی از سخنانش را در حال نماز بشنوم. سخنان خوبی بود.
در آن حال به خود گفتم وای بر من.
من که شاعری اندیشمندم و می‌توانم سخنان خوب و بد را از هم تمیز دهم، چرا گوش ندهم که این مرد چه می گوید؟
گوش می دهم، اگر دیدم آنچه می‌گوید خوب است، می‌پذیرم، و چنانچه بد بود، اعتنا نمی‌کنم.
به دنبال آن چندان صبر کردم تا پیغمبر نماز را تمام کرد و برخاست تا به خانه برود.
من هم به دنبال او رفتم و با او وارد خانه‌اش شدم.
در آنجا گفتم: ای محمد! همشهریان تو درباره‌ات سخنانی به من گفتند، و چندان مرا ترساندند که پنبه در گوش هایم فرو بردم تا سخنان تو را نشنوم،
ولی خدا خواست که شنیدم و سخنان خوبی هم شنیدم.
حال منظورت را بازگو تا بدانم چیست.
پیغمبر، اسلام را به من عرضه داشت، و آیاتی از قرآن را تلاوت فرمود.
به خدا تا آن روز سخنی به خوبی و چیزی معتدل تر از آن نشنیده بودم.
متعاقب آن مسلمان شدم و گواهی به یگانگی خدا و نبوت پیغمبر دادم.
سپس گفتم یا رسول الله! من در میان قبیله‌ام مورد احترام هستم و سخن مرا می‌شنوند.
می‌خواهم مراجعت کنم و آنها را به اسلام دعوت نمایم.
از خدا بخواه که مرا یاری کند. پیغمبر هم دعا کرد.
هنگام مراجعت همین که وارد خانه‌ام شدم، پدرم که پیری سالخورده بود جلو آمد. ولی من گفتم: پدر از من فاصله بگیر! چون من دیگر تناسبی با تو ندارم و تو هم تناسبی با من نداری.
پدرم گفت: فرزند! برای چه؟
گفتم: من مسلمان شده‌ام و از دین محمد پیروی می‌کنم.‌
پدرم گفت: فرزندم! دین من دین توست.
گفتم: پس برو و غسل کن و لباسهایت را طاهر نما سپس بیا تا آنچه را از اسلام می‌دانم به تو بیاموزم.
پدرم رفت و غسل کرد و لباسش ر اطاهر نمود، آن گاه آمد و من اسلام را برای او شرح دادم و او هم مسلمان شد.
به دنبال آن زنم پیش امد. به او هم گفتم: از من دور شو! که من دیگر باتو نمی‌توانم آمیزش داشته باشم.
زنم گفت: برای چه، پدر و مادرم به قربانت؟! گفتم: اسلام میان من و تو جدائی انداخته است، من تابع دین محمد هستم.
زنم گفت: من هم بر دین تو خواهم بود.
گفتم: پس برخیز برو و مقابل بت «ذی شری» بایست و از او بیزاری بجو.
زنم گفت: قربانت گردم. نمی ترسی که بت «ذی شری» گزندی به بچه‌ها وارد سازد؟
گفتم: نه، این را ضمانت می‌کنم.
زنم رفت و غسل کرد و آمد و من هم اسلام را بر او عرضه داشتم و او نیز مسلمان شد.
سپس افراد قبیله دوس را دعوت به اسلام کردم، ولی دیدم کمتر کمتر ترتیب اثر می‌دهند.
به مکه بازگشتم و خدمت پیغمبر اسلام رسیدم و گفتم یا رسول الله! قبیله دوس چنانکه باید دل به اسلام نمی‌دهند.
درباره آنها دعا فرما. پیغمبر فرمود: خدایا قبیله دوس را هدایت کن.
برگرد به سوی قبیله‌ات و آنها را دعوت کن و مدارا نما.
من هم به قبیله برگشتم و همچنان آنها را دعوت به اسلام می‌کردم تا اینکه پیغمبر به مدینه هجرت کرد، و هنگامی که حضرت در جنگ خیبر بود با هفتاد هشتاد خانواده مسلمان از قبیله دوس آمدیم و خدمت پیغمبر رسیدیم.
پس از آن پیوسته در خدمت پیعغمبر بودم تا این که شهرمکه فتح شد.
در آن روز من به پیغمبر گفتم:
یا رسول الله! مرا بفرست تا بت «ذوالکفین» را آتش بزنم …